№ 674 เสน่ห์ยากต้านทาน

อาจเพราะใบหน้าหนุ่มน้อยงดงามเกินไป หรืออาจเพราะแววตาเขาทั้งลึกล้ำและน่าพิศวง จากความเกลียดชังในคราแรกมาถึงความอึดอัดบ้างเล็กน้อยในยามนี้ สีหน้าโจวเซวียนก็ค่อยๆ แดงก่ำขึ้นมาจริงๆ ท่าทีมีความอ้อนแอ้นเหนียมอายเช่นสาวน้อย

ภายใต้การจับตามองของหนุ่มน้อย แววตางดงามหลุบต่ำลงเล็กน้อยอย่างเขินอาย ในใจมีความประหม่าที่ไม่ควรมี

เฟิ่งจิ่วไม่ได้สังเกตว่าท่าทีก่อนหลังนางเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม เพียงเปรียบเทียบโจวเซวียนตรงหน้ากับเยี่ยจิงเท่านั้นเอง ไม่ได้ใช้ความคิดอะไรมากมายเลยจริงๆ

อืม ยิ่งไปกว่านั้นเดิมทีเธอก็เป็นผู้หญิง แม้จะชื่นชมสาวงามแต่ก็แค่ชื่นชม ไม่มีทางมีความคิดอื่นใด

ดังนั้นเธอจึงเผยรอยยิ้ม และเอ่ยอย่างเสียใจ “ขอโทษจริงๆ ขนนกชิ้นนี้ข้าเองก็ชอบเช่นกัน ไม่คิดจะปล่อยขายหรอก”

โจวเซวียนเห็นรอยยิ้มทรงเสน่ห์เบ่งบานบนใบหน้างดงามของหนุ่มน้อย ก็หลงมันไปโดยไม่ตั้งใจ มองด้วยความตกใจ แล้วกระซิบเสียงเบา “โอ้ ไม่เป็นไร ข้าแค่ลองถาม”

กลางอากาศ เมื่อรุ่นพี่เกิ่งคนนั้นเห็นโจวเซวียนมองเด็กหนุ่มด้วยแววตาเผยความหลงใหล ดวงตาฉายแววเย็นเยียบโดยไม่รู้ตัว แววตาคร่ำเครียดเล็กน้อย ยามที่สายตาหยุดลงบนร่างเฟิ่งจิ่วก็เผยจิตสังหารผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ปฏิเสธไม่ได้ว่าเด็กหนุ่มชุดฟ้าคนนี้หน้าตาโดดเด่นมากจริงๆ ความงดงามบนใบหน้าทั่วทั้งในสำนักศึกษาช่างเห็นได้ยากยิ่ง ก่อนหน้านี้เขายังไม่เผยรอยยิ้มก็เรื่องหนึ่ง ใบหน้าหลังเผยรอยยิ้มยิ่งแตกต่าง มิน่ารุ่นพี่โจวถึงมองเสียจนตาค้าง

หนุ่มน้อยคนนี้ มีแค่เขาที่ยอมรับว่าเด็กหนุ่มมีคุณสมบัติมากพอให้ผู้หญิงหลงใหลจริงๆ

เหล่านักเรียนสำนักพลังเร้นลับที่โดนวางยาและนอนอยู่บนพื้นแต่ละคนต่างมองกันตาค้าง สำนักพลังเร้นลับส่วนมากเป็นผู้ชาย ยามนี้พวกที่รับเข้ามาก็แทบจะเป็นนักเรียนชายเหมือนกันหมด และในหมู่พวกเขายังมีคนไม่น้อยที่หลงรักโจวเซวียนคนสวยมากเสน่ห์ตรงหน้าผู้นี้

แต่เมื่อพวกเขาเห็นผู้หญิงที่ตนหลงรักแม้แต่รอยยิ้มหนุ่มน้อยคนนั้นยังหลงอย่างไม่อาจต้านทาน ขณะที่ตกตะลึงก็ยิ่งโกรธเคือง

น่ารังเกียจเกินไปแล้ว!

วิ่งมาโอ้อวดของวิเศษถึงสำนักพลังเร้นลับพวกเขาไม่พอ ยังวางยาทำให้พวกเขาแต่ละคนร่างกายอ่อนเปลี้ยยืนไม่ขึ้น แต่สิ่งที่เกลียดที่สุดคือหนุ่มน้อยคนนี้ยังกล้ายั่วยวนรุ่นพี่โจวต่อหน้าคนมากมายเพียงนี้ และทำเหมือนไม่มีพวกเขาอยู่ด้วย! ระรานกันมากเกินไปแล้วจริงๆ!

“เอาละ ข้าต้องไปก่อน” เฟิ่งจิ่วหรี่ตายิ้มเอ่ย มองโจวเซวียนที่ยังนิ่งอึ้งจ้องเธอ ถึงจะสาวก้าวออกไป

ครั้งนี้ไม่มีใครห้ามปรามและไม่มีใครเข้าไปขวาง

ทุกคนต่างมองหนุ่มน้อยชุดฟ้าคนนั้นเดินวางมาดจากไป ในทางตรงกันข้าม ที่สำนักพลังเร้นลับนั้นกลับมีนักเรียนหลายสิบคนนอนอยู่…

ขณะที่เดินไปตลอดทาง ลูกศิษย์สำนักศึกษาที่พบระหว่างทางแต่ละคนล้วนใช้สายตาจับจ้องเธอ รวมถึงขนนกเคลือบหลากสีชิ้นนั้นตรงเอวด้วย เธอเห็นเสียจนขนลุก สุดท้ายจึงเก็บขนนกชิ้นนั้นตรงเอวไปอย่างรับไม่ไหว

“จริงๆ เลย แต่ละคนทำเหมือนไม่เคยเห็นโลกกว้าง แค่ขนนกชิ้นเดียว? ก็แค่วัตถุเวทไม่ใช่หรือ? ทุกคนต่างจ้องมองราวกับหมาป่าหิวโหยจ้องเนื้อ ท่าทางน้ำลายสอเช่นนั้นข้ารับไม่ไหวจริงๆ”

เธอพึมพำ แล้วเลือกเดินไปตามถนนเส้นเล็กมายังสถานที่ที่ค่อนข้างห่างไกลถึงจะโยนขนนกชิ้นนั้นขึ้น เห็นมันขยายใหญ่พร้อมปล่อยลำแสงเต็มไปด้วยสีสันอยู่เบื้องหน้า ดวงตาเธอเปล่งประกาย กระโดดขึ้นไปนั่งเบาๆ ถึงจะมุ่งไปยังอาศรม

ตอนเธอแลกสมบัติมาทำให้แต่ละสำนักต่างฮือฮา ตอนไปกลับเงียบเชียบไร้เสียง ถึงขั้นที่นักเรียนพวกนั้นนึกว่าเธอเป็นนักเรียนสำนักยา…

………………………