หลานเฟิงเห็นฉากนี้ก็รู้สึกรำลึกถึงเช่นกัน หลายปีมาแล้วที่ไม่ได้เห็นภาพที่น่าอบอุ่นเช่นนี้

หลานเยี่ยเดินเข้ามาดึงหลานเฟิงให้คุกเข่าอยู่เบื้องหน้าหลานชิง ทั้งสองคนคุกเข่าอยู่หน้าหลานชิง หลานเยี่ยเอ่ยปาก

“ท่านพ่อ ลูกได้ค้นพบคนที่จะรักกันไปตลอดชีวิต ท่านพ่อทำให้สมหวังได้หรือไม่” วินาทีนี้เวลานี้ นอกจากชิวจือเว่ยและหลานเซียวแล้ว คนที่เหลือล้วนมาคุกเข่าเบื้องหน้าหลานชิง

หลานเม่ยดึงอวิ๋นหรู ชิวลั่วดึงมู่หลี มองดูทั้งสามคู่ที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า หลานชิงยิ้มพลางประคองพวกเขาให้ลุกขึ้นมา

“เด็กๆ โตกันหมดแล้ว ข้าเองก็แก่แล้ว เช่นนี้ช่างดีเสียจริง ดีเสียจริง” หลานชิงพูดด้วยความตื้นตัน

“ขอบพระคุณท่านพ่อ (ท่านประมุข) ขอรับ”

คนทั้งหลายพูดคุยกันอยู่อีกครู่หนึ่งก็พากันกลับไป เหลือเพียงหลานเยี่ย หลานเฟิง และหลานชิงที่อยู่ที่นี่

“ท่านพ่อ ข้าอยากปรึกษาท่านเรื่องหนึ่ง” หลานเยี่ยนั่งลงข้างหลานชิงพูดกับเขา

“เอาซิ เรื่องอะไร”

“ใต้หล้าในตอนนี้ก็เป็นสถานการณ์เช่นนี้แล้ว ฉะนั้นข้าคิดว่าใต้หล้าน่าจะรวมกันเป็นหนึ่งเดียวแล้ว ไม่มีความแตกต่างของชาติตระกูล ใต้หล้ารวมเป็นหนึ่ง เหมือนกับเรื่องที่ชิวจือเว่ยและหลานเซียวทำในตอนนั้น แต่เพียงว่าใต้หล้าในตอนนี้สงบสุขอย่างมาก อบอุ่นอย่างมาก”

หลานเยี่ยพูดจบ หลานชิงก็ลูบผมเขาอย่างพึงพอใจ

“ตอนนี้ตระกูลหลานเจ้าจะพูดอะไรก็ว่าตามนั้น ฉะนั้นตัวเจ้าตัดสินใจก็พอแล้ว”

“ขอรับ ขอบพระคุณท่านพ่อ”

“ตระกูลเยี่ยก็เช่นกัน เฟิงเอ๋อร์ตอนนี้เจ้าเองก็ควรกลับไปดูเสียหน่อย แม้ว่าจะมีความทรงจำที่ไม่มีความสุขมากมาย แต่อย่างไรที่นั่นก็มีพ่อแม่ของเจ้า เคยเป็นบ้านของเจ้า”

“ขอบพระคุณท่านประมุขขอรับ” หลานเฟิงเอ่ยขอบคุณหลานชิง หลานชิงยิ้มรับ หลานเยี่ยถลึงตาใส่เขาทีหนึ่ง

“ขอบพระคุณ… ท่านพ่อ”

“เฮ้อ ดี”

หลานเยี่ยและหลานเฟิงไปตระกูลเยี่ย ตอนนี้ยังคงเป็นหลานอวี่คอยดูแลทางนั้น เมื่อเห็นพวกเขามาก็จัดการข้าวของทั้งหมดมอบให้พวกเขา

หลานเฟิงซ่อมแซมบ้านเรือนที่พังทลายลงเพราะไฟศึก จัดการที่อยู่ของประชาชนธรรมดาที่ได้รับบาดเจ็บ แยกย้ายทหารพลังที่ยังหลงเหลืออยู่ทั้งหมดออกไป ประชาชนเหล่านั้นให้หลานเฟิงกลับมาเป็นประมุขตระกูลของตระกูลเยี่ยต่อไป หลานเฟิงเพียงแค่ยิ้มแย้ม ไม่ได้พูดอะไร

