ตอนที่ 445
หยดน้ำฝนม่วง
“เพื่อชนเผ่าอีกาศักดิ์สิทธิ์!” นี่เป็นเสียงสุดท้ายของบทเพลงสวดส่งวิญญาณ จากกลุ่มคนห้าเผ่าเกือบหนึ่งพันคนภายในเกราะป้องกัน ที่ด้านนอกเกราะป้องกัน กลุ่มคนในเผ่าของพวกมันส่งเสียงแผดร้องขณะที่ต่อสู้ต่อไป พร้อมกับหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
“เพื่อชนเผ่าอีกาศักดิ์สิทธิ์!” เมิ่งฮ่าวพึมพำ ยกมือขวาขึ้นมา และแสงอันเย็นชาก็ปรากฎขึ้นในดวงตา ทันใดนั้นเขาก็มองไปยังจ้าวโยวหลัน ซึ่งยังคงหลบหนีจากไปภายใต้การปกป้องคุ้มครองของผู้อาวุโสวิญญาณแรกก่อตั้ง
ใบหน้าของนางซีดขาวเป็นอย่างยิ่ง และผู้อาวุโสวิญญาณแรกก่อตั้งรอบๆ ตัวนางก็มีท่าทางระมัดระวังตัวอย่างถึงที่สุด
เมิ่งฮ่าวมองไปที่นางอย่างเรียบเฉย จากนั้นก็มองไปที่อื่น ดูเหมือนว่านางจะสามารถหลบหนีจากไปได้ในวันนี้ เขาไม่ได้มีความได้เปรียบเหมือนกับก่อนหน้านี้อีก ดังนั้นคงเป็นเรื่องยากที่จะสังหารนางในตอนนี้
ร่างเมิ่งฮ่าวแวบขึ้น ขณะที่เขาพุ่งเข้าไปในกองกำลังเกือบสามพันคนของผู้ฝึกตนฝ่ายศัตรู ค่ายกลกระบี่ดอกบัวหมุนวนไปมาอยู่รอบกาย กระจายพลังแห่งกาลเวลาออกมา ทุกหนทุกแห่งที่เขาไป ดูเหมือนเวลาจะไหลไปอย่างรวดเร็ว และผู้ฝึกตนสาขาแมงมุมทั้งหมดที่อยู่ในเขตรัศมีของค่ายกลก็เริ่มแก่ชราลงในทันที ใบหน้าพวกมันทันใดนั้นก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ
ครั้งนี้ เมิ่งฮ่าวกลายเป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดการสังหารหมู่ขึ้นอย่างแท้จริง เขาสวมใส่หน้ากากสีโลหิต จากนั้นก็โบกสะบัดมือ ส่งผลให้ค่ายกลกระบี่กาลเวลา ตรงไปยังกลุ่มผู้ฝึกตนขั้นสร้างแกนลมปราณเจ็ดถึงแปดคน พวกมันเริ่มแก่ตัวลงในทันที และดวงตาก็ขุ่นมัว ราวกับมีสายลมพัดมาดับเปลวไฟแห่งชีวิตของพวกมันไป
เมิ่งฮ่าวโบกสะบัดมืออีกครั้ง และแสงอันน่าตกใจของดรรชนีโลหิตก็ปรากฎขึ้น ใครก็ตามที่แตะสัมผัสมัน ก็จะรู้สึกว่าโลหิตของพวกมันกำลังเริ่มเน่าเปื่อย และจากนั้นพวกมันก็ระเบิดตายไป
เมิ่งฮ่าวเดินตรงไปสองสามก้าว จากนั้นก็ชี้นิ้วที่มือซ้ายออกไป แตะไปที่หน้าผากของผู้ฝึกตนสาขาแมงมุมที่กำลังอาละวาดอย่างดุร้ายอยู่
เขาสังหารด้วยความประณีตและมีประสิทธิภาพ ด้วยการโบกสะบัดชายแขนเสื้อ เขาเรียกฝูงสัตว์ปีศาจที่ยังเหลืออยู่กลับมา สัตว์ปีศาจหนึ่งหมื่นตัวส่งเสียงคำรามแผดร้องมาร่วมต่อสู้อย่างวุ่นวาย พวกมันร่วมสู้เคียงข้างกับกลุ่มคนจากห้าเผ่า ขณะที่เสียงบทเพลงสวดส่งวิญญาณยังคงดังก้องออกมาอย่างต่อเนื่อง พวกมันต่อสู้จวบจนตัวตายกับสาขาแมงมุม!
