หลังจากพวกเขามาถึงอวี่มั่ว อวี่มั่วก็พูดเรื่องแต่งตั้งฮองเฮาเสร็จพอดี เทียนซีถูกประคองมาด้วยนางกำนัลหญิง ค่อยๆ เดินขึ้นมาบนบันได ทีละก้าวๆ อวี่มั่วยืนอมยิ้มมองเขาจากด้านบน

เดินมาถึงชั้นบนสุด รับมือของเทียนซีไปจับไว้ให้มายืนอยู่จุดที่สูงที่สุดกับเขา ขุนนางบุ๋นบู๊นับร้อยนายด้านล่างพากันคุกเข่าทำความเคารพในทันใด

อวี่มั่วรับตราประทับพญาหงส์มาจากมือคนข้างกาย มอบให้เทียนซี

“นับแต่นี้ใต้หล้าแห่งนี้ข้าและเจ้ามองดูอยู่ด้วยกัน พิธีการออกจะรีบเร่งเกินไป หลังจากนี้จะต้องมีขบวนสินสอดร้อยลี้ ชดเชยให้แก่เจ้า” ตอนที่ทุกคนคุกเข่าทำความเคารพอยู่ด้านล่างอวี่มั่วได้พูดกับเทียนซี

“เท่านี้ก็พอแล้ว เท่านี้ก็พอ” เทียนซีพูดออกมาด้วยความตื้นตัน มือที่ถูกอวี่มั่วจับเอาไว้สั่นอย่างไม่รู้ตัว ในดวงตามีประกายน้ำตาคลอ

“มีความสุขเสียจริง หลานเฟิง มีวันหนึ่งพวกเราเองจะเป็นเช่นนี้หรือไม่” หลานเยี่ยที่อยู่อีกฟากส่งเสียงทอดถอนใจออกมา

“หากเจ้าชอบ ทำเช่นนี้ทุกวันก็ย่อมได้”

“ครั้งเดียวก็พอแล้ว ขอเพียงครั้งเดียวก็พอ หลานเฟิง ข้ารักเจ้าเหลือเกิน” มองดูอวี่มั่วและเทียนซีด้านบน หลานเยี่ยสารภาพรักกับหลานเฟิงอย่างไม่อาจควบคุม

สายตาคลุมเครือของหลานเฟิงไม่อาจควบคุมได้ กอดหลานเยี่ยเอาไว้แน่น

“หลานเฟิง พวกเรากลับกันเถิด ข้าต้องการเจ้า” หลานเยี่ยกอดหลานเฟิง พูดเสียงเบา

“ได้” หลานเฟิงอุ้มหลานเยี่ย ใช้ความเร็วที่เร็วที่สุดกลับไป

แผ่นดินกว้างใหญ่จะสู้เจ้าได้อย่างไร

รอจนทุกอย่างสิ้นสุดลงแล้ว อวี่มั่วและเทียนซีก็กลับไปพักผ่อนชั่วครู่ จากนั้นก็ไปจัดการเรื่องราวต่างๆ ต่อ

“เสี่ยวซี หลังจากนี้เจ้าสามารถออกว่าราชการพร้อมข้าได้หรือไม่” อวี่มั่วนั่งอยู่ข้างหน้าเทียนซีจับมือของเขาไว้

“วังหลังไม่อาจยุ่งเกี่ยวเรื่องราชการ” เทียนซียิ้มพูดกับเขา

“ฮองเฮาของข้า เจ้าคือฮองเฮาของข้า แต่ วังหลังของข้ามีเพียงเจ้าคนเดียว เจ้าออกว่าราชการพร้อมข้า ย่อมไม่มีใครกล้าพูดอะไร”

“ข้าไม่ไปออกราชการ ข้าคอยอยู่ข้างหลังเป็นอย่างไร”

“ได้”

