ตอนที่ 1145
เมื่อมีเหยื่อดี วารีชาติมักยอมตาย
ขณะที่เมิ่งฮ่าวและจ้งอู๋หยาต่อสู้กันอยู่นั้น อาณาจักรสายลมยังคงพุ่งผ่านความว่างเปล่าขึ้นไปอย่างต่อเนื่อง เข้าไปใกล้กับเขตชายขอบที่มองไม่เห็นมากขึ้นไปเรื่อยๆ
ลมพายุที่อยู่ในร่างแหขนาดใหญ่เริ่มมองเห็นได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น ราวกับว่ามีหัตถ์ยักษ์ที่มองไม่เห็นกำลังกดทับลงมาบนร่างแหอย่างรุนแรง ในซอกหลืบที่ลึกมากที่สุดของลมพายุนั้น สายฟ้าที่กำลังปะทุไปมาเริ่มมีความเข้มข้นมากขึ้น
ที่ห่างไกลออกไป การต่อสู้ระหว่างราชันจักรพรรดิสายลมและไห่เมิ่งจื้อจุน ดูเหมือนว่ากำลังมุ่งหน้าตรงไปยังจุดวิกฤติแล้ว ไห่เมิ่งคือผู้ยิ่งใหญ่เมื่อในอดีต และอาการบาดเจ็บเมื่อนานมาแล้วก็ยังไม่ทุเลาหายดี แต่ก็ไม่มีผลเท่าใดนักเมื่อต้องมาต่อสู้กับราชันจักรพรรดิสายลม อันที่จริงราชันจักรพรรดิสายลมเริ่มมีลางพ่ายแพ้ขึ้นอย่างช้าๆ แล้ว
การโจมตีไปของไห่เมิ่งจื้อจุน ทำให้ความว่างเปล่าสั่นสะท้านไปมา และทำให้เงาร่างที่อยู่ด้านหลังร่างแหขนาดใหญ่ต้องมองมาด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม
“ยังต้องพุ่งขึ้นไปอีกห้าแสนจ้าง…” เสียงหนึ่งกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เศร้าหมองและเก่าแก่โบราณ ตอนนี้อาณาจักรสายลมกำลังเคลื่อนที่ขึ้นไปหนึ่งหมื่นจ้างในทุกๆ ลมหายใจ ส่งเสียงดังกระหึ่มพุ่งขึ้นไปด้วยความรวดเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ ทำให้ทะเลแห่งเปลวไฟพุ่งออกมาจากเขตชายขอบของมัน
ถ้ามองมาจากที่ห่างไกล ก็ดูคล้ายกับเป็นดาวตก เคลื่อนที่ขึ้นด้านบนตรงไปยังร่างแหขนาดใหญ่และสามสิบสามสวรรค์อย่างไม่ลดละ
สี่แสนจ้าง!
สามแสนจ้าง!
สองแสนจ้าง!
ย้อนกลับไปที่ด้านในอาณาจักรสายลม จ้งอู๋หยากำลังพุ่งตรงไป มือขวาเต็มไปด้วยพลังของหมัดที่สี่ซึ่งมันได้คิดค้นขึ้นมาเอง ร่างมันคล้ายกับเป็นริ้วแสงที่พุ่งตรงไปยังเมิ่งฮ่าว
เมิ่งฮ่าวมีสีหน้าเคร่งเครียด รู้สึกได้ถึงความหลงใหลของจ้งอู๋หยาภายในหมัดที่โจมตีมานี้ และยังรับรู้ได้ถึงอารมณ์ความรู้สึกที่ไขว่คว้าหาเต๋าของมันด้วยเช่นกัน
“ถึงแม้ว่าร่างกายจะต้องแหลกสลายไปก็ตาม แต่พวกมันก็ยังคงจะแสวงหาเต๋าที่แท้จริง…สำหรับพวกมันแล้ว ทั้งหมดนี้ก็เพื่อการแสวงหาเต๋า!”
