ตอนที่ 1180

สถานะที่แข็งแกร่งมากที่สุด

สัญลักษณ์เวทบนร่างยักษ์ดูเหมือนว่าจะมากมายจนนับไม่ถ้วน แต่ถ้ามองดูให้ละเอียด ก็จะรู้ว่ามีจริงๆ เพียงแค่เก้าชิ้นเท่านั้น แต่สัญลักษณ์ทั้งเก้าเหล่านั้นได้แยกออกเป็นหลายส่วนอย่างต่อเนื่อง ซ้อนทับกันไปมาจนทำให้ดูเหมือนว่ามีสัญลักษณ์อยู่มากมายจนนับไม่ถ้วน

แต่ถึงกระนั้น สัญลักษณ์ทั้งเก้าต่างก็กระจายกลิ่นอายอันน่าเหลือเชื่อออกมา จนไปกระตุ้นการเปลี่ยนแปลงอย่างน่าตกใจของฟ้าดินขึ้น ดูเหมือนว่าพวกมันจะเก่าแก่โบราณไปโดยสิ้นเชิง และขณะที่พวกมันกระพริบไปมา ก็ทำให้เกราะป้องกันเก้าชั้นแวบขึ้นมาอยู่รอบๆ ร่างยักษ์!

แสงของเกราะป้องกันสัญลักษณ์เวททำให้ยักษ์ยิ่งดูน่ากลัวมากขึ้นไปกว่าเดิม มันฟาดฝ่ามือลงไปบนพื้น แหงนหน้าขึ้นและกู่ร้องออกมา ทำให้ทุกสรรพสิ่งสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง และระลอกคลื่นก็พุ่งกระจายออกไปในทั่วทุกทิศทาง

ถ้ามองมาจากที่ห่างไกล ก็จะดูคล้ายกับเป็นลมพายุอันปั่นป่วนวุ่นวาย โดยมีสัญลักษณ์เวททั้งเก้าที่กำลังหมุนวนไปมาเป็นจุดศูนย์กลาง ทันใดนั้นก็ดูเหมือนว่ายักษ์ได้เข้าไปอยู่ในขั้นที่ไร้ผู้ต่อต้าน

เมิ่งฮ่าวสำรวจดูสัญลักษณ์เวททั้งเก้าพร้อมกับคิ้วที่ขมวดมุ่น จากสัญลักษณ์เหล่านั้นเขารู้สึกได้ถึง…กลิ่นอายของเต้าฟาง! ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นเต้าฟางมาก่อน แต่เขาก็เคยพบกับมันในช่วงของการถอดจิตตอนที่อยู่ตรงด้านนอกของอาณาจักรสายลม และอยู่สูงมากกว่าสามสิบสามสวรรค์ เขายังเคยโจมตีไปที่มันอีกด้วย! ความรู้สึกของเขาในตอนนั้นเหมือนกับความรู้สึกที่ได้รับจากสัญลักษณ์เวทเหล่านี้!

“คำสาปแช่งของเต้าฟาง…” ดวงตาเมิ่งฮ่าวสาดประกายขึ้น ไม่ยอมถอยหลังไปแม้แต่ครึ่งก้าว กลับพุ่งตัวไปข้างหน้า ต่อยหมัดออกไปสามครั้ง ปลดปล่อยพลังอันน่ากลัวลงไปบนลมพายุเกราะป้องกัน

ถ้ามองมาจากที่ห่างไกล ดูเหมือนว่าเมิ่งฮ่าวจะกลายเป็นดวงตะวันสีฟ้า ที่ส่องแสงสว่างให้กับฟ้าดินแห่งนี้เพียงอย่างเดียว หมัดของเขาก็เป็นสีฟ้าด้วยเช่นกัน และดูเหมือนว่าจะเต็มไปด้วยพลังทำลายล้างสวรรค์กำจัดปฐพีไป

เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องขึ้น ขณะที่หมัดนั้นกระแทกลงไป เกราะป้องกันลมพายุของยักษ์ก็สั่นสะเทือน เสียงระเบิดขนาดใหญ่ดังก้องขึ้นมา และลมพายุก็ระเบิดออกไป ทำให้สัญลักษณ์เวททั้งเก้าส่องแสงระยิบระยิบมากยิ่งขึ้น แต่ก็ไม่พังทลายลงไป กลับหดตัวลงไปเล็กน้อย ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น แต่ยักษ์ก็ยังถูกปกป้องไว้ ไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย

กลิ่นอายของเต้าฟางไม่ได้ลดลงไปแม้แต่น้อยด้วยเช่นกัน ม้วนตัวออกมาจนกลายเป็นแรงกดดันอันทรงพลัง บดขยี้ตรงไปยังเมิ่งฮ่าว จนเขาต้องถอยโซเซไปทางด้านหลังเจ็ดก้าวก่อนที่จะหยุดชะงักลง จากนั้นก็มองขึ้นไปและส่งเสียงกู่ร้องออกมา

เสียงกู่ร้องนั้นทำให้พื้นฐานฝึกตนเซียนเต๋าทุกชั้นฟ้าพุ่งเป็นพลังขึ้นไป รวมเข้ากับพลังจากกายเนื้อ ในขณะที่เขาพุ่งตรงไปราวกับเป็นสายฟ้า อากาศสั่นสะเทือนและสายลมก็ส่งเสียงหวีดหวิว ทั้งหมดนั้นเกิดจากสัญลักษณ์เวทขณะที่พวกมันถูกบดขยี้ไปโดยการโจมตีมาของเมิ่งฮ่าว

ดวงตายักษ์แวบประกายขึ้นด้วยรังสีสังหาร และมันก็ก้าวเดินตรงไป ทำให้พื้นดินสั่นสะเทือน ในเวลาเดียวกันนั้น ก็ยกมือขวาขึ้นไปในอากาศ

“เต้าฟางต้าเหริน!!” มันแผดร้องออกมา จนทำให้สัญลักษณ์เวททั้งเก้าส่องแสงระยิบระยับขึ้นมา ขณะที่พวกมัน…รวมตัวเข้าด้วยกัน!

 

การรวมตัวกันนี้ทำให้กลิ่นอายของเต้าฟางมีความเข้มข้นมากขึ้น ในชั่วพริบตาสัญลกษณ์ทั้งเก้าก็กลายเป็นชุดเกราะปกคลุมไปบนร่างยักษ์ ทำให้ดูคล้ายกับเป็นเทพผู้แข็งแกร่ง

เป็นชุดเกราะสีเขียวอันน่ากลัว ปกคลุมไปด้วยหนามแหลม และภาพของใบหน้าที่กำลังแผดร้องด้วยความทุกข์ทรมาน ซึ่งอยู่ในท่ามกลางการกลืนกินซึ่งกันและกัน ราวกับว่ามีภูติผีนับพันถูกขังอยู่ที่ด้านใน

บนหน้าอกของชุดเกราะเป็นใบหน้าที่ดูเหมือน…กับเป็น…วานร!!

ตอนแรกดวงตาของวานรหลับอยู่ แต่จู่ๆ ก็ลืมขึ้นมาในทันที ขณะที่วานรจ้องมองมายังเมิ่งฮ่าว ดวงตามันสาดประกายขึ้นด้วยแสงอันดุร้าย ทำให้ม่านตาเมิ่งฮ่าวต้องหรี่เล็กลง

ด้วยการมีชุดเกราะนี้สวมใส่อยู่ ทำให้พลังยักษ์พุ่งทะยานขึ้นไป จนระดับพื้นฐานฝึกตนของมันเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า

ในเวลาเดียวกันนั้นยักษ์ก็ส่งเสียงแผดร้องออกมา ยกมือขวาขึ้นและฟาดออกไปอย่างดุร้าย พื้นดินสั่นสะเทือน เกิดเป็นรอยแตกจำนวนมากขึ้นที่ด้านล่าง โดยมียักษ์เป็นจุดศูนย์กลาง จนดูเหมือนว่าพื้นดินแทบจะพังทลายลงไป

