ตอนที่ 1179

คำสาปแช่งของเต้าฟาง

เมื่อไม่มีทะเลแห่งเปลวไฟปกคลุมมันไว้ ก็ทำให้สามารถมองเห็นเมืองสีดำได้ชัดเจนมากขึ้นในตอนนี้ ต้นไม้ใบหญ้าสีขาวยังคงปกคลุมไปบนกำแพงเมือง และมองเห็นราชวังอยู่ตรงใจกลางเมืองอีกด้วย

ตอนแรกมันดูไม่แตกต่างไปจากครั้งแรกที่เขามองไปมากนัก

เมิ่งฮ่าวขมวดคิ้วขณะที่ตรวจสอบดูอย่างละเอียดมากขึ้น จากนั้นดวงตาก็ต้องเบิกกว้างขึ้น เมื่อตระหนักได้ว่ามีบางสิ่งบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป หนังมนุษย์ที่วางอยู่บนบัลลังก์ขนาดใหญ่…

หายไปแล้วในตอนนี้!

ดวงตาเมิ่งฮ่าวสาดประกายขึ้นด้วยแสงอันเย็นชา ส่งสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ออกไปในทั่วทุกทิศทาง ด้วยการเกื้อหนุนจากพลังเซียนเต๋าทุกชั้นฟ้า ในที่สุดก็ต้องขมวดคิ้วลึกมากขึ้น ขณะที่ตระหนักว่าไร้ร่องรอยให้พบเห็นในสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี้

ความรู้สึกถึงอันตรายยังคงมีอยู่ในจิตใจ และเริ่มรุนแรงมากขึ้น เขายังรู้สึกด้วยอีกว่ามีใครบางคนกำลังเฝ้าจับตามองดูอยู่

“คำสาปแช่งของเต้าฟาง…” เมิ่งฮ่าวคิดย้อนกลับไปยังสิ่งที่ผู้พิทักษ์ได้กล่าวไว้ก่อนตาย ตอนนี้เมื่อคิดไปแล้ว เขาเคยพบกับเต้าฟางมาก่อน ถึงแม้ไม่อาจจะมองเห็นว่ามันมีหน้าตาอย่างไร แต่ตอนที่เขาเคยถอดจิตออกไปในความว่างเปล่าที่อยู่เหนืออาณาจักรสายลม เขารู้ว่าได้พบเจอกับตัวตนที่อยู่ตรงสามสิบสามสวรรค์ที่ด้านบน ตัวตนนั้นมีนามว่า…เต้าฟาง!

เมิ่งฮ่าวไม่รู้จักเต้าฟางผู้นี้มากนัก นอกจากนั้นจากความเข้าใจเกี่ยวกับอาณาจักรขุนเขาทะเลของเขา สามสิบสามสวรรค์คือผนึกด่านแรกของอาณาจักรขุนเขาทะเล

เต้าฟางคือด่านที่สอง!

ดวงตาเมิ่งฮ่าวสาดประกายขึ้น ขณะที่ค่อยๆ ถอยไปทางด้านหลัง แต่ในตอนนี้เองที่อากาศรอบๆ ตัวเขาจู่ๆ ก็ดูเหมือนจะถูกผนึกไว้ ทำให้ทางออกถูกปิดกั้นไปโดยสิ้นเชิง

บนชั้นที่สองของโลกใต้พื้นดิน สัตว์อสูรโบราณหอบหายใจออกมา ลุกขึ้นมายืนในทันทีขณะที่ตระหนักว่าเส้นทางที่นำไปสู่ชั้นที่สามได้พังทลายลงไปอย่างเงียบๆ

เมิ่งฮ่าวหยุดชะงักนิ่ง ขมวดคิ้ว ความรู้สึกถึงอันตรายระเบิดขึ้นมาในจิตใจอย่างรุนแรง ม่านตาหดเล็กลง และมองลงไปยังเมืองสีดำ ครั้งนี้ทำให้เขาต้องอ้าปากค้างขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

สิ่งที่มองเห็นก็คือว่า สีของเมืองนั้นได้เปลี่ยนไปแล้วในตอนนี้ มันไม่เป็นสีดำอีกต่อไป แต่กลายเป็นสีขาวซีด จนแทบจะดูเป็นเงาวาว ยิ่งไปกว่านั้นต้นไม้ใบหญ้าที่อยู่บนกำแพงเมืองค่อยๆ กลายเป็นสีน้ำตาลขึ้นอย่างช้าๆ ราวกับว่าพวกมันคือเส้นโลหิตที่อยู่บนผิวหนัง

ไม่เพียงแต่กำแพงเมืองเท่านั้นที่กำลังเปลี่ยนแปลงไป ตลอดทั้งเมืองรวมทั้งราชวังและสิ่งปลูกสร้างรอบๆ บริเวณนั้นทั้งหมด ต่างก็กำลังเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด จากนั้นดวงตาเมิ่งฮ่าวก็ต้องเบิกกว้างขึ้น ขณะที่เมืองนั้นเริ่มขยับตัวเคลื่อนไหว!!

