ตอนที่ 1113

สังหารไห่ตงชิงสามครั้ง!

อวี่เหวินเจียนยังคงนั่งอยู่ที่ด้านหลังเกราะป้องกันบนยอดเขา ขณะที่มันมองเห็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี้ ก็เริ่มหอบหายใจออกมา ในตอนนี้ภาพของเมิ่งฮ่าวถูกประทับลึกอยู่ในความทรงจำของมันเรียบร้อยแล้ว

เมิ่งฮ่าวมองขึ้นไปยังไห่ตงชิง จากนั้นก็กล่าวเสียงราบเรียบว่า “ตอนนี้ถึงคราของเจ้าแล้ว!”

พลังของเขาปะทุขึ้นมา และมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าอาณาจักรความเป็นนิรันดร์กำลังทำการรักษาร่างกายของเขาอยู่ในตอนนี้

ดวงตาไห่ตงชิงเบิกกว้างขึ้น มันพบว่าความแข็งแกร่งของเมิ่งฮ่าวช่างน่ากลัวยิ่ง และจิตใจก็เต็มไปด้วยคลื่นของความตกใจกลัวมานานแล้ว มันมองเห็นด้วยสองตาของตนเองว่าเมิ่งฮ่าวทำการสังหารสหายทั้งสองของมันไป ด้วยกลยุทธ์ที่โหดเหี้ยมและโจมตีราวกับเป็นสายฟ้า ทั้งหมดนั้นทำให้จิตใจมันต้องเต้นรัว

“เมิ่งฮ่าวผู้นี้แข็งแกร่งนัก! ข้าไม่อาจจะจัดการมันได้ มีแต่เต้าเทียนเท่านั้นถึงจะสามารถ!”

เมื่อมันตระหนักขึ้นเช่นนี้ ก็ตัดสินใจที่จะหลบหนีจากไปในทันที ดูเหมือนว่าเงาแห่งความตายจะเต็มอยู่ในจิตใจมัน ปกคลุมไปยังความคิดทั้งหมดของมัน โดยไม่ลังเลอีกต่อไป และแทบจะในทันทีที่เมิ่งฮ่าวกวาดมองมา มันก็หันหลังและหลบหนีเอาชีวิตรอดไป

“เจ้าคิดว่าจะจากไปได้?” เมิ่งฮ่าวกล่าว เริ่มเดินตรงไป และพลังก็พุ่งขึ้นมา ขณะที่เขาปลดปล่อยเจ็ดก้าวเทพออกไป ก้าวที่หนึ่ง, ก้าวที่สอง, ก้าวที่สาม

แต่ละก้าวที่เขาเดินไป รังสีสังหารก็พุ่งขึ้นมา ถึงแม้ว่าร่างกายเขาจะดูไม่แตกต่างไปจากก่อนหน้านี้ แต่ท้องฟ้าก็แวบขึ้นไปด้วยสีสันอันเจิดจ้า

ร่างสวรรค์สั่นสะท้าน และสายลมขนาดใหญ่ก็พุ่งขึ้นมา สำหรับไห่ตงชิง มันแทบจะรู้สึกว่าเมิ่งฮ่าวกำลังมีขนาดใหญ่ขึ้นในแต่ละก้าวที่ย่างเดินไป จนกระทั่งเขามีขนาดใหญ่โตจนสามารถจะค้ำยันสวรรค์ได้ทั้งหมด!

สีหน้าไห่ตงชิงสลดลง ขณะที่นึกขึ้นได้ถึงเวทบางอย่าง มันเคยมองไปยังจอภาพในตอนที่เมิ่งฮ่าวใช้วิชานี้เอาชนะหลินชงมาได้ด้วยสองตาของตนเอง

อย่างไรก็ตาม ในช่วงวิกฤตของการต่อสู้นี้ ไห่ตงชิงไม่มีเวลาที่จะหลบหนีไปได้ไกล มันรีบขยับสองมือร่ายเวทขึ้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็กดลงไปบนพื้น ทันใดนั้นร่างของมันก็เริ่มสั่นสะท้านขึ้น ขณะที่กระแสแห่งปราณกระบี่นับไม่ถ้วนปะทุออกมาจากร่างมัน หนึ่งล้าน, ห้าล้าน จนกระทั่ง…สิบล้าน!