“ถึงแม้ว่าการแสวงหานั้นจะใช้เวลาเพียงแค่ชั่วขณะเท่านั้น ถึงแม้ว่าผู้ที่แสวงหาเต๋านั้นจะเกิดขึ้นมาในยามเช้า และตายไปในยามสนธยาก็ตามที…” เมิ่งฮ่าวพึมพำ ขณะที่มองดูจ้งอู๋หยาใกล้เข้ามา เขาตระหนักดีว่าหมัดนี้…เป็นสิ่งที่เขาไม่อาจจะต่อสู้กลับไปได้
ไม่ใช่ว่าพื้นฐานฝึกตนของเขาจะไม่เพียงพอ แต่กลับกันมันเป็นเรื่องของพลังแห่งเจตจำนง เพราะว่าสิ่งที่เขาต่อสู้ด้วย ไม่ใช่พื้นฐานฝึกตนของจ้งอู๋หยา แต่เป็น…จิตใจของมัน ซึ่งได้มุ่งเน้นไปที่การแสวงหาเต๋าโดยสิ้นเชิง
ถ้าจิตใจเช่นนั้นสามารถจะพ่ายแพ้ได้ จ้งอู๋หยาคงไม่หลงใหลในเต๋าเดิมแท้แล้ว
เมิ่งฮ่าวถอนหายใจอย่างแผ่วเบาออกมา นอกจากนี้เขาไม่มีความเชื่อเรื่องเต๋าเดิมแท้ของโลกด้านนอก เขาสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ ขณะที่ศิลาดวงดาวในดวงตาข้างซ้ายหลอมละลายปกคลุมไปทั่วร่าง ทันใดนั้นหนึ่งรำพึงกลายเป็นดวงดาวก็ถูกปลดปล่อยออกมา และเมิ่งฮ่าว ก็กลายเป็นดวงดาวไป เกิดเป็นเสียงกระหึ่มกึกก้องขึ้น ขณะที่เขาพุ่งตรงไปยังจ้งอู๋หยา
“หมัดนั้นประกอบด้วยเจตจำนงและความคิดของท่าน ข้าไม่อาจจะเอาชนะมันได้ แต่ข้าก็ยังคงจะต่อสู้กับท่านได้!” เสียงเมิ่งฮ่าวดังก้องออกไป
ขณะที่กลายเป็นดวงดาว และจากนั้นก็พุ่งตรงไปยังจ้งอู๋หยาคล้ายกับเป็นดาวตก คนทั้งสองพุ่งฝ่าอากาศตรงเข้ามาปะทะกัน
“ต่อให้ต้องตายไป ข้าก็จะมุ่งแสวงหาเต๋า!” จ้งอู๋หยาแหงนหน้าขึ้นและหัวเราะออกมา กระแทกหมัดตรงไปยังเมิ่งฮ่าวที่อยู่ในรูปแบบของดวงดาว ทุกสรรพสิ่งรอบๆ ตัวคนทั้งสองสั่นสะท้าน และสายลมขนาดใหญ่ก็พุ่งขึ้นไปจนเต็มไปทั่วทั้งอาณาจักรสายลม ทะเลแห่งเปลวไฟที่เกิดขึ้นจากแรงเสียดทานของอาณาจักรสายลมที่กำลังพุ่งขึ้นไปในท้องฟ้า ยิ่งมีความเข้มข้นมากขึ้น ปกคลุมเต็มไปทั่วท้องฟ้า เปลี่ยนให้ดินแดนแห่งนี้ทั้งหมดกลายเป็นโลกแห่งเปลวไฟ
เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องออกมา ขณะที่ศิลาดวงดาวของเมิ่งฮ่าวเริ่มแตกร้าวไป และถูกผลักดันให้พุ่งไปทางด้านหลัง ในที่สุดดวงดาวก็ระเบิดออก และมองเห็นเมิ่งฮ่าวถอยโซเซไปทางด้านหลัง โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปาก มองขึ้นไปยังจ้งอู๋หยาด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน
จ้งอู๋หยาถอยกลับไปยืนตรงตำแหน่งเดิม โดยที่ไม่ได้กระอักโลหิตออกมาแม้แต่หยดเดียว อย่างไรก็ตามทันใดนั้นมือขวาของมันก็กลายเป็นเถ้าธุลีและ…หายไป แต่ก็ดูเหมือนว่ามันไม่ได้ใส่ใจ มองขึ้นไปยังเปลวไฟที่เต็มอยู่ในท้องฟ้า และประกายตาก็เต็มไปด้วยความหลงใหล เช่นเดียวกับความมุ่งหวัง
ตอนนี้อาณาจักรสายลมกำลังเข้าไปใกล้ร่างแหขนาดใหญ่มากขึ้นเรื่อยๆ อยู่ห่างเพียงแค่หนึ่งแสนจ้างเท่านั้น!