หลังจากกลับมาถึงตระกูลหลานแล้ว หลานเยี่ยไปยังเขาหลานวั่ง ถอนเขตม่านพลังบนเขาหลานวั่งออก เขาเทียนปี้ซ่อมแซมไปพอสมควรแล้ว ประชาชนที่มาพักอาศัยอยู่บริเวณตีนเขาหลานวั่งในช่วงเวลาหนึ่งก็สามารถกลับได้แล้ว

เขตม่านพลังบนเขาหลานวั่งถูกถอนออก อวิ๋นหรูและหลานเม่ยนำประชาชนอพยพบริเวณตีนเขาขึ้นไปเยี่ยมชม เขาหลานวั่งมีเสียงหัวเราะยิ้มแย้มเพิ่มมากขึ้น ตอนที่ด้านนอกเต็มไปด้วยไฟศึก มีเพียงผืนดินนี้เท่านั้นที่สามารถใช้ชีวิตได้อย่างสงบ

รอจนจัดการเรื่องราวทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว หลานเยี่ยและหลานเฟิงก็ไปต้อนรับอวิ๋นหรงกลับมา จากนั้นก็ไปยังตระกูลเยี่ย กราบบูชาบิดามารดาของหลานเฟิง หลานเยี่ยเองก็ถือว่านับเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว

จบลงแล้วหรือ แน่นอนว่าไม่ใช่ หลังจากนี้ถึงจะเป็นละครฉากสำคัญ

วันนี้หลานเยี่ยนั่งอยู่ภายในห้องกลัดกลุ้มกับเทียบเชิญกองหนึ่ง หลานเฟิงนั่งฝนหมึกอยู่อีกข้าง

“อยากจะเชิญทุกคนมาจังเลย”

“เช่นนั้นก็เรียกมา”

“เช่นนั้นเทียบเชิญนี่ต้องเขียนกันสักพักเลย”

ตอนที่กำลังตัดพ้ออยู่นั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออก คนที่เข้ามาคือหลานเม่ย หลานเม่ยส่งเทียบเชิญใบหนึ่งให้หลานเยี่ย หลานเยี่ยเปิดออกดู จากนั้นก็หัวเราะออกมา เวลานี้เหมือนกับของตนเองเลย

รออีกครู่ตอนที่มู่หลีมาส่งเทียบเชิญ หลานเยี่ยก็เริ่มสงสัยแล้วว่าพวกเขาปรึกษากันมาแล้วใช่หรือไม่ ล้วนเลือกวันเดียวกันทั้งหมด คาดว่าอีกครู่หนึ่งหากอวี่มั่วส่งมาเหมือนกันก็คงจะเป็นวันเดียวกัน

เป็นไปตามที่คาดไว้ อวี่มั่วให้หลานอวี่มาส่งเทียบเชิญ จากนั้นก็ยังมีของชิวจือเว่ยและหลานเซียว ชังหลานและหลานเจ๋อ

ในวันนั้นตอนที่ชังหลานตื่นขึ้นมาก็พาหลานเจ๋อไปยังที่พักของเขา อย่างแรกเพราะอยากตามหาความรู้สึกที่คุ้นเคย อย่างที่สองเพราะไม่อยากให้พบหน้ากับกลุ่มคนรุ่นหลัง พวกหลานเยี่ยยังดี แต่ต้องเผชิญหน้ากับหลานชิงนั้นไม่เหมือนกัน

หลังจากนั้นมาหลานเจ๋อยังเย้าแหย่ว่าเขาเอาแต่ใจ

ทั้งสองคนเมื่อพันปีก่อนหน้านี้เคยจัดพิธีแบบง่ายๆ มาแล้ว ดูท่ากลับมาทำซ้ำอีกครั้ง คงคิดจะจัดให้ยิ่งใหญ่เสียหน่อย

คิดได้ว่าวันเวลานี้ตอนแรกหลานเฟิงเป็นคนกำหนด หลานเยี่ยก็คิดสงสัย

“พวกเจ้าปรึกษากันมาแล้วใช่หรือไม่”

“ใครจะรู้เล่า”