บทที่ 196 ปฏิบัติการดวงอาทิตย์ปักกระบี่

“โฮก!” วานรเพชรมองหวังเป่าเล่อปิดประตูถ้ำใส่หน้าอย่างลนลาน ความโกรธปะทุขึ้นอีกครั้ง มันเริ่มร้องคำรามด้วยความเกรี้ยวกราด ใช้ฝ่ามือฟาดประตูถ้ำที่พักจนเกิดเสียงดังได้ยินถึงหูผู้คนมากมายในบริเวณนั้น

“วานรเพชร!”

“มาทำอะไรที่นี่กัน”

“นั่น…ถ้ำที่พักของหวังเป่าเล่อ ประตูปิดอยู่ไม่ใช่รึ”

เหล่าศิษย์ตำหนักอาวุธเวทต่างสูดหายใจด้วยความหวาดกลัว พวกเขาไม่ได้       ตื่นกลัวจนตัวสั่น สัมผัสได้ว่ามีเรื่องน่าสนใจกำลังจะเกิดขึ้นตรงหน้า แต่พอเห็น      วานรเพชรสุดเกรี้ยวกราด ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้ ได้แต่ยืนสังเกตการณ์อยู่ไกลๆ

หวังเป่าเล่อมองประตูที่สั่นไหวจากการทุบตีของวานรเพชร เขากระแอมไอขึ้น ก่อนจะแง้มประตูไปจ้องเจ้าลิงนอกถ้ำ

“เจ้าต้องการอะไรกันแน่”

“โฮก!”

“ข้าไม่เข้าใจเจ้าเลยสักนิด” หวังเป่าเล่อกะพริบตา วานรเพชรคลุ้มคลั่งไปแล้ว มันกระโดดไปมานอกถ้ำที่พัก ทุบอกเสียงดัง หันหน้าไปมา ดูเหมือนกำลังพยายามเค้นพลังอย่างหนัก

เหมือนดังเกิดสายฟ้าฟาดฉับพลันในหัวของทุกคน

“สวรรค์ ดูท่าจะอาละวาดเสียแล้ว!”

“ฟ้าดิน เร็วเข้า รีบหนีกันเถอะ!”

หวังเป่าเล่อก็ขนลุกเช่นกัน เขารู้ว่าจะแกล้งยียวนไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว จึงรีบพูดขึ้นทันใด

“ก็ได้ ก็ได้ ข้าเข้าใจที่เจ้าต้องการจะสื่อแล้ว”

เมื่อเขาพูดจบ วานรเพชรก็หันกลับมาทันที มันหรี่ตาจ้องหวังเป่าเล่อที่อยู่ในถ้ำที่พักด้วยความหงุดหงิด

“โวยวายเสียงดังไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ข้าไม่มีของที่เจ้าต้องการ…ถึงเจ้าจะใช้    ท่าโจมตีรุนแรง ข้าก็แค่ปิดประตูหนี คอยดูว่าใครจะเร็วกว่ากัน” หวังเป่าเล่อเหลือบมองวานรเพชรระหว่างพูด

พอได้ยินหวังเป่าเล่อบอกว่าไม่มีของที่มันตามหาอยู่ วานรเพชรก็ตัวสั่นเทิ้ม      ร้องคำรามเสียงดังขึ้นอีกครั้ง ต่อยตีทำลายทุกสิ่งรอบกายทำให้พื้นดินหินภูเขาสั่นสะเทือน เห็นได้ชัดว่ามันจะไม่ยอมหยุดจนกว่าจะได้สิ่งที่ต้องการ

เหตุการณ์นี้เรียกความสนใจจากผู้คนมากมาย หวังเป่าเล่อแสร้งทำเป็นไม่พอใจขณะจ้องมองวานรเพชรที่แสนดื้อด้าน ชายหนุ่มถอนหายใจ กัดฟันแน่น                มองวานรเพชรผ่านช่องประตูที่แง้มอยู่

“ก็ได้ ก็ได้ หวังเป่าเล่อผู้นี้เป็นคนจิตใจเมตตา ถ้าอย่างนั้นเจ้ามอบเขี้ยวของเจ้าให้ข้าเสียสิ แล้วข้าจะให้ของที่เจ้าต้องการ คิดว่าอย่างไร!”

