ตอนที่ 444
บทเพลงสวดส่งวิญญาณ
สูงขึ้นไปที่ด้านบน ท้องฟ้าเหมือนจะเต็มไปด้วยกลุ่มเมฆสีดำ ขณะที่ขาของแมงมุมยักษ์ตกลงมาครอบคลุมพื้นที่รัศมีห้าร้อยจ้าง
พื้นดินสั่นสะเทือน ขณะที่แรงกดดันอันมหาศาลกดทับลงมาทั่วทุกทิศทาง สิ่งมีชีวิตทั้งหมดภายในพื้นที่รัศมีห้าร้อยจ้าง ต่างก็ไม่อาจจะหลบหนีออกไปได้ ทุกสิ่งทุกอย่างถูกบดขยี้จนกลายเป็นเถ้าธุลีภายใต้พลังอันน่าตกใจนี้
“มันต้องตายอย่างแน่นอน!” จ้าวโยวหลันคิด นางถูกห้อมล้อมด้วยผู้อาวุโสวิญญาณแรกก่อตั้งทั้งเก้า แต่ใบหน้าก็ซีดขาวโดยสิ้นเชิง ทันใดนั้น นางก็ขมวดคิ้ว
คิ้วที่ขมวดขึ้นของนางก็เนื่องมาจากความเจ็บปวดของแขนที่ถูกตัดไป ความเจ็บปวดนี้ไม่เพียงแต่จะทำให้ใบหน้าของนางซีดขาว แต่ได้กระทบถึงจิตใจของนาง ต้องใช้ความพยายามทั้งหมดเท่าที่นางจะรวบรวมได้ เพื่อไม่ไปสนใจต่อความเจ็บปวดที่นางได้สูญเสียแขนไป และเพ่งสมาธิไปที่การวิเคราะห์เกี่ยวกับเมิ่งฮ่าว
“เส้นใยนั่นของมันสามารถพันธนาการได้แม้แต่ผู้เฒ่าสูงสุด ซึ่งมีความแข็งแกร่งเป็นอย่างยิ่ง มันฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่เส้นใยนั่น และมันก็คงจะรู้ว่าเส้นใยนั้นมีความแข็งแกร่งมากแค่ไหน ดังนั้น มันจึงยังไม่ตายไปอย่างแน่นอน!”
“พื้นฐานฝึกตนของมันลึกล้ำยิ่ง มันฉลาดราวกับสุนัขจิ้งจอก และเป็นคนที่เด็ดเดี่ยวอย่างถึงที่สุดด้วยเช่นกัน มันเป็นคนที่ชอบคิดคำนวนและโหดร้าย ในฐานะที่เป็นต้าซือหลง ทุกๆ เผ่าควรจะระมัดระวังตัวในการไปมีเรื่องกับมัน…” จ้าวโยวหลันถอนหายใจอย่างแผ่วเบาออกมา ถ้านางรู้ว่าห้าเผ่าของอีกาศักดิ์สิทธิ์มีบุคคลที่ทรงพลังเช่นเมิ่งต้าซือผู้นี้ให้การหนุนหลังอยู่ นางก็คงจะต้องปรับเปลี่ยนแผนการ
“อันที่จริงแล้วก็ไม่สำคัญว่ามันจะมีชีวิตอยู่หรือตายไป โลหิตที่ข้าพ่นออกมาเมื่อครู่นี้ จะส่งคำเตือนไปยังเผ่าว่าภารกิจของข้าล้มเหลว กองกำลังหลักของเผ่าจะมาถึงในไม่ช้า”
แม้ในขณะที่นางกำลังวิเคราะห์สิ่งต่างๆ เหล่านี้อยู่ ขาของแมงมุมก็ตกลงมายังเมิ่งฮ่าว กระแทกลงไปบนรังไหมที่ผนึกอยู่อย่างแน่นหนารอบๆ ร่างเขา เมื่อมองมาจากที่ห่างไกล ขานั้นดูราวกับเป็นเคียวยักษ์สีดำ
แต่เมื่อมันอยู่ห่างจากเมิ่งฮ่าวประมาณสามจ้าง ก็ถูกขัดขวางจากเส้นใยของดักแด้ไร้ตาในทันที เสียงระเบิดขนาดใหญ่ดังก้องออกมา กลายเป็นคลื่นพลังกวาดออกไปทั่วทุกทิศทางอย่างน่าตกใจ เกิดเป็นลมพายุขนาดใหญ่พัดกระจายออกไป โจมตีไปยังผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆ และบังคับให้พวกมันต้องถอยไปด้านหลัง
ร่างเมิ่งฮ่าวสั่นสะท้าน และกระอักโลหิตออกมา เคียวยักษ์สีดำกดทับลงมาจากตำแหน่งที่สูงสามจ้าง ค่อยๆ เข้ามาใกล้เมิ่งฮ่าว ถึงแม้มันจะลงมาอย่างช้าๆ แต่ก็ยังคงกระจายแรงกดดันกดทับลงมายังเมิ่งฮ่าวด้วยความรุนแรง
ร่างของเขาสั่นสะท้าน ขณะที่เคียวยักษ์ห่างแค่สองจ้าง!
