หลานเม่ยต้อนรับอวิ๋นหรูไปยังเขาเทียนปี้ อวี่มั่วนำเทียนซีกลับไปยังราชสำนัก ชิวลั่วนำมู่หลีกลับไปยังจิ่วหลิว ชิวจือเว่ยนำหลานเซียวไปซีเชวีย ชังหลานนำหลานเจ๋อไปเหวินเย่ว์

ทุกคนล้วนมีชีวิตที่มั่นคงของตนเอง ใต้หล้าเองก็มั่นคงแล้ว วันรุ่งขึ้นหลานเยี่ยนอนอยู่บนเตียงทั้งวัน ลงมาจากเตียงไม่ไหว หลานเฟิงดูแลเขาอย่างเอาใจใส่

ต่อมาหลานเม่ยมอบสิทธิ์อำนาจเขาเทียนปี้ให้กับหลานเยี่ย ตอนนี้ในมือของหลานเยี่ยมีทุกที่นอกจากราชสำนัก แต่เขากลับไม่ใช่คนที่สามารถนั่งนิ่งอยู่เฉยคอยดูแลจัดการเรื่องราวใต้หล้าที่ตระกูลหลานได้

“เจ้าว่าอวี่มั่วจะมีปฏิกิริยาเช่นไร”

“คงจะระเบิดเลยกระมัง” หลังจากที่หลานเฟิงและหลานเยี่ยจัดการเรื่องทุกอย่างจนเสร็จสิ้น ให้เจียงหลิงและหลานอีเป็นจู่จื๋อซือ โดยแบ่งออกเป็นเชียนจื๋อซือและเซ่าจื๋อซือ แต่คาดว่าคงไม่มีเรื่องอะไรอีกแล้ว เพียงแค่ดูแลตระกูลหลานเท่านั้นเอง

จากนั้นหลานเยี่ยก็ให้คนเอาสิทธิอำนาจของตระกูลหลาน เขาเทียนปี้และตระกูลเยี่ยรวมถึงสิ่งยุ่งเหยิงวุ่นวายบางอย่างมอบให้อวี่มั่ว จากนั้นพวกเขาสองคนก็ออกท่องเที่ยวไปทั่วใต้หล้า

“เจ้าเด็กนี้ได้คืบจะเอาศอก เอาเรื่องเลอะเทอะทั้งหมดมาให้ข้า รอดูซิว่าข้าจะไม่กำจัดเขา” ตอนนี้อวี่มั่วใกล้จะระเบิดแล้วจริง หลังจากได้รับสิ่งของที่หลานเยี่ยส่งคนมามอบให้เขาแล้ว อวี่มั่วก็แทบจะทำลายราชวังลง

“เสี่ยวซี เจ้าอย่าห้ามข้า ข้าจะไปจัดการเจ้าเด็กนั่น” แต่เทียนซีเพียงแค่นั่งอยู่อีกด้านอมยิ้มมองเขาอยู่ ในมือก็ถือหนังสืออยู่เล่มหนึ่ง

“เสี่ยวซี เจ้าไม่ห้ามข้าเลยหรือ”

“ไม่ห้าม อย่างไรเจ้าก็ไม่ไป”

“เสี่ยวซีเจ้าทำเช่นนี้ไม่ได้ ข้ารักเจ้าที่สุดแล้ว” อวี่มั่ววิ่งมาหาเทียนซีพลางงัดวิทยายุทธ์สิบแปดประเภทออกมา

“ข้ายังอยากจะอัดเจ้าอยู่เลย! เจ้าพูดซิว่า ที่เจ้าให้ลูกสาวของหลานอวี่แต่งงานกับหลิวฮั่นหลินหมายความว่าอะไร” เทียนซีกระแทกปิดหนังสือในมือพลางตีไปยังศีรษะของอวี่มั่ว

“ข้าทำไปไม่ใช่เพราะว่าพวกเขามีใจต้องกันเช่นนั้นหรือ”

“เขาให้หลิวฮั่นหลินส่งจดหมายให้กับคนผู้หนึ่งในสำนักฮั่นหลิน เจ้ากลับดี เจ้าลองบอกซิว่าเจ้าสร้างเรื่องวุ่นวายให้ข้ามากเพียงใด วังหลังตอนนี้มีคนใหม่กว่าสองร้อยคู่ เจ้าจับคู่มั่วซั่วไม่น้อยกว่าร้อยคู่ ทุกครั้งล้วนเป็นข้าต้องมาเก็บกวาด เจ้าทำให้ข้าสบายใจเสียหน่อยได้หรือไม่เล่า”

“เสี่ยวซี ข้าผิดไปแล้ว ฮือ ฮือ ฮือ”

“ฮือ ฮือ ฮือ”

“ตอนนี้ตระกูลหลาน เขาเทียนปี้และตระกูลเยี่ยก็ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว เจ้าก็รับไปเถิด รอวันใดเจ้าสามารถสู้กับหลานเฟิงได้ ค่อยไปจัดการหลานเยี่ยก็ยังไม่สาย เจ้าว่าใช่หรือไม่” เทียนซีลูบผมอวี่มั่ว

“แต่ข้าสู้เขาไม่ได้” อวี่มั่วพูดตัดพ้อ

“สู้ไม่ได้ก็ไปจัดการเรื่องฎีกาซะ อย่าสร้างเรื่องวุ่นวายให้ข้า เชื่อฟัง” เทียนซีจุมพิตหน้าผากอวี่มั่วทีหนึ่งเป็นการให้กำลังใจ

“ฮือ ฮือ ฮือ”

“…”

สิ่งเหล่านี้ หลานเฟิงและหลานเยี่ยไม่อาจมีโอกาสรับรู้ได้อีกแล้ว เพราะตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนเที่ยวไปทั่วใต้หล้า นับรวมๆ กันแล้วก็เป็นเวลากว่าครึ่งปี ทั้งสองคนก็ไปมาหลายที่เช่นกัน

ทุกที่ที่ไปถึงหลานเยี่ยจะไปที่โรงเหล้าในที่แห่งนั้นก่อน กินอย่างอิ่มหนำสำราญมื้อหนึ่ง หาของอร่อยของพื้นที่กินให้ครบ ตอนนี้หลานเฟิงยังรู้สึกว่าเมื่อลูบหลานเยี่ยแล้วยิ่งให้สัมผัสที่ดีขึ้น

วันนี้ทั้งสองคนมาถึงสถานที่แห่งใหม่ ที่นี่ถือเป็นชุมชนเล็กแห่งหนึ่งในเมืองหลวง มีความรู้สึกเหมือนดินแดนสุขาวดี ที่แห่งนี้แม้จะมีครอบครัวไม่เยอะ แต่สภาพแวดล้อมกลับงดงามอย่างมาก เขาสวยน้ำใส ต้นไม้เขียวขจี ทำให้หลานเยี่ยรู้สึกเสียดายมากที่พวกเขาไม่พบที่แห่งนี้ให้เร็วกว่านี้

ณ ที่แห่งนี้พวกเขาได้พบสองคนที่คาดคิดไม่ถึง