№ 411 ชายารองของใคร?

“ส่งคนมาให้ข้าซะ!”

น้ำเสียงเย็นเยียบนั้นแฝงด้วยแรงกดดันทรงอำนาจของผู้ฝึกวิชาเซียน ทันทีที่เปล่งออกมา กลางอากาศก็เหมือนถูกปกคลุมด้วยกลิ่นอายที่ทรงพลัง ทำให้แม้แต่หายใจยังลำบาก เหล่าชาวบ้านผู้ไร้วรยุทธ์สีหน้าค่อยๆ ขาวซีดภายใต้แรงกดดันที่ไร้รูปร่าง ก่อนจะนอนหมอบลงไปโดยแม้แต่ยืนยังไม่มั่นคง

ส่วนสีหน้าผู้มีวรยุทธ์ติดตัวบางส่วนก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่นัก แต่พวกเขายังฝืนทนไว้ได้ เพียงแต่กลางหน้าผากมีเหงื่อไหลออกมา เลือดลมในร่างกายก็กำลังปั่นป่วน แรงกดดันและกลิ่นอายพลังมหาศาลที่กระจายออกมาจากคำพูดแผ่วเบาประโยคหนึ่งเช่นนี้ พวกเขาเพียงรู้สึกอกสั่นขวัญแขวน

ช่วงเวลานี้ สายตาแต่ละคนต่างมองไปตามต้นเสียงนั้น เห็นแค่ร่างสีเทาสองร่างเอามือไพล่หลังขี่กระบี่บินมากลางเวหา โดดลงพื้นหน้าประตูจวนตระกูลเฟิ่งอย่างมั่นคง แล้วยืนอยู่เบื้องหน้าคุณหนูใหญ่เฟิ่ง

สองชายชรายืนมือไพล่หลัง สวมชุดสีเทา ผมที่รวบขึ้นไม่เห็นสีดำสักเส้น อาจเป็นเพราะระดับวรยุทธ์ของพวกเขา บนใบหน้าทั้งสองจึงไม่มีริ้วรอยสักนิด แต่มองออกได้จากน้ำเสียงชรากับผมขาวเต็มศีรษะว่าอย่างน้อยๆ พวกเขาก็เป็นตัวประหลาดเฒ่าที่อายุเกินร้อยแล้ว

นี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองเห็นสาวน้อยนามเฟิ่งชิงเกอคนนี้ หญิงที่องค์ชายของพวกเขาถูกตาต้องใจ ปฏิเสธไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนี้งามจนคนตะลึงจริงๆ ทว่าสิ่งที่ทำให้มองแล้วไม่อาจละสายตาไม่ใช่ใบหน้าที่งามเลิศของนาง แต่เป็นบุคลิกท่าทีประจำตัว

ความมั่นใจซึ่งสะท้อนออกมาจากเนื้อแท้มีความสง่างามที่ติดตัวมาแต่กำเนิด ภายในความเกียจคร้านมีความชั่วร้ายเล็กน้อย ชุดสีแดงบนร่างทั้งแพรวพราวเปิดเผย ชั่วร้ายและกำเริบเสิบสาน ภายใต้การขับเน้นของบุคลิกกลิ่นอายและรูปโฉมพริ้งเพริศ นางงดงามถึงที่สุดจริงๆ แม้เห็นเพียงแวบเดียวยังยากจะลืมเลือน

ถึงแม้เป็นในแคว้นเหินเวหาของพวกเขาก็เกรงว่าจะหาหญิงที่เทียบเท่ากันไม่พบ มิน่าเล่า รัชทายาทพบนางเพียงครั้งเดียวก็ปล่อยวางไม่ลง และตั้งใจจะแต่งนางเป็นชายารอง ซ้ำยังจากแคว้นเหินเวหามายังแคว้นเล็กระดับเก้านี้ด้วยตัวเองโดยเฉพาะเพื่อพาสาวน้อยคนนี้กลับไป

เห็นแก่ที่ผู้หญิงคนนี้จะเป็นชายารองขององค์รัชทายาท สีหน้าชายชราทั้งสองจึงผ่อนคลายลง เก็บแรงกดดันทั่วร่างลงเล็กน้อย น้ำเสียงชราเปล่งออกมาพร้อมความดุดัน “คุณหนูใหญ่เฟิ่ง คนใต้อาณัติท่านทำร้ายองค์รัชทายาท คิดจะปล่อยไปเช่นนี้หรือ? ทางที่ดีส่งตัวคนมาจะดีกว่า มิเช่นนั้นแม้ท่านจะกลายเป็นชายารองขององค์รัชทายาท พวกเราก็จะไม่ไว้หน้า!”

ได้ยินคำพูดนี้ เฟิ่งจิ่วชำเลืองมองพวกเขาด้วยสีหน้าแปลกๆ “เป็นชายารองของรัชทายาทพวกเจ้าอะไร? ข้าไปยินยอมตอนไหน? อย่าพูดจาเลอะเทอะให้เสื่อมเสียชื่อเสียงข้า”

ชายชราทั้งสองได้ยินก็ขมวดคิ้ว “ผู้ครองแคว้นพวกท่านยังไม่ได้บอกหรือ เราส่งคนมาตั้งนานแล้ว ที่รัชทายาทมาเยือนเป็นพิเศษก็เพื่อพาท่านกลับไป ได้เป็นสตรีขององค์ชายพวกข้า ถือเป็นโชควาสนาที่ต้องสั่งสมหลายชาติ!”

“เหอะๆ…”

เธอหัวเราะเบาๆ เหลือบมองพวกเขาทั้งสอง “โชควาสนา? งั้นพวกท่านยกให้ผู้อื่นเสียเถอะ! ข้าไม่สนใจโชควาสนาเช่นนี้” จากนั้นมองยังผู้นำทหารที่ถอยไปข้างๆ เลิกคิ้วขึ้นเอ่ยเสียงใส “พวกเจ้ายังไม่ไสหัวไปอีก? อยากให้พวกเราลงมือจริงรึ?”

อาจเพราะเห็นชายชราสองคนนั้นมา ผู้นำทหารคนนั้นจึงมีความกล้าขึ้นมาบ้าง เชิดหน้าชายตามองพลางเอ่ยอย่างหยิ่งผยอง “คุณหนูใหญ่เฟิ่ง นี่ท่านยัง…”

ผู้คนเห็นเพียงว่าร่างสีแดงนั้นโฉบเข้ามาราวกับภูตผี คำพูดของผู้นำทหารคนนั้นก็ถูกหยุดไว้ทันที…

……………………………………….