วานรเพชรตาเบิกกว้างเมื่อได้ยินหวังเป่าเล่อพูดเช่นนั้น มันจ้องหวังเป่าเล่อตาแข็ง      ดูจะโกรธเกรี้ยวหนักขึ้นไปอีก จากนั้นก็ส่ายหน้าปฏิเสธอย่างร้อนรน

“ก็แสดงว่าเราตกลงกันไม่ได้ ข้าก็อยากให้หุ่นเชิดอสูรที่ไม่มีวันพังกับเจ้า          แต่น่าเสียดาย หวังว่าเจ้าจะเข้าใจข้า…” หวังเป่าเล่อกระแอมไอ ค่อยๆ ปิดประตู

พอได้ยินคำว่าหุ่นเชิดที่ไม่มีวันพัง วานรเพชรก็ว้าวุ่นใจขึ้นมา มันร้องครวญครางขึ้นหลายครั้ง เดินวนไปมานอกถ้ำที่พักราวกับว่ากำลังครุ่นคิดอย่างหนัก

หวังเป่าเล่อตาเป็นประกายเมื่อเห็นว่าจวนจะได้เวลาแล้ว เป้าหมายของเขาไม่ใช่การตั้งตนเป็นศัตรูกับวานรเพชรหรือเอาเขี้ยวมันมาแต่อย่างใด อสูรตนนี้อยู่ภายใต้การดูแลของตำหนักฝึกอสูร หากชายหนุ่มไปดึงเขี้ยวมันมาเข้า ตำหนักฝึกอสูรคงจะตามเรื่องมาถึงหน้าถ้ำที่พักเป็นแน่

เป้าหมายของแผนการทั้งหมดเพียงแค่จะสั่งสอนอีกฝ่ายเท่านั้น อีกทั้งชายหนุ่มยังต้องการสานสัมพันธ์อันดีกับเจ้าวานรเพชรด้วย

เขาไม่รู้ว่าตำหนักฝึกอสูรมีวิธีฝึกอสูรอย่างไร แต่เขาก็ค้นพบหลักการหนึ่งจากอัตชีวประวัติเจ้าพนักงานชั้นสูง นั่นก็คือ การให้ และแย่งกลับ จากนั้นจึงให้อีกครั้ง วิธีการนี้จะช่วยให้อีกฝ่ายซาบซึ้งในบุญคุณของผู้ให้มากขึ้นไปอีก

“ก็ได้ ก็ได้ เจ้าเพชรน้อย ข้าไม่อยากได้เขี้ยวเจ้าแล้ว ข้าให้หุ่นเชิดอสูรก็ได้ ไม่ต้องห่วง ตัวนี้ไม่พังหรอก!” หวังเป่าเล่อพูด ก่อนจะเปิดใช้งานฝักกระบี่ปล่อยยุงเก้าตัวออกมา แล้วสั่งการให้พวกมันบินกระจายตัวไปรอบพื้นที่โดยไม่ให้ใครเห็น จากนั้นเขาก็      เปิดประตู นำหุ่นเชิดวานรที่สมบูรณ์แล้วมาวางหน้าวานรเพชร

วานรเพชรได้ยินที่หวังเป่าเล่อพูดก็ตัวแข็งทื่อมองไปยังหุ่นเชิดวานร จากนั้นมันก็วิ่งเข้าไปกอดหุ่นเชิด มองหวังเป่าเล่อด้วยความหวาดระแวง คิดว่าเรื่องคงไม่ง่ายดายเช่นนี้หรอก มันเตรียมใจจะดึงเขี้ยวออก

หวังเป่าเล่อไม่ได้ต้องการเขี้ยวของวานรเพชรอยู่แล้ว เขาตัดสินใจให้ของเล่นมันไป วานรเพชรแม้จะฉลาด ก็ยังงุนงง

“แต่เจ้าต้องเลิกรังแกข้าได้แล้ว ไม่ต้องห่วงหรอก ข้ารู้ว่าเจ้าชอบของเล่นชิ้นนี้    ข้าเอากลไกระเบิดตัวเองออกเรียบร้อยแล้ว” หวังเป่าเล่อถอนหายใจขณะพูด ก่อนจะก้าวเข้าไปลูบขนเจ้าวานรเพชร

วานรเพชรสะดุ้งโหยง อยากจะต่อยหมัดออกไปตามสัญชาตญาณ นอกจากผู้เป็นนายและคนสนิทอีกไม่กี่คนแล้ว การกระทำเช่นนี้ทำให้มันอึดอัดไม่น้อย

แต่พอนึกได้ว่าหวังเป่าเล่อให้ของเล่นกับมัน มันก็เริ่มลังเลใจ หากไม่ได้เอาเรื่องเขี้ยวมาไตร่ตรอง มันก็คงจะต่อยออกไปโดยไม่ลังเล แต่พอคิดว่าตัวเองไม่ต้องเสียเขี้ยวไป มันก็มองหวังเป่าเล่อ รู้สึกว่าตนไม่ควรทำอะไรรุนแรงกับชายหนุ่มตรงหน้า

