ตอนที่ 631

เซียนเทียมและเซียนแท้

“ชีวิตของน้องสาวเจ้าสิ” เมิ่งฮ่าวกล่าว รังสีสังหารเดือดพล่าน ปราณกระบี่กรีดเฉือนลงไป ตรงไปยังปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวัง ซึ่งกำลังถูกห่อหุ้มด้วยพลังของฉีหนานอยู่ในตอนนี้

เสียงกระหึ่มดังขึ้นไปในท้องฟ้า ขณะที่ปราณกระบี่เข้าไปใกล้ แต่จากนั้นสายลมสีดำ จู่ๆ ก็พุ่งขึ้นมาอยู่รอบๆ ร่างปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวัง สายลมนั้นรวมตัวเข้าด้วยกันอย่างรวดเร็ว จนน่าตกใจกลายเป็นมังกรสีดำ

มังกรสีดำอ้าปากขึ้น และเสียงกระหึ่มของสายลมก็ดังขึ้นมา ต่อสู้กลับไปยังพลังของฉีหนาน กรงขังแตกกระจายไปในทันที ในเวลาเดียวกันนั้น จู่ๆ สายฝนก็ตกลงมา หนักมากขึ้นเรื่อยๆ กลายเป็นกลุ่มฝนที่ปกคลุมเต็มไปทั่วท้องฟ้า และจากนั้นก็พุ่งตรงไปยังปราณกระบี่

เสียงระเบิดขนาดใหญ่ดังก้องออกมา ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างสั่นสะเทือน โลหิตไหลออกมาจากปากเมิ่งฮ่าวซึ่งกำลังหลบหนีจากไป โดยไม่เหลียวหลังมองกลับไปในสิ่งที่เกิดขึ้น เขาหยิบแผ่นหยกเคลื่อนย้ายทางไกลออกมา ซึ่งเป็นแผ่นหยกที่ได้รับมาจากปรมาจารย์เอกะเทวะในปีนั้น คีบมันไว้ระหว่างสองนิ้ว

แผ่นหยกนั้นใกล้จะแตกสลายไปแล้วเมื่อหลายปีก่อน แต่ก็น่าแปลกใจยิ่ง หลังจากที่ไม่ได้ใช้มานาน มันก็ค่อยๆ ซ่อมแซมตัวเองอย่างช้าๆ และตอนนี้ก็มีความแข็งแกร่งมากขึ้น

แสงเจิดจ้ากระจายออกไป เนื่องจากระดับพื้นฐานฝึกตนในตอนนี้ของเมิ่งฮ่าว เวลาที่จำเป็นต้องใช้ในการกระตุ้นพลังการเคลื่อนย้ายทางไกล จึงลดน้อยลงกว่าเดิมไปมากนัก ใช้เวลาเพียงแค่เจ็ดถึงแปดลมหายใจเท่านั้นก็ทำได้สำเร็จ และจากนั้นเขาก็เริ่มเคลื่อนย้ายทางไกลจากไป

หลังจากที่เมิ่งฮ่าวหายตัวไป เสียงกระหึ่มกึกก้องในบริเวณนั้นก็จางหายไป ปรมาจารย์ตระกูลหวังค่อยๆ เคลื่อนที่ตรงไป ร่างมันเริ่มเลือนลางลงมากขึ้นอย่างช้าๆ และมีแสงกระพริบออกมาเป็นระยะ มองเห็นรอยแผลขนาดใหญ่ลากยาวลงมาจากศีรษะ ผ่านไปยังร่างกายด้านล่าง ทำให้ร่างมันถูกแยกออกครึ่งตัว ดูเหมือนว่ามันกำลังพยายามบังคับให้ร่างกายทั้งสองส่วนรวมเข้าด้วยกัน

เหมือนกับว่ามันไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดใดๆ ขณะที่มองเมิ่งฮ่าวหายตัวไป ดวงตามันสาดประกายด้วยแสงอันลี้ลับ และยิ้มออกมา เพราะร่างกายมันถูกแยกออกเป็นสองส่วน ทำให้รอยยิ้มนั้นดูโหดร้ายและน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง

“เหล่าฟูประเมินเจ้าเด็กน้อยต่ำเกินไป คาดไม่ถึงว่าเจ้าจะมีของวิเศษล้ำค่าเช่นนั้น…”

“แต่เจ้าก็ไม่มีทางหลบหนีข้าไปได้” ขณะที่มันยิ้มอย่างน่ากลัวอยู่นั้น ร่างของปรมาจารย์ตระกูลหวังเริ่มเลือนลางลงไปโดยสิ้นเชิง มันค่อยๆ กลายเป็นกลุ่มควัน ซึ่งจากนั้นก็กระจัดกระจายออกไปรอบๆ บริเวณนั้น

เวลาเดียวกันนั้น ในเทือกเขาของตระกูลหวังในดินแดนด้านใต้ ร่างจริงของปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวัง นอนอยู่ในโลงภายในสุสานที่เชิงเขาลูกที่สิบ ลืมตาขึ้นมา

แสงแปลกๆ ส่องประกายอยู่ภายในดวงตา ขณะที่มันมองขึ้นไปยังหน้าผาที่สูงชันด้านบน มันเริ่มส่งเสียงแหบแห้งหัวเราะหึๆ ออกมา

“ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะว่า ข้าได้ใช้พลังของร่างจริงไปขัดขวางตระกูลจี้ และปิดบังพื้นฐานสมบูรณ์ของเจ้าเด็กน้อย ไม่ให้พวกมันสังเกตเห็นแล้วละก็ ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ พวกมันก็คงจะติดตามร่องรอยและขโมยมันไปแล้วอย่างแน่นอน ถ้าข้าไปอยู่ที่นั่นด้วยร่างจริงเมื่อครู่นี้ ก็คงจะกระทำได้สำเร็จไปแล้ว”

“แต่พื้นฐานแห่งเต๋าที่สมบูรณ์ก็สุกงอม และถึงเวลาที่จะเก็บเกี่ยวแล้ว ถึงแม้ข้าจะออกไปที่ด้านนอกด้วยร่างจริงไม่ได้ แต่ร่างจำแลงก็ได้แอบทิ้งร่องรอยไว้ เห็นได้ชัดว่าปราณกระบี่นั้น มันได้รับมาจากคนอื่น แล้วมันจะสามารถใช้ได้กี่ครั้งกัน? บางทีมันอาจจะมาถึงจุดที่ไม่อาจจะใช้ได้แล้วก็เป็นได้”

ปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวังส่ายหน้าและยิ้มออกมา ภาพซ้อนทับทันใดนั้นก็ปรากฏขึ้นบนร่างมัน เพียงชั่วพริบตา ร่างของภาพลวงตาก็พุ่งขึ้นไปในกลางอากาศ ขณะที่มันเริ่มชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ มันก็เริ่มดูเหมือนกับปรมาจารย์ตระกูลหวังไปทุกส่วน

มือของร่างจำแลงขยับร่ายเวทอย่างรวดเร็ว และชั่วครู่ต่อมา มันก็ขมวดคิ้ว

“ใกล้กับทะเลเทียนเหอ…”

“ทะเลเทียนเหอเป็นเขตหวงห้ามสำหรับขั้นค้นหาเต๋า…” ร่างจำแลงปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวังลังเลอยู่ชั่วขณะ จากนั้นสีหน้ามันก็กลับคืนเป็นปกติ ดวงตาแวบขึ้นขณะที่ค่อยๆ เริ่มเลือนลางไปอย่างช้าๆ

ตรงเขตชายแดนของทะเลทรายตะวันตก ระหว่างทะเลม่วง และทะเลเทียนเหอ เป็นอาณาเขตที่ยืดยาวไกลออกไปสุดสายตา เขตชายแดนนั้นจริงๆ แล้วก็ไม่มีอะไรนอกจากเป็นกองดินขนาดใหญ่ที่คล้ายกับเป็นกำแพงกั้น ตรงด้านหนึ่งน้ำเป็นสีม่วง และอีกด้านน้ำเป็นสีน้ำเงิน ทำให้มองเห็นความแตกต่างระหว่างทะเลม่วง และทะเลเทียนเหอได้เด่นชัดมากยิ่งขึ้น!

