“ปล่อยข้า!” หลานเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

ทำให้ชิวอวี้ที่แต่เดิมดีอกดีใจอยู่นั้นต้องตกใจไป

“พี่เย่ว์ ทำไมท่านถึงพูดกับอวี้เอ๋อร์เช่นนี้ พี่เย่ว์ ท่านเป็นอะไรไป” หลานเฟิงหันหน้าไปอีกทาง น้ำตาของชิวอวี้ไหลลงมา

“พี่เย่ว์ ท่านอย่าเป็นเช่นนี้เลย อวี้เอ๋อร์ทำอะไรผิดไปอย่างนั้นหรือ?” ชิวอวี้ร้องไห้ไม่หยุด

“หลานเยี่ยอยู่ที่ไหน”

“ทำไมพี่เย่ว์ถึงถามถึงหลานเยี่ยอยู่ตลอด หลานเยี่ยมีอะไรดีกันแน่ พี่เย่ว์ตอนนี้อวี้เอ๋อร์เป็นเด็กท่านเอ็นดูอวี้เอ๋อร์ถึงเพียงนั้น ทำไมพอโตขึ้นมาถึงไม่ชอบอวี้เอ๋อร์แล้ว”

“พี่เย่ว์ ท่านอย่านิ่งเงียบ ท่านเคยบอกข้าไม่ใช่หรือว่าทุกคนล้วนมีคุณค่าในตนเอง ข้าฟังคำของท่าน ข้าถึงใช้ชีวิตอย่างดี พี่เย่ว์ ท่านมองข้า อวี้เอ๋อร์เชื่อฟังคำของท่านจริงๆ ใช้ชีวิตอย่างดีจริงๆ พี่เย่ว์อย่าได้คิดถึงหลานเยี่ยอยู่ตลอด พี่เย่ว์ก็คิดถึงอวี้เอ๋อร์บ้างดีหรือไม่ คนที่เชื่อฟังท่านจริงๆ คืออวี้เอ๋อร์อย่างไรเล่า”

หลานเฟิงไม่ได้หันหน้ากลับไป เขาไม่รู้ว่าตอนนี้ตนเองรู้สึกเช่นไร หลานเยี่ยอยู่ที่ไหนกันแน่? ชิวอวี้กลายเป็นเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไร?

ไม่นานก็มีคนคนหนึ่งเดินเข้ามา มองเห็นชิวอวี้ร้องไห้อยู่ข้างเตียง จึงเดินเข้ามาปลอบ

“อวี้เอ๋อร์ เจ้าเป็นอะไร? เห็นพี่เยี่ยก็ควรจะดีใจไม่ใช่หรือ?”

“ฉีเย่ว์ พี่เย่ว์ไม่ชอบข้าแล้ว พี่เย่ว์ไม่ชอบข้าแล้ว ทำอย่างไรดี?”

ฉีเย่ว์เหลือบมองหลานเฟิง ตอนนี้หลานเฟิงหลับตาลงทั้งสองข้าง ไม่ยินยอมเห็นหน้าพวกเขาสองคน

“อวี้เอ๋อร์ไม่ต้องเสียใจไป พี่เย่ว์ไม่ได้ไม่ชอบเจ้าเสียหน่อย พี่เย่ว์เพียงแค่เหนื่อยเท่านั้น เจ้าดูซิพี่เย่ว์ของเจ้าไม่ใช่ว่าหลับอยู่อย่างนั้นหรือ”

“จริงหรือ” ชิวอวี้สะอึกสะอื้นถามออกมา

“เป็นเรื่องจริง พวกเราออกไปก่อนดีกว่า อย่ารบกวนเวลาพักผ่อนของพี่เย่ว์เลยดีหรือไม่ รอพี่เย่ว์ตื่นขึ้นมาเมื่อไม่เหนื่อยแล้ว ก็จะชอบอวี้เอ๋อร์มากกว่าเดิม ดังนั้นพวกเราออกไปก่อนเถิด”

“อืม!” ชิวอวี้ตอบรับด้วยความยินดี เหมือนกับเด็กน้อย

ฉีเย่ว์พาชิวอวี้ออกไป ผ่านไปไม่นานฉีเย่ว์ก็กลับเข้ามาอีกครั้ง ตอนนี้เดินผ่านประตูก็ดึงประตูให้ปิดลง หลานเฟิงที่นอนอยู่บนเตียงก็ยังคงนอนอยู่เช่นเดิม ไม่มีการขยับเขยื้อนใดๆ พูดให้ถูกก็คือไม่สามารถขยับไปไหนได้

“ไม่มีอะไรจะพูดอย่างนั้นหรือ”

“สิ่งที่ข้าอยากถามเมื่อองค์ชายรัชทายาทอยากบอกย่อมต้องพูดออกมาเอง ทำไมถึงต้องถามเช่นนี้ ไม่ใช่ว่าไร้ประโยชน์หรือ”

“เจ้าช่างเย็นชาเสียจริง เจ้ารู้หรือไม่หลายปีมานี้เพื่อที่จะได้เจ้ามาชิวอวี้ทำสิ่งต่างๆ มากมายเพียงใด เจ้ารู้หรือไม่ว่าเขายังเป็นเด็กก็ต้องสู้สุดชีวิต และเพื่ออะไรเจ้ารู้หรือไม่”

หลานเฟิงหันไปมองฉีเย่ว์

“องค์รัชทายาทช่างสบายเสียจริง ในราชสำนักไม่มีธุระอะไรเลยอย่างนั้นหรือ กลับวิ่งมาตระกูลเยี่ยมาอยู่กับเด็กที่อารมณ์ไม่มั่นคง”

“อยู่ที่นี่ข้าไม่ใช่องค์ชายรัชทายาท ข้าเป็นเพียงหมอยาเท่านั้น ถือเป็นหมอยาของชิวอวี้เท่านั้น ชิวอวี้นั้นอารมณ์ไม่คงที่จริง มีบางครั้งที่ดื้อรั้นเหมือนเด็ก มีบางครั้งที่นิ่งสงบเหมือนคนชราที่ผ่านชีวิตมาอย่างโชกโชน ดังนั้นข้าจึงทำทุกความสามารถของตัวข้าที่จะรักษาเขาให้หายดี เป็นอย่างไร? เจ้าไม่คิดว่าเขาน่ารักมาอย่างนั้นหรือ?”

“รักษาให้หาย? เจ้าเพียงแค่เอาเขาเป็นหนูทดลองเท่านั้นเอง ข้อบกพร่องที่มีมาตั้งแต่เกิดอีกทั้งไม่อาจรักษาให้หายได้ของเขา แล้วมีบิดาที่เป็นเช่นนั้น จะให้อารมณ์มั่นคงได้อย่างไร”

“แล้วแต่ว่าเจ้าจะพูดอย่างไร อย่างไรเสียตอนนี้เจ้าก็ทำอะไรไม่ได้ ข้าวางยาเจ้ารู้สึกไม่ดีใช่ไหมเล่า ความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงไม่สามารถทำอะไรได้ ข้ากล่อมเจ้าให้ปฏิบัติต่อชิวอวี้ให้ดีเสียหน่อย เช่นนี้เขาอาจจะบอกเจ้าเรื่องหลานเยี่ย” ฉีเย่ว์พูดจบก็เดินจากไป เหลือเพียงหลานเฟิงนั่งนิ่งมองการตกแต่งบนเพดานเพียงลำพัง