ศิษย์ตำหนักอาวุธเวทรอบๆ เห็นภาพตรงหน้าก็ตาถลนจนแทบจะหลุดออกจากเบ้า เริ่มกระซิบกระซาบคุยกันยกใหญ่

“วานรเพชรดูว่านอนสอนง่ายกับเขาเสียจริง”

“เกิดอะไรขึ้นกัน ให้ของขวัญกับวานรเพชรจะช่วยให้มันเป็นมิตรด้วยอย่างนั้นหรือ แต่คนอื่นๆ ก็เคยทำเหมือนกัน ไม่เห็นจะได้ผลเลยสักครั้ง!”

ผู้คนที่ตื่นตะลึงไม่ได้มีเพียงเหล่าศิษย์ตำหนักอาวุธเวท มีเรือบินมากมายล่องอยู่บนฟากฟ้า เรือบินเหล่านั้นเป็นของศิษย์ตำหนักฝึกอสูร วานรเพชรนั้นสร้างความวุ่นวายเกือบครึ่งวัน พวกเขาจึงได้รับคำสั่งให้มาติดตามตรวจสอบหาสาเหตุ

พอได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด พวกเขาก็ตื่นตะลึงยิ่งกว่า ในใจรู้สึกผสมปนเปไปหมด

“วานรเพชรยอมให้เขาแตะตัวด้วย!”

“นี่มันเกิดขึ้นจริงๆ หรือนี่”

ท่ามกลางสายตางุนงนของฝูงชน หวังเป่าเล่อแอบสุขใจอยู่เงียบๆ ภายใน        เขาลูบวานรเพชรต่อสักพักก็หัวเราะและกล่าวขึ้น “กลับได้แล้วเจ้าเพชรน้อย          ถ้าข้ามีเวลา จะหลอมของเล่นเพิ่มให้เจ้านะ กลับได้แล้วละ” หวังเป่าเล่อยิ้ม           ยืนเอามือไพล่หลังมองวานรเพชร

วานรเพชรยังคงตะลึงงันไม่หาย แต่ก็มองหวังเป่าเล่อกลับด้วยแววตาอ่อนโยน         มันกอดหุ่นเชิดไว้แน่น พยักหน้าให้หวังเป่าเล่อ ก่อนจะหันหลังทะยานกลับ       ตำหนักฝึกอสูร

พอวานรเพชรจากไป ฝูงชนรอบๆ ก็พูดคุยกันเสียงดังยกใหญ่ ศิษย์หัวไวบางคนวิเคราะห์กลยุทธ์ของหวังเป่าเล่อออก

“ช่างเป็นกลยุทธ์ที่ยอดเยี่ยม!”

“ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาได้เป็นองครักษ์อาวุธเวท เจ้าหวังเป่าเล่อวางแผนไว้อย่างดีตั้งแต่ขึ้นมาบนเกาะมหาปราชญ์ชั้นสูงแล้ว บากบั่นไต่เต้าขึ้นเป็นหัวหน้าฝ่ายปกครองสำนัก ตอนแรกข้าก็คิดว่าคงเป็นเพราะโชคช่วย แต่ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่า…ความสามารถในการวางกลยุทธ์ของเขานั้นช่างเหนือชั้นยิ่งนัก!”

ศิษย์ทุกคนที่ได้เห็นเหตุการณ์ครั้งนี้ต่างสั่นสะท้านไปถึงทรวง ในใจแอบอิจฉา หลายคนเคยคิดจะทำเช่นเดียวกันกับเขา แต่พฤติกรรมร้ายกาจของวานรเพชรเป็นที่โจษจันไปทั่วจึงไม่มีใครเคยกล้ายั่วยุมัน…

หวังเป่าเล่อฟังผู้คนพูดคุยกันก็รู้สึกสุขใจยิ่งขึ้น เขากุมมือให้ทุกคน ก่อนจะครวญเพลงพลางเดินกลับเข้าถ้ำที่พัก ชายหนุ่มนั่งขัดสมาธิลง หยิบขนมออกมากิน ในหัวครุ่นคิดทบทวนเหตุการณ์ในวันนี้ หวังเป่าเล่อพอใจมากกับผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น