มันกำลังบิดตัวไปมาอย่างช้าๆ กำแพงเมือง, ราชวัง, พื้นดิน ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังเคลื่อนไหว ยิ่งไปกว่านั้นกลิ่นอายแห่งชีวิตจู่ๆ ก็ปะทุออกมาจากเมืองนั้น

ราวกับว่าเมืองนั้นไม่ใช่สิ่งที่ไร้ชีวิตอีกต่อไป แต่กลายเป็นสิ่งมีชีวิต!

ขณะที่เมืองนั้นกระตุกไปมา กำแพงเมืองก็เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องขึ้น รอยแตกร้าวพุ่งกระจายออกไป และพื้นดินก็สั่นไหวไปมา อย่างน่าตกใจยิ่งส่วนของกำแพงเมืองได้แยกตัวออกมา และเริ่มพุ่งขึ้นไปจนกลายเป็นแขนขนาดใหญ่ กำแพงเมืองอีกส่วนก็พุ่งออกไปเช่นเดียวกัน และจากนั้นก็กลายเป็นแขนข้างที่สอง

อีกส่วนหนึ่งของกำแพงเมืองสั่นสะท้านไปมา ขณะที่กลายเป็นขาทั้งสองข้าง เมื่อพวกมันพุ่งขึ้นมาจากพื้นดิน ราชวังก็กระตุกขึ้นมาขณะที่กลายเป็นลำตัว ตรงจุดศูนย์กลางของราชวังกลายเป็นมงกุฎจักรพรรดิ!

สำหรับบัลลังก์ขนาดใหญ่ที่อยู่ในราชวัง กลายเป็นใบหน้า!

ตูม!!

เมืองทั้งหมดกำลังกลายร่างอยู่ที่เบื้องหน้าเมิ่งฮ่าว กลายเป็นยักษ์ขนาดใหญ่ที่มีผิวกายสีขาว มีความสูงถึงหนึ่งหมื่นจ้าง ทำให้ทุกสรรพสิ่งสั่นสะเทือนขึ้นมาอย่างรุนแรง ตอนนี้…มันไม่ได้ดูเหมือนกับเมืองอีกต่อไป แต่ดูเหมือนกับเป็นยักษ์ที่แท้จริง!

ร่างกายมันถูกสร้างขึ้นมาจากเลือดเนื้อ มองเห็นได้แม้แต่เส้นโลหิตที่อยู่บนผิวหนังของมัน ดวงตาสาดประกายด้วยความเย็นชา

ยืนอยู่ที่นั่นกำลังมองลงมายังเมิ่งฮ่าว เมื่อเมิ่งฮ่าวมองขึ้นไปยังใบหน้าของมัน ก็ตระหนักว่ายักษ์ตนนี้ไม่ใช่อะไรอื่น นอกจากเป็นหนังมนุษย์ที่เขาเคยเห็นก่อนหน้านี้!!

หนังมนุษย์นั้นไม่ได้หายไปไหน แต่วิชาเวทบางอย่างได้หลอมรวมมันเข้ากับเมืองจนกลายเป็นยักษ์ไป หรือบางที…เมืองนี้อาจจะเคยเป็นยักษ์มาก่อน!

บางทีอาจจะมีคำอธิบายอื่นอีก บางทีหนังมนุษย์และเมืองต่างก็เป็นส่วนหนึ่งของคำสาปจากเต้าฟาง!

เมิ่งฮ่าวไม่รู้ว่าความเป็นไปได้ใดจะถูกต้องกันแน่ แต่ในตอนนี้เขาเต็มไปด้วยความรู้สึกถึงวิกฤตอันร้ายแรง รู้ดีว่ายักษ์ตนนี้…คือศัตรูที่น่าสะพึงกลัว!