“เสี่ยวซี ข้าปรึกษาเจ้าเรื่องหนึ่ง วันนั้นข้าไปเดินรอบวังหลังมารอบหนึ่ง พบว่าใหญ่เกินไป มีเพียงพวกเราสองคนจะแลดูใหญ่โตมากเกินไป ข้าอยากให้คนที่หอต้วนอวิ๋นมาที่นี่ทั้งหมดดีหรือไม่”

“ได้ ล้วนฟังเจ้า ถึงตาข้าแล้ว” เทียนซียิ้ม พูดพลางมองอวี่มั่ว

“เปลี่ยนแปลงระบบภายในวัง ภายในวังกำจัดระบบขันที และกำจัดระบบที่เคร่งครัดมากจนเกินไป หากมีสองคนที่มีใจสมัครรักใคร่ก็ทำให้พวกเขาสมหวัง และให้พวกเขามาพักอาศัยในวังหลัง เจ้าว่าอย่างไร”

“เสี่ยวซี เจ้าสุดยอดมาก แต่พวกเราจะต้องพูดกล่อมบรรดาขุนนางใหญ่เสียก่อน พยายามไปด้วยกันเถิด”

“อืม พยายามไปด้วยกัน”

อวี่มั่วออกว่าราชการ เทียนซีนั่งฟังอยู่ด้านหลัง หลังจากที่อวี่มั่วพูดความคิดของเขาและเทียนซีออกมา บางครั้งที่มีคนสองคนออกมาต่อต้าน รู้สึกไม่เหมาะสม แต่ล้วนถูกหลานอวี่กดลงไป

รอจนหลังเรื่องราวเหล่านี้ถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว อวี่มั่วก็เอ่ยปากพูดเรื่องสำคัญ

“เรื่องแรกของการขึ้นครองราชย์ ทุกคนคงรู้แล้วกระมัง” อวี่มั่วถาม ด้านล่างกลับไม่มีคนตอบรับ

“เหตุใดจึงไม่พูดจา” อวี่มั่วถามขึ้น หลานอวี่เงยหน้าขึ้นมองอวี่มั่วทีหนึ่ง ยืนขึ้นมา

“เรื่องแรก ย่อมเป็นการกำจัดพรรคพวกตระกูลเยี่ย ตัดไฟตั้งแต่ต้นลม จากนั้นก็อบรมฝึกซ้อมพลทหาร ป้องกันการบุกรุกจากตระกูลเยี่ยพ่ะย่ะค่ะ”

“ดี คนที่รู้ใจข้า ท่านที่ปรึกษา ทุกท่านด้านล่าง ยังมีพรรคพวกตระกูลเยี่ยอยู่หรือ” อวี่มั่วเงยหน้าขึ้นถาม

มีหลายคนที่เกิดไม่สบายใจขึ้นมาในฉับพลัน อวี่มั่วถือครองข้อมูลของทุกคนไว้แล้ว ฉะนั้นใครเป็นผู้ปกป้องตระกูลเยี่ย ไม่จำเป็นต้องให้เขาตรวจสอบอีก

“ทุกคนไม่ต้องกังวลใจ หากเจ้าคิดได้แล้ว ราชสำนักย่อมต้องรับเจ้าเหมือนเดิม แต่หากเจ้ายังหลงผิดอย่างกู่ไม่กลับก็อย่าได้มาโทษข้า”

คำพูดของอวี่มั่วเพิ่งจบลง ก็มีคนสองสามคนยืนขึ้นมา คุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยอาการตัวสั่นสะท้าน

“หม่อมฉันยินยอมกลับเข้าราชสำนัก มีใจมุ่งมั่นต่อราชสำนัก นับแต่นี้ถอนความสัมพันธ์กับตระกูลเยี่ย”

“ดีมาก คนอื่นเหล่า” อวี่มั่วกวาดตามองด้านล่าง ไม่มีความเคลื่อนไหว จากนั้นอวี่มั่วตบมือเรียกองครักษ์สองสามนายเข้ามา