Skip to content

เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า 694

№ 694 มีปัญหาแล้ว

ได้ยินเช่นนี้ เจ้าสำนักกับรองเจ้าสำนักก็มองหน้ากัน ครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วถามว่า “ที่ถูกขโมยไปเป็นยาทิพย์อะไร พวกเจ้ามีรายการหรือไม่ ลองไปดูตรงจุดแลกคะแนนคุณงามความดีหรือยัง พวกนักเรียนอาจจะขโมยเก็บไปแลกคะแนนคุณงามความดี?”

“ตรวจสอบแล้วขอรับ ไม่มีเลย หนำซ้ำยาทิพย์ที่โดนเก็บไปก็มีหลายอย่าง ส่วนมากหลักๆ เป็นโสมวิญญาณ ตอนนี้โสมวิญญาณบนยอดเขาสำนักยาเหลือไม่ถึงหนึ่งในสาม พวกเรากังวลว่าหากเป็นเช่นนี้ต่อไปโสมวิญญาณของสำนักศึกษาจะยิ่งขาดแคลน สมุนไพรมากมายกับยาที่เหล่านักเล่นแร่แปรธาตุสำนักยาเซียนต้องใช้คงไม่อาจเตรียมหรือจัดหาให้ได้”

ได้ยินคำพูดนี้ก็ตระหนักถึงความร้ายแรงของปัญหาได้ เจ้าสำนักจึงบอกกับรองเจ้าสำนักว่า “เจ้าตามเรื่องนี้ให้ที หลังจากลองดูสถานการณ์ค่อยจัดคนจากสำนักยาหรือสำนักพลังเร้นลับสองสามคนเข้าไปเฝ้า จำต้องจับหัวขโมยสมุนไพรคนนี้ให้จงได้”

“ขอรับ ข้าจะไปจัดการเดี๋ยวนี้” กวนเหล่าพยักหน้า มองไปยังพวกนั้นพลางถาม “หัวขโมยสมุนไพรคนนี้ปกติจะเข้าไปขโมยช่วงเวลาไหน พวกเจ้ามีบันทึกไว้หรือไม่?”

“มีขอรับ ปกติเป็นเวลาอาหาร” อาจารย์หนึ่งคนในนั้นบอก

“เวลาอาหาร?”

รองเจ้าสำนักตกใจ พยักหน้าให้ “ใช่สิ เวลาอาหารพวกอาจารย์ต่างกำลังทานอาหาร แน่นอนว่าเป็นโอกาสดีที่สุดที่จะลงมือ อืม ข้ารู้แล้ว พวกเจ้ากลับไปก่อน รอข้าไปคัดคนจากสำนักยากับสำนักพลังเร้นลับสักสองสามคนมา แล้วค่อยไปดูที่ยอดเขาสำนักยาเสียหน่อย”

อาจารย์พวกนั้นได้ยินคำพูดเขาถึงค่อยวางใจ พยักหน้าขานรับและออกไปพร้อมๆ กัน

อีกด้านหนึ่ง เฟิ่งจิ่วที่ผ่านการฝึกฝนช่วงนี้และจัดการกับธาตุทั้งห้าในร่างในที่สุดก็ถอนหายใจอย่างผ่อนคลายสบายใจ ไม่ได้ออกมาข้างนอกตั้งนาน จึงสั่งสามสัตว์อสูรให้คอยดูอาศรม ส่วนตนเองนั่งขนนกบินไปถามที่สำนักพลังเร้นลับเสียหน่อยว่าพี่ชายเธอออกจากหอคอยพลังเร้นลับแล้วหรือยัง?

เมื่อเธอมาถึงสำนักพลังเร้นลับ ก็เห็นรองเจ้าสำนักกำลังพานักเรียนสำนักพลังวิญญาณสองสามคน และนักเรียนสำนักพลังเร้นลับอีกสองสามคนเดินออกมา เจอหน้ากันเธอจะเสียมารยาทไม่ได้ ดังนั้นจึงเข้าไปคารวะ

“รองเจ้าสำนัก”

“โอ้? เฟิ่งจิ่ว! ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่?” กวนเหล่าถามด้วยรอยยิ้ม ยามเห็นหนุ่มน้อยคนนี้ ในใจก็มีความรู้สึกมากมาย

“ออกมาเดินเล่นยามว่างพอดีขอรับ ท่านรองเจ้าสำนัก พวกท่านจะไปทำอะไรกันหรือ?” เธอมองนักเรียนสำนักพลังวิญญาณด้านหลัง ล้วนเป็นนักเรียนระดับสวรรค์ นักเรียนสำนักพลังเร้นลับพวกนั้นก็เช่นกัน

“ช่วงนี้ยาทิพย์กับโสมวิญญาณบนยอดสำนักยามักจะถูกขโมย อาจารย์จากยอดเขาสำนักยาเข้ามาหาข้ากับเจ้าสำนัก ดังนั้นจึงวางแผนส่งนักเรียนสองสามคนไปจับตาดูเสียหน่อย ดูว่าใครกันแน่ที่ใจกล้าเพียงนี้ถึงกล้าขโมยยาทิพย์บนยอดเขาสำนักยา”

“อ้อ ที่แท้เป็นแบบนี้เอง เช่นนั้นข้าไม่รบกวนรองเจ้าสำนักแล้ว” เธอคารวะและเบี่ยงกายไปข้างๆ เล็กน้อย ให้พวกเขาเดินแถวไปกันไกลๆ ในใจกลับสงสัยขึ้นมา

ยาทิพย์กับโสมวิญญาณถูกขโมย?

ฝีเท้าที่มุ่งเดินไปสำนักพลังเร้นลับพลันชะงักลงเหมือนนึกอะไรได้ มุมปากก็กระตุก ช่วงนี้สัตว์อสูรสามตัวของเธอกินอะไรกัน?

ไม่ได้ กลับไปดูเสียหน่อยดีกว่า

ทันใดนั้น เธอกระโดดขึ้นขนนกบินไปยังอาศรมอย่างรวดเร็ว หลังจากมาถึงอาศรมกลับเห็นว่ามีเพียงเสี่ยวเฮยเฝ้าอยู่ด้านนอก ไม่เห็นวี่แววเหล่าไป๋กับอสูรกลืนเมฆาตัวน้อย เห็นเช่นนี้ใจเธอพลันสะดุดกึก แอบร้องว่าแย่แล้ว

ยอดเขาสำนักยาอยู่ถัดจากยอดเขาสำนักยาเซียน หากเจ้าสองตัวมีความเป็นไปได้นั้นจริงๆ ด้วยความเร็วของอสูรกลืนเมฆาประกอบกับเหล่าไป๋ หากขโมยของขึ้นมาคงไม่มีใครพบแน่ๆ

เธอนั่งขนนกบินตามหาไปกลางอากาศ มองด้านล่างบ่อยครั้งด้วยความกังวลอย่างยิ่ง

ด้านหนึ่งก็คิดว่ารองเจ้าสำนักพานักเรียนระดับสวรรค์ของสำนักพลังวิญญาณกับนักเรียนสำนักพลังเร้นลับไปจับตาดูถึงบนยอดเขาสำนักยา หากเจ้าโง่สองตัวนั้นโดนพวกเขาเจอเข้าพอดี เช่นนั้นเธอก็มีปัญหาแล้ว

………………………

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

error: Content is protected !!
Exit mobile version