หนึ่งจ้างครึ่ง, หนึ่งจ้าง, ครึ่งจ้าง, สามฉื่อ, สองฉื่อ…
เมิ่งฮ่าวมองขึ้นไปยังเคียวยักษ์ขณะที่มันเข้ามาใกล้ ดวงตาสาดประกายด้วยแสงอันเย็นเยียบ ถึงแม้ร่างกายของเขากำลังสั่นไปมา ขณะที่จ้องมองขึ้นไป แต่เมื่อเปรียบเทียบแรงกดดันนี้กับทัณฑ์สายฟ้า ก็รู้สึกว่ามันธรรมดามาก…
“ช่างอ่อนแอนัก!” เมิ่งฮ่าวกล่าวเสียงราบเรียบ ตอนนี้เคียวยักษ์อยู่ห่างจากศีรษะเขาเพียงแค่สามชุ่น!
ช่องว่างสามชุ่นนี้ราวกับความแตกต่างระหว่างสวรรค์และปฐพี เป็นช่องว่างที่ไม่อาจจะก้าวข้ามไปได้! เส้นใยของดักแด้ไร้ตาพันกันอย่างแน่นหนา ไม่มีอะไรในสวรรค์และปฐพีนี้จะสามารถทำลายมันไปได้
ไม่ว่าเคียวยักษ์นั้นจะพยายามทำลายมันอย่างไร ก็ไม่อาจจะทำได้ ในที่สุดเคียวยักษ์ก็เริ่มสั่นสะท้าน เพียงชั่วพริบตา พลังทั้งหมดของมันก็หายไป และกลายเป็นเถ้าธุลีอยู่ที่นั่น ซึ่งอยู่ห่างจากเมิ่งฮ่าวสามชุ่น
เสียงกู่ร้องดังมาจากด้านล่างลอยขึ้นไปในท้องฟ้า ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มสลัวเลือนลาง และกลุ่มเมฆก็ม้วนตัวไปมา ขณะที่แมงมุมยักษ์ที่มีขาคล้ายกับเคียวยักษ์ปรากฎตัวขึ้นที่ด้านบนอย่างน่ามหัศจรรย์ ดูเหมือนว่ามันจะโผล่ออกมาจากความว่างเปล่า ตามมาด้วยสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของห้าเผ่าที่กำลังไล่ตามแมงมุมยักษ์นั้นมา ทำให้เป็นเรื่องยากที่มันจะลงมาจากท้องฟ้าได้
ทันทีที่เคียวยักษ์สีดำหายไป กลุ่มคนจากห้าเผ่าที่อยู่ภายในเกราะป้องกันก็ส่งเสียงคำรามแผดร้องอันทรงพลังออกมา มีผู้ฝึกตนวิญญาณแรกก่อตั้งเจ็ดคน รวมถึงกลุ่มคนที่รอดชีวิตอื่นๆ ของห้าชนเผ่า
หัวหน้าเผ่าโบราณของเผ่าอูปิง ซึ่งมีความตั้งใจล้างแค้นของสหายขั้นวิญญาณแรกก่อตั้งสิบกว่าคนประทับลึกอยู่ในจิตใจ เงยหน้าขึ้นด้วยดวงตาที่แดงก่ำ และแผดร้องออกมา
“ล้างแค้น!”
กลุ่มคนทั้งหมดของห้าเผ่า ซึ่งพุ่งเข้าไปในสนามรบ แผดร้องออกมาด้วยความโกรธแค้นและความโศกเศร้า
“ล้างแค้น!!”
“ล้างแค้น!!!”