เก้าหมื่นจ้าง!
เจ็ดหมื่นจ้าง!
ห้าหมื่นจ้าง!
สามหมื่นจ้าง!
ดินแดนแห่งอาณาจักรสายลมกำลังเริ่มแตกร้าวและกระจายออกไปแม่น้ำเหือดแห้ง และท้องฟ้าก็เต็มไปด้วยเปลวไฟที่กำลังลุกไหม้อยู่ ที่ด้านนอกเปลวไฟนั้น เมิ่งฮ่าวมองเห็นร่างแหขนาดใหญ่อยู่ห่างไกลออกไปในความว่างเปล่า ที่ด้านนอกของร่างแหเป็นความมืดมิด และเงาร่างอันน่าตกใจที่เฝ้ารอคอยอยู่ที่นั่น
เห็นได้ชัดว่า…ไม่มีทางที่จะป้องกันไม่ให้อาณาจักรสายลมจากไปได้!
หนึ่งหมื่นจ้าง!
ในชั่วพริบตา อาณาจักรสายลมก็เข้าไปใกล้มากกว่าหนึ่งหมื่นจ้าง แต่ในตอนนี้เองที่จู่ๆ อาณาจักรสายลมก็หยุดชะงักนิ่ง ราวกับว่าเพิ่งจะไปปะทะกับเกราะป้องกันที่มองไม่เห็นบางอย่าง เกิดเป็นเสียงระเบิดดังก้องออกไป และดูเหมือนว่าพื้นดินแทบจะพังทลายลงไปได้ทุกเมื่อ เมิ่งฮ่าวและคนอื่นๆ ไม่อาจจะป้องกันไม่ให้ตนเองต้องกระอักโลหิตออกมาได้
ตรงจุดที่อยู่ห่างจากร่างแหหนึ่งหมื่นจ้าง อาณาจักรสายลมหยุดชะงักนิ่งไปในทันที ดูเหมือนว่าไม่อาจจะทำให้มันพุ่งฝ่าออกไปในระยะทางสุดท้ายนี้ได้
ในตอนนี้เองที่เสียงของจักรพรรดิได้ดังก้องออกมาด้วยความมุ่งหวังและบ้าคลั่ง
“สิ่งมีชีวิตทั้งหลายแห่งอาณาจักรสายลม หลายปีนับไม่ถ้วนมานี้ พวกเจ้ามีแต่ความโศกเศร้า, เกลียดชัง และดิ้นรน ต้องหลั่งโลหิตส่งมอบวิญญาณออกไปอย่างไร้ประโยชน์”
“ตอนนี้ ข้าขอเรียกร้องให้พวกเจ้ากลับมา วิญญาณแห่งอาณาจักรสายลม ใช้โลหิตของข้าเป็นเส้นทาง ผ่านเข้ามาในทวารทั้งเจ็ด (2 ตา, 2 หู, 2 รูจมูก, 1 ปาก) และกลายเป็นวิญญาณของข้า! กลับมา!” ดูเหมือนว่าเสียงของมันจะประกอบไปด้วยพลังที่แปลกๆ บางอย่าง ทำให้โลหิตสีดำไหลซึมออกมาจากดวงตาและช่องหู มันเริ่มสั่นสะท้านขึ้นอย่างรุนแรง ขณะที่โลหิตจำนวนมากไหลออกมาจากรูขุมขนทั้งหมดในร่างมัน
ชุดจักรพรรดิของมัน กลายเป็นชุดสีโลหิตไปอย่างรวดเร็ว!