เขายิ้มออกมาในทันที และดวงตาก็สาดประกายขึ้นด้วยความต้องการต่อสู้ ตอนนี้เขาคือเซียนเต๋าทุกชั้นฟ้า พร้อมกับกายเนื้อที่อยู่ในวงจรอันยิ่งใหญ่ของอาณาจักรโบราณ โดยมีแก่นแท้แห่งเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริงอีกด้วย

ทั้งหมดนั้นทำให้เมิ่งฮ่าวอยู่ในขั้นสูงสุดยอด เขาสามารถจะต่อสู้กับอาณาจักรเต๋าได้ ดังนั้นยักษ์อันกระจ้อยร่อยนี้แค่ทำให้เขาต้องการจะต่อสู้ด้วยเท่านั้น เพื่อทดสอบการทะลวงผ่านพื้นฐานฝึกตนใหม่ในตอนนี้ เขาต้องการพิสูจน์ว่า…ตนเองจะมีความแข็งแกร่งมากแค่ไหนกันแน่!

เสียงอันทรงพลังดังก้องออกมาจากปากยักษ์ จนคล้ายกับเป็นเสียงฟ้าร้อง เต็มไปด้วยพลังอันน่ากลัวราวกับเป็นอำนาจแห่งสวรรค์ พื้นดินสั่นสะเทือน ทุกสรรพสิ่งสั่นสะท้าน “ส่งมอบประกายเปลวไฟออกมา เจ้าจะถูกสังหารไปแค่คนเดียว ถ้าข้าต้องนำมันมาเอง ข้าก็จะสังหารตระกูลของเจ้าไปให้หมดสิ้น!”

เมิ่งฮ่าวยิ้มอย่างเย็นชามองไปยังยักษ์ และจากนั้นก็กล่าวคำพูดที่เย่อหยิ่งเช่นเดียวกันออกไป “มาเป็นผู้ติดตามข้า และข้าก็จะไม่สังหารเจ้า! ถ้าปฏิเสธ ข้าจะทำลายเจ้าไปทั้งร่างกายและวิญญาณ!”

ยักษ์มองลงมายังเมิ่งฮ่าวด้วยสายตาที่เย็นชา ยกมือขวาขึ้นกำเป็นหมัด ดูเหมือนว่าอากาศแทบจะระเบิดออกไป ขณะที่พลังอันน่าเหลือเชื่อปะทุขึ้น ต่อยหมัดตรงมายังเมิ่งฮ่าวด้วยความรวดเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ จนดูเหมือนว่าจะปกคลุมไปทั่วทั้งโลกแห่งนี้

เมิ่งฮ่าวแค่นเสียงเย็นชา แทนที่จะล่าถอย เขากลับกำมือขวาเป็นหมัดด้วยเช่นกัน ต่อยออกไปด้วยหมัดทำลายล้างชีวิต

เมื่อหมัดทั้งสองกระแทกเข้าหากัน เสียงกระหึ่มก็ดังก้องออกไป พื้นดินระหว่างคนทั้งสองแตกกระจายไป เกิดเป็นรอยแตกขนาดใหญ่ขึ้นที่ด้านบน เมิ่งฮ่าวพุ่งทะยานขึ้น ไปหยุดลงบนมือยักษ์ และวิ่งตรงขึ้นไปที่ลำคอของมัน ขณะที่เขาวิ่งอยู่นั้นก็ขยับมือขวาร่ายเวท ทำให้ภูเขาเซียนจำนวนมากตกลงมา จากนั้นเขาก็ต่อยหมัดออกไปด้วยหมัดทำลายล้างชีวิตอีกครั้ง

ดวงตายักษ์สาดประกายขึ้นและสั่นสะท้านไปทั้งร่าง แรงสั่นสะท้านนั้นทำให้เกิดเป็นพลังระเบิดพุ่งตรงไปยังเมิ่งฮ่าว สีหน้ามันเย็นชาขณะที่ยกมือซ้ายขึ้นมาตบลงไปยังทิศทางของเมิ่งฮ่าว มืออันใหญ่โตนั้นเต็มไปทั่วทั้งท้องฟ้า ราวกับว่ายักษ์ตนนั้นกำลังตบแมลงวันอยู่

“สำหรับข้าแล้ว เจ้าเป็นแค่แมลงเท่านั้น” ยักษ์กล่าวเสียงราบเรียบ ฝ่ามือและหมัดกระแทกเข้าหากัน และแขนข้างซ้ายของมันก็สั่นสะท้าน ใบหน้าเมิ่งฮ่าวซีดขาว ต้องถอยหลังไปหลายก้าว แต่ความต้องการต่อสู้ก็ยังคงลุกโชนเจิดจ้าอยู่ในแววตา และเขาก็แหงนหน้าขึ้นไปหัวเราะออกมา

