“พี่เย่ว์ ให้ข้าพาท่านออกไปเดินเล่นเถิด” หลานเฟิงไม่ได้พูดอะไร ชิวอวี้จึงถือว่าเขาเห็นด้วย

ชิวอวี้อุ้มหลานเฟิงขึ้นมานั่งบนรถเข็น หลานเฟิงสงสัยมาตลอดว่าชิวอวี้อ่อนแอเสียขนาดนั้น แท้จริงแล้วอุ้มตนเองไหวได้อย่างไร หลานเฟิงหันกลับไปมองก็เห็นชิวอวี้กัดฟันแน่น ใบหน้านั้นแดงก่ำ

“…”

ชิวอวี้เข็นหลานเฟิงออกจากประตูห้อง เดินผ่านทางเดินคดเคี้ยวเล็กๆ ทะลุผ่านป่าเล็กๆ ผืนหนึ่ง สองวันแล้วนี่เป็นครั้งแรกที่หลานเฟิงได้ออกมาดู

ไม่ได้เป็นสภาพแวดล้อมที่แปลกใหม่ ทุกอย่างแทบจะเป็นเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง แม้แต่ร่องรอยกระบี่ที่พาดผ่านอยู่บนเสาสองสามรอยของหลานเฟิงยามฝึกกระบี่เมื่อเยาว์วัยก็ยังคงกลับมามีสภาพเหมือนเดิม

ชิวอวี้พาหลานเฟิงมุ่งหน้าไปยังทิศตะวันตก หลานเฟิงพอจะรู้แล้วว่าเขาจะพาไปที่ไหน ทุ่งหญ้าผืนนั้น แต่นั่นไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว

“พี่เย่ว์ พวกเรามาถึงแล้ว”

เป็นไปตามที่คาดไว้สถานที่แห่งนี้คือทุ่งดอกไม้ที่เขาพาชิวอวี้มาบ่อยๆ ตอนเป็นเด็ก ดูท่าทางชิวอวี้จะดูแลอย่างเอาใจใส่ นอกจากดอกไม้ที่มีมาแต่เดิมแล้ว ก็ยังมีดอกไม้สีสันสวยงามหลายประเภทเพิ่มขึ้นมา

มองดูกลุ่มกอดอกอีหมี่ที่อยู่ตรงมุมหนึ่ง หลานเฟิงรู้สึกตกใจเล็กน้อย ทำไมถึงดอกไม้ถึงได้ออกดอกทั้งหมด

“พี่เย่ว์ดูซิ ดอกอีหมี่ออกดอกหมดเลย อีกทั้งหลังจากที่ฉีเย่ว์ให้ยาชนิดหนึ่งกับข้า ตอนนี้ดอกอีหมี่ก็บานทุกวันเลย! ในที่สุดก็ไม่ต้องลำบากรอเวลาห้าปีแล้ว”

ดวงตาของหลานเฟิงเกิดประกายสะท้านขึ้นมา ดอกอีหมี่ที่ออกดอกทุกวัน แล้วยังต้องหวงแหนทะนุถนอมอีกหรือ?

“พี่เย่ว์ ท่านดูซิ ตรงนั้นมีศาลาเล็กที่ข้าทำขึ้นเอง หากพวกเราเหนื่อยก็สามารถไปดื่มน้ำ นั่งพักตรงนั้นได้ ข้าจะพาท่านไปดู”

ชิวอวี้เข็นหลานเฟิงมุ่งไปตรงนั้น พื้นที่ของศาลาเล็กนั้นถูกเลือกเป็นอย่างดี เมื่อมองจากมุมนี้แล้วสามารถเห็นภาพทั้งหมดของทุ่งดอกไม้ เมื่อเป็นเช่นนี้กลับให้เกิดความรู้สึกพลังมหาศาลของมหาสมุทรดอกไม้

“พี่เย่ว์ ท่านว่าหากพวกเราใช้ชีวิตนี้อย่างสงบสุขเรียบง่ายเช่นนี้ไปตลอดจะดีเพียงใด”

“อวี้เอ๋อร์ สองวันมานี้เจ้าใช้ชีวิตอย่างมีความสุขหรือไม่”

“แน่นอน ได้อยู่กับพี่เย่ว์ทุกวันล้วนมีความสุข หรือพี่เย่ว์ไม่มีความสุขอย่างนั้นหรือ? ตอนเป็นเด็กข้าอยู่ข้างๆ มองดูพี่เย่ว์ซ้อมกระบี่ มองดูพี่เย่ว์ทานข้าว มองดูพี่เย่ว์ดูแลพืชพันธุ์ดอกไม้ ทุกวันล้วนใช้ชีวิตอย่างมีความสุข”

“เช่นนั้นหลายปีที่ข้าไม่อยู่ เจ้าใช้ชีวิตอย่างไร”

“หลายปีมานี้ที่พี่เย่ว์ไม่อยู่ ท่านพ่อไม่อนุญาตให้ข้าทำอะไรทั้งสิ้น ทำได้แค่เพียงอยู่ในห้องของตนเองเท่านั้น แม้แต่ออกมาข้างนอกก็ถูกท่านพ่อด่าว่า แต่อวี้เอ๋อร์คิดอยู่ตลอด คิดถึงเรื่องที่จะเล่นพร้อมกับพี่เย่ว์ คิดไปคิดมาก็เหมือนว่าจะกลายเป็นจริงอย่างไรอย่างนั้น อีกทั้งมีบางครั้งก็ยังรู้สึกว่ามีคนคอยอยู่ข้างๆ ตนเองตลอดเวลา ไม่ได้เงียบเหงาเดียวดายขนาดนั้นแล้ว

หลังจากนั้นก็มีฉีเย่ว์ เขาจะพูดคุยเรื่องราวภายนอกให้ข้าฟัง จะนำของต่างๆ นานาจากภายนอกมาให้ข้า มีบางครั้งก็จะได้ยินข่าวคราวเกี่ยวกับพี่เย่ว์ ตอนนั้นก็มีความสุขเป็นอย่างมาก แต่ที่มีความสุขที่สุดก็คือตอนที่ได้อยู่กับพี่เย่ว์”

มองดูหลานเฟิงที่หลับตาลงด้วยความเหนื่อยอ่อน คำพูดเหล่านี้มีกี่มากน้อยที่เป็นความจริง มีสักเท่าไรที่เป็นเรื่องโกหก ชิวอวี้คนไหนที่เป็นตัวจริง จุดประสงค์ของพวกเขาคืออะไรกันแน่ หลานเฟิงไม่อยากจะงัดข้อเสียเวลากับพวกเขาอีกต่อไป ความรู้สึกเช่นนี้ย่ำแย่เป็นอย่างมาก

“อวี้เอ๋อร์ หลานเยี่ยอยู่ที่ไหน” ชิวอวี้ที่เอ่ยปากพูดด้วยความดีอกดีใจต้องหยุดลงในฉับพลัน

หลังจากนิ่งเงียบไปนานชิวอวี้ถึงเอ่ยปากขึ้นมา แต่หลานเฟิงยังยินดีเสียหากเขาไม่เคยเอ่ยพูด

“พี่เย่ว์ ข้าขอโทษ หลานเยี่ยเขา ตายไปแล้ว”