ปราณกระบี่สิบล้านสายบดบังไปทั่วทั้งท้องฟ้า กลายเป็นสายลมอันปั่นป่วนวุ่นวาย ปกคลุมไปทั่วทั้งพื้นดินพุ่งตรงไปยังเมิ่งฮ่าว ในตอนนี้เองที่เมิ่งฮ่าวเดินไปเป็นก้าวที่สี่, ก้าวที่ห้า, ก้าวที่หก…ก้าวที่เจ็ด!

เท้าขนาดใหญ่ตกลงมาจากด้านบน บดขยี้ลงมายังสายลมที่ปั่นป่วนวุ่นวายซึ่งเป็นปราณกระบี่ของไห่ตงชิง ขณะที่เท้านั้นพุ่งมาถึง กระแสปราณกระบี่นับไม่ถ้วนก็แตกกระจายและถูกทำลายไป

ในชั่วพริบตาปราณกระบี่สิบล้านสาย ก็ไม่อาจจะต่อต้านพลังของเท้านั้นได้ ถูกบดขยี้ไปในทันที เท้านั้นกระทืบผ่านอากาศลงมา ทำลายสิ่งที่มาขัดขวางทั้งหมดไป ขณะที่กระแทกตรงไปยังไห่ตงชิง

ดวงตามันเบิกกว้างขึ้นจากความรู้สึกถึงวิกฤตอันร้ายแรง รีบขยับมือร่ายเวท จนทำให้ร่างกายแห้งเหี่ยวลงไปอย่างรวดเร็ว ยกเว้นมือของมัน ซึ่งได้โปร่งใสและกลายเป็นแก้วผลึกไป จากนั้นมันก็ชี้นิ้วตรงไปยังเท้าขนาดใหญ่นั้น ด้วยสีหน้าที่ดุร้ายและบ้าคลั่ง

“ฟ้าแห่งผู้ยิ่งใหญ่ ภูเขาเวทแห่งเต๋า!” มันแผดร้องขึ้น ทันใดนั้นภูเขากระบี่ก็เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาที่เบื้องหน้ามัน กระจายระลอกคลื่นอันน่าตกใจออกมา ขณะที่พุ่งกระแทกตรงไปยังเท้าที่เหยียบลงมา

ตูมมมมมมม!

ภูเขากระบี่สั่นสะท้านอยู่ภายใต้เท้าที่ใหญ่โตนั้น รอยแตกร้าวกระจายออกไป และจากนั้นภูเขาก็พังทลายลงไป ระเบิดออกจนกลายเป็นเศษชิ้นส่วนเล็กๆ นับไม่ถ้วน

เกิดเป็นพลังสะท้อนกลับกระแทกไปยังไห่ตงชิง และโลหิตก็พ่นกระจายออกมาจากปาก มันมองไปยังเท้าข้างนั้นด้วยดวงตาที่เบิกกว้างและสิ้นหวัง เท้านั้นตกลงมาโดยที่ไม่อาจจะหยุดยั้งไว้ได้ กวาดทำลายล้างภูเขากระบี่ของมันให้กระจายออก และบดบังไปทั่วทั้งท้องฟ้า

กลายเป็นเงามืดขนาดใหญ่มโหฬารตกลงมาบนร่างมันพร้อมกับเสียงกึกก้องอย่างน่าตกใจ

เป็นไปไม่ได้ที่จะหยุดเท้าข้างนั้นไว้ และมันก็ไม่อาจจะค้ำยันไว้ได้ ราวกับว่าพลังของเจตจำนงแห่งสวรรค์กำลังกดทับลงมาบนร่างมัน ซึ่งเหมือนกับเป็นแค่มดแมลง เกิดเป็นเสียงแผดร้องอย่างน่าอนาถใจดังก้องขึ้น และมันก็ถูกกระทืบบดขยี้ไป ร่างกายระเบิดออกกลายเป็นเศษชิ้นส่วนของเลือดเนื้อ จากนั้นก็กลายเป็นกลุ่มหมอกไป มันถูกสังหารไปโดยสิ้นเชิง