“แมลง?” เมิ่งฮ่าวกล่าว แสงสีฟ้าพุ่งออกมาอยู่รอบๆ ตัว และพลังของเซียนเต๋าทุกชั้นฟ้าก็ปะทุขึ้น แสงสีฟ้ากระจายออกไปหนึ่งพันจ้างในทั่วทุกทิศทาง และเมิ่งฮ่าวก็เริ่มมีรูปร่างที่สูงใหญ่ขึ้น ในชั่วพริบตาเขาก็สูงถึงหนึ่งพันจ้าง

ถึงแม้ว่าเขาจะยังคงมีขนาดเล็กเป็นอย่างยิ่งเมื่อเทียบกับยักษ์ตนนี้ แต่ก็มีความแตกต่างไปจากก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง เมื่อยักษ์มองเห็นแสงสีฟ้า ดวงตามันก็สาดประกายขึ้น และทันใดนั้นก็รับรู้ได้ถึงอันตรายอันเนื่องมาจากเมิ่งฮ่าว ขณะที่จิตใจมันกำลังเต้นรัว เมิ่งฮ่าวก็เดินตรงไปหนึ่งก้าว เขาอาจจะตัวเล็ก แต่ก็รวดเร็วราวกับเป็นสายฟ้า

เขากลายร่างเป็นวิหคยักษ์สีฟ้า มีความยาวถึงหนึ่งพันจ้าง เมื่อขยายปีกออกไป ก็มีขนาดใหญ่มากขึ้น ส่งเสียงแผดร้องอย่างดุร้ายออกมา ขณะที่พุ่งตรงไปที่ยักษ์และใช้กรงเล็บอันแหลมคมราวใบมีดกรีดเฉือนลงไป ยักษ์แผดร้องออกมาขยับมือร่ายเวท จนทำให้เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องขึ้น ขณะที่สายฟ้าปกคลุมอยู่รอบๆ ตัวมัน

สายฟ้าแต่ละสายคล้ายกับเป็นทัณฑ์สวรรค์ ขณะที่ฟาดลงมา แก่นแท้แห่งเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์ก็พุ่งออกมาจากปากของวิหคยักษ์สีฟ้า แก่นแท้แห่งเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์นี้แตกต่างไปจากสิ่งที่เมิ่งฮ่าวเคยใช้มาก่อนเป็นอย่างมาก มันคือแก่นแท้แห่งเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริง ในทันทีที่มันปรากฏขึ้น ก็ทำให้สีหน้ายักษ์ต้องเปลี่ยนไป

มันรีบขยับมือร่ายเวท ทำให้สายลมอันรุนแรงพุ่งขึ้นมา จากนั้นก็กลายเป็นมังกรสายลมที่ส่งเสียงแผดร้องคำรามออกมา

ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้นก็ยังไม่อาจจะป้องกันแก่นแท้แห่งเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์ ที่ระเบิดออกมาจากประกายเปลวไฟของเมิ่งฮ่าวได้

ทะเลแห่งเปลวไฟปกคลุมไปรอบๆ ตัวเมิ่งฮ่าว และจากนั้นก็กระจายออกไปห่อหุ้มร่างยักษ์ จนมันจมอยู่ในเปลวไฟไปอย่างรวดเร็ว ส่งเสียงแผดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ทันใดนั้นยักษ์ก็พ่นไข่มุกออกมาหนึ่งลูก

ไข่มุกนั้นเป็นสีดำ กระจายบรรยากาศที่เก่าแก่โบราณออกมา แทบจะในทันทีที่มันปรากฏขึ้น ก็แตกกระจายไป และเศษชิ้นส่วนของมันก็ก่อตัวกันเป็นค่ายกลเวท

“ผนึกปีศาจภูเขา เวทวิญญาณสายฟ้าเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์!!” ยักษ์แผดร้องออกมา เปลวไฟศักดิ์สิทธิ์ของเมิ่งฮ่าวปกคลุมอยู่รอบๆ ค่ายกลเวท แต่จากนั้นก็หยุดลง ไม่อาจจะพุ่งฝ่าเข้าไปได้

เมิ่งฮ่าวไม่รู้สึกประหลาดใจต่อเรื่องนี้ มันไม่ได้ยืนยันว่าส่วนหนึ่งของเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์จะมีพลังไม่เพียงพอ เพียงแค่แสดงให้เห็นว่ายักษ์ซึ่งเป็นผู้ดูแลสถานที่แห่งนี้ ได้เตรียมตัวที่จะจัดการกับแก่นแท้แห่งเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์มาก่อนหน้านี้แล้ว ถ้าเป็นคู่ต่อสู้คนอื่นและสถานที่แห่งอื่นในโลกด้านนอก มันก็คงจะตกตายไปแล้ว