ตรงบริเวณเขตชายแดนแห่งหนึ่ง จู่ๆ กระแสน้ำวนสีดำขนาดใหญ่ ก็ปรากฏขึ้นในกลางอากาศ เมิ่งฮ่าวเดินโซเซออกมาจากตรงกลางของกระแสน้ำวน พ่นโลหิตออกมาจากปาก

โลหิตนั้นเป็นสีดำสนิท และเต็มไปด้วยกลิ่นบูดเน่า ใบหน้าเมิ่งฮ่าวซีดขาว และทั่วทั้งร่างก็ถูกห่อหุ้มไว้ด้วยเยื่อบางๆ ซึ่งไม่ใช่อะไรอื่น นอกจากเป็นผีโต้ง ซึ่งช่วยป้องกันไม่ให้ร่างเขาระเบิดออก

แต่เมิ่งฮ่าวก็ยังคงรับรู้ได้ว่า ร่างกายกำลังเน่าเปื่อยอย่างช้าๆ รู้สึกถึงความตายที่ใกล้เข้ามา เริ่มรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

“ปรมาจารย์…ตระกูลหวัง…รุ่นที่สิบ!!” รังสีสังหารอันดุร้ายเดือดพล่านอยู่ในดวงตาเมิ่งฮ่าว ขบฟันแน่นขณะที่โลหิตไหลซึมออกมาจากปากอีก อันที่จริงนี่เป็นอาการบาดเจ็บอย่างเลวร้ายมากที่สุด เท่าที่เขาเคยได้รับมาตลอดช่วงเวลาที่เป็นผู้ฝึกตน

“เจ้าบัดซบนั่นห่างจากการเป็นเซียนเทียมเพียงแค่ก้าวเดียวเท่านั้น” นกแก้วแผดร้องขึ้นมาอย่างกราดเกรี้ยว กระพือปีกขึ้นลง “ทำไมมันถึงได้ไร้ยางอายเช่นนี้! มันมาโจมตีเจ้าจริงๆ, เมิ่งฮ่าว! สารเลว! ตอนนี้อู่เหยียถูกผนึกอยู่ มิเช่นนั้น ไม่ว่าเจ้าบัดซบนั่นจะมีขนหรือไม่ ข้าก็ต้องทะลวงมันอย่างแน่นอน!”

“เซียนเทียมคืออะไร?” เมิ่งฮ่าวถาม กดมือลงไปที่หน้าอกอีกครั้ง ขณะที่ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงกระจายไปทั่วร่าง อย่างช้าๆ แสงสีม่วงเริ่มปรากฏขึ้นในดวงตา ขณะที่เขาใช้อายุขัยของตัวเองทำการรักษาอาการบาดเจ็บ

“เซียนเทียมก็คือสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำ ที่ไม่มีโอกาสจะบรรลุกลายเป็นเซียน!” นกแก้วกล่าวด้วยความเดือดดาล “พวกมันไม่มีเต๋าของตนเอง แต่ก็ยังไม่ยอมจะตายไป พยายามทำให้ตนเองสอดคล้องกับเต๋าของผู้อื่น และใช้เต๋านั้นให้พวกมันกลายมาเป็นเซียน นั่นก็คือเซียนเทียม!”

“บางคนก็ยอมตายดีกว่าจะกลายเป็นเซียนเทียม ซึ่งมีเต๋าเป็นของคนอื่น แต่บางคนก็ยอมที่จะทำทุกวิถีทาง เพื่อหลีกเลี่ยงจากความตาย ซึ่งตามหลักแล้วก็เป็นพวกที่ทรยศต่อเต๋า!”

