№ 383 กลับบ้าน!
“หลายวันแล้ว” ชายชราพูดเนิบๆ พลางถือไม้กวาดกวาดพื้นไปช้าๆ แล้วค่อยๆ เดินห่างออกไป
เห็นเช่นนี้เฟิ่งจิ่วเดินไปข้างหน้า หลังกำชับผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังสี่คนนั้นแล้วก็รีบกลับจวนอย่างรวดเร็ว…
เพราะเธอกลับบ้านก่อนเวลา มาถึงนอกกำแพงจวนอย่างเงียบเชียบตั้งแต่ยังไม่ค่ำ เห็นคร่าวๆ ว่าไม่มีใครจึงเรียกพลังกระโจนพุ่งตัวขึ้นไป เมื่อร่อนลงภายในสวนจวน เสียงตะโกนมากมายก็ดังมาพร้อมๆ กัน
“ใครน่ะ!”
ทหารอารักขาที่เฝ้ายามล้อมเข้ามา เพราะอีกฝ่ายสวมเสื้อผ้าโทรมๆ บนใบหน้ายังทาขี้เถ้าไว้ทำให้มองไม่ออกจึงนึกว่าใครส่งคนเข้ามา กำลังจะชักกระบี่ก็ได้ยินเสียงอันคุ้นเคยลอยมา
“ข้าเอง” เฟิ่งจิ่วเอ่ยปากบอกพลางมองทหารอารักขาที่ล้อมเข้ามา
เหล่าทหารอารักขาต่างตกใจ หลังได้สติก็รีบร้อนขานเรียกด้วยความเคารพ “คุณหนูใหญ่” พลางถอยออกไป
“อืม” เธอพยักหน้า เดินไปยังเรือนท่านพ่อ
“ฮี้”
เมื่อผ่านบริเวณภูเขาจำลอง เหล่าไป๋ที่นอนอยู่บนพื้นก็ส่งเสียงร้องสะบัดหางพุ่งไปหานางอย่างรวดเร็วและยื่นลิ้นออกมาจะเลียหน้า
“เหล่าไป๋” เฟิ่งจิ่วลูบๆ หัวมัน บอกยิ้มๆ ว่า “ตอนนี้ข้ามีธุระ เย็นๆ ค่อยมาหาเจ้า เป็นเด็กดีแล้วไปเล่นคนเดียวก่อนนะ” พูดจบก็สาวก้าวเดินไปต่อ
เหล่าไป๋ไม่รั้งนางไว้ แต่กลับเดินนวยนาดตามหลังไปยังเรือนเฟิ่งเซียว
องครักษ์ที่เฝ้าอยู่นอกเรือนเห็นร่างนั้นสวมชุดโทรมๆ เดินมาก็ตกใจเล็กน้อยไปพักหนึ่ง ขานเรียกด้วยความลังเล “คุณหนูใหญ่?”
เฟิ่งจิ่วเหลือบมองพวกเขา ถามว่า “หลัวอวี่กลับมาหรือยัง?”
“หลัวอวี่กลับมาแล้วตอนนี้คงอยู่ในเรือน ให้ข้าน้อยไปเรียกเขามาไหมขอรับ?” ฟั่นหลินเอ่ยปากถาม
“ไม่ต้องหรอก” เธอบอกก่อนจะเดินเข้าเรือนไป กลับเห็นมีคนแปดคนบ้างนั่งบ้างยืนอยู่ในสวน ต่างก็อายุราวๆ สี่สิบ
“คุณหนูใหญ่กลับมาแล้วหรือ?”
ทั้งแปดคนเห็นนางก็ลุกยืนขึ้นมาประสานมือคารวะด้วยความเคารพ “คารวะคุณหนูใหญ่”
“อืม”
เธอพยักหน้า แล้วเคลื่อนก้าวเดินไปข้างหน้า เฟิ่งจิ่วไม่รู้จักพวกเขาแต่ในความทรงจำกลับมีภาพว่าเป็นองครักษ์ของท่านพ่อ และตอนนี้ยังเป็นอาจารย์ของหัวหน้ากองย่อยแปดคนนั้น
“นายท่าน” เหลิ่งซวงเดินออกมา เห็นนางกลับมาท่าทางที่เย็นชาก็มีความดีใจปรากฏ
“พ่อข้าเป็นยังไงบ้าง?” เธอถามพลางเดินเข้าไป
“ท่านผู้นำตระกูลดีขึ้นมาแล้วเจ้าค่ะ”
เหลิ่งซวงบอกพลางตามหลังเธอเข้าไป เพราะนอกในเรือนล้วนมีคนเฝ้าช่วงนี้ประตูเรือนจึงไม่ได้ปิดไว้เท่าไหร่ และนายท่านยังสั่งว่าต้องให้ภายในห้องมีอากาศถ่ายเทเพื่อเป็นผลดีต่อการฟื้นตัวของผู้นำตระกูล
“นายท่านกลับแล้ว!” เหลิ่งหวาเห็นนางก็ยิ้มด้วยความระรื่น
“กลับมาแล้วล่ะ” เธอพยักหน้าเข้ามาในห้อง “ท่านพ่อ ลูกกลับมาแล้วเจ้าค่ะ”
เหลิ่งหวากับเหลิ่งซวงถอยออกไปเพื่อให้พื้นที่พวกเขาสองคน เหลิ่งซวงบอกว่า “อาหวา เจ้าอยู่เฝ้าที่นี่นะ ข้าจะกลับเรือนไปสั่งงานเสียก่อนค่อยเข้ามา”
“ขอรับ” เหลิ่งหวาขานรับ มองนางจากไปแล้วตนเองก็ยืนมองตากับชายวัยกลางคนแปดคนอยู่ในสวน
“เจ้าชื่อเหลิ่งหวารึ?” ชายวัยกลางคนหนึ่งในนั้นเอ่ยปากบอก สีหน้าที่เคร่งขรึมเสมอผุดรอยยิ้มออกมา มองยังไงก็ดูแข็งๆ นิดหน่อย
เหลิ่งหวามองพวกเขา พยักหน้า “ขอรับ”
“วิชาหมัดที่เจ้าฝึกอยู่ในสวนทุกเช้านั้นเรียกว่าอะไร? แล้วใครเป็นคนสอนเจ้า?” เขาถามอีก พวกเขามาถึงได้สองวัน จึงเห็นหนุ่มน้อยคนนี้ฝึกวิชาหมัดที่อ่อนช้อยอยู่ทุกๆ วัน วันนี้ถึงได้ถาม
………………………………….