ขณะที่ร่างมันเปียกชุ่มเต็มไปด้วยโลหิต พื้นดินก็สั่นสะเทือน ท้องฟ้าแตกร้าวและภูเขาก็สั่นไหวไปมา แม่น้ำที่แห้งขอดสั่นสะท้าน แม้แต่สายลมและเปลวไฟก็ยังต้องสั่นกระเพื่อมไปมา
ทั่วทั้งอาณาจักรจู่ๆ ก็เริ่มส่ายไหว ขณะที่วิญญาณจำนวนมากลอยขึ้นไป พวกมันออกมาจากภูเขา, แม่น้ำ, ท้องฟ้า และเปลวไฟ มาจากส่วนทั้งหมดของอาณาจักรสายลม วิญญาณลอยออกมาจากทั่วทุกที่
มีจำนวนมากจนยากที่จะนับได้ พวกมันออกมาจากทุกแห่งหน ลอยขึ้นไปพร้อมกันจนกลายเป็นกระแสน้ำวนสีโลหิต!
ดูเหมือนว่าพวกมันจะไร้จุดสิ้นสุด วิญญาณแต่ละดวงเต็มไปด้วยความหลงใหล, คลั่งไคล้ และมุ่งหวัง พวกมันลอยเข้าไปในกระแสน้ำวน ซึ่งเริ่มหมุนคว้างไปมา ปะทุออกมาด้วยพลังของวิญญาณนับไม่ถ้วน ซึ่งจากนั้นก็กลายเป็นพลังให้กับกระแสน้ำวน!
กระแสน้ำวนหมุนขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่ออาณาจักรสายลมเองไม่อาจจะผลักดันให้พุ่งผ่านระยะทางหนึ่งหมื่นจ้างสุดท้ายไปได้ ดังนั้น…วิญญาณของสิ่งมีชีวิตในที่แห่งนี้ซึ่งตายมานานหลายปีจนนับไม่ถ้วนก็จ่ายค่าตอบแทนเพื่อทำให้มันพุ่งขึ้นต่อไปได้
พวกมันจะช่วยส่งเสริมสิ่งที่ไม่เพียงพอในก้าวสุดท้ายนี้เอง!
เมิ่งฮ่าวสั่นสะท้านอยู่ภายในใจ ขณะที่มองเห็นวิญญาณมารวมตัวกันอยู่ในสายลมที่ปั่นป่วนวุ่นวายนั้น กระแสน้ำวนหมุนไปด้วยความรวดเร็ว ทำให้อาณาจักรสายลมสั่นสะท้าน และจากนั้นก็เริ่มถูกผลักให้พุ่งผ่านระยะทางหนึ่งหมื่นจ้างสุดท้ายไป
แปดพันจ้าง! ห้าพันจ้าง! สามพันจ้าง!!
“สามสิบสามสวรรค์!” จักรพรรดิที่หูหนวกและตาบอดร้องตะโกนขึ้น สัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของมันไม่อาจจะใช้งานได้มานานแล้ว
มันคล้ายกับเป็นเปลวเทียนที่แทบจะดับลงไปได้ทุกเมื่อ ในตอนนี้ไม่ว่าอาณาจักรสายลมจะสำเร็จหรือล้มเลว มันก็ต้องตายไป!