เมื่อเท้าข้างนั้นจางหายไป พลังที่เมิ่งฮ่าวหยิบยืมมาก็กระจัดกระจายหายไปด้วยเช่นกัน แต่เขาก็ไม่ได้ผ่อนคลายลงแม้แต่น้อย ในทันทีที่พลังนั้นจางหายไป เขาก็กลายเป็นลำแสงพุ่งตรงไปยังตำแหน่งที่ไห่ตงชิงระเบิดออก

ในตอนที่เขาเข้าไปใกล้ กลุ่มหมอกของโลหิตก็ก่อตัวกลับขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ในชั่วพริบตา พลังที่คล้ายกับเป็นการไหลย้อนกลับของเวลาก็รู้สึกได้อยู่ในบริเวณนั้น และไห่ตงชิงก็ปรากฏกายขึ้นอีกครั้ง ด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจ มันรีบกัดปลายลิ้นและพ่นโลหิตออกมาในทันที ซึ่งได้กระจายออกไปเพื่อก่อตัวเป็นเกราะป้องกันสีโลหิต ในเวลาเดียวกันนั้นมันก็พุ่งถอยไปทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว

ความหวาดกลัวเต็มอยู่ในแววตาของมัน รวมทั้งความเกลียดชังอย่างล้นเหลือ

“คาดไม่ถึงว่าข้าเพิ่งจะตายไป! บัดซบ เมิ่งฮ่าว เจ้าทำให้ข้าต้องเสียชีวิตของลำดับขั้นไปหนึ่งครั้ง!!”

“ข้าไม่ยอมรับเรื่องนี้!” มันแผดร้องออกมา ถึงแม้ว่าจะมีท่าทางเช่นนี้ แต่ภายในใจมันกำลังสั่นสะท้านขึ้นด้วยความหวาดกลัว และหลบหนีจากไปด้วยความรวดเร็วสูงสุด เสียงกระหึ่มดังเต็มอยู่ในอากาศ ขณะที่มันพุ่งถอยไปทางด้านหลังหนึ่งพันจ้างในทันที

เมิ่งฮ่าวแค่นเสียงเย็นชา แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ประหลาดใจ หลังจากที่ต่อสู้กับหานชิงเหลยและหลินชง เขาก็เข้าใจมานานแล้วว่าไม่อาจจะทำลายวิญญาณของผู้ฝึกตนลำดับขั้นไปได้ นั่นคือเหตุผลที่ทำไมเขาถึงยังคงระมัดระวังตัว หลังจากที่สังหารไห่ตงชิงไปเมื่อครู่นี้ และยังได้พุ่งตรงมาอีกด้วย

“เจ้าไม่คู่ควรที่จะอยู่ในลำดับขั้น ข้าไม่เคยสังหารผู้ฝึกตนลำดับขั้นอย่างแท้จริงมาก่อน และข้าก็อยากรู้ว่าจะได้รับรางวัลอะไรจากอาณาจักรสายลม ในการกระทำเช่นนั้น”

จากนั้นเขาก็โบกสะบัดมือขวาออกไป ทำให้ศีรษะอสูรโลหิตปรากฏขึ้น ขณะที่เขาพุ่งฝ่าอากาศไป สายลมก็โชยพัดมาที่ใบหน้า เขาสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ และศีรษะอสูรโลหิตก็กระแทกเข้าไปในเกราะป้องกันสีโลหิต ทำให้มันแตกกระจายกลายเป็นเสี่ยงๆ และจากนั้นก็ถูกดูดซับเข้าไป

เมิ่งฮ่าวพุ่งผ่านพื้นดินคล้ายกับเป็นลูกธนู ทะลวงผ่านศีรษะอสูรโลหิตไปปรากฏกายขึ้นที่ด้านหลังของไห่ตงชิงที่กำลังหลบหนีจากไป ขณะที่เขาเข้าไปใกล้ รังสีสังหารก็ปะทุออกมาอย่างรุนแรง

ใบหน้าไห่ตงชิงซีดขาวราวกระดาษ และมันก็ส่งเสียงแผดร้องแหลมเล็กออกมา ขณะที่ใช้สองมือร่ายเวท ร่างกายมันบิดเบี้ยวไปมาและอ้าปากขึ้น อย่างน่าตกใจยิ่ง ลำแสงกระบี่ได้พุ่งออกมา กลายเป็นกระบี่ห้าเล่มในทันที แต่ละเล่มมีสีสันที่แตกต่างกันออกไป!