ค้างคาวดำไม่ได้แสดงท่าทีแปลกๆ ออกมาในการต่อสู้ก่อนหน้านี้ ดวงตาของมันเปล่งแสงเย็นชา ขณะที่แวบหายไป และมาปรากฎขึ้นอีกครั้งด้านหลังผู้ฝึกตนสาขาแมงมุม มันใช้ปีกห่อหุ้มไปรอบๆ บุรุษผู้นั้น ซึ่งกำลังดิ้นรนด้วยความประหลาดใจ เขี้ยวที่แหลมคมสองข้างฝังเข้าไปในลำคอของมัน และผิวหนังของบุรุษผู้นั้นก็เหี่ยวแห้งลงในทันที
ทุกครั้งที่มันทำเช่นนี้ ความกระหายเลือดก็ปรากฎขึ้นในดวงตาของค้างคาวดำ และกลิ่นอายแปลกๆ ของมันก็จะเริ่มแข็งแกร่งมากขึ้น ในตอนแรก มันจะค้นหาผู้ฝึกตนที่อ่อนแอมากที่สุด แต่ค่อยๆ เริ่มจ้องไปยังผู้ฝึกตนขั้นต้นสร้างแกนลมปราณ
เมื่อเมิ่งฮ่าวมองมาที่มันเป็นระยะ มันก็จะยับยั้งตัวเองในทันที และไม่ยอมเปิดเผยร่องรอยใดๆ ว่ามันกำลังทำอะไรอยู่ อย่างไรก็ตาม ไม่นานนักก่อนที่เมิ่งฮ่าวจะจับได้ถึงความระมัดระวังตัว ซึ่งค้างคาวดำกำลังแสดงออกมาเกี่ยวกับเรื่องนี้
“ต้องมีความลับอันยิ่งใหญ่เกี่ยวกับเจ้าตัวนี้อย่างแน่นอน!” เมิ่งฮ่าวคิด ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะมาขบคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ หลังจากมั่นใจว่าตราประทับที่เชื่อมต่อเขากับค้างคาวยังคงมีอยู่ เขาก็กำจัดผู้ฝึกตนสาขาแมงมุมต่อไป
ภายในการต่อสู้ที่วุ่นวายนี้ ไม่เพียงแต่ค้างคาวดำเท่านั้นที่ต่อสู้อย่างตระการตา ต้าเหมา ขนของมันส่องประกายคล้ายเงิน ตกลงมาในการต่อสู้ราวกับเป็นจันทราสีเงิน กลุ่มเมฆของยุงปีศาจกระจายออกไป ปากที่แหลมคมดุร้ายของพวกมันกำลังสูบโลหิตอย่างตะกละตะกลาม
จระเข้แดงซึ่งตอนนี้มีรูปร่างคล้ายกับมังกรปีกวารี เช่นเดียวกับจิ้งเหลนยักษ์ และสัตว์ปีศาจทั้งหมดของเมิ่งฮ่าวที่เคยผ่านการต่อสู้มา ทุกตัวที่มีชีวิตรอดอยู่ในตอนนี้กำลังแข็งแกร่งมากขึ้นไปเรื่อยๆ
เมื่อถูกกระตุ้นโดยความบ้าคลั่งและดุร้ายของกลุ่มคนห้าเผ่า การสังหารหมู่อย่างน่าตกใจก็เกิดขึ้น กำลังใจของผู้ฝึกตนสาขาแมงมุมลดลงอย่างต่อเนื่อง เมื่อเมิ่งฮ่าวเข้าร่วมการต่อสู้ ก็เห็นได้ชัดว่าสายน้ำได้ไหลย้อนกลับมายังฝ่ายของห้าเผ่า
เมื่อสัตว์ปีศาจปรากฎขึ้น สาขาแมงมุมต้องเผชิญพบกับการทำลายล้างอย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อน ไม่นานนักก่อนที่จะเหลือเพียงแค่หนึ่งพันคน จากเดิมที่มีกองกำลังถึงสามพันคน โลหิตไหลนองพื้น และกลิ่นคาวของโลหิตก็คละคลุ้งเต็มอยู่ในอากาศ
จากนั้นเสียงแผดร้องโหยหวนก็ได้ยินออกมาจากด้านบน ยกเว้นสองผู้ฝึกตนวิญญาณแรกก่อตั้งที่กำลังคุ้มกันจ้าวโยวหลัน ผู้อาวุโสที่เหลือของสาขาแมงมุม ในตอนนี้กำลังต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตายกับผู้ฝึกตนวิญญาณแรกก่อตั้งทั้งเจ็ดคนของห้าเผ่า เมื่อครู่นี้ เสียงแผดร้องนั้นมาจากหนึ่งในผู้อาวุโสสาขาแมงมุม