เขาคิดว่าแผนการทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น ไม่ได้ทำให้ตำหนักอาวุธเวท     ต้องขุ่นเคือง ขจัดความเกลียดชังที่วานรเพชรมีต่อตน หวังเป่าเล่อมั่นใจว่าต่อไป    วานรเพชรคงจะเชื่องกับตนมากขึ้น

แต่จะสร้างความสัมพันธ์เช่นนั้นก็ใช้เวลาสักพัก หวังเป่าเล่อคิดอย่างสุขใจ     หลายวันต่อมา เขาขับยานไปเจอวานรเพชร มันยิ้มแฉ่งให้และพุ่งมาหาเขา

ครั้งนี้ไม่มีการโจมตีเหมือนอย่างเคย วานรเพชรมาหยุดอยู่ข้างๆ หวังเป่าเล่อ    ยิ้มกว้างยิงฟันให้ ก่อนจะทุบอกและร้องเสียงดังราวกับจะทักทาย

หวังเป่าเล่อสบายใจขึ้น ชีวิตเขากลับสู่ปกติสุข ระดับการฝึกตนและทักษะ      การหลอมวัตถุเวทของเขาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งหนึ่งเดือนผ่านไป

มีข่าวแพร่สะพัดไปทั่ว ดังเช่นหินตกหล่นบ่อน้ำ สร้างคลื่นน้ำกระเพื่อมนับพัน เหล่าศิษย์จากทุกสำนักต่างให้ความสนใจกับข่าวนี้

จากเหตุอสูรหลั่งไหลครั้งล่าสุด สหพันธรัฐได้วางแผนซุ่มโจมตีที่ท้องทะเลแห่งอสูร สังหารราชันอสูรไปได้มากมาย ทำให้แผ่นดินหยัดยืนไปได้อย่างมั่นคงอีกยี่สิบปี      ด้วยชัยชนะแสนยิ่งใหญ่และความสงบสุขตลอดสองทศวรรษข้างหน้านี้ โครงการที่คาดว่าจะปฏิบัติการในภายหลังก็ได้เลื่อนขึ้นมา ซึ่งโครงการดังกล่าวได้รับการยินยอมให้เริ่มดำเนินการแล้ว!

ชื่อของโครงการนี้คือ…ปฏิบัติการดวงอาทิตย์ปักกระบี่!

ภารกิจของปฏิบัติการดวงอาทิตย์ปักกระบี่คือ…การขึ้นไปยังกระบี่สำริดเขียวโบราณ!

หลังจากขึ้นไปบนกระบี่สำริดเขียวโบราณได้แล้ว ก็จะเริ่มยึดครองพื้นที่ส่วนหนึ่งของกระบี่นั้นตั้งเป็นอาณานิคม!

ปฏิบัติการดังกล่าวสร้างผลกระทบขนาดใหญ่และความตื่นตะลึงให้กับ            ทุกหน่วยงาน เหล่าศิษย์สำนักศึกษาเต๋าศักดิ์สิทธิ์สั่นสะท้านไปถึงทรวง ปฏิบัติการนี้เป็นสิ่งที่ผู้ฝึกตนทุกคนใฝ่ฝัน แต่ก็เป็นเรื่องท้าทายเกินไป เนื่องจากต้องรับมือกับ     ภัยร้ายจากข้างนอกอย่างเหตุอสูรหลั่งไหล อีกทั้งยังมีเรื่องขัดแย้งภายในต้องแก้ไขเช่นกัน

ในเมื่อตอนนี้ภัยร้ายจากข้างนอกได้รับการขจัดออกไปแล้ว สหพันธรัฐจึงพยายามหาเรื่องมาขจัดปัญหาความขัดแย้งภายในแทน ปฏิบัติการดวงอาทิตย์ปักกระบี่จึงได้ถือกำเนิดขึ้น!

ปฏิบัติการนี้ถือเป็นเรื่องใหญ่มาก ผู้ฝึกตนระดับลมหายใจเที่ยงแท้นั้นไม่มีสิทธิ์เข้าร่วม แต่ก็มีขั้นตอนหนึ่งของปฏิบัติการดวงอาทิตย์ปักกระบี่ที่ผู้ฝึกตนระดับลมหายใจ    เที่ยงแท้สามารถมีส่วนร่วมได้ นั่นก็คือ แผนพันธุ์กล้าหนึ่งร้อยต้นของสหพันธรัฐ!

ผู้ฝึกตนระดับลมหายใจเที่ยงแท้หนึ่งร้อยคนจากหน่วยงานต่างๆ จะได้รับเลือกเป็นต้นอ่อนและได้รับการบ่มเพาะเป็นพิเศษสำหรับปฏิบัติการนี้!