“เอาล่ะ จบลงแล้ว ตามจากที่เจ้าพูด ทั้งสองคนหลังจากนี้หนึ่งวันจะฟื้นขึ้นมา” ชิวจือเว่ยพูดกับชังหลาน

“อืม ต่อจากนี้ก็อีกสองคน” ชังหลานพูดขึ้น ชิวจือเว่ยและหลานเซียวไม่ได้พูดอะไร เดินออกไปอย่างรู้ตัวพลางปิดประตูลง ยืนอยู่หน้าประตูรอทุกอย่างจบ เพราะเรื่องราวต่อจากนี้ชังหลานต้องทำให้สำเร็จเพียงลำพัง

ชังหลานปลดเอาตราหยกประมุขตระกูลลงมาจากกายหลานเยี่ย วางไว้บนโต๊ะ มองอยู่ครู่หนึ่งถึงได้ยกมือกดลงไปบนนั้น จากนั้นก็ค่อยๆ ใส่พลังวิญญาณที่ถือเป็นของเขาเองลงไปช้าๆ เชื่อมต่อพลังวิญญาณระหว่างเขาและหลานเจ๋อ

ความทรงจำบางส่วนค่อยๆ ปรากฏขึ้นมา ชังหลานกระตุกริมฝีปากอย่างไม่รู้ตัว

“อาหลาน หลังจากนี้ข้าแก่ตัวลง เจ้าจะประคองข้าไปดูพระอาทิตย์ตกหรือไม่”

“ข้าจะทำให้เจ้าลงจากเตียงไม่ได้เลยทั้งวัน”

“อาหลาน ใช้ใจหน่อยได้หรือไม่ บรรยากาศที่ข้าสร้างขึ้นมาเมื่อครู่หายไปหมดแล้ว”

“อาหลาน เจ้าดูซิข้ามีผมขาวแล้ว ทำเช่นไรดี จะแก่ชราแล้ว แต่เจ้ายังคงเป็นเช่นเดิม”

“ไม่ต้องเป็นกังวล เจ้าดูซิว่าตอนนี้ข้าเองก็มีผมขาวแล้วใช่หรือไม่”

“เจ้าทำให้ตัวเองแก่ชราเสียแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้าผมขาวน่ารักเสียจริง”

“อาหลาน รอข้าตายไป อย่าได้ตามหาข้า หลังจากนี้หนึ่งพันปี ข้าจะปรากฏตัวเอง”

“อาหลาน ข้าขอโทษ”

การแทรกซึมของพลังวิญญาณทำให้ตราหยกประมุขตระกูลปรากฏเขตม่านพลังหนึ่งชั้น น้ำตาของชังหลานก็ไหลลงมาเพราะความทรงจำที่ถูกปิดผนึกมากว่าพันปี

เขตม่านพลังอบอุ่นอย่างมาก ไม่ได้ไปจัดการอย่างไรก็เปิดออก หรืออาจจะพูดว่าหลอมละลายลงเพราะพลังวิญญาณของชังหลาน ความรู้สึกที่คุ้นเคยพัดเข้ามาในทันใด ชังหลานสัมผัสได้ถึงหลานเจ๋อ

ชังหลานปลดเอาเชือกแดงบนตราหยกประมุขตระกูลออกมา แบ่งออกเป็นครึ่งจากบนลงล่าง ภายในเป็นโลกขนาดเล็ก เช่นเดียวกับมุกหลิววั่ง ของทั้งสองอย่างเป็นผลพวงจากก้อนหินหนึ่งหนึ่งก้อน

วิญญาณของหลานเจ๋อค่อยๆ กลายเป็นรูปร่าง ยังคงมีสภาพมึนงง เห็นหลานเจ๋อที่มีสภาพเช่นนี้ ชังหลานเช็ดน้ำตาจนแห้ง ตั้งใจดำเนินพิธีการต่อไป

ตั้งแต่ตอนที่ตราหยกประมุขตระกูลถูกเปิดออก ตอนนี้วิญญาณของหลานเยี่ยออกมา ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นกับหลานเยี่ยแล้ว แต่เดิมพลังวิญญาณธรรมดาที่ไม่เหลือแล้วปรากฏขึ้นมาบนร่าง ไหลเวียนไปมาไม่หยุด

ชังหลานมองหลานเจ๋อที่อยู่เบื้องหน้า มือทั้งสองข้างขับเคลื่อนพลังวิญญาณ รวมถึงตบะบำเพ็ญทั้งหมดที่มีเพื่อกายหยาบของหลานเจ๋อ พันปีก่อนหน้านี้หลานเซียวพูดไว้ไม่ผิด ชังหลานมีความสามารถทำให้หลานเยี่ยมีกายหยาบ ซึ่งนั่นคือตบะบำเพ็ญทั้งหมดและพลังวิญญาณทั้งหมด

ซึ่งนั่นก็หมายความว่าเป็นการละทิ้งสถานะจิ้งจอกเก้าหาง กลายเป็นมนุษย์ที่มีช่วงชีวิตได้เพียงหนึ่งร้อยปีเท่านั้น แต่ชังหลานกลับไม่ลังเลแม้แต่น้อย ดำเนินการต่อไป

สุดท้ายแล้วหลานเจ๋อก็มีร่างกายที่สมบูรณ์เต็มร่าง แต่ยังคงไม่ฟื้นได้สติ หลังจากที่ดำเนินพิธีการเสร็จสิ้นแล้วชังหลานก็ล้มลงไป ระหว่างช่วงการเปลี่ยนแปลงนั้นเจ็บปวดอย่างมาก เมื่อเห็นว่าหลานเจ๋อไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว ชังหลานก็หลับตาลง

เมื่อได้ยินว่าข้างในไม่มีเสียงแล้ว ชิวจือเว่ยและหลานเซียวก็เข้าไป พาชังหลานและหลานเจ๋อเข้าไปในอีกห้องหนึ่ง จากนั้นก็พามู่หลีและชิวลั่วเข้าไปอีกห้อง

หลังจากที่จัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองคนก็เรียกพวกคนที่แต่เดิมถูกไล่ออกไปให้กลับมา แบ่งให้เฝ้ายามเป็นสามคู่ เจียงหลิงยืนหยัดอย่างแรงกล้าที่จะไปดูหลานเฟิงและหลานเยี่ย ฉะนั้นอวี่มั่วและเทียนซีจึงเข้าไปในห้องมู่หลีและชิวลั่ว หลานเม่ยและอวิ๋นหรูเข้าไปในห้องชังหลานและหลานเจ๋อ

ชิวจือเว่ยและหลานเซียวกลับไปห้องลับ ตราหยกประมุขตระกูลถูกเปิดออกแล้ว เขตม่านพลังในห้องลับนั้นก็น่าจะหายไปแล้วเช่นกัน หลานชิงควรจะออกมาดื่มเหล้ามงคลได้แล้ว น่ายินดีปรีดายิ่งนัก