เป็นบุรุษวัยกลางคนที่ใบหน้าในตอนนี้เป็นสีขาวซีด ม่านตามันหดเล็กลง ขณะที่หลบหนีไปทางด้านหลัง มีบาดแผลขนาดใหญ่อยู่บนหน้าอกของมัน ภายในบาดแผลนั้นมองเห็นหัวใจที่กำลังเต้นอยู่ของมัน ที่อยู่เบื้องหน้ามันเป็นผู้เฒ่าเผ่าอูอ้าน
เส้นผมของมันยุ่งเหยิงเป็นกระเซิง ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลที่สาหัสร้ายแรง ท่าทางมันเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งอย่างน่าตกใจ ราวกับเป็นสัตว์ป่าอันดุร้าย
เสียงระเบิดดังเต็มอยู่ในอากาศ ขณะที่ร่างของผู้เฒ่าเผ่าอูอ้าน ทันใดนั้น ก็ระเบิดออก ขณะที่ผู้อาวุโสของสาขาแมงมุมอีกคนได้ฉวยโอกาสจากสถานการณ์นี้สังหารมันไป แต่ก่อนที่ผู้เฒ่าเผ่าอูอ้านจะตายไป มันก็ยกมือขวาขึ้นมา ซึ่งมีศีรษะที่ถูกตัดออกมาของบุรุษวัยกลางคนขั้นวิญญาณแรกก่อตั้งอยู่
นี่เป็นผู้ฝึกตนวิญญาณแรกก่อตั้งคนแรกของสาขาแมงมุมที่ตายในการต่อสู้ครั้งนี้ ความตายของมันทันใดนั้นก็ทำให้ผู้ฝึกตนที่ยังเหลืออยู่หนึ่งพันคนด้านล่างเกิดความโกลาหลขึ้นมาในทันที ดูเหมือนว่าความตั้งใจที่จะต่อสู้ซึ่งยังหลงเหลืออยู่ในตอนนี้ได้หายไปโดยสิ้นเชิง พวกมันทั้งหมดเริ่มทำทุกวิถีทางเพื่อหลบหนีจากไป
ราวกับเป็นน้ำป่าที่ไหลเชี่ยว ใบหน้าพวกมันเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ขณะที่พวกมันยกเลิกการโจมตี และมุ่งเน้นไปที่การป้องกันตัวและบินหนีไปอย่างรวดเร็ว แม้แต่ผู้ฝึกตนวิญญาณแรกก่อตั้งที่ยังเหลืออยู่ด้านบน ก็ดูเหมือนจะสูญเสียจิตใจในการต่อสู้ และกำลังจะหลบหนีจากไป
ถึงแม้ว่าทั้งห้าเผ่าในตอนนี้จะมีเปรียบในการต่อสู้ แต่ราคาที่พวกมันต้องจ่ายไปก็มากมายอย่างน่าเหลือเชื่อ มากยิ่งไปกว่าการจับกุมคนของสาขาแมงมุมไว้
ดังนั้น…พวกมันจะยอมให้สาขาแมงมุมหลบหนีไปได้อย่างไร?!
“สังหารพวกมัน!”
“สังหารพวกมัน!!”
ดวงตาพวกมันเป็นสีแดงก่ำ เต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและความสมใจที่ได้ล้างแค้น ห้าชนเผ่าพุ่งไล่ติดตามไป คนของห้าเผ่ามากมายยังคงมีหยาดน้ำตาไหลลงมาจากใบหน้าของพวกมัน
คนของห้าเผ่าทั้งหมด ทั้งผู้ฝึกตนธรรมดา และผู้เชี่ยวชาญขั้นวิญญาณแรกก่อตั้ง เข้าร่วมการไล่ล่านี้ เมิ่งฮ่าวไม่มีทางเข้าใจถึงความเจ็บปวดที่พวกมันรู้สึก อันเนื่องมาจากการสูญเสียสหายและครอบครัวของพวกมัน อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขารู้สึกได้ก็คือ ความต้องการล้างแค้น ด้วยเหตุผลบางอย่าง จึงทำให้เขาคิดไปถึงตระกูลจี้ด้วยเช่นกัน!
