№ 498 ยากจะตอบรับน้ำใจสาวงาม

ทว่าสิ่งที่รอเขาอยู่กลับไม่ใช่พื้นดินแข็งๆ แต่เป็นอ้อมแขนอบอุ่นและหอมหวน

ผู้เฒ่าเฟิ่งร่างแข็งทื่อพลันไม่กล้าแม้แต่ขยับ เพียงได้ยินเสียงเขาเบากว่ายุงเล็กน้อยเอ่ยว่า “เรื่องนั้น ซู่ ซู่ซี! เช่นนี้ไม่งามเท่าไหร่ เจ้ารีบปล่อยมือวางข้าลงเถอะ”

องครักษ์ลับในมุมมืดเห็นภาพเช่นนั้น มุมปากก็กระตุก ก่อนจะละสายตาไปทันที

จะงามได้อย่างไร? ตาเฒ่าคนหนึ่งถูกหญิงงามที่ดูแล้วยังอายุแค่ยี่สิบอุ้มไว้ในอ้อมแขน ภาพนั้นแค่เห็นก็ทนดูไม่ได้แล้ว

ผู้หญิงคนนั้นสวมชุดกระโปรงสีเขียวเข้มงามสง่า ตรงเอวผูกผ้าคาดเอวสีเดียวกัน พู่ชิ้นงามลู่ห้อยอยู่ข้างเอว กระโปรงสะบัดพลิ้วกลางสายลมอ่อน เส้นผมสีหมึกถูกรวบไว้หลวมๆ นัยน์ตาวงคิ้วราวภาพวาด ทั้งอ่อนหวานและสวยงาม

ยามนี้คิ้วตานางโค้งน้อยๆ ในดวงตาดุจสายน้ำฤดูใบไม้ร่วงปรากฏรอยยิ้ม มองคนที่ถูกรับอุ้มไว้ในอ้อมแขน เอ่ยน้ำเสียงนาบเนิบเจือความหยอกล้อเล็กน้อย “เช่นนี้ไม่งามเท่าไหร่หรือ? ได้อย่างไรกัน? ข้าคิดว่าดียิ่งนัก”

รู้สึกได้ถึงความเกร็งจากเขา นางขมวดคิ้วงามขึ้น กล่าวตำหนิว่า “ท่านนี่จริงๆ เลย ยามนี้อายุไม่น้อยแล้ว ทำไมยังคิดจะปีนกำแพงเป็นเด็กเล็กๆ ไปได้? โชคดีที่ข้ารับเอาไว้ หากไม่รับไว้แล้วตกลงมากระดูกหัก ดูซิท่านจะทำยังไง”

ผู้เฒ่าเฟิ่งอับอายจนอยากหาทีมุดซ่อน ตั้งแต่โดนรับไว้เขาก็ใช่แขนเสื้อปิดหน้าไม่กล้ามอง แต่ดันโดนอุ้มไว้จึงไม่กล้าขัดขืน และไม่กล้าขยับเขยื้อน สวรรค์รู้ดีว่าเขาใช้ชีวิตมาหลายปีเพียงนี้ สิ่งที่กลัวที่สุดไม่ใช่พ่อที่ตายไป และไม่ใช่ภรรยาที่ลาลับ แต่เป็นหญิงคนนี้ที่ไม่ยอมแต่งงานตลอดชีวิตเพื่อเขา เฝ้ารออยู่เงียบๆ มาตลอด

นางเกิดในแคว้นมหาสันติระดับสาม มีชาติตระกูลที่ทำให้ใครๆ อิจฉา รูปโฉมกิริยาล้วนเป็นเลิศ แต่กลับไม่ยอมแต่งงานทั้งชีวิตเพื่อเขา เฝ้ารออย่างเงียบเชียบ ในใจเขาแสนละอาย ด้วยเหตุนี้เมื่อโดนคนของนางจับตัวมา แม้เขาจะโกรธเคืองจึงไม่มีทางพาลใส่นาง ยิ่งไปกว่านั้นพี่ชายนางกับเขายังเป็นพี่น้องร่วมสาบาน นี่ช่าง…ช่างทำให้เขาปวดหัวมากจริงๆ

เขาเป็นตาเฒ่าแล้ว แม้นางจะเด็กกว่าเขาสิบปี แต่เพื่อรักษารูปโฉมในขั้นสูงสุดไว้จึงกินยาคงรูปลักษณ์ หน้าตาจึงไม่เคยแก่ลงตลอด ราวกับหญิงอายุยี่สิบ แล้วตาแก่อย่างเขาไหนเลยจะกล้าเพ้อฝัน?

แค่ลองคิด เขาก็อายเสียจนต้องหาหลุมมุดลงไปซ่อน

เห็นเขาอายเสียจนใช้แขนเสื้อปิดหน้า หลินซู่ซีเม้มริมฝีปากยิ้มก่อนจะวางเขาลง ใครจะรู้ว่าพอลงพื้นก็เห็นเขาวิ่งกลับเข้าบ้านฝุ่นตลบ นางเห็นแล้วถลึงตาส่งเสียงดุอย่างน่ารักด้วยความโกรธระคนเขินอาย

“เฟิ่งซานหยวน! ท่านคิดว่าจะหลบพ้นหรือ? หลบๆ ซ่อนๆ! อายุตั้งเท่าไหร่แล้วยังคิดจะซ่อนอีก? เชื่อหรือไม่ว่าคืนนี้ข้าจะจัดการท่านทันที!”

ได้ยินคำพูดนี้ ผู้เฒ่าเฟิ่งที่ก้าวเหยียบบนธรณีประตูตกใจล้มลงพื้นดังตุบ หัวชนประตูบ้านเปิดและกลิ้งออกไปทันที เขาหันกลับไปมองหญิงงามที่ดวงตาคู่งามทั้งอายทั้งโมโหแวบหนึ่ง สีหน้าขาวซีด ก่อนจะรีบร้อนปิดประตูห้องอย่างแน่นหนา จากนั้นเสียงปึงปังก็ดังขึ้นเหมือนกำลังหยิบข้าวของในบ้านมากั้นประตูหน้าต่าง

เหล่าองครักษ์ลับที่รับผิดชอบเฝ้าในมุมมืดตกใจกับคำพูดห้าวหาญนี้จนแม้แต่กรามยังแทบอ้าค้าง พวกเขากลืนน้ำลาย มองหญิงงามที่อ่อนหวานสง่างามแท้ๆ แต่หากไม่ได้ฟังกับหูตนเองคงไม่เชื่อจริงๆ ว่าคำพูดใจกล้าเช่นนี้จะเอ่ยออกมาจากปากนาง

ส่วนหลินซู่ซีเห็นท่าทางเขาตกใจจนหน้าซีดขาว ปิดประตูดังปัง และกั้นประตูหน้าต่างไว้ทันที สีหน้าก็ตกตะลึง…

……………….