แน่นอนว่ามันไม่แยแสต่อเรื่องนี้ มันเคยบอกไว้ว่า มันไม่สนใจถ้าผู้คนจะเรียกมันว่านักบุญหรือคนบาป มันไม่ได้กระทำเพื่อราชันจักรพรรดิ แต่เพื่อ…อาณาจักรสายลมทั้งหมด!
“ข้าเชื่อมั่นว่าราชันจักรพรรดิจะลงมือ แต่พวกท่านก็ยังคงไม่ยอมเชื่อข้า!?!?”
“แต่ก็ไม่สำคัญว่าพวกท่านจะยอมเชื่อข้าหรือไม่ ข้าจะขอส่งมอบแก่นแท้โลกแห่งอาณาจักรสายลมให้ ขอร้องให้พวกท่าน ได้โปรด…เปิดประตูด้วย!!”
ร่างของจักรพรรดิสั่นสะท้านไปมาขณะที่ชูมือทั้งสองข้างขึ้นไปในอากาศ เกิดเป็นเสียงระเบิดขึ้น ขณะที่แขนของมันระเบิดออก ส่งผลให้โลหิตพุ่งกระจายออกไปในทั่วทุกทิศทาง ในเวลาเดียวกันนั้น วิหารที่แตกร้าวและเริ่มหักพังลงมาก็ระเบิดขึ้นกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยไปในทันที!
ราวกับว่ากรงขังได้ถูกเปิดออก ปล่อยให้สุดยอดแก่นแท้โลกที่ถูกคุมขังไว้ระเบิดออกไปอย่างฉับพลัน เป็นลำแสงที่ดูคล้ายคลึงกับกระแสลมปราณสายลม แต่เปล่งประกายมากกว่า เต็มไปด้วยเจตจำนงอันเจิดจ้า
แสงนั้นพุ่งขึ้นไปในอากาศ ออกไปจากอาณาจักรสายลม พุ่งผ่านระยะทางสามพันจ้าง และกระแทกเข้าไปในร่างแหขนาดใหญ่นั้น
ทันใดนั้นร่างแหก็สั่นสะท้าน และกระจายแสงที่เปล่งปลั่งเจิดจ้าออกมาในทันที สายฟ้านับไม่ถ้วนเต้นไปมา และเสียงกระหึ่มขนาดใหญ่ก็ดังก้องออกมา เกิดเป็นแรงกดดันขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นที่ด้านบนของร่างแหทั้งหมด ทำการปิดกั้นแก่นแท้โลกไว้ไม่ให้พุ่งผ่านออกไปได้
จักรพรรดิแหงนหน้าขึ้นและหัวเราะอย่างบ้าคลั่งออกมา ขณะที่ขาของมันระเบิดขึ้นกลายเป็นเศษเลือดเนื้อไป
“ผู้ฝึกตนลำดับขั้นแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเล พวกเจ้าได้รับกระแสลมปราณและแก่นแท้แห่งอาณาจักรสายลมที่ข้ามอบให้แล้ว ตอนนี้…ถึงเวลาที่พวกเจ้าต้องชำระหนี้คืนมาแล้ว!” ขณะที่คำพูดอันดุร้ายและแปลกๆ ของจักรพรรดิดังก้องออกไป หน้าอกของมันก็ระเบิดออก และแก้วผลึกก็ลอยขึ้นไป!
ในทันทีที่แก้วผลึกปรากฏขึ้น วิญญาณทั้งสามที่อยู่ด้านในก็พุ่งออกมา หนึ่งในนั้นเป็นผู้ฝึกตนลำดับขั้นที่สิบ, ไห่ตงชิง อีกคนคือเด็กชายหงปิน คนที่สามคือคนที่เต้าเทียนจดจำได้ในทันที มันคือผู้ฝึกตนลำดับขั้นจากขุนเขาที่สอง เป็นคนที่เต้าเทียนสังหารไป!