ทันใดนั้น ผู้ฝึกตนขั้นวิญญาณแรกก่อตั้งของสาขาแมงมุมก็ตายไปอีกคน ผู้ฝึกตนนับร้อยก็กำลังถูกสังหารโดยสัตว์ปีศาจของเมิ่งฮ่าว และโดยผู้ฝึกตนห้าชนเผ่าอื่นๆ
ราวกับเป็นหิมะที่ถล่มลงมา ไม่อาจหยุดได้แม้แต่น้อย!
ในตอนนี้เองที่ทันใดนั้น หยดน้ำฝนก็ตกลงมาบนร่างเมิ่งฮ่าวพร้อมกับเสียงเปาะแปะเบาๆ สีของเม็ดฝนนี้ค่อนข้างจะแปลกประหลาด มันเป็นสีม่วง และทันทีที่มันตกลงมาบนร่างเขา ก็ทำให้เสื้อผ้าเขาแปดเปื้อน ไหลซึมผ่านเข้าไปสัมผัสโดนผิวหนังของเขา
ทันทีที่หยดน้ำฝนโดนตัว เขาก็หยุดนิ่งลง ตำแหน่งที่น้ำฝนโดนตัวเขารู้สึกหนาวเย็น ความหนาวเย็นนี้ดูเหมือนจะมีพลังในการกำจัดพลังชีวิตไป เป็นเพียงแค่หยดเดียว เท่าที่เมิ่งฮ่าวคิด มันไม่มีอันตรายใดๆ
“ฝนม่วง?” เขาคิด ขมวดคิ้ว มองขึ้นไปในท้องฟ้า เห็นสายฝนกำลังตกลงมาจากด้านบน
“อย่าบอกนะว่าเป็นเพราะมีผู้คนมากมายได้ตกตายไปในที่แห่งนี้ จึงทำให้โลหิตและความเกลียดชังได้รวมตัวเข้าด้วยกัน และกลายเป็นกลุ่มเมฆ? ซึ่งเป็นแหล่งที่มาของฝนม่วงนี้?” หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะ เขาก็สะกดความสงสัยลง มองไปรอบๆ ก็เห็นสายฝนกำลังตกลงมา ไม่เพียงแต่บนร่างเขาเท่านั้น แต่บนร่างของคนอื่นๆ ด้วย แม้แต่ผู้ฝึกตนบางคนจากสาขาแมงมุมก็กำลังถูกฝนตกลงมาใส่ด้วยเช่นกัน
ดูเหมือนว่าไม่มีสิ่งใดผิดปกติ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมิ่งฮ่าวไม่อาจจะลบล้างความรู้สึกที่สายฝนมีพลังในการกำจัดพลังชีวิตออกไปได้ ความคิดนี้หมุนวนไปมาอยู่ในจิตใจของเขา
จ้าวโยนหลันก็สังเกตเห็นสายฝนนี้เช่นกัน
ก่อนหน้านี้ นางกำลังกัดริมฝีปากขณะที่มองไปยังสหายร่วมเผ่าที่กำลังตกตายไป นางไม่อาจจะทำอะไรได้ โชคร้ายที่นางไม่อาจจะสั่งการใดๆ ที่จะช่วยให้ได้รับชัยชนะในการต่อสู้ครั้งนี้ได้
เมื่อการต่อสู้ตกอยู่ในความปั่นป่วนวุ่นวาย จากนั้นบทเพลงสวดส่งวิญญาณก็เริ่มขึ้น และจ้าวโยวหลันก็เข้าใจว่า สาขาแมงมุม…กำลังพ่ายแพ้โดยสิ้นเชิง
นางรู้สึกราวกับว่าจิตใจกำลังถูกฉีกกระชากออกเป็นชิ้นๆ สิ่งที่นางคิดถึงมากที่สุดก็คือ เงาร่างที่ทำให้นางตกใจมากที่สุดในชีวิต ทำให้การต่อสู้ของนางต้องพ่ายแพ้โดยสิ้นเชิง และเกือบจะสังหารนางไป…แน่นอนว่าก็คือเมิ่งฮ่าว