ระลอกคลื่นพุ่งกระจายออกไปทั่วทั้งพื้นดิน ทำให้ภูเขาพุ่งขึ้นมาและหน้าผาก็พังทลายลงไป กลายเป็นหลุมขนาดใหญ่ทิ้งไว้อยู่เบื้องหลัง ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในช่วงเวลาแค่ไม่กี่อึดใจเท่านั้น

“กลับมา!” คำพูดเรียบง่ายที่เปล่งออกมาจากปากยักษ์ ทำให้พื้นดินเริ่มพุ่งขึ้นไป ฝุ่นหินดินทรายนับไม่ถ้วนลอยขึ้นไป ขณะที่บางสิ่งบางอย่างได้พุ่งขึ้นมาจากพื้นดิน ดูคล้ายกับเสาต้นหนึ่ง แต่จริงๆ แล้ว…

มันคือไม้เท้าขนาดใหญ่!

ไม้เท้านั้นเป็นสีดำสนิท ยากที่จะบอกได้ว่ามันถูกสร้างขึ้นมาจากอะไร มีความยาวถึงหนึ่งหมื่นจ้าง เป็นขนาดที่มนุษย์ธรรมดาถือว่าใหญ่โตมโหฬาร แต่ก็เหมาะสมกับยักษ์ตนนี้เป็นอย่างยิ่ง

มือยักษ์จับไปรอบๆ ไม้เท้าสีดำสนิท จากนั้นก็หมุนควงไปมา จนทำให้เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังเต็มไปทั่ว ทุกสรรพสิ่งสั่นสะเทือน พลังของมันพุ่งขึ้นไปอีกครั้ง

ขณะที่ยักษ์ยกไม้เท้าขนาดใหญ่นั้นขึ้นมา เสียงของมันก็ดังก้องออกไปคล้ายเสียงฟ้าคำราม “ข้าจะปฏิบัติตามคำบัญชาของเต้าฟางต้าเหริน ห้ามเซียนนำประกายเปลวไฟไป ใครก็ตามที่ฝ่าฝืนคำบัญชานี้ จะต้องถูกกำจัดไปทั้งตระกูล!”

ถึงแม้ว่าเมิ่งฮ่าวจะมีพื้นฐานฝึกตนเช่นนี้ แต่ก็ต้องรู้สึกหวาดกลัวต่อพลังที่กระจายออกมาจากร่างยักษ์อย่างช่วยไม่ได้ ความรู้สึกถึงวิกฤตอันร้ายแรงเต็มอยู่ในจิตใจ และดวงตาก็เริ่มสาดประกายเป็นแสงเจิดจ้าออกมา

“ข้าดูดซับประกายเปลวไฟไปแล้ว ชีวิตข้า…ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าจะสามารถกำจัดไปได้ สำหรับตระกูลข้า…เจ้าไม่คู่ควรที่จะทำเรื่องเช่นนั้น” เมิ่งฮ่าวกล่าวเสียงราบเรียบ ในความคิดของเขา ตอนนี้ยักษ์มีความแข็งแกร่งเท่ากับอาณาจักรเต๋าที่มีสามแก่นแท้ หรืออย่างน้อยก็อยู่ในขั้นสูงสุดสองแก่นแท้

เขาลดมือลง ตบไปที่ถุงสมบัติ จากนั้นก็ร้องตะโกนขึ้น “นกแก้ว, ผีโต้ง ออกมา!”

ทันใดนั้น นกแก้วและผีโต้งก็กลายเป็นลำแสงอันเจิดจ้าพุ่งออกมา ในทันทีที่พวกมันปรากฏตัวขึ้น และมองเห็นยักษ์ ผีโต้งก็แผดร้องออกมา

“กลิ่นอายของเต้าฟาง!”

จากนั้นก็พยายามจะบินกลับเข้าไปในถุงสมบัติ แต่เมิ่งฮ่าวก็รีบคว้าจับมันไว้กล่าวว่า

“ข้าจะมอบคนพาลให้เจ้าสามคน แปลงร่างเป็นชุดเกราะด้วย!”