โดยมีหัวหน้าเผ่าเป็นผู้นำ กลุ่มคนที่เหลือของห้าเผ่าก็พุ่งออกมาจากด้านหลังเกราะป้องกัน
โลกของพวกมันในตอนนี้เป็นโลกของการล้างแค้น ขณะที่พวกมันพุ่งตรงไปยังผู้ฝึกตนสาขาแมงมุมทั้งสามพันคน ร่างของพวกมันระเบิดพลังแห่งความบ้าคลั่งออกมา ซึ่งเห็นได้ชัดว่าพวกมันต้องการจะทำลายสาขาแมงมุม ถึงแม้พวกมันจะต้องตายไปก็ตามที
ไม่นานหลังจากนั้น การต่อสู้แบบตาต่อตาฟันต่อฟันก็เริ่มขึ้น โชคร้ายที่การตายของสามซือหลงมีผลกระทบต่อกำลังใจของสาขาแมงมุม
และความกล้าหาญของเมิ่งฮ่าว ก็ได้ประทับอยู่ในจิตใจของพวกมันอย่างลึกล้ำด้วยเช่นกัน เขาได้เข่นฆ่าไปตลอดทางผ่านผู้คนนับพัน จากนั้นก็พุ่งทะยานอยู่เหนือฝูงชนเพื่อไล่ตามสตรีศักดิ์สิทธิ์ไป ผู้ฝึกตนวิญญาณแรกก่อตั้งทั้งเก้าคนก็ยังไม่อาจจะหยุดยั้งเขาได้ และแม้แต่ผู้เฒ่าสูงสุดก็ยังถูกจับตัวไว้ ทุกคนได้แต่มองไปด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง ขณะที่สตรีศักดิ์สิทธิ์ผู้สูงส่งของพวกมันเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง และแขนก็ต้องถูกตัดออกไป หลังจากที่นางหลบหนีจากไปด้วยความหวาดกลัว
ทั้งหมดนี้ได้กลายเป็นแรงระเบิดขนาดใหญ่สำหรับผู้ฝึกตนสาขาแมงมุม ในตอนนี้เมิ่งฮ่าวไม่ได้แค่คุกรุ่นอยู่ในจิตใจพวกมันเท่านั้น แต่ได้ฝังแน่นจนยากจะลบล้างไปได้!
ถ้านั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอันใด อย่างไรก็ตาม แม้แต่การโจมตีอย่างน่ากลัวของแมงมุมศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งพวกมันคิดว่าจะทำให้เมิ่งฮ่าวต้องตายไปอย่างแน่นอน ก็ไม่สามารถจะทำอะไรเขาได้ พวกมันได้เห็นกับสองตาของตัวเองว่า แมงมุมศักดิ์สิทธิ์ไม่อาจจะกำจัดเขาไปได้
ในตอนนี้ เมิ่งฮ่ากลายเป็นฝันร้ายของพวกมัน เป็นฝันร้ายที่จะคงอยู่ตลอดไปอย่างยากที่จะลบเลือนหรือทำลายลงไปได้!
ตอนนี้ ในขณะที่ความเชื่อมั่นและจิตใจของพวกมันตกต่ำลงถึงขีดสุด กลุ่มคนจากห้าเผ่าได้โจมตีกลับมาอย่างเต็มกำลัง ความเกลียดชังและความต้องการสังหารเดือดพล่านจนสูงขึ้นไปถึงท้องฟ้า ก่อนหน้านี้คนทั้งห้าเผ่าได้แต่มองไปด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง ขณะที่สหายของพวกมันกำลังถูกสังหาร ความตายนั้นได้รวมถึงบุตรธิดา, บิดามารดา และญาติคนอื่นๆ ตอนนี้ดวงตาของผู้ที่รอดชีวิตจากทั้งห้าเผ่าแดงก่ำ และแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ ภายในสีแดงของดวงตาพวกมัน มองเห็นเปลวไฟแห่งโทสะอยู่ในนั้น ซึ่งเป็นเพราะว่า…เวลาแห่งการล้างแค้นได้มาถึงแล้ว!
