NO 845 ทีหลังเจ้าไม่ต้องคลอดหรอก

ยามได้ยินว่าเสียงทารกร้องไห้ยังดังจ้า และดังชัดขึ้นทุกที คนด้านนอกยิ่งรู้สึกตื่นเต้นไม่สิ้นสุด

ภายในห้อง หลังจากส่งทารกให้เหลิ่งซวงด้านข้าง เฟิ่งจิ่วก็เย็บปากแผล ทำความสะอาดแผลและทายา ตรวจดูซู่ซีที่หมดสติไปบนเตียง จากนั้นถึงจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

“เอาเด็กมาให้ข้า ไปเปิดประตูเถอะ” เธอที่ล้างมือแล้วรับเด็กมา ก่อนจะให้สัญญาณเหลิ่งซวงไปเปิดประตู

“เจ้าค่ะ” เหลิ่งซวงขานรับ เดินออกจากห้องไปเปิดประตูให้ท่านผู้เฒ่าเข้ามา

ท่านผู้เฒ่าที่เร่งฝีเท้ามาข้างในเห็นเฟิ่งจิ่วอุ้มทารกเดินมารับหน้า ก็ถามว่า “แม่หนูเฟิ่ง เป็นอย่างไร? ปลอดภัยทั้งแม่และเด็กใช่หรือไม่?”

“เจ้าค่ะ” ท่านปู่โปรดวางใจ ยังสบายดีกันอยู่” เฟิ่งจิ่วยิ้มรับ พลางยื่นเด็กให้เขา “ดูสิเจ้าคะ ท่านย่าช่วยข้าคลอดท่านอาตัวน้อยออกมา”

ท่านผู้เฒ่ารับมาด้วยสองแขนสั่นเทา เด็กเกิดใหม่ร้องไห้อยู่พักหนึ่งก็หลับไป ผิวพรรณแดงคล้ำ ยับยู่จนไม่น่ามอง แต่เมื่ออยู่ในสายตาของเขายามนี้ กลับทำให้เบ้าตาแดงก่ำโดยไม่รู้ตัว

“ดีๆ”

เขาที่ไม่รู้จะพูดอะไรได้แต่พยักหน้า เอ่ยว่าดีแต่ละคำอย่างสะอึกสะอื้น จากนั้นค่อยอุ้มลูกมาตรงข้างเตียง ครั้นเห็นซู่ซีบนเตียงยังหมดสติ จึงอดมองไปยังเฟิ่งจิ่วไม่ได้

“แม่หนูเฟิ่ง ย่าเจ้า…”

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ เพราะใช้ยาเลยทำให้หมดสติ รอเวลาพรุ่งนี้ฟ้าสว่างนางจะตื่นขึ้นมา แต่ตรงหน้าท้องมีแผลผ่าคลอด ต้องดูแลอย่างระมัดระวัง จะดึงรั้งบาดแผลไม่ได้ อีกเดี๋ยวข้าจะกำชับให้คนดูแลอย่างละเอียด”

เธอกล่าวจบ เห็นผู้เฒ่าถอนหายใจโล่งอก ถึงค่อยเดินออกไปด้านนอก เห็นบิดายังรออยู่ตรงนั้นก็เข้าไปรับหน้า “ท่านพ่อ”

“เสี่ยวจิ่ว แม่กับเด็กสบายดีทั้งคู่หรือไม่” เฟิ่งเซียวถามอย่างเป็นห่วง

“เจ้าค่ะ ยังสบายดี สายสะดือพันคอเด็กจริงๆ ซ้ำยังไม่กลับหัว หากไม่ได้ผ่าคลอดก็กลัวจริงๆ ว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น แต่ตอนนี้ไม่ต้องกังวล ไม่เป็นไรแล้ว ขอแค่พักผ่อนสักระยะท่านย่าก็ลงจากเตียงได้”

“ไม่เป็นไรก็ดี” เขาพยักหน้า ก่อนจะถามว่า “เป็นผู้ชายหรือ ข้าได้ยินเจ้าบอกว่าเป็นท่านอาตัวน้อย?”

“เจ้าค่ะ เป็นเด็กผู้ชาย”

“จะลูกชายลูกสาวก็ดีทั้งนั้น ขอแค่ปลอดภัยเป็นพอ” เขาเผยรอยยิ้ม ถามว่า “มีอะไรต้องสั่งข้ารับใช้ไปทำหรือไม่? เจ้ามาว่า กลับไปข้าจะสั่งให้เอง”

“เรื่องดูแลท่านย่าจำต้องระวัง ถึงอย่างไรนางก็ผ่าคลอด กรีดตรงหน้าท้องแล้วนำเด็กออกมา บาดแผลนี้ต้องรักษาอย่างดี”

ยมราชน้อยข้างๆ ได้ยินเธอกับเฟิ่งเซียวคุยกันอยู่ตรงนั้น ใบหน้าเล็กก็ไม่ค่อยน่ามองนัก แทบพูดได้ว่าตั้งแต่มาถึงที่นี่และได้ยินอันตรายจากการคลอดลูกด้านใน สีหน้าเขาก็ไม่ค่อยดีนัก ร่างเล็กแข็งตึงอยู่ตลอด ดวงตาดำสนิทฉายประกาย ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร

ผ่านไปเนิ่นนาน เฟิ่งจิ่วที่สั่งความเรียบร้อยเดินเข้าห้องไปอีกครั้ง หลังคุยกับท่านปู่แล้วถึงจะกลับมาพายมราชน้อยไปยังตำหนักภายในวังหลังของเธอ กลับเห็นว่าเด็กน้อยเม้มปากเงียบมาตลอดทาง ก้มหน้าเล็กน้อยไม่รู้เป็นอะไร

ดังนั้นเธอจึงยิ้มถาม “เป็นอะไรไป ไม่เห็นเจ้าปริปากมาตลอดทาง ไม่ได้ชมดอกไม้ไฟเป็นเพื่อนเจ้าถึงตอนสุดท้ายเลยไม่ร่าเริงใช่หรือไม่?”

“ไม่ใช่”

เขากล่าวแล้วเงยหน้ามองเธอ ใบหน้าเล็กที่ตึงเครียดมีความกังวลซึ่งยากจะปิดบัง “คลอดลูกอันตรายนัก ทีหลังเจ้าไม่ต้องคลอดหรอก”

เฟิ่งจิ่วได้ยินคำพูดนี้ก็อึ้งไปพักหนึ่ง จากนั้นค่อยส่งเสียงหัวเราะลั่น

………………….