“สี่คนพาล!!” ผีโต้งแผดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง “ข้าต้องการสี่คนพาล! ข้าเพิ่งจะเรียนรู้เมื่อเร็วๆ นี้ว่าสี่มากกว่าสาม สี่คนพาล และข้าจะทุ่มจนสุดตัว!” เมิ่งฮ่าวอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง จากนั้นก็พยักหน้า

ดวงตาผีโต้งกลายเป็นสีแดงก่ำ ขณะที่เริ่มแผดร้องออกมา และจากนั้นก็กระจายออกไปจากมือเมิ่งฮ่าว ปกคลุมเขาไปทั่วร่าง ในเวลาเดียวกันนั้น เมิ่งฮ่าวก็มองไปยังนกแก้ว

“อาวุธสงคราม!” เมิ่งฮ่าวแผดร้อง นกแก้วยิ้มอย่างขมขื่น พึมพำด้วยความเกรงกลัว กลายเป็นลำแสงพุ่งตรงไปยังเมิ่งฮ่าว จากนั้นกระจกทองแดงก็ลอยออกมาจากถุงสมบัติ และหลอมรวมเข้าไปในลำแสงนั้น

ทันใดนั้นพลังของเมิ่งฮ่าวก็พุ่งขึ้นไปจนถึงระดับที่ยากจะอธิบายออกมาได้ ลมพายุขนาดใหญ่พุ่งขึ้นไป ภายในนั้นคือผีโต้งที่กลายร่างเป็นชุดเกราะสีเทาและดูเก่าแก่โบราณ กระจายเป็นความรู้สึกที่ไม่อาจจะทำลายได้ออกมา

ชุดเกราะนี้ไม่อาจจะถูกทำลายลงไปได้อย่างแท้จริง ตราบเท่าที่ผีโต้งยังมีชีวิตอยู่ ชุดเกราะจะไม่ถูกทำลายไป นอกจากนี้โดยหลักการแล้วก็เป็นไปไม่ได้ที่จะทำลายผีโต้งไป…แม้จะอยู่ในรูปแบบของชุดเกราะก็ตามที

ด้วยชุดเกราะนี้ ทำให้พลังการต่อสู้ของเมิ่งฮ่าวพุ่งสูงขึ้นไปมากกว่าเดิม!

ในเวลาเดียวกันนั้น นกแก้วและกระจกทองแดงก็รวมตัวกันบนแขนขวาของเขา เพื่อก่อตัวเป็นอาวุธสงคราม!

อาวุธสงครามไร้รูปร่าง และตอบสนองต่อเจตจำนงของเมิ่งฮ่าว อย่างน่าตกใจยิ่ง ตอนนี้มันกลายเป็นดาบใบกว้างอันคมกริบ มีความยาวถึงหนึ่งพันจ้าง กระจายความแหลมคมออกมา และยังมีแสงแปลกๆ เต้นไปมาอยู่ทั่วทั้งพื้นผิวของมันอีกด้วย ส่งผลให้เกิดเป็นระลอกคลื่นอันน่ากลัว

ซึ่งดูเหมือนว่าสามารถจะทำลายสวรรค์และปฐพีไปได้ รวมทั้งกลิ่นอายที่ดูเหมือนว่าสามารถจะทำให้สิ่งมีชีวิตทั้งหมดต้องหมอบกราบสักการะ

นี่คืออาวุธสงคราม!

ตอนนี้เมิ่งฮ่าวคือเซียนเต๋าทุกชั้นฟ้า ทำให้กระจกทองแดงระเบิดเป็นพลังอันน่าเหลือเชื่อออกไป ถึงแม้ว่านี่จะเป็นเพียงแค่สถานะเริ่มต้นเท่านั้น แต่ก็ยังคงทำให้อาวุธสงครามดูน่ากลัวไปโดยสิ้นเชิง!