เมื่อทั้งสองฝ่ายเข้าปะทะซึ่งกันและกัน โดยไม่มีผู้นำหรือกลยุทธ์ใดๆ เป็นเพียงการสังหารซึ่งกันและกันเท่านั้น
เสียงระเบิดทันใดนั้นก็เต็มอยู่ในอากาศ คนของห้าเผ่าหนึ่งคนสังหารศัตรูหนึ่งคน แต่ก็ได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง ด้วยเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง มันเลือกที่จะทำการระเบิดตัวเอง แม้ในขณะที่ร่างของมันระเบิดออก ก็ยังมีรอยยิ้มอันดุร้ายผุดขึ้นมาบนใบหน้า ขณะที่เห็นการระเบิดของตัวเองได้สังหารฝ่ายศัตรูที่อยู่ตรงหน้ามันไปสามคน
เสียงระเบิดดังก้องออกมาในอากาศอย่างต่อเนื่อง ขณะที่คนจากห้าเผ่าคนแล้วคนเล่า หลังจากที่มาถึงจุดสุดท้ายของตัวเองในการต่อสู้ ก็เลือกที่จะใช้วิธีการระเบิดตัวเอง นี่เป็นวิถีของพวกมันที่จะส่งข้อความไปยังสาขาแมงมุม ให้คอยดูการแก้แค้นอย่างเด็ดเดี่ยวของห้าชนเผ่าแห่งอีกาศักดิ์สิทธิ์!
สมาชิกของห้าเผ่าอีกหนึ่งคนได้สูญเสียขาและแขน แม้แต่จุดตานเถียนของมันก็ถูกทำลายไปจนเกินกว่าจะซ่อมแซมกลับคืนมาได้ ทำให้มันไม่อาจจะทำการระเบิดตัวเองได้ แต่มันก็ยังมีฟัน ในที่สุด ทั่วทั้งร่างของมันก็ถูกทำลายไป แต่ฟันของมันก็ยังคงกัดเข้าไปในลำคอของศัตรูอย่างดุร้าย โดยไม่คำนึงถึงสิ่งใดๆ การสังหารซึ่งกันและกันต้องสำเร็จได้อย่างแน่นอน!
เพียงช่วงเวลาสั้นๆ สาขาแมงมุมได้สูญเสียกำลังคนไปมากกว่าหนึ่งร้อยคน ภาพอันโหดร้ายที่กลุ่มคนจากห้าเผ่าได้ระเบิดความบ้าคลั่งออกมาเพื่อล้างแค้น ถึงแม้จะต้องตายไปก็ตามที ทำให้จิตใจของผู้ฝึกตนสาขาแมงมุมสั่นสะท้านกันไปทั่ว
พวกมันหวาดกลัวจนขวัญหนีดีฝ่อ และเริ่มหอบหายใจออกมา การมาเผชิญหน้ากับคนทั้งห้าเผ่าที่โหดเหี้ยมดุร้ายเช่นนี้ ทำให้พวกมันเต็มไปด้วยความรู้สึกขลาดกลัวขึ้นมาในทันที
พวกมันเริ่มหลบหนี ที่ห่างไกลออกไป เก้าผู้อาวุโสมองมาด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง พวกมันก็เริ่มขยับตัวด้วยเช่นกัน แต่ก่อนที่พวกมันจะทันได้คิดเกี่ยวกับสถานการณ์ในตอนนี้ เจ็ดผู้ฝึกตนวิญญาณแรกก่อตั้งจากห้าเผ่าก็พุ่งตรงมายังพวกมัน
ผู้เฒ่าสูงสุด, หัวหน้าเผ่าอูปิง และคนอื่นๆ สายตาพวกมันทั้งหมดเต็มไปด้วยเส้นเลือด ขณะที่พุ่งฝ่าอากาศจนเป็นเสียงแหลมเล็กตรงเข้ามา นี่ก็คือ…สงครามอย่างแท้จริงระหว่างสองชนเผ่า ซึ่งแตกต่างไปจากการสังหารหมู่ก่อนหน้านี้ นี่ก็คือ…การต่อสู้ที่ต้องแลกด้วยชีวิตและความตาย