แต่ในตอนนี้เองที่หยดน้ำฝนสีม่วงได้ตกลงมาบนใบหน้าของนาง จากนั้นก็ค่อยๆ ไหลลงไปที่แก้ม รู้สึกถึงความเย็นเยียบ และทำให้ร่างกายนางสั่นสะท้านขึ้นมา โดยไม่ต้องขบคิด นางยกมือขึ้นไปรองหยดน้ำฝน เมื่อมองลงไปยังหยดน้ำบนฝ่ามือ นางก็ขมวดคิ้ว และทันใดนั้นก็มีท่าทางกระวนกระวายใจมากขึ้นกว่าเดิม
“ฝนม่วง?” นางอ้าปากค้างด้วยความตกใจ
นี่เป็นฝนม่วงเพียงไม่กี่หยด และคนอื่นๆ จะลืมมันไปอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ใช่จ้าวโยวหลันและเมิ่งฮ่าว จ้าวโยวหลันมีความรู้สึกเช่นเดียวกับเขา บางสิ่งเกี่ยวกับหยดน้ำฝนนี้…ดูเหมือนจะแปลกๆ ทันใดนั้น สายตาของคนทั้งสองก็มาประสานกันผ่านสนามรบอันกว้างใหญ่ และสามารถมองเห็นความระมัดระวังตัวในสายตาของกันและกัน
“ไม่ใช่มัน”
“ไม่ใช่นาง” เมิ่งฮ่าวและจ้าวโยวหลัน ต่างก็รู้สึกได้ถึงความลังเลซึ่งกันและกัน สายตาของคนทั้งสองแยกออกจากกัน และในทันใดนั้นเองที่…
จู่ๆ เสียงแหลมเล็กก็ได้ยินมาจากที่ห่างไกลออกไป นี่ไม่ใช่บทเพลงสวดส่งวิญญาณ แต่เป็นเสียงเป่าเขาวัวสงคราม เสียงนี้ทำให้จิตวิญญาณของผู้ฝึกตนสาขาแมงมุมเฟื่องฟูขึ้นในทันที ความต้องการต่อสู้ของพวกมัน ฉับพลันนั้น ก็พุ่งขึ้นมาอีกครั้ง พวกมันก็เงยหน้าขึ้นไปในท้องฟ้าและส่งเสียงกู่ร้องออกมา
แม้แต่ผู้อาวุโสวิญญาณแรกก่อตั้งสาขาแมงมุมที่อยู่ด้านบนท้องฟ้า ก็ไม่อาจจะปกปิดความตื่นเต้นของพวกมันไว้ได้ สองผู้อาวุโสที่อยู่ข้างกายจ้าวโยวหลันถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมา มีเพียงจ้าวโยวหลันเท่านั้นที่ดูเหมือนจะเงียบขรึม ขณะที่นางมองขึ้นไปในท้องฟ้า
ที่ห่างไกลออกไป มองเห็นแผ่นผืนสีดำซึ่งดูคล้ายกับเป็นน้ำทะเล ขณะที่มันแหวกฝ่าอากาศจนเป็นเสียงแหลมเล็กพุ่งผ่านท้องฟ้าตรงมา สูงขึ้นไป ที่ดูเหมือนว่ากำลังยืนอยู่ภายในน้ำทะเลสีดำนั้น เป็นแมงป่องสีแดงยักษ์ ส่งเสียงกรีดร้องอย่างน่าตกใจออกมา
“สาขาแมงป่อง!” ผู้เฒ่าสูงสุดร้องตะโกนออกมา ตอนนี้มันกำลังต่อสู้กับหัวหน้าเผ่าอูปิงอยู่ เมื่อหัวหน้าเผ่าเห็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี้ ม่านตามันก็หดเล็กลง และอ้าปากค้าง สีหน้าในตอนนี้เต็มไปด้วยความเศร้าโศกอย่างลึกล้ำ ถ้าไม่ใช่เพราะดอกจิตปีศาจพิสดาร ห้าเผ่าก็มีความแข็งแกร่งเพียงพอที่จะยืนหยัดต่อสู้สงครามครั้งนี้ได้ แต่ตอนนี้…
ในกลางอากาศ กลุ่มคนของห้าเผ่าหยุดการไล่ตาม และเริ่มรวมกลุ่มกัน ใบหน้าพวกมันเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง ขณะที่มองออกไปยังแมงป่องในที่ห่างไกลซึ่งกำลังใกล้เข้ามา!