เมื่อมาถึงตระกูลหลาน นอกจากหลานเฟิงพาหลานเยี่ยไปยังเขาหลานวั่งแล้วนั้น คนที่เหลือล้วนไปยังสถานที่ของแต่ละคน พวกเขาล้วนมีบ้านของตนเอง ล้วนมีรังเล็กอันแสนมีความสุขของตน

เมื่อมาถึงที่หลานเยี่ยปล่อยหลานเยี่ยลง จากนั้นก็ดึงมือของเขาไปยังเรือนชิงหรง หลานชิงกำลังนั่งรอพวกเขาที่โถงหลักมานาน

เมื่อมาถึงแล้ว หลานเยี่ยก็รู้แล้วว่าต่อจากนี้จะต้องทำอย่างไร ทั้งสองคนคุกเข่าหันไปยังหลานชิง ด้านข้างมีเจียงหลิงคอยดำเนินพิธี หลังจากน้อมคำรับหลานชิงสามครั้งแล้ว หลานชิงก็ประคองให้พวกเขาลุกขึ้น

“นับแต่จากนี้ไป พวกเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว” หลานชิงพูด สำหรับเรื่องที่หลานเฟิงเป็นผู้ชาย เขาไม่เคยเก็บมาคิดใส่ใจเลยแม้แต่น้อย เพราะตั้งแต่ตอนนั้นที่ทำเพื่อหลานเยี่ยที่หลุดการควบคุมเขาก็รู้ว่าจะต้องมีเช่นนี้สักวัน

เขาเองก็เริ่มคอยคาดหวัง หวังว่าให้วันนี้มาถึงโดยเร็ว เมื่อวันนี้มาถึงแล้วหลานชิงถึงได้สัมผัสความยินดีอย่างไม่มีที่เปรียบได้อย่างแท้จริง ออกมาจากในใจ

หลังจากกราบสามครั้งคำนับเก้าครั้งสิ้นสุดลงแล้ว หลานเฟิงพาหลานเยี่ยไปยังหอเย่ว์เยี่ย สิ่งที่หลานเยี่ยเห็นในหอเย่ว์เยี่ยนอกจากสีแดงเฉลิมฉลองแล้ว การตกแต่งจัดวางก็เปลี่ยนแปลงไปมากมาย กลายเป็นเหมือนบ้านมากยิ่งขึ้น บ้านที่ถือเป็นของเขาและหลานเฟิง

หลังจากไปรอบใต้หล้าหนึ่งรอบก็เป็นเวลาหัวค่ำแล้ว ทั่วทั้งเขาหลานวั่งล้วนครึกครื้นสนุกสนาน คนทั้งตระกูลล้วนออกมาเฉลิมฉลองด้วยกันทั้งสิ้น ทุกบริเวณในตระกูลหลานเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ทุกบ้านเต็มไปด้วยอาหารอร่อยเต็มโต๊ะ เหล้าดีเต็มโต๊ะ ฉลองเรื่องมงคลในตระกูลหลาน ฉลองเรื่องมงคลในใต้หล้า

หลานเฟิงพาหลานเยี่ยไปยังห้องนอน ขาดพิธีเปิดผ้าคลุมหน้าไปหนึ่งขั้นตอน แต่ก็ไม่ขาดอย่างอื่นอีก ภายในห้องเป็นสีแดงสด ยิ่งทำให้หลานเยี่ยมีความสุขมากขึ้น

บนโต๊ะมีอาหารอยู่สองสามจาน เหล้าสองแก้ว หลานเฟิงให้หลานเยี่ยนั่งลงข้างโต๊ะ ส่งเหล้าให้เขาแก้วหนึ่ง จากนั้นตนเองก็หยิบอีกแก้วขึ้นมา ทั้งสองคนชนแก้ว จากนั้นแขนก็คล้องประสานกัน ดื่มเหล้าแลกแก้วสุรา

“หลานเยี่ย เวลาทั้งชีวิต เจ้ายินยอมใช้ไปกับข้าหรือไม่”

“หลานเฟิง ข้าเองก็มีทั้งชีวิต อยากจะมีเจ้าในทุกวัน”

ทั้งสองคนยิ้มออกมา แล้วค่อยๆ จุมพิตกัน ครู่หนึ่งก็แยกออก

“พวกเราออกไปทานข้าว ค่อยกลับมาต่อดีหรือไม่” หลานเฟิงพูดกับหลานเยี่ย

“ดี”

ทั้งสองคนเดินจับมือออกไป คนที่กินข้าวอยู่หลีกทางให้สองที่กับพวกเขาโดยทันที

“มาๆๆ เจ้าสองคนนั่งตรงนี่” เจียงหลิงดึงให้พวกเขานั่งลงบนโต๊ะอย่างกระตือรือร้นอย่างไม่มีที่เปรียบ จากนั้นก็รินเหล้าให้พวกเขาทั้งสอง

“วันนี้พวกเจ้าทั้งสองจะต้องดื่มให้สนุก ถ้าดื่มแล้วยังไม่พอใจ ก็จะไม่ให้พวกเจ้ากลับไป” เจียงหลิงพูด

“ใช่ ไม่ให้กลับไป” คนอื่นๆ ก็เริ่มร่วมวงด้วย

“นี่ไม่ถูกแล้ว ไม่ให้กลับไป ทั้งสองคนจะสนิทสนมกันได้อย่างไรใช่หรือไม่” หลานอีวันนี้ก็มาร่วมวงสนุกด้วย

“เจ้าเป็นหญิงสาวยังไม่ออกเรือนยังรู้เรื่องสนิทสนม อายบ้างหรือไม่ เจ้าเองก็หาคนมาแต่งงานได้แล้ว” คนด้านล่างเอ่ยแซวหลานอี

“วันนี้ข้าไม่ใช่ตัวเอก พวกเจ้ารีบให้พวกเขาทั้งสองดื่มเร็ว”

วันนี้ไม่มีความแตกต่างทางชนชั้น แต่เดิมเรื่องพวกนี้ในตระกูลหลานก็ไม่ได้สำคัญ วันนี้ทุกคนล้วนดื่มเหล้าด้วยความยินดี หลานเฟิงช่วยปัดเหล้าให้หลานเยี่ยไม่น้อย

ดื่มกันค่อนคืน คนทั้งห้องล้วนนอนราบลง หลานเฟิงเองก็เริ่มเมาเล็กน้อย หลานเยี่ยพาเขากลับห้อง

เจียงหลิงยังคงพูดพึมพำดื่มเหล้าต่อไป ฤทธิ์เหล้าแรงอย่างมาก ทำให้เมื่อหลานเฟิงโดนเข้าไป เมื่อกลับไปแล้วก็จับหลานเยี่ยทุ่มล้มลงไป