หลังจากหลานเยี่ยรักษาอาการบาดเจ็บให้อวี่มั่วไปกว่าครึ่ง ก็ไปดูเทียนซี ตอนนี้เทียนซีไม่มีปฏิกิริยาแล้ว นั่งนิ่งๆ อยู่บนพื้นเช่นนี้

หลานเยี่ยจับข้อมือของเขา พบว่าพลังวิญญาณของเทียนซีไม่มีอีกเหลืออีกแล้ว ลมหายใจวุ่นวายปนเป เหตุเพราะได้รับส่วนผสมยาตั้งแต่เด็ก ชีพจรของเทียนซีจึงไม่เหมือนกับคนทั่วไป

เลือดร้อนปะทะหัวใจ ลมหายใจไม่เป็นระเบียบ นอกจากสิ่งเหล่านี้อย่างอื่นก็ไม่ได้เป็นปัญหามาก เทียนซียังพอมีสติอยู่เล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองหลานเยี่ยที่อยู่หน้าเขา

“เจ้ามาทำไม ล้วนเป็นความผิดของเจ้า ตระกูลเทียนถูกขจัด ล้วนเป็นความผิดของเจ้า ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า พวกเราก็คงอยู่ที่หอต้วนอวิ๋นอย่างมีความสุข เหตุใดเจ้าต้องปรากฏตัวขึ้น” หลานเยี่ยไม่เคยพบเทียนซีที่เป็นเช่นนี้มาก่อน เทียนซีในความทรงจำนั้นอ่อนโยน ไม่ได้เป็นเช่นนี้

หลานเยี่ยครุ่นคิด ตอนแรกที่หลานชิงเกิดเรื่อง ตนเองมีปฏิกิริยาเช่นไร ช่วงที่นิ่งค้างไปนั้น หลานเฟิงเดินเข้ามาอุ้มหลานเยี่ยออกไป เดินออกไปพลางหันไปรับมือกับเทียนซีที่ซัดพลังวิญญาณมาทางหลานเยี่ย

หลานเฟิงปกป้องร่างกายของหลานเยี่ยเอาไว้ เทียนซีเริ่มพุ่งเป้าโจมตีหลานเยี่ย จู่ๆ อวี่มั่วก็ใช้แรงทั้งหมดเข้ามากอดเทียนซีเอาไว้จากข้างหน้า พลังวิญญาณของเทียนซีที่เพิ่งซัดออกมาปะทะเข้าร่างอวี่มั่วพอดิบพอดี อวี่มั่วครางออกมาทีหนึ่ง

เทียนซีเห็นอวี่มั่วกอดเขาเอาไว้ จึงบอกให้เขาออกไป อวี่มั่วกอดเทียนซีเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยมือ เทียนซีเห็นอวี่มั่วไม่ยอมถอยออก ใบหน้าบิดเบี้ยวตีลงบนหลังอวี่มั่วอย่างแรงไม่หยุด อวี่มั่วเพียงแค่ทนรับไว้

“เสี่ยวซี ไม่ว่าเจ้าจะฟังหรือไม่ ข้าก็จะพูด” อวี่มั่วพูดไปพลาง รับการโจมตีของเทียนซีไปพลาง

“ตระกูลเทียนเกิดเรื่อง เป็นความผิดของข้า หากเจ้าคิดว่าข้าสมควรตาย เช่นนั้นก็ฆ่าข้าเถิด ข้าจะไม่มีคำกล่าวโทษแม้แต่ประโยคเดียว

แต่เทียนซี เจ้าอย่าเป็นเช่นนี้ อย่าจากข้าไป อย่าไม่สนใจข้า ต่อให้เจ้าตีข้าก็ดี ด่าข้าก็ดี จะฆ่าข้าก็ดี ข้าล้วนไม่พูดอะไรทั้งนั้น

เสี่ยวซี ก่อนหน้านี้พวกเราเคยพูดมาก่อนไม่ใช่หรือ พวกเราอยู่ด้วยกัน พ่อแม่ของข้าก็คือพ่อแม่ของเจ้า ตระกูลเทียนถูกกำจัด ความแค้นนี้ข้าจะช่วยเจ้าเรียกร้องกลับมา แต่เจ้าอย่าได้กลัว เจ้าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวเท่านั้น

บนโลกใบนี้ไม่ได้เหลือเพียงเจ้าคนเดียวเท่านั้น เจ้ายังมีข้า ยังมีเสด็จแม่ เจ้ายังมีผองเพื่อนมากมายจากหอต้วนอวิ๋น เจ้ายังพูดไม่ใช่หรือว่าจะทำให้วังหลังกลายเป็นลักษณะเช่นหอต้วนอวิ๋น

ข้ากำลังแก้ไขแล้ว รออีกสองวัน พวกเราก็จะเป็นเหมือนหอต้วนอวิ๋น ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข สนุก ครึกครื้น เรื่องที่ไม่มีความสุขทั้งหลายล้วนลืมเลือนไป” ตอนที่อวี่มั่วพูดถึงหอต้วนอวิ๋นนั้น เทียนซีก็หยุดการโจมตีที่มีต่อเขาลง แต่น้ำตากลับไหลลงมาไม่หยุด

“หอต้วนอวิ๋น…” เทียนซีพูดพึมพำ

“ใช่ หอต้วนอวิ๋น หอต้วนอวิ๋นเองก็เป็นบ้านของเจ้า หลังจากนี้วังหลวงก็เป็นบ้านของเจ้า หากเจ้าอยากไปที่ใด ข้าจะพาเจ้าไปที่นั่น เสี่ยวซี ข้าคือบ้านของเจ้า เจ้าไม่ได้สูญเสียบ้านไป

คนตระกูลเทียนย่อมไม่คาดหวังให้เจ้าเสียใจ ย่อมต้องคิดให้เจ้าสบายดี แม้ตอนแรกพวกเขาจะยังไม่ยอม แต่กลับไม่ได้ทำเรื่องอะไร เพื่อคนตระกูลเทียน เจ้าจะต้องมีชีวิตที่ดีต่อไป

เจ้ารู้หรือไม่ พวกเรายังไม่เคยหมั้นหมายกันอย่างเป็นทางการเลย! ข้ายังไม่ได้ชดเชยของหมั้นร้อยลี้ให้เจ้า ยังไม่ได้อุ้มเจ้าลงมาจากเกี้ยวดอกไม้ ยังไม่ได้กินเหล้าคล้องแขน ยังมีเรื่องอีกมากมายที่ไม่ได้ทำ ฉะนั้นเสี่ยวซี ลืมเรื่องราวทุกข์ใจเหล่านั้นลงเถิด ข้าจะจัดการแทนเจ้าทั้งหมด เชื่อข้าดีหรือไม่”

ตอนที่พูดมาครึ่งหนึ่ง เทียนซีก็ได้สติขึ้นมาแล้ว มองดูอวี่มั่วที่บาดเจ็บเพราะตน เทียนซีก็กอดเขาไว้แน่น

“ขอโทษ อวี่มั่ว ข้าขอโทษ ตระกูลเทียนสำหรับข้าสำคัญมากเกินไป ข้ารับไม่ได้ แต่ข้าก็ไม่คิดจะจากเจ้าไป ข้อขอโทษ ข้าไม่มีตระกูลเทียนแล้ว ไม่อาจไม่มีเจ้าได้อีก” ตอนนี้เทียนซีร้องไห้เหมือนเด็กน้อยขึ้นมา

“ข้าไม่เป็นอะไร เจ้าอย่าร้องไห้ ไม่น่ามองแล้ว” อวี่มั่วเช็ดน้ำตาให้เขา