№ 297 ผิดธรรมดา!

เฟิ่งเซียวที่ได้ยินการเคลื่อนไหวรู้ว่าเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นภายในจวนแน่นอน หนำซ้ำเดาว่าคงเกี่ยวกับของที่สองสามวันนี้ลูกสาวกำลังทำอยู่โดยไม่หลับไม่นอน ด้วยเหตุนี้เมื่อได้ยินเสียงตะโกนลั่นที่เต็มไปด้วยความโมโหของท่านผู้เฒ่า น้ำเสียงทรงอำนาจที่แฝงด้วยกลิ่นอายพลังเร้นลับมหาศาลของเขาก็เปล่งตามออกมา

“ทหารอารักขาจวนตระกูลเฟิ่งทั้งหลายฟังคำสั่ง! อารักขาจวนให้ข้า อย่าปล่อยเข้ามาแม้แต่แมลงวันสักตัว!”

เหล่าทหารอารักขาในจวนที่รีบร้อนปรี่ออกมาจิตใจขึงขังเข้าสู่ท่าตั้งเตรียมการต่อสู้ทันที พลันขานรับเสียงเข้ม “ขอรับ!”

เสียงก้องกังวานทรงพลังที่มีจิตคิดต่อสู้อันหนาวเหน็บดังขึ้นแต่ละเรือนในจวน ทหารอารักขาพวกนี้เดิมทีมี่ทั้งที่เฝ้าอยู่ในเรือน ตามทางเดิน ตรงภูเขาจำลอง และหลบซ่อนอยู่ในมุมมืด

แต่เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงท่านผู้เฒ่ากับเฟิ่งเซียวทุกคนต่างเร่งมาตรงกำแพงแต่ละเรือนในจวนด้วยความรวดเร็วราวกับนักรบกระหายเลือดที่ได้ยินคำสั่งการ ป้องกันคนบุกรุกเข้ามาตามกำแพง

เหล่าข้ารับใช้ในจวนก็เฝ้าอยู่ในเรือนตามคำสั่งพ่อบ้าน พวกเขามองเมฆดำที่ประดังอยู่เหนือท้องฟ้าลานบ้าน รวมถึงสายฟ้าที่ผ่าลงมาอย่างสงสัยไม่แน่ใจ ในใจตื่นตระหนกไม่สิ้นสุด

ฟ้าผ่าตอนกลางวัน เรื่องแปลกๆ เช่นนี้ปรากฏให้พวกเขาเห็น หนำซ้ำนี่เหมือนจะเกี่ยวข้องกับคุณหนูใหญ่ด้วย?

เมื่อฉิวฉิวที่นอนอาบแดดอ่อนๆ ยามเช้าอยู่บนภูเขาจำลองอย่างเอื่อยเฉื่อยเห็นสายฟ้าที่ฟาดลงกลางอากาศก็นั่งตัวตรงขึ้นโดยฉับพลัน ในดวงตาที่แฝงด้วยความเฉียบคมและกลิ่นอายกระหายเลือดฉายแววตกตะลึงที่มีความเป็นมนุษย์ ก่อนจะสับขาวิ่งไปทางเรือนหลังนั้นทันที

ล่อสายฟ้ามากลางวันแสกๆ เช่นนี้? สาวน้อยคนนั้นกำลังทำอะไรอยู่?

ไม่เพียงฉิวฉิวที่รีบไป แม้แต่เหล่าไป๋ที่เดิมยังพยายามจะมุดใต้กระโปรงสาวใช้ก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยมองไปกลางเวหา จมูกสูดดมกลิ่น แล้ววิ่งตามไปในเรือนหลังนั้นด้วย

“เปรี้ยง!”

การฟาดผ่าของสายฟ้าสายที่สาม เมฆดำที่ประดังอยู่กลางอากาศก็สลายตามไป ภายในจวนตระกูลเฟิ่งคล้ายจะกลับคืนสู่ความสงบเงียบเพียงชั่วครู่ แต่ทุกคนต่างรู้ว่าปัญหาได้เกิดขึ้นแล้ว

เพราะผู้คนแต่ละฝ่ายที่รีบมาต่างถึงหน้าประตูใหญ่กันอย่างต่อเนื่อง มองจวนตระกูลเฟิ่งที่ปิดประตูแน่นหนาด้วยความตื่นตระหนก ตกตะลึง ประหลาดใจ หรือเหลือเชื่อ

ฟ้าผ่าตอนกลางวันซ้ำยังผ่าถึงสามครั้ง จวนตระกูลเฟิ่งนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?

ทุกคนล้วนอยากรู้ แต่ถึงอย่างไรจวนตระกูลเฟิ่งก็ไม่ใช่คนธรรมดา ประตูใหญ่ปิดแน่นหนา แม้พวกเขาจะสงสัยแต่ก็ไม่กล้าและไม่สามารถบุรุกเข้าไปโดยที่เจ้าของไม่อนุญาต

“เจ้าว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่จวนตระกูลเฟิ่ง? ทำไมถึงดึงสายฟ้ามาได้?”

“เรื่องนี้มีใครรู้บ้าง? ประตูใหญ่จวนตระกูลเฟิ่งปิดแน่น ใครจะกล้าเข้าไปเคาะในยามนี้กัน?”

“เคาะไปก็กลัวว่าพวกเขาจะไม่บอก แต่ข้าสงสัยจริงๆ ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”

“รีบดูเร็ว! นั่นผู้ครองแคว้นไม่ใช่หรือ? นึกไม่ถึงว่าเขาจะมาด้วยตัวเอง!” ผู้นำตระกูลท่านหนึ่งเรียกเสียงเบาและให้สัญญาณทุกคนมองยังเงาร่างที่มุ่งมาทางนี้

ผู้นำตระกูลอีกท่านครุ่นคิด บอกว่า “ผู้ครองแคว้นยังมาด้วยตัวเอง เห็นได้ว่าต้องไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แน่ ประตูใหญ่บ้านตระกูลเฟิ่งนี้ข้าคิดว่าจะเปิดออกได้แน่นอน”

“อืม ไม่เลว แม้พวกเราเข้าจวนตระกูลเฟิ่งไม่ได้แต่ท่านผู้ครองแคว้นจะเข้าไปได้แน่นอน”

ท่ามกลางเสียงกระซิบกระซาบของผู้คน ผู้ครองแคว้นมู่หรงป๋อกระดกปลายเท้ามายังหลังคาโรงเหล้าแห่งหนึ่ง แต่ทำได้เพียงเห็นหลังคาเรือนแห่งหนึ่งในจวนตระกูลเฟิ่งอยู่รางๆ ไม่เห็นสถานการณ์ในเรือน แต่มั่นใจได้ว่าฟ้าผ่าสามครั้งนั้นจะต้องเป็นสิ่งที่จวนตระกูลเฟิ่งดึงดูดมาแน่นอน

แววตาที่แฝงด้วยความเฉียบแหลมฉายแววเป็นประกาย เขาที่ยืนมือไพล่หลังกระดกปลายเท้ามายังหน้าประตูใหญ่จวนตระกูลเฟิ่ง เคาะประตูที่ปิดสนิทนั้นเสียงดัง…

………………………………………….