วันที่สามหลังหลานเฟิงตื่นขึ้นมา ชิวอวี้นอนอยู่ข้างเตียงเขา หลานเฟิงขยับตัวเบาๆ ชิวอวี้ก็ผุดสะดุ้งตื่นขึ้นมา

“พี่เย่ว์ท่านตื่นแล้ว ฉีเย่ว์เจ้ารีบมาเร็วเข้า” หลานเฟิงถึงได้มีโอกาสสำรวจภายในห้องอย่างละเอียด ชิวอวี้ที่ตาบวมปูดทั้งสองข้างนั้นมือไม้พันกันยุ่งร้องเรียกฉีเย่ว์ให้เข้ามา

เสื้อผ้าที่ใครไม่รู้เอามาคลุมไว้ให้บนร่างนั้นร่วงตกไปบนพื้น

ฉีเย่ว์ยืนเงียบๆ อยู่อีกด้านหนึ่ง มองดูเสื้อผ้าที่ตกลงมา

เขาเดินไปคลุมให้ชิวอวี้ใหม่อีกครั้งแล้วถึงไปดูอาการหลานเฟิง

“คุณชายเย่ว์ไม่เป็นอะไรแล้ว นายน้อยโปรดวางใจ”

“พี่เย่ว์ท่านหิวหรือไม่อวี้เอ๋อร์จะไปเอาของมาให้ท่านทาน”

หลานเฟิงไม่พูดจา ชิวอวี้ได้แต่ร้อนรนไม่รู้ควรทำเช่นไร

“ชิวอวี้ เจ้าให้ฉีเย่ว์ออกไป ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า”

ชิวอวี้เหลือบมองฉีเย่ว์ทีหนึ่ง ฉีเย่ว์หัวเราะออกมาเบาๆ จากนั้นก็เดินออกไป พลางปิดประตูให้ด้วย ภายในห้องเหลือเพียงชิวอวี้และหลานเฟิงสองคน

“พี่เย่ว์?” ชิวอวี้ลองเรียกชื่อหลานเฟิงดู

“ปล่อยเจียงหลิงและคนตระกูลหลานไปดีหรือไม่”

“อือ อือ ข้าให้พวกเขาปล่อยเจียงหลิงและคนอื่นๆ แล้ว อวี้เอ๋อร์ล้วนเชื่อฟังพี่เย่ว์”

“เอายาถอนพิษให้ข้า ข้าจะไปหาหลานเยี่ย หากหลานเยี่ยตายไปแล้วจริงๆ ข้าจะไม่กวนอีก ข้าจะกลับตระกูลเยี่ย ไม่จากไปไหนอีก”

“พี่เย่ว์? ท่านพูดจริงหรือ?”

“พวกเราทำผิดมหันต์ พวกเราไม่อาจได้รับการให้อภัย พวกเราไม่อาจได้รับความรักจากผู้อื่น พวกเราไม่มีคุณสมบัติยอมรับความหวังดีจากผู้อื่น

หากคนที่ต้องไถ่โทษด้วยไม่อยู่แล้วเช่นนั้นก็เป็นได้เพียงคนที่ไม่ได้เรื่องไร้ซึ่งปณิธาน ไม่รู้ว่ามีชีวิตไปเพื่ออะไร และตายไปเพื่ออะไร หากข้าถูกกำหนดไว้แล้วว่าต้องหักหลังคนที่เคยทำผิดด้วย ก็ให้ข้าตายไปที่ตระกูลเยี่ย

ให้ยาถอนพิษข้า ข้าจะไปพิสูจน์ ชีวิตที่เหลือของตนเองจะเป็นคนไร้ความรู้สึกหรือต้องไถ่โทษไม่หยุดตราบจนฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจากไป”

“พี่เย่ว์”

ชิวอวี้หยิบขวดยาขวดหนึ่งออกมาจากอ้อมอก ผ้าสี่เหลี่ยมสีแดงผืนเล็กห่อจุกไม้ปิดกั้นยาที่อยู่ภายในเอาไว้อย่างมิดชิด ไม่สามารถไหลออกมาได้ตลอดไป

ชิวอวี้เปิดจุกไม้ออก กลิ่นหอมละมุนของยาลอยคลุ้งเต็มทั่วห้องในทันใด เหมือนว่าทำให้ยานี้ไม่ได้ยากในการกลืนลงคอสักเท่าไร ดังนั้นจึงใส่กลิ่นมะลิบางๆ ลงไป

ชิวอวี้ประคองหลานเฟิงขึ้นนั่ง จากนั้นก็ส่งขวดยาไปข้างปากหลานเฟิง หลานเฟิงรีบดื่มลงไปเหมือนร้อนใจทนรอไม่ไหว ยาไม่ได้ออกฤทธิ์เร็วขนาดนั้น มีแค่ยาไหลเวียนไปทั่วทั้งร่างกายถึงจะสามารถฟื้นฟูอย่างสมบูรณ์ได้ ยาที่ชิวอวี้ให้หลานเฟิงที่จริงแล้วก็เป็นยาพิษประเภทเดียวกันกับที่พวกหลานเยี่ยโดน

หลานเฟิงหลับตาลง รู้สึกถึงกระแสพลังที่ค่อยๆ กลับมายังชีพจรของตน ในเวลานี้ชิวอวี้ออกไปแล้ว หลังจากนั้นสิบห้านาทีก็กลับมาใหม่ ในมือมีกระบี่เล่มหนึ่ง และขลุ่ยไม้เลาหนึ่งเพิ่มขึ้นมา

มองดูขลุ่ยไม้ในมือชิวอวี้ หลานเฟิงตื่นเต้นเป็นอย่างมาก มือทั้งสองข้างที่ยังไม่ทันหายดีถูกยื่นออกไปรับขลุ่ยไม้นั้นเอาไว้ด้วยอาการสั่นสะท้าน เหมือนได้ประสบพบเจอเพื่อนเก่าที่ห่างกันมานาน

“ทำไมเจ้าต้องเอาให้ข้า”

“ข้าคิดว่าหากพี่เย่ว์สามารถปล่อยวางทุกอย่างได้หมดแล้ว บางทีอาจกลับมาอยู่ข้างกายอวี้เอ๋อร์ได้อย่างสงบใจ สิ่งที่ข้าต้องการคือพี่เย่ว์ที่ให้อวี้เอ๋อร์เข้าไปอยู่ในหัวใจอย่างแท้จริง สิ่งที่ข้าต้องการก็คือพี่เย่ว์ที่รักอวี้เอ๋อร์จริงๆ ไม่มีสิ่งใดมาผสม และไม่อาจมีความทรงจำปลอมแปลงอะไรอีก สิ่งที่ข้าต้องการคือพี่เย่ว์ที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงมาก่อน”

ในเสี้ยววินาทีนั้นดวงตาของชิวอวี้บริสุทธิ์ดุจน้ำใส เป็นความคาดหวังที่แสนบริสุทธิ์ต่อความรัก หลานเฟิงเบือนหน้าไปอีกทาง ขอโทษ สิ่งที่ข้าพูดได้ก็มีเพียงเท่านี้