ขณะที่พื้นฐานฝึกตนของเมิ่งฮ่าวพุ่งทะยานขึ้นไป รูปร่างท่าทางของเขาในตอนนี้ยังดูสะกดข่มมากกว่ายักษ์ตนนั้นซะอีก

“อ๋าวเฉี่ยน!” เมิ่งฮ่าวกล่าว โบกสะบัดชายแขนเสื้อข้างขวา ทันใดนั้นแสงสีโลหิตก็ปรากฏขึ้น ลอยออกมาอยู่บนแผ่นหลังเมิ่งฮ่าว กลายเป็นผ้าคลุมไหล่ซึ่งดูเหมือนกับเป็นรอยสักภาพศักดิ์สิทธิ์ รอยสักภาพศักดิ์สิทธิ์นี้ไม่ใช่อะไรอื่น…นอกจากเป็นอ๋าวเฉี่ยน!

ด้วยสถานะในตอนนี้ ทำให้เมิ่งฮ่าวมีความแข็งแกร่งอย่างแท้จริง จากช่วงก่อนหน้านี้ทั้งหมดตั้งแต่เขาเริ่มฝึกฝนตนเองเป็นต้นมา

“มาดูกันว่า เจ้าจะสามารถปะทะกับอาวุธสงครามของเมิ่งโหม่วได้สักกี่ครั้ง!” เสียงเมิ่งฮาวเย็นชาราวกับดังก้องออกมาจากดินแดนแห่งน้ำแข็งขณะที่ก้าวเท้าตรงไป ยักษ์กวัดแกว่งไม้เท้าสีดำ และแผดร้องคำรามขณะที่พุ่งตรงมา ถ้ามองเข้าไปในดวงตายักษ์ ก็จะเห็นว่ามันมีแววตาที่เคร่งเครียดเป็นอย่างยิ่ง หรืออาจจะมีความประหลาดใจอยู่ด้วย ตอนนี้มันรู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่แตกต่างออกไปจากร่างเมิ่งฮ่าว เป็นความรู้สึกถึงอันตราย…อย่างร้ายแรง!

ขณะที่ทั้งสองพุ่งเข้ามาใกล้กัน อาวุธสงครามก็กรีดเฉือนฝ่าอากาศไปจนกลายเป็นลำแสง มุ่งหน้าตรงไปยังไม้เท้าสีดำสนิทนั้น

 

เมื่อลำแสงนั้นกระแทกลงไป ไม้เท้าก็สั่นสะท้าน มันไม่ได้เริ่มแตกร้าว แต่…กลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยไปโดยสิ้นเชิง ถูกทำลายไปได้อย่างง่ายดาย

“กำจัดแก่นแท้!!” ยักษ์แผดร้องออกมา ด้วยสีหน้าตกใจและไม่อยากจะเชื่ออย่างรุนแรง “ของวิเศษนั้นคืออะไรกัน? ทำไมมันถึงมีพลังของการกำจัดแก่นแท้ในตำนาน?!?! นี่เป็นไปไม่ได้! ไม่มีทาง!!”

ขณะที่ยักษ์ร้องตะโกนออกมา เมิ่งฮ่าวก็มุ่งหน้าต่อไป ถูกห้อมล้อมด้วยแสงอันเจิดจ้า

“ไม่!!” ยักษ์แผดร้องเป็นเสียงโหยหวนออกมา ทันใดนั้นก็ตบสองมือลงไปบนเกราะของมันเอง ทำให้สัญลักษณ์เวทพุ่งออกมาต่อต้านอาวุธสงคราม เมื่อพวกมันกระแทกเข้าหากัน สัญลักษณ์เวทก็เริ่มแตกกระจายไป!

ชิ้นที่หนึ่ง, สอง, สาม…ในชั่วพริบตา สัญลักษณ์เวทเจ็ดในเก้าชิ้นก็ถูกทำลายไปโดยสิ้นเชิง!

จากนั้นก็…ชิ้นที่แปด! และในที่สุด…ชิ้นที่เก้า!

เมื่อสัญลักษณ์เวทชิ้นที่เก้าถูกทำลายไป เกราะยักษ์ก็พังทลายกลายเป็นเสี่ยงๆ ไป

จากนั้นประกายคมมีดก็พุ่งตรงไปยังลำคอยักษ์อย่างต่อเนื่อง!