กระบี่ทั้งห้าเล่มเป็นภาพลวงตาทั้งหมด แต่ในทันทีที่พวกมันปรากฏขึ้น ก็ทำให้ดวงตาของเมิ่งฮ่าวต้องเบิกกว้างขึ้น

ไห่ตงชิงเริ่มสวดมนต์ขึ้น

“ตับกลายเป็นไม้ คือการมาถึงของฤดูใบไม้ผลิ!”

“หัวใจกลายเป็นไฟ คือวันสุดท้ายของฤดูร้อน!”

“ม้ามกลายเป็นดิน คือจุดครึ่งทาง!”

“ปอดกลายเป็นทอง คือปลายฤดูใบไม้ร่วง!”

“ไตกลายเป็นน้ำ คือจุดสิ้นสุดของฤดูหนาว!”

สีหน้าดุร้ายปรากฏขึ้นขณะที่มันแผดร้องออกมา ขยับร่ายเวทพร้อมกันทั้งสองมือ ทำให้กระบี่แสงห้าเล่มไขว้สลับกันไปมา และกลายเป็นค่ายกลกระบี่!

“ห้าอวัยวะภายในและห้าธาตุ ประกอบขึ้นโดยสมบูรณ์! การไหลไปของกลางวันและกลางคืน ไม่มีจุดเริ่มต้นไร้จุดสิ้นสุด!!”

“ค่ายกลกระบี่ห้าธาตุรอง!” มันกวาดแขนออกไปเป็นวงกว้าง ทำให้กระบี่แสงทั้งห้าหมุนไปรอบๆ ซึ่งกันและกัน กลายเป็นค่ายกลกระบี่ห้าธาตุ ส่งเสียงดังกระหึ่มพุ่งตรงไปยังเมิ่งฮ่าว

นี่คือเวทกระบี่สวรรค์ของไห่ตงชิง ซึ่งมีพลังเทียบเท่ากับเวทผู้ยิ่งใหญ่ของมัน อันที่จริงนี่คือไพ่ไม้ตายพิเศษเฉพาะ ที่มันเก็บไว้เป็นความลับจนกระทั่งถึงตอนนี้

แม้แต่เต้าเทียนก็ยังไม่รู้ว่ามันมีวิชานี้ซุกซ่อนอยู่ จริงๆ แล้ว เหตุผลหลักที่มันแอบซ่อนวิชานี้ไว้ ด้วยความหวังที่จะใช้มันช่วยให้เป็นอิสระจากเต้าเทียนสักวันหนึ่งในอนาคต

นอกจากนี้ ไม่มีผู้ฝึกตนลำดับขั้นคนใด ยินดีที่จะกลายเป็นผู้ติดตามของผู้ฝึกตนลำดับขั้นคนอื่นๆ ถึงแม้ว่ามันจะเสแสร้งทำเป็นไม่สนใจต่อเรื่องนี้ แต่จริงๆ แล้วก็วิตกกังวลต่อเรื่องนี้เป็นอย่างยิ่ง!