สามผู้ฝึกตนลำดับขั้น ซึ่งคนทั้งหมดคิดว่าตกตายไปแล้วทั้งร่างกายและวิญญาณ แต่ทันใดนั้นเองวิญญาณของพวกมันก็มาปรากฏขึ้นในที่แห่งนี้!
เมิ่งฮ่าวตกตะลึง และเต้าเทียนก็แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง สำหรับอวี่เหวินเจียน เมื่อมันมองเห็นวิญญาณของหงปิน ดวงตาก็กลายเป็นสีแดงก่ำไปในทันที
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่จะมีใครทันได้มีปฏิกิริยาใดๆ จู่ๆ สิบลำแสงก็พุ่งออกมาจากแสงที่เจิดจ้าของแก่นแท้โลก!
สิบลำแสงเหล่านั้นคล้ายกับเป็นสายโซ่ พุ่งตรงมาด้วยพลังและความรวดเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ จริงๆ แล้วก็ไม่มีใครสามารถจะขัดขวางสายโซ่เหล่านั้นได้ ขณะที่สามสายโซ่ได้ผูกมัดลงไปบนวิญญาณของหงปินและอีกสองวิญญาณในทันที
ฉับพลันนั้นพวกมันก็เริ่มสั่นสะท้านและส่งเสียงแผดร้องอย่างน่าอนาถใจขึ้น แสงระยิบระยับกระจายออกมาขณะที่เต๋า, พลังชีวิต และทุกสิ่งทุกอย่างของพวกมัน ถูกมัดไว้อย่างแน่นหนาและเริ่มถูกดูดซับเข้าไป
เมิ่งฮ่าวและคนอื่นๆ ต่างก็ตื่นตระหนก ในชั่วพริบตา สายโซ่ที่เหลือก็พุ่งตรงไปยังผู้ฝึกตนลำดับขั้นคนอื่นๆ
หลินชงและหานชิงเหลย ไม่อาจจะหลบเลี่ยงได้แม้แต่น้อย และถูกมัดไว้อย่างแน่นหนาในทันที อวี่เหวินเจียนและผู้ฝึกตนลำดับขั้นเด็กหนุ่มจากขุนเขาที่ห้าก็ถูกจับตัวไว้เช่นเดียวกัน เต้าเทียนแผดร้องคำราม และพยายามจะต่อสู้ด้วย แต่ก็ไม่อาจจะทำอะไรได้นอกจากถูกมัดไว้
แม้แต่เมิ่งฮ่าวก็ยังถูกจับตัวไว้ ถึงแม้ว่าจะพยายามอย่างสุดกำลังเพื่อหลบหนีจากไปก็ตามที
เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังเต็มอยู่ในอากาศ ขณะที่ผู้ฝึกตนลำดับขั้นทั้งหมดที่กินเหยื่อจากจักรพรรดิไปถูกมัดไว้ในทันที จากนั้นแก่นแท้โลกก็เริ่มดูดซับคนทั้งหมดเพื่อเพิ่มแสงสว่างของมันให้เจิดจ้ามากขึ้นกว่าเดิม!
เสียงแผดร้องซึ่งฟังดูไม่เหมือนกับดังออกมาจากปากมนุษย์ กระจายเต็มไปทั่วในอากาศอย่างฉับพลัน บุคคลเหล่านี้คือผู้ฝึกตนลำดับขั้น แต่ก็ไม่อาจจะควบคุมเสียงของตนเองได้ คนทั้งหมดไม่ได้เป็นผู้ถูกเลือกอีกต่อไป แต่ตอนนี้เป็น…แหล่งพลังที่จะทำให้แก่นแท้โลกแข็งแกร่งมากขึ้น!
แผนการของจักรพรรดิในที่สุดก็บังเกิดผล เช่นเดียวกับคำกล่าวที่ว่า…เมื่อมีเหยื่อดี วารีชาติมักยอมตาย!!
——————
หมายเหตุ: วารีชาติ แปลว่า ปลาหรือมัจฉา