วิหคยักษ์สีฟ้าแวบขึ้นขณะที่กลายร่างกลับไปเป็นเมิ่งฮ่าว เขาก้าวเดินตรงไปพร้อมกับแค่นเสียงเย็นชา ขยับมือร่ายเวททำให้อสูรโลหิตโผล่ออกมาจากรอยแตกกลางอากาศ ยื่นมือไปคว้าจับลำคอยักษ์ไว้ อ้าปากขึ้นและกัดลงไปอย่างดุร้าย

เมิ่งฮ่าวโบกสะบัดมือ และเครื่องหมายดวงจันทร์สีม่วงก็ปรากฏขึ้นบนศีรษะยักษ์ จากนั้นเมิ่งฮ่าวก็เดินไปอีกก้าว ยกมือซ้ายขึ้นมาพร้อมกับเวทระเบิดดวงตะวัน

ครั้งนี้เขาไม่ได้ดูดซับแสงใดๆ จากรอบๆ บริเวณนั้น เมิ่งฮ่าวทำให้แสงสีฟ้าอันไร้ขอบเขตพุ่งออกมาจากมือ ไหลเข้าไปในเวทระเบิดดวงตะวัน ทำให้มันมีขนาดใหญ่มากขึ้นอย่างรวดเร็ว กระจายเป็นระลอกคลื่นแห่งการทำลายล้างออกมา ขณะที่พุ่งตรงไปยังยักษ์ตนนั้น

เกิดเป็นเสียงระเบิดขนาดใหญ่ดังก้องขึ้น ขณะที่ยักษ์ลอยละลิ่วปลิวไปทางด้านหลัง จิตใจมันเต้นรัว แต่เมิ่งฮ่าวก็ไม่หยุดลง ก้าวเดินตรงไปอีกครั้ง ติดต่อกันสามก้าว พลังของเขาเริ่มพุ่งขึ้นไปอย่างรวดเร็ว เมื่อรวมกับก้าวที่เดินมาก่อนหน้านี้ อย่างน่าตกใจยิ่งเมื่อเขาปลดปล่อยเจ็ดก้าวเทพออกมา!

ขณะที่เมิ่งฮ่าวเดินไปเป็นก้าวที่เจ็ด พลังของเขาก็พุ่งทะยานขึ้นไปอย่างรวดเร็ว แสงสีฟ้าอันไร้ขอบเขตพุ่งกระจายออกไป เมื่อเขาต่อยหมัดด้วยมือขวา หมัดทำลายล้างชีวิต, หมัดเผาไหม้ตนเอง และหมัดสังหารเทพ ต่างก็พุ่งฝ่าอากาศไปจนเกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังกึกก้องขึ้น

หมัดที่ต่อยออกไปทั้งสาม รวมเข้ากับเจ็ดก้าวเทพ หนุนส่งด้วยพลังขั้นสูงสุดของพื้นฐานฝึกตนและกายเนื้อของเมิ่งฮ่าว เพียงพอที่จะ…สังหารได้แม้แต่ผู้ฝึกตนอาณาจักรเต๋าที่มีแก่นแท้เพียงแค่สองชนิดหรือน้อยไปกว่านั้น!

แรงกดดันอันเข้มข้นจนทำให้แสงทั้งหมดต้องมืดสลัวลงไป สวรรค์สะท้านปฐพีสะเทือน และพื้นดินก็แตกร้าว ระลอกคลื่นนับไม่ถ้วนพุ่งกระจายออกไปในอากาศ และร่างเมิ่งฮ่าวก็สาดประกายขึ้นด้วยแสงสีฟ้าอันเจิดจ้า จนดูเหมือนกับเป็นดวงตะวันสีฟ้า!

สีหน้ายักษ์สลดลง รีบต่อสู้กลับมาด้วยพลังทั้งหมดเท่าที่สามารถจะรวบรวมมาได้ แผดร้องคำรามออกมา ฟาดฝ่ามือทั้งสองข้างลงไปบนพื้น ทำให้ทุกสรรพสิ่งสั่นสะเทือน และสัญลักษณ์เวทก็ปรากฏขึ้นปกคลุมไปทั่วร่างยักษ์ สัญลักษณ์เวทเหล่านั้นกระจายกลิ่นอายที่เก่าแก่โบราณออกมา ระเบิดออกไปเพื่อต่อต้านกับพลังอันน่ากลัวของเจ็ดก้าวเทพและสามหมัดที่โจมตีมาของเมิ่งฮ่าว