№ 346 เรื่องของข้าท่านอย่ายุ่ง!

สายตาอยากรู้อยากเห็นของทุกคนต่างจับจ้องบนร่างกวนสีหลิ่นอยู่ชั่วขณะ คาดเดากันว่าภูตหมอคนนี้เป็นนักปรุงยา ของขวัญที่ส่งมาคงจะเป็นยาใช่หรือไม่?

แต่ชัดเจนว่ากวนสีหลิ่นไม่อยากให้ทุกคนรู้ แค่สั่งคนรับของขวัญไว้ก่อนจะดูแลพาชายชราสองท่านเข้าไปนั่งแล้วรินเหล้าคารวะพวกเขาด้วยตนเอง ถึงอย่างไรสองท่านนี้ก็เป็นบุคคลที่ไม่ปรากฏตัวในตลาดมืดบ่อยนัก หากไม่ใช่เพราะความสัมพันธ์ระหว่างเขากับภูตหมอคงไม่ได้เห็น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะให้พวกเขาเดินมาด้วยตนเองเช่นนี้

ตามการดูแลของเขาทุกคนยิ้มพลางดื่มกันขึ้นมาอีกครั้ง แต่หลังจากเรื่องนี้ในใจทุกคนกลับมีอีกหนึ่งความคิดต่อตระกูลกวนที่โผล่มาใหม่นี้ ยิ่งคิดว่าทำถูกที่มาในวันนี้

คนที่มีความสัมพันธ์กับภูตหมอหากพวกเขาได้ผูกมิตรด้วยเสียหน่อยก็ไม่แย่นัก

ระหว่างงานเลี้ยงทุกคนล้วนหาวิถีทางผูกมิตรกับกวนสีหลิ่น บ้างก็พยายามตะล่อมถามเฟิ่งจิ่วถึงอาการของเฟิ่งเซียว ส่วนมู่หรงอี้เซวียนที่นั่งอยู่ร่วมโต๊ะก็มองนางบ่อยครั้ง อยากจะหาโอกาสคุยด้วย

จนกระทั่งเฟิ่งจิ่วลุกขึ้นออกไปผ่อนคลายระหว่างงาน มู่หรงอี้เซวียนก็ลุกขึ้นตามไป…

เมื่อเฟิ่งจิ่วเดินกลับไปด้านหน้าก็เห็นมู่หรงอี้เซวียนนั่งอยู่ในศาลาข้างภูเขาจำลอง เห็นเช่นนี้เธอเพียงมองเขาแวบหนึ่งแล้วไปข้างหน้าทันที ทว่าหลังเดินไปไม่กี่ก้าวกลับถูกเขาขวางไว้

“มีธุระอะไร?” เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย เอ่ยถามพลางมองเขาที่ขวางอยู่ตรงหน้า

“ชิงเกอ งานหมั้นที่เสด็จพ่อแนะนำเจ้าไปเจ้ารู้เรื่องแล้วหรือยัง?” สายตามู่หรงอี้เซวียนจับจ้องยังรูปโฉมที่งามเลิศไร้ที่ติ ใบหน้าที่เหมือนกันเช่นนี้กลับมีความรู้สึกที่แตกต่าง แต่ไม่ยอมรับไม่ได้ว่ามันช่างดึงดูดสายตาเขาเหมือนๆ กัน

“งานหมั้น?” เธอเลิกคิ้วขึ้น กล่าวยิ้มๆ “ข้ายอมรับด้วยรึ?”

ได้ยินคำพูดนี้เขาก็เบาใจลง บอกว่า “เรื่องนี้ข้าจะพยายามแนะให้เสด็จพ่อถอนคำสั่ง เจ้าไม่ต้องกังวล”

ในสายตาเขาต่อให้นางบอกไม่ยอมรับแต่หากเสด็จพ่อเขาไม่ยอมถอนราชโองการ เกรงว่างานหมั้นนี้นางไม่แต่งไม่ได้ ถึงอย่างไรแคว้นเหินเวหาก็เป็นแคว้นระดับหก แคว้นแสงสุริยันพวกเขาไม่อาจเทียบเคียงได้ บางครั้งยังมีหลายเรื่องที่ไม่มีอำนาจจะพูด นี่แหละคือความแตกต่างของพละกำลัง

ในโลกใบนี้ไม่ว่าตนจะอยู่แห่งหนใด มีเพียงพละกำลังที่สามารถเป็นตัวแทนทุกสิ่งอย่าง สาวน้อยที่งดงามน่าหลงใหลเช่นนี้หากเบื้องหลังไม่มีจวนตระกูลเฟิ่งคอยปกป้อง ด้วยรูปโฉมนางไม่มีทางจะได้ใช้ชีวิตอย่างอิสระ

เฟิ่งจิ่วยิ้มๆ เอ่ยอย่างไม่ใส่ใจนัก “เรื่องของข้าท่านอย่ายุ่งเลยจะดีกว่า” เธอเคลื่อนก้าวเดินไปด้านหน้า ขณะที่ผ่านข้างกายเขาไปฝีเท้าก็ชะงักลง กล่าวว่า “ส่วนเรื่องแต่งงาน นอกจากตัวข้าก็ไม่มีใครทำแทนได้ทั้งนั้น”

มู่หรงอี้เซวียนตะลึงเล็กน้อย หันหน้ามองไปเห็นเพียงร่างสีขาวนั้นเคลื่อนฝีเท้าเดินไปด้านหน้า

ย่างก้าวนางทั้งใจเย็น สง่างาม และสงบเงียบเช่นนั้น ราวกับไม่เห็นเรื่องนี้อยู่ในสายตาโดยสิ้นเชิง…

เห็นทั่วร่างนางเต็มไปด้วยความเชื่อมั่นและเยือกเย็น จู่ๆ เขาทั้งอ้างว้างและตกใจไปบ้าง ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่สาวน้อยผู้อ่อนโยนคนนั้นในความทรงจำหายไป ทว่าคนตรงหน้านี้ในความคุ้นเคยกลับมีความแปลกหน้าที่ไม่อาจเมินเฉย ระยะห่างระหว่างทั้งสองก็ยิ่งไกลออกไปเรื่อยๆ…

“ชิงเกอ ข้าควรทำยังไงกับเจ้าดี?”

เขากระซิบเสียงเบา ในดวงตามีความเจ็บปวดและหมดหนทาง อยากปล่อยวางแต่กลับทำไม่ได้…

………………………..