“ในขุนเขาทะเลที่เก้า ผู้ที่เป็นเซียนเทียมที่ยิ่งใหญ่มากที่สุดก็คือตระกูลจี้ พวกมันได้เปลี่ยนแปลงสวรรค์ และเซียนของพวกมันทั้งหมดต่างก็เป็นเซียนเทียม แต่ก็เป็นผู้ที่แข็งแกร่งมากที่สุดในหมู่เซียนเทียมทั้งหลาย!”

“ต่อมาก็คือตระกูลและสำนักต่างๆ หลังจากที่ได้รับความรู้แจ้งแห่งเต๋าจากบรรพบุรุษ พวกมันก็เดินไปบนเส้นทางของเซียนเทียม!” ครั้งนี้ นกแก้วไม่ได้ปกปิดข้อมูลไว้แม้แต่น้อย

เมิ่งฮ่าวครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดนี้อย่างเงียบๆ เขาได้พบว่าวิชาแปลงม่านตาม่วงกำลังรักษาอาการบาดเจ็บได้น้อยลงไปเรื่อยๆ ไม่สามารถรักษาได้รวดเร็วเหมือนก่อนหน้านี้ ถึงแม้ว่าวิชานี้จะยังได้ผลอยู่ แต่ก็มีประสิทธิภาพช้าลงเป็นอย่างมาก จิตใจเขาจมดิ่งลงไป

“บางคนอาจจะมีแรงบันดาลใจสูง มีความมุ่งมั่นต่อเต๋าอย่างแท้จริง ซึ่งยอมจะมีชีวิตอยู่ในตอนเช้า และตายไปในตอนเย็น ก็จะได้ครอบครองเต๋าของตนเอง บุคคลเช่นนั้นสามารถจะเผชิญหน้ากับความตายด้วยความยินดี”

“เมื่อบุคคลเช่นนั้นทำได้สำเร็จ พวกมันก็จะกลายเป็นเซียนที่แท้จริง!”

“แต่หลังจากที่ตระกูลจี้เปลี่ยนแปลงสวรรค์ เซียนแท้ก็ยากจะพบเห็น บางทีทุกๆ หนึ่งพันปี อาจจะปรากฏขึ้นบนดาวดวงใดดวงหนึ่ง บนสี่ดวงดาวที่ยิ่งใหญ่เต๋าจะได้รับการยืนยัน และจะสำเร็จการกลายเป็นเซียน เมื่อไหร่ที่ใครบางคนได้บรรลุกลายเป็นเซียนบนดาวดวงนั้น อีกหนึ่งพันปีต่อมา บุคคลที่สองก็อาจจะไม่สามารถบรรลุได้ ดังนั้นการที่จะกล่าวว่า ในทุกหมื่นปีทั่วทั้งขุนเขาทะเลที่เก้า จะมีเซียนแท้ปรากฏขึ้นไม่น้อยกว่าสิบคน ก็เป็นการคุยโวโอ้อวดมากเกินจริง”

“เมื่อรวมเข้ากับทัณฑ์เซียนแท้ จำนวนของเซียนแท้ที่สามารถมีชีวิตรอด อยู่ในสี่ดวงดาวอันยิ่งใหญ่ก็มีไม่เกินสิบคน!” เมื่อพูดถึงตอนนี้ เสียงของนกแก้วก็เริ่มโศกเศร้าและไม่พอใจ

“ทัณฑ์เซียนแท้?” เมิ่งฮ่าวถาม ส่งสัมผัสศักดิ์สิทธิ์เข้าไปในหน้ากากสีโลหิต เมื่อเห็นว่าอ๋าวเฉี่ยนกำลังฟื้นฟูกลับคืนมา เขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมา

“ใครก็ตามที่ปรารถนาจะค้นหาเต๋าของตนเอง และกลายเป็นเซียนแท้ต้องเผชิญกับมัน ถ้าทำได้