№ 647 ย้ายไปแล้ว
“ใช่ สำนักยาเซียนเรายอมขาดคนดีกว่ารับคนไร้ความสามารถ” สีหน้าอาจารย์คนนั้นจริงจัง กระแอมไอเบาๆ แล้วบอกว่า “สำนักอื่นเลือกหนึ่งในพัน เราเลือกหนึ่งในหมื่น อยากเข้าสำนักยาเซียนนั้นไม่ง่าย”
พูดจบ เขาตบๆ ไหล่เฟิ่งจิ่ว กล่าวด้วยสีหน้าวาดหวัง “ดังนั้นเจ้าจำต้องขยันตั้งใจ เจ้าคือความหวังของสำนักยาเซียนเรา”
“หา? คะ ความหวัง?”
เฟิ่งจิ่วมองพวกเขาอย่างตกตะลึง ในใจพลันมีลางสังหรณ์ไม่ดี จึงถามว่า “เช่นนั้น ท่านอาจารย์ ตอนนี้สำนักยาเซียนเรามีนักเรียนกี่คนขอรับ?”
กล่าวจบก็เห็นสองคนมองหน้ากันด้วยสีหน้าอึดอัดใจ จากนั้นค่อยวางท่าจริงจังมองมาทางเธอ
“เฟิ่งจิ่ว ข้าจะบอกเจ้าตามความจริงแล้วกัน! ตอนนี้สำนักยาเซียนเรามีเจ้าเป็นนักเรียนคนเดียว”
เป็นไปตามคาด…
มุมปากเธอกระตุก ตั้งแต่เข้ามายังพื้นที่สำนักยาเซียนก็คิดว่าแปลกๆ เก็บตัวกลั่นยาเอย ไปทำภารกิจเก็บแลกคะแนนคุณงามความดีอะไรเอย ล้วนเป็นคำพูดเกินจริงทั้งนั้น ที่นี่ไม่มีนักเรียนเลยต่างหาก!
“อะแฮ่มๆ!”
อาจารย์อีกท่านมือหนึ่งกำปั้นกระแอมไอ พูดว่า “เป็นเช่นนี้ เมื่อก่อนสำนักยาเซียนเรามีนักเรียนมากมาย เพียงแต่สามปีจะรับสมัครนักเรียนหนึ่งครั้ง คนที่ถูกเลือกจึงน้อยมากจริงๆ หนำซ้ำคนที่เลือกเข้ามาสำนักยาเซียนยังแทบจะไม่มีใครอยู่ต่อได้สักคน บางคนอยู่แค่ปีเดียวก็ไป เช่นนี้สำนักยาเซียนจึงค่อยๆ ไม่มีนักเรียนอะไรเลย”
“อืม แต่เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงไป สำนักยาเซียนเรายังมีนักเล่นแร่แปรธาตุอีก นอกจากพวกเราสองคน สำนักเรายังมีนักเล่นแร่แปรธาตุสองสามคนกับปรมาจารย์นักเล่นแร่แปรธาตุอีกคนหนึ่ง เจ้าต้องขยันตั้งใจ ภายหลังจะมีโอกาสเจอกันแน่นอน”
“มาๆ ถุงฟ้าดินใบนี้ข้าให้เจ้า สิ่งของด้านในเจ้าลองกลับไปดูจะรู้ หากเจอตรงไหนไม่เข้าใจก็ใช้หยกส่งสารมาสอบถามพวกเราได้”
ดังนั้นพวกเขาจึงยัดเยียดถุงฟ้าดินให้เธอ แล้วอธิบายขั้นตอนทั่วไปในการกลั่นยาเซียน ก่อนจะให้เธอกลับไปศึกษาทดลองด้วยตัวเอง
เฟิ่งจิ่วถือถุงฟ้าดินใบนั้นไปยังอาศรมของตน ระหว่างทางรู้สึกแต่ว่าสับสนงุนงง เดิมทีคิดว่าเข้ามาในสำนักยาเซียนจะได้เรียนรู้และสังเกตุการณ์จากอาจารย์ผู้มีชื่อเสียง แต่ใครรู้ว่าที่แท้จะให้เธอเรียนด้วยตนเอง!
เธอเดินๆ ไปหาที่นั่งและตรวจดูสิ่งของในถุงฟ้าดิน เห็นว่าด้านในเป็นหนังสืออธิบายขั้นตอนพื้นฐานการกลั่นยาเซียน นอกจากนี้ยังมีป้ายหยกสองชิ้นกับเมล็ดพันธุ์ยาทิพย์ถุงเล็กๆ
เธอมองๆ เมล็ดพันธุ์นั้น คิดว่าปลูกสิ่งนี้ลงบนไร่ยาทิพย์ยังไม่สู้ปลูกพวกผักพลังวิญญาณ ถึงขนาดใช้เวลาไม่นานมากก็เก็บมากินได้
ดังนั้นเธอที่เดิมทีวางแผนกลับอาศรมจึงมุ่งหน้าไปยังตีนเขา คิดจะไปดูที่ร้านค้าเสียหน่อยว่ามีของจำพวกเมล็ดพันธุ์พืชผักหรือไม่ ใครจะรู้ เมื่อเธอมาถึงตรงนั้นกลับเห็นว่าบ้านไม้ร้านค้าโดนรื้อทิ้งไปแล้ว
“เกิดอะไรขึ้น? เมื่อวานยังอยู่เลยนี่ วันนี้โดนรื้อไปแล้ว?” เธอตาค้างไปเล็กน้อย ยอดเขาที่ตั้งสำนักยาเซียนใหญ่โตเพียงนี้ มีแค่ที่นี่ที่มีร้านค้าเช่นนี้ ตอนนี้กลับถูกรื้อไปแล้ว? เช่นนั้นหากเธอต้องการซื้อของจะทำอย่างไร
ผู้ดูแลซุนเดินมาจากบริเวณไม่ไกล เห็นหนุ่มน้อยคนหนึ่งนิ่งอึ้งอยู่ตรงนั้น จึงเอ่ยปาก “เฟิ่งจิ่ว? เจ้าทำอะไรอยู่ตรงนั้นน่ะ?”
“ท่านผู้ดูแลซุน ที่นี่…” เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นผู้ดูแลซุนแย้มยิ้ม
“ที่แท้เจ้ามาหาร้านค้าหรือ พวกนั้นย้ายไปแล้ว เบื้องบนออกคำสั่งให้จัดระเบียบใหม่ ยามนี้ทั้งสำนักศึกษาไม่มีร้านค้า มีแค่จุดแลกเปลี่ยนสินค้า หากเจ้าต้องการสิ่งของอะไรต้องออกจากสำนักยาเซียนไปยังจุดแลกเปลี่ยนตรงตีนภูเขาเขียวสงบเท่านั้น”
……………………………