เมิ่งฮ่าวมองไปรอบๆ ยังทุกสิ่งทุกอย่างที่กำลังเกิดขึ้น เขาเห็นคนทั้งห้าเผ่าพุ่งออกมา และได้เห็นความมุ่งมั่นต้องการล้างแค้นของพวกมัน ในตอนนี้เองที่เสียงสูงๆ ต่ำๆ ได้ยินมา นี่ไม่ใช่เสียงของการเป่าเขาวัวสงคราม แต่เป็นเสียงของกลุ่มคนทั้งหมดของห้าเผ่าที่อยู่ด้านหลังภายในเกราะป้องกัน ถึงจะมีอยู่ไม่ถึงหนึ่งพันคน แต่เสียงของพวกมันก็เปล่งออกมาพร้อมกัน และลอยมายังสนามรบ
คนกลุ่มนี้ทั้งหมดมีอยู่เกือบหนึ่งพันคนที่เป็นเด็ก ที่เหลือเป็นคนชรา พวกมันส่วนใหญ่ไม่มีพื้นฐานฝึกตน เป็นเพียงคนในเผ่าธรรมดาทั่วไป แต่…เมื่อได้เห็นการเสียสละของกลุ่มคนทั้งห้าเผ่าอีกาศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมด พวกมันก็คือความหวัง พวกมันเป็นความหวังของชนเผ่า
ผู้คนเกือบหนึ่งพันคนเริ่มร้องไห้ออกมา ขณะที่พวกมันร้องไห้ ก็กระทืบเท้าลงไปบนพื้น และพวกมันก็เริ่มร้องเพลง นี่เป็นบทเพลงไว้อาลัยในงานศพของเผ่า เป็นบทเพลงที่ร้องขึ้นมาเพื่อไว้อาลัยให้กับดวงวิญญาณของคนในเผ่าที่ตายไป
เสียงนับพันร้องออกมาโดยพร้อมเพรียงกัน เต็มไปด้วยเสียงของเด็กๆ เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา
“ท่านอาจจะอยู่ที่นี่ ท่านอาจกำลังมองดูครอบครัวอยู่ ท่านอาจจะกลับมา…”
“พวกเราหวังว่าสวรรค์จะไม่ขัดขวางเส้นทางของท่าน ให้พื้นดินนำทางท่านไป แสงสีทองที่คงอยู่ของอีกาศักดิ์สิทธิ์ จะช่วยให้สายโลหิตที่น่ายกย่องของท่านยังคงอยู่ในโลกนี้…”
“พวกเราหวังว่าจะปกป้องไม่ให้ท่านถูกฝังโดยผืนทรายแห่งกาลเวลา ปกป้องปีศาจไม่ให้นำท่านจากไป ปกป้องท่านไม่ให้หวาดกลัวต่อเหล่าอสูร ปกป้องไม่ให้สิ่งมีชีวิตใดๆ มารบกวนการพักผ่อนของท่าน…”
“ท่านคือนักรบแห่งชนเผ่าอีกาศักดิ์สิทธิ์! ท่านคือความภาคภูมิใจของชนเผ่าอีกาศักดิ์สิทธิ์! ท่านจะคงอยู่ตลอดกาลในดินแดนของชนเผ่าอีกาศักดิ์สิทธิ์…พวกเรา…จะรอคอยการกลับมาของท่าน!”
เสียงเพลงดังก้องไปทั่วทั้งสนามรบ และขณะที่เป็นเช่นนั้น เมิ่งฮ่าวก็แทบจะมองเห็นภาพของดวงวิญญาณมากมายนับไม่ถ้วนกำลังปรากฎขึ้น ดูเหมือนพวกมันจะค่อยๆ มองกลับไปยังบ้านของตัวเองอย่างช้าๆ ชนเผ่าของพวกมัน
ขณะที่บทเพลงสวดส่งวิญญาณดังขึ้นไปในอากาศ กลุ่มคนของห้าเผ่าซึ่งกำลังต่อสู้อยู่ก็พบว่าหยาดน้ำตากำลังไหลลงมาจากใบหน้าพวกมัน พวกมันเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง และเข่นฆ่าอย่างโหดเหี้ยมดุร้ายมากกว่าเดิม เสียงหัวเราะและหยาดน้ำตาของพวกมัน ทำให้สีหน้าของศัตรูพวกมัน, ผู้ฝึกตนแห่งสาขาแมงมุม เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ในอดีตที่ผ่านมา พวกมันเป็นชนเผ่าที่ชอบเข่นฆ่าสังหาร แต่ก็ไม่เคยพบเห็นชนเผ่าไหนจะระเบิดความบ้าคลั่งได้เท่ากับสิ่งที่มันพบเห็นในตอนนี้ได้เลย
ตอนนี้ พวกมันกำลังหวาดกลัวจนขวัญหนีดีฝ่อ