ดวงตาเมิ่งฮ่าวสาดประกายขึ้น ขณะที่ค่ายกลกระบี่ห้าธาตุรองพุ่งฝ่าอากาศตรงมาที่เขา จากนั้นเขาก็หัวเราะออกมา แทนที่จะล่าถอยกลับพุ่งตรงไปข้างหน้าเร็วขึ้นกว่าเดิม ขณะที่เมิ่งฮ่าวและค่ายกลกระบี่ห้าธาตุเข้าใกล้กัน ทันใดนั้นเขาก็ผลักฝ่ามือออกไปที่ด้านหน้า

“เวทผนึกอสูรรุ่นห้า เวทด้านในด้านนอก!” เขากล่าวขึ้นด้วยเสียงราบเรียบ เวทผนึกอสูรรุ่นห้าสามารถจะทะลวงผ่านเวทป้องกันและค่ายกลเวทใดๆ ได้ทั้งหมด และในทันทีที่เขาปลดปล่อยมันออกไป รอยแตกก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือ

ปกติแล้วเมื่อรอยแตกเช่นนี้ปรากฏขึ้น มันจะกลืนกินและดูดซับเข้าไป แต่ในครั้งนี้มันกลับตรงกันข้าม ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนไป และขณะที่เมิ่งฮ่าวผลักฝ่ามือออกไป ก็เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องขึ้น ค่ายกลกระบี่ห้าธาตุเริ่มสั่นสะท้าน และจากนั้นก็ถูกผลักออกไปทางด้านหลัง ราวกับว่ามีพลังอันน่าเหลือเชื่อที่มองไม่เห็น กำลังผลักดันค่ายกลกระบี่ออกมาจากด้านใน ทำให้มันขยายตัวออกไป

เมิ่งฮ่าวปรากฎกายขึ้นในตอนนั้น ขณะที่ค่ายกลกระบี่แผ่กระจายออกไป เขาก็พุ่งผ่านช่องว่างที่อยู่ตรงกลางของมัน พุ่งตรงไปคล้ายกับเป็นสายฟ้า ไปปรากฏกายขึ้นที่ด้านหน้าของไห่ตงชิง

ไห่ตงชิงรู้สึกประหลาดใจและยากที่จะเชื่อในสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี้ จนดูเหมือนว่ามันแทบจะบ้าคลั่งไป มือขวาของเมิ่งฮ่าวยื่นออกไป กดทับลงไปที่ด้านบนศีรษะของมัน

แทบจะในเวลาเดียวกันนั้น เมิ่งฮ่าวก็พุ่งถอยไปทางด้านหลังอย่างลี้ลับ ไห่ตงชิงไม่มีเวลาแม้แต่จะขยับมือร่ายเวท แหงนหน้าขึ้นและหัวเราะอย่างบ้าคลั่งออกมา และเสียงกระหึ่มก็ได้ยินมาจากภายในร่างของมัน เมื่อมันเลือกที่จะทำการระเบิดตนเองไป

แทนที่จะปล่อยให้เมิ่งฮ่าวสังหารตนเองไป มันกลับฆ่าตัวตายไปเอง เสียงระเบิดขนาดใหญ่ดังก้องออกมาเมื่อร่างมันระเบิดขึ้น กลายเป็นสายลมที่ปั่นป่วนวุ่นวายกระจายออกไปอย่างบ้าคลั่งในทั่วทุกทิศทาง

เมิ่งฮ่าวกระเด็นไปทางด้านหลังด้วยพลังคลื่นนั้น แต่ในตำแหน่งเดียวกับที่มันทำการระเบิดตนเอง มองเห็นกลุ่มหมอกสีโลหิตปรากฏขึ้นกลายเป็นไห่ตงชิงอีกครั้ง

ครั้งนี้ใบหน้ามันซีดขาว โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย มันพุ่งหลบหนีไปทางด้านหลังในทันที

มันกำลังสั่นสะท้าน และความกล้าหาญที่มันรู้สึกได้ในตอนที่ทำการระเบิดตนเองหายไปแล้วในตอนนี้ นั่นเป็นเพราะมันรู้ว่า…นี่คือชีวิตสุดท้ายของมัน ครั้งหน้าถ้ามันตายไปอีก ก็จะถูกทำลายไปทั้งร่างกายและวิญญาณโดยสิ้นเชิง

ผู้ฝึกตนลำดับขั้นมีสองชีวิต เมื่อมันต่อสู้กับเต้าเทียน มีเหตุการณ์พิเศษได้เกิดขึ้น จนทำให้ไห่ตงชิงเลือกที่จะยอมจำนน แทนที่จะส่งมอบชีวิตหนึ่งของมันออกไป ถ้าไม่ใช่เช่นนั้น มันก็คงจะตายไปแล้วจริงๆ เมื่อครู่นี้

