№ 721 ขโมยมาจากห้องครัว?

เสียงนั้นดังออกมาจากในอาศรม ไม่เห็นตัวคน ขณะที่ทุกคนด้านนอกตกตะลึง ร่างหนึ่งก็พุ่งเปิดเขตอาคมออกไปปานสายฟ้า แล้วตรงไปยังอาหารรสเลิศพวกนั้น

“พี่สีหลิ่น! ท่านคงไม่ได้วิ่งไปขโมยมาจากห้องครัวกระมัง?”

เฟิ่งจิ่วมองอาหารรสเลิศตรงหน้าที่สมบูรณ์ทั้งสีและกลิ่นด้วยความตกใจยินดี ไม่มีความง่วงงุนใดๆ ในดวงตามีเพียงของกินที่เรียงรายเบื้องหน้า เธอยื่นมือจะไปหยิบน้ำแกงเกี๊ยวเนื้อบางมากินอย่างอดใจไม่ไหว ทว่ามือนั้นยื่นออกไปยังไม่ทันแตะโดน ก็ถูกพี่ชายเธอขัดไว้ก่อน

“พี่ชาย ท่านทำอะไรน่ะ?” เธอถลึงตามองอย่างไม่พอใจ

“ไปจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนค่อยออกมากิน”

กวนสีหลิ่นพูดจบก็พยักเพยิดให้นางมองไปรอบๆ ในใจทั้งจนปัญญาและสงสาร นี่เสี่ยวจิ่วหิวจนน่าอนาถเพียงใดกัน? ในดวงตามีเพียงของกินพวกนี้ ไม่ได้สังเกตว่าคนรอบข้างแต่ละคนต่างถลึงตามองนางเลยหรือ?

เมื่อเขากล่าวเตือน เฟิ่งจิ่วถึงเงยหน้ามองไปรอบๆ เห็นเช่นนี้ก็งุนงงไปบ้างทันที พวกนักเรียนและอาจารย์แต่ละสำนักตั้งมากมาย แต่ละคนต่างมองเธอราวกับเห็นผี ทำให้เธอขณะที่ตกตะลึงอดสงสัยไม่ได้

“พี่ชาย ข้าแค่นอนหลับไป ทำไมตื่นมาถึงมีคนรายล้อมมากมายเพียงนี้? หรือว่าท่านไปขโมยของมาจากห้องครัวจนพวกเขาจับได้?” เธอเขยิบไปใกล้กวนสีหลิ่น แล้วกดเสียงเบาถาม

กวนสีหลิ่นได้ยินก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก “อย่าพูดจาส่งเดชสิ รีบเข้าไปอาบน้ำก่อนค่อยออกมา หากช้าไปของพวกนี้เย็นแล้วจะไม่อร่อย”

สิ้นเสียงเขา ก็เห็นเฟิ่งจิ่วที่เมื่อครู่ยังอยู่ใกล้ชิดข้างกายขานรับ จากนั้นตรงเข้าอาศรมไปดุจสายลม ความเร็วนั้นทำให้ทุกคนพูดไม่ออกไปสักพัก

หนุ่มน้อยคนนั้นที่ปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนในสภาพเส้นผมยุ่งเหยิงและง่วงนอน หากพวกเขาไม่เห็นกับตาตนเอง ก็ยากจะเชื่อจริงๆ ว่าเขาคือหนุ่มน้อยรูปงามในชุดสีฟ้าแสนสง่างามเช่นวันวาน

นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าจะได้เห็นด้านเช่นนี้ของเขา!

เพียงแต่ประสาทรับกลิ่นของเขาเป็นอย่างไรกันแน่? ต้องชอบอาหารรสเลิศมากเพียงใด? พวกเขาตะโกนอยู่ข้างนอกนี้ตั้งนาน ระเบิดเขตอาคมตั้งหลายครั้ง และรอมานานถึงเพียงนี้ ยังไม่เห็นเขาตื่นขึ้นมาเลย

ใครรู้ว่าสุดท้ายจะถูกกลิ่นหอมอาหารปลุกให้ตื่น พวกเขาหมดคำพูดแล้วจริงๆ

ยามนี้ สายตาเจ้าสำนักกับรองเจ้าสำนักสองคนหยุดลงบนร่างกวนสีหลิ่น คิดอีกครั้งว่าเฟิ่งจิ่วไม่เพียงไม่ธรรมดา แม้แต่คนข้างกายเขาก็เช่นกัน!

กวนสีหลิ่นคนนี้ไม่ใช่คนมากเรื่อง

มีอาหารรสเลิศเป็นตัวล่อ ความเร็วในการอาบน้ำจึงเร็วกว่าปกติไม่รู้กี่เท่า เมื่อเฟิ่งจิ่วออกมาอีกครั้ง ก็กลับมาเป็นหนุ่มน้อยผู้สง่างามที่ทุกคนเห็นในวันวาน

เธอไม่สนใจคนอื่นๆ รับตะเกียบที่กวนสีหลิ่นยื่นมาให้แล้วก็คีบเกี๊ยวเนื้อกิน พลางถามว่า “พี่สีหลิ่น พวกเขามาทำอะไรกัน?”

เยี่ยจิงข้างๆ ตักน้ำแกงโสมไก่วิญญาณให้นาง บอกว่า “กินน้ำแกงก่อนเถอะ ระวังลวกล่ะ”

“ขอบใจมาก”

เฟิ่งจิ่วส่งยิ้มให้นาง รับมาตักกินอย่างช้าๆ แล้วคีบเกี๊ยวกุ้งชิ้นหนึ่งพลางกล่าวงึมงำฟังไม่ชัดเจน “พวกท่านก็กินด้วยสิ! ข้าจะกินคนเดียวก็เกรงใจ”

แม้จะพูดไปเช่นนี้ ทว่าทุกคนเห็นท่าทางเขากินอาหารกลับไม่รู้สึกว่าเขาเกรงใจที่ตรงไหน

บนภูเขาบริเวณไม่ไกล โม่เฉินมองเด็กหนุ่มที่กำลังยัดของกินจนสองแก้มพองออก เผยรอยยิ้มโดยไม่รู้ตัว จากนั้นส่ายหน้าแล้วหันจากไป

อีกด้าน เจ้าสำนักเห็นว่าในที่สุดเฟิ่งจิ่วก็ออกมาแล้ว จึงบอกใบ้ให้รองเจ้าสำนักสั่งพวกนักเรียนโดยรอบแยกย้ายกันไป เวลานี้ถึงจะเดินไปหาเด็กหนุ่มที่กำลังกินอาหาร

…………………