№ 714 ขอหัวหน้ากงโปรดช่วย

“ตอนที่เขาตะคอกด่าด้วยความโมโหระหว่างเรียนก็ล้มลงไป อาการร้ายแรงมาก อาจารย์จากยอดเขาสำนักยาเข้าไปดู หมอของสำนักศึกษาก็เช่นกัน แม้แต่คุณชายโม่เฉินยังไปด้วย ต่างบอกว่าช่วยไม่ได้ทั้งนั้น”

นักเรียนคนหนึ่งพูดอย่างร้อนใจ “อาจารย์หลี่ว์สั่งพวกข้ามาตามเฟิ่งจิ่วไปเดี๋ยวนี้ แต่ยามนี้เขาวางเขตอาคมกันเสียงไว้จะทำอย่างไรดี?”

“เฟิ่งจิ่วไม่มีทักษะด้านการแพทย์ พวกเจ้ามาหาเขาก็เปล่าประโยชน์! หรือว่าเจ้าสำนักกับรองเจ้าสำนักไม่สนใจ? ด้วยเส้นสายพวกเขา คงตามหาหมอที่มีทักษะการแพทย์ยอดเยี่ยมในแคว้นเหินเวหาได้ ทำไมถึงวิ่งโร่มาหาเฟิ่งจิ่ว?”

เยี่ยจิงพูดพลางขมวดคิ้ว นึกได้ว่าอาจารย์หลูคนนั้นอาการเฉียดตายอย่างคาดไม่ถึง จึงบอกกวนสีหลิ่นว่า “อาจารย์หลูเป็นอาจารย์ของข้า มีบุญคุณที่คอยชี้แนะ ข้าต้องรีบกลับไปดูเสียหน่อย” สิ้นเสียงก็เร่งรีบออกไปโดยไม่รอกวนสีหลิ่นเอ่ยปาก

กวนสีหลิ่นมองเยี่ยจิงจากไป จากนั้นหันไปมองนักเรียนสองคนนั้นที่มีสีหน้ากังวล แววตาสั่นไหวเล็กน้อย ถามว่า “แม้แต่หมอกับอาจารย์จากยอดเขาสำนักยายังช่วยไม่ได้ ทำไมถึงมาหาเฟิ่งจิ่ว?” ตัวตนภูตหมอของเฟิ่งจิ่ว คนภายในสำนักศึกษานี้ไม่ควรรู้สิถึงจะถูก

“วันนั้นเฟิ่งจิ่วบอกว่าภายในสามวันอาจารย์หลูจะล้มป่วย นึกไม่ถึงว่าคนปากพล่อยอย่างเขาจะพูดถูก นี่อย่างไร อาจารย์หลี่ว์ถึงสั่งพวกเรามาตามเขาเข้าไป” คนหนึ่งในนั้นกล่าว เห็นว่ารออยู่ที่นี่ก็ไม่มีทางแก้ จึงผลุนผลันออกไป กลับไปรายงานว่าพวกเขาเข้าอาศรมไม่ได้ แม้แต่เสียงยังดังไปไม่ถึง

ห้องแนะแนว

“อะไรนะ? ไม่เจอหรือ แม้แต่อาศรมยังเข้าไปไม่ได้ด้วย?” อาจารย์หลี่ว์ถลึงตา ด่ากราดว่า “พวกเจ้าเข้าไปไม่ได้ทำไมไม่ตะโกนเรียก? มีปากไว้เปล่าประโยชน์นัก!”

นักเรียนทั้งสองรีบบอก “ตะโกนแล้วขอรับ พวกเราตะโกนแล้ว แต่เจ้านั่นหลับซ้ำยังวางเขตอาคมกันเสียงไว้ เสียงด้านนอกจึงดังเข้าไปไม่ถึงขอรับ!”

ได้ยินคำพูดนี้ อาจารย์หลี่ว์ก็นิ่งไป แม้แต่พวกอาจารย์ข้างๆ ที่ตามออกมายังเบิกตาโตด้วยความตกตะลึง “เฟิ่งจิ่วคนนี้ทำบ้าอะไรกัน แม้แต่นอนยังต้องวางเขตอาคมกันเสียง? ทะ ทำไมนิสัยเขาถึงต่างจากคนอื่นเช่นนี้?”

“ข้าเคยได้ยินเขาบอกว่าตนเองมักจะหงุดหงิดตอนตื่นนอน หากนอนไม่พอแล้วถูกปลุกเสียงดังจะอารมณ์ไม่ดีมาก อีกทั้งเมื่อคืนเขาคงนอนดึกนัก วันนี้ไม่อยากโดนใครรบกวน ถึงได้วางเขตอาคมกันเสียงไว้ แต่นึกไม่ถึงว่าอาจารย์หลูจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น”

เยี่ยจิ่งเดินเข้ามาบอก นางเพิ่งเข้าไปดูอาจารย์หลูมา เจ้าสำนักบอกว่าทำได้เพียงประคองไว้ชั่วคราวสองสามชั่วยาม เวลาผ่านไปหากไม่มีใครช่วยเขาได้ เช่นนั้นเกรงว่า…

“ข้าจะลองเข้าไปดู” อาจารย์หลี่ว์กล่าว ตัดสินใจว่าจะไปตามด้วยตัวเอง ดังนั้นจึงให้นักเรียนทั้งสองคนนำทาง ก่อนจะเรียกพลังมุ่งไปยังอาศรมเฟิ่งจิ่วอย่างรวดเร็ว

เวลาเดียวกันนี้ รองเจ้าสำนักที่รีบมาตลาดมืดเร่งความเร็วขึ้น ยามก้าวเข้าประตูใหญ่ตลาดมืดกลิ่นอายจึงว้าวุ่นเล็กน้อย หลังจากยื่นป้ายคำสั่งจากเจ้าสำนักให้ก็ถูกเชิญเข้าไปด้านใน ไม่นานนักหัวหน้าตลาดมืดเดินยิ้มออกมา

“รองเจ้าสำนัก ทำไมถึงมีเวลามาหาพวกเราที่นี่ได้?” เขายกมือสั่งคนรับใช้ให้ยกน้ำชามา

หลังจากทำให้กลิ่นอายพลังมั่นคง เหล่ากวนก็ประสานมือเอ่ย “หัวหน้ากง ข้ามาหากะทันหันต้องขออภัยด้วย อันที่จริงมีเรื่องจะขอร้อง”

“โอ้? มีเรื่องขอร้อง? เหอะๆๆ รองเจ้าสำนักกวนต้องล้อกันเล่นแน่ กลุ่มอำนาจสำนักศึกษาหมอกดารายิ่งใหญ่เพียงใด ยังมีอะไรต้องให้ตลาดมืดเราช่วยอีกหรือ?” หัวหน้าตลาดมืดหัวเราะเบาๆ ยกน้ำชาขึ้นจิบเล็กน้อย

“ไม่ๆ เป็นเรื่องเร่งด่วนจริงๆ วันนี้เข้ามาเป็นพิเศษ อันที่จริงข้ารับคำสั่งจากเจ้าสำนักให้เข้ามาสอบถามที่อยู่ภูตหมอ หวังว่าหัวหน้ากงจะบอกได้”

………………………