NO 849 ลูกกลอนห้าธาตุ

ยมราชน้อยชำเลืองมองเฟิ่งจิ่ว เอ่ยว่า “เขาแค่ให้ข้าบอกเจ้า ว่าอย่าอาศัยโอกาสตอนเขาไม่อยู่หว่านเสน่ห์ไปทั่ว ดอกท้อเน่า[1] อะไรพวกนั้นต้องเด็ดทิ้งโดยเร็ว อย่าทิ้งไว้ให้เปื้อนตัวไปตลอด อีกอย่างจงอย่าเข้าใกล้ผู้ชายเกินไป”

เฟิ่งจิ่วได้ยินเช่นนี้ก็อึ้งไปพักหนึ่ง จากนั้นค่อยหัวเราะร่าขึ้นมา “เด็กน้อย เจ้ารู้ไหมว่าอะไรคือดอกท้อเน่า?”

เขาเบือนหน้าไป ไม่พูดอะไร

“เอาล่ะ ข้าจะบอกเจ้าเสียหน่อย ภายในวังนี้เจ้าเล่นหรือเดินได้ตามใจชอบ หากต้องการออกไปเล่นนอกวังก็ทำได้ แต่ต้องให้เหลิ่งซวงหรือเหลิ่งหวาพาไป อย่าได้วิ่งเพ่นพ่านเอง ระวังจะโดนคนขายเด็กลักพาตัวไป”

“แล้วเจ้าล่ะ เจ้าจะไปทำอะไร?” เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางถาม

“วันที่ 3 เดือน 3 แคว้นศรสวรรค์จะมีงานกลั่นยาเซียน ได้ยินว่ามีรางวัลมากมายนัก อาศัยตอนอยู่บ้านช่วงนี้ ข้าวางแผนจะกลั่นยาอายุวัฒนะสักเม็ดไปเข้าร่วม”

เธอยิ้มเอ่ย “ข้าจะกลับไปกลั่นยาที่จวนตระกูลเฟิ่ง เจ้าอยากอยู่ในวังหรือตามข้ากลับจวน? แต่ข้าจะอธิบายก่อน หลังกลับถึงจวนข้าจะไม่มีเวลาดูแลเจ้าแล้ว หนำซ้ำเจ้าก็รบกวนข้ากลั่นยาเซียนไม่ได้”

“อืม ข้าจะตามเจ้าไปจวนตระกูลเฟิ่ง” เขากล่าวตอบ

“เช่นนั้นก็ดี เราไปบอกพวกท่านปู่ก่อนค่อยกลับ” เธอจูงมือเขาพาไปยังตำหนัก

วันต่อมาเป็นไปตามที่เฟิ่งจิ่วบอก เธอหมกตัวกลั่นยาเซียนอยู่ตลอด แต่ยมราชน้อยก็ไม่ไปรบกวนเธอ เพราะเขากำลังฝึกบำเพ็ญ พริบตาเดียวเวลาครึ่งเดือนก็ผ่านไป

วันนี้เป็นวันที่ 15 เดือน 1 เมื่อภายในห้องปรุงยาของเฟิ่งจิ่วเกิดเสียงดังสนั่น สิ่งที่กำจายออกมาคือกลิ่นหอมยาอบอวล

รอจนกระแสลมจางหายไป เฟิ่งจิ่วในห้องปรุงยาหยิบยาอายุวัฒนะสามเม็ดด้านในออกมา สองเม็ดในนั้นมีสีน้ำตาลแดง ไม่ว่าเป็นลายยาหรือกลิ่นอายพลังวิญญาณล้วนเหมือนยาอายุวัฒนะทั่วไป ระดับไม่ถึงห้า เพราะเดิมทีนี่ก็ไม่ใช่ยาอายุวัฒนะระดับห้า

ทว่าเม็ดหนึ่งที่เหลือกลับปรากฏสีแดงส้ม คล้ายว่าจะผิดแปลกไป กลิ่นหอมยายังคงฟุ้งกระจาย ไม่เหมือนที่ตำรายาบันทึกไว้โดยสิ้นเชิง เธอใช้เข็มเงินตรวจยาอายุวัฒนะ เห็นแต่เมื่อเข็มเงินเปื้อนยาอายุวัฒนะเม็ดนั้นก็ปรากฏสีดำแปลกๆ

“เป็นพิษร้ายแรงหรือ” เธอตะลึงไปเล็กน้อย ชัดเจนว่าสมุนไพรที่ใช้ล้วนเหมือนกัน ทำไมเม็ดนี้ถึงกลายเป็นพิษร้ายได้? ในใจนึกสงสัย แต่ก็เก็บยาอายุวัฒนะเม็ดนั้นไปอย่างระวัง วางไว้ด้วยกันกับพวกยาอายุวัฒนะมีพิษในห้วงมิติ

“หลอมกลั่นตามตำรายาในห้วงมิติ กลั่นลูกกลอนห้าธาตุนี้สำเร็จแล้ว ไม่รู้ผลลัพธ์จะวิเศษอย่างที่ว่าจริงหรือไม่?” เธอถือยาอายุวัฒนะดูพลางพึมพำ ในดวงตามีความสงสัยมากมาย

ตำรายาลูกกลอนห้าธาตุนี้เธอหาเจอจากในห้วงมิติ ไม่ใช่ของที่อาจารย์ทิ้งไว้ แต่เป็นเจ้าของห้วงมิติคนเดิม เมื่อกลั่นตามขั้นตอนการกลั่นยาเซียนในนั้นแล้ว ไม่นึกว่าเวลาครึ่งเดือนจะกลั่นสำเร็จจริงๆ

“ในโลกนี้คนฝึกวิชาเซียนได้เพราะมีฐานพลังวิญญาณ แต่นอกจากลูกหลานรุ่นหลังของตระกูลผู้ฝึกวิชาเซียนที่จะมีมันแล้ว คนทั่วไปอยากมีฐานพลังวิญญาณกลับเป็นหนึ่งในหมื่น แต่หากลูกกลอนห้าธาตุนี้เป็นจริงตามตำราบอก มันก็จะเป็นยาอายุวัฒนะที่มีมูลค่าไม่จำกัดจริงๆ”

ในใจเธอตื่นเต้นดีใจ หลังเก็บยาอายุวัฒนะไปก็ออกมาจากห้องปรุงยา เห็นเหลิ่งซวนจัดระเบียบสมุนไพรอยู่ในลานบ้านก็ถามว่า “เหลิ่งซวง เหลิ่งหวาล่ะ? เรียกเขามาเร็ว”

เหลิ่งซวงวางงานในมือลง หันมามองเธอแล้วบอกว่า “อาหวาอยู่ข้างหน้า นายท่านนั่งพักสักครู่ก่อน ข้าจะไปเรียกมาเจ้าค่ะ”

…………………