№ 715 เจ้าเด็กเหลือขอเฟิ่งจิ่ว!

หัวหน้ากงที่ดื่มชาได้ยินมือก็ชะงักเล็กน้อย ดวงตาฉายแววแปลกใจ มองไปยังรองเจ้าสำนักกวนที่มีสีหน้าวิตก และถามว่า “ทำไมรองเจ้าสำนักกวนถึงอยากตามหาภูตหมอ?”

“ไม่ปิดบังหัวหน้ากง สำนักศึกษาเรามีอาจารย์ล้มป่วยกะทันหัน อาการร่อแร่ นักปรุงยา นักเล่นแร่แปรธาตุ รวมถึงหมอภายในสำนักศึกษาต่างไม่มีวิธีช่วย ด้วยเหตุนี้จึงนึกถึงชื่อเสียงภูตหมอ ตามรายงานบอกว่าทักษะการแพทย์เขาแม้แต่คนตายยังช่วยชีวิตไว้ได้ เจ้าสำนักเราไม่มีทางเลือก จึงสั่งให้ข้าเข้ามาสอบถามที่อยู่ภูตหมอ หากเขาอยู่เมืองซิงอวิ๋นพอดี เช่นนั้นอาจจะช่วยชีวิตอาจารย์สำนักข้าได้”

“เหอะๆ ความสัมพันธ์ของตลาดมืดเรากับภูตหมอธรรมดาก็จริง เพียงแต่เขาเคยสั่งไว้ว่าจะเปิดเผยข้อมูลที่อยู่ของเขาไม่ได้ คำขอนี้ของรองเจ้าสำนักกวน ขออภัยด้วยที่ข้าช่วยไม่ได้จริงๆ!” เขาส่ายหน้า แล้วบอกอีกว่า “ยิ่งไปกว่านั้น น้ำไกลไม่อาจดับไฟใกล้ตัว พวกท่านตามหาหมอคนอื่นเถอะ!”

“หัวหน้ากง นี่คือชีวิตคนเชียว ขอหัวหน้ากงโปรดช่วยด้วยเถอะ!” รองเจ้าสำนักลุกขึ้นพูดพลางคารวะ

หัวหน้ากงเห็นเช่นนี้ก็ถอนหายใจเบาๆ กล่าวว่า “ไม่ใช่ว่าข้าไม่ช่วย แต่ไม่มีทางช่วยต่างหาก ข้ามีฐานะเป็นหัวหน้าตลาดมืด แน่นอนว่าต้องรับผิดชอบดูแลตลาดมืด ฐานะของเขาในตลาดมืด แม้แต่ข้าเจอยังต้องคารวะอย่างเชื่อฟังและทำอะไรไร้มารยาทไม่ได้เลย

พวกท่านไม่รู้จักภูตหมอ เขาช่วยคนตามใจชอบทั้งนั้น ต่อให้ท่านหาเขาพบแล้วอย่างไร? มีแต่จะเสียแรงไปเปล่าๆ ยิ่งไปกว่านั้น ในเมื่อเบื้องบนสั่งการลงมา เช่นนั้นข้อมูลของเขาอยู่กับพวกเราที่นี่ก็ต้องเก็บเป็นความลับ จะเปิดเผยแก่ภายนอกไม่ได้”

“ท่านหัวหน้ากง…”

หัวหน้ากงสาวก้าวเดินออกไป ก่อนออกจากห้องก็ชะงักฝีเท้า หันกลับไปมองรองเจ้าสำนักกวน เอ่ยอย่างมีความหมายแฝงว่า “หากอยากจะช่วยคน ไยต้องทิ้งสิบเบี้ยใกล้มือด้วย?”

ได้ยินคำพูดนี้ รองเจ้าสำนักกวนเผยสีหน้าตกใจ ฝีเท้าที่เดิมทีจะไล่ตามหยุดลงทันควัน ฟังคำพูดแฝงนัยของหัวหน้ากงก่อนออกไปแล้ว ก็อดพึมพำไม่ได้ “อยากจะช่วยคน ไยต้องทิ้งสิบเบี้ยใกล้มือ? สิบเบี้ยใกล้มือ? สิบเบี้ยใกล้มือ… คำพูดนี้หมายความว่าอย่างไร ทิ้งสิบเบี้ยใกล้มือ… สิบเบี้ยใกล้มือ… ใกล้…”

ห้วงความคิดพลันสว่างวาบ สีหน้าเขาเปลี่ยนไปแวบหนึ่ง พึมพำว่า “หรือว่าจะอยู่ในสำนักศึกษาเรา?” ทิ้งสถานที่ใกล้ตัวไป แต่ดันวิ่งโร่มาร้องถามถึงที่นี่ หากเข้าใจจริงๆ เช่นนั้นก็ได้แต่เข้าใจเช่นนี้แล้ว

แต่คนของสำนักศึกษาพวกเขาส่วนมากเคยลองกันแล้ว หรือว่ายังมีใครมีความสามารถเช่นนี้อีก?

ในใจนึกสงสัย กลับไม่กล้าประวิงเวลา จึงมุ่งไปยังสำนักศึกษาอย่างรวดเร็ว

หลังจากเขาเดินออกประตูใหญ่ตลาดมืดไป หัวหน้ากงที่เดินมาจากด้านในยิ้มน้อยๆ เวลานี้เอง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นถามไถ่ข้างกาย

“หัวหน้า ทำไมต้องเปิดเผยที่อยู่ภูตหมอกับเขาขอรับ?” ชายชราคนหนึ่งปรากฏตัวข้างกายเขาพลางถามด้วยความสงสัย

“ข้าแค่บอกว่าทำไมต้องทิ้งสิบเบี้ยใกล้มือ หากเขาเดาออกจริงก็นับว่ามีฝีมือ” เขากล่าวด้วยเสียงกลั้วยิ้ม และเอ่ยอีกว่า “แค่รู้สึกว่าน่าสนใจยิ่งนัก ภูตหมอกลายเป็นนักเรียนของสำนักศึกษา พวกเขากลับไม่รู้ ซ้ำยังวิ่งมาตามหาถึงตลาดมืด เหอะๆ น่าสนใจจริงๆ”

เวลาเดียวกัน ตรงหน้าอาศรมเฟิ่งจิ่ว อาจารย์หลี่ว์เหวี่ยงพลังวิญญาณหลายสายออกไปโจมตีรัวๆ ก็ยังทำลายเขตอาคมไม่ได้ จึงอดไม่ได้ที่จะถลึงตา กัดฟันกรอดด่าว่าอย่างขายหน้า อับอาย และกังวลอยู่บ้าง

“เจ้าเด็กเหลือขอเฟิ่งจิ่ว! ไม่เพียงวางเขตอาคมกันเสียงด้านใน แม้แต่เขตอาคมด้านนอกยังเสริมความแข็งแกร่งด้วย! นี่เขาป้องกันโจรหรือนักฆ่ากันเนี่ย?”

……………………