พร้อมกับร่างกายที่สั่นสะท้าน มันทุ่มสุดตัวเพื่อหลบหนีจากไป ยกมือขวาขึ้นฟาดลงไปที่หน้าอกของตัวเอง

โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปาก และร่างกายก็แห้งเหี่ยวลงไป ในเวลาเดียวกันนั้น ศีรษะมันก็เริ่มมีขนาดใหญ่ขึ้น ทำให้ดูพิกลพิการแปลกๆ ไป

เส้นเลือดเขียวเริ่มโผล่ขึ้นมาทั่วใบหน้าของมัน

“รูอากาศ!” มันแผดร้อง ด้วยการเสียสละร่างกายของตนเอง ทำให้ศีรษะมันมีขนาดใหญ่ขึ้น

ในเวลาเดียวกันนั้น สัมผัสศักดิ์สิทธิ์ก็ไหลบ่ามารวมตัวกันที่หน้าผากของมัน จากนั้นก็กระจายออกไปเพื่อก่อตัวเป็นค่ายกลเวทขนาดใหญ่ที่มองไม่เห็น

มันคือประตูเคลื่อนย้ายทางไกล เป็นโชควาสนาที่มันได้รับมาเมื่อหลายปีก่อน และถูกประทับอยู่ในวิญญาณของมัน ตอนนี้มันกำลังใช้สัมผัสศักดิ์สิทธิ์เพื่อกระตุ้นประตูนี้ขึ้นมา เพื่อใช้สำหรับหลบหนีจากไป

ค่ายกลเวทนี้พิเศษไม่เหมือนใคร และเป็นสิ่งที่สามารถจะถูกใช้โดยผู้ฝึกตนลำดับขั้นที่ถูกสังหารไปแล้วสองครั้งเท่านั้น ถ้าไม่มีเงื่อนไขเช่นนั้น มันคงจะใช้ประตูเคลื่อนย้ายทางไกลนี้ได้ง่ายมากยิ่งขึ้น

ระลอกคลื่นจากค่ายกลเวทกระจายออกไปในทั่วทุกทิศทาง ขณะที่ประตูเตรียมตัวจะนำมันจากไป

รังสีสังหารแวบขึ้นมาในดวงตาเมิ่งฮ่าว เมื่อเห็นว่าการสังหารไห่ตงชิงไป จริงๆ แล้วก็ยุ่งยากเป็นอย่างยิ่ง ทำให้เขามีความเข้าใจถึงสิ่งที่หมายถึงการอยู่ในลำดับขั้นได้ลึกซึ้งมากยิ่งขึ้น เขาก้าวเท้าตรงไป และกลายเป็นวิหคยักษ์สีทอง พุ่งตรงไปยังไห่ตงชิงด้วยความรวดเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ ขณะที่ระลอกคลื่นของการเคลื่อนย้ายทางไกลกระจายออกมา เขาก็แค่นเสียงเย็นชา ยกมือขึ้นและชี้นิ้วตรงไปยังไห่ตงชิง

“เวทผนึกอสูรรุ่นแปด!”

เวทผนึกรุ่นแปดคือการผนึกร่างกายของผู้ฝึกตน และในทันทีที่ถูกปลดปล่อยออกมา พื้นฐานฝึกตนของไห่ตงชิงก็ถูกผนึกไว้

ด้วยการที่สัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของมันถูกตรึงแน่นไว้ ประตูเคลื่อนย้ายทางไกลก็สูญเสียพลังที่จะขับเคลื่อนมันไปในทันที

“ไม่!!” ไห่ตงชิงแผดร้องออกมาอย่างสิ้นหวัง

“ครั้งนี้เจ้าต้องตายไปแล้วจริงๆ นี่เป็นครั้งแรกของข้า…ที่สังหารผู้ฝึกตนลำดับขั้นไปอย่างแท้จริง!” เสียงของเมิ่งฮ่าวดังก้องอยู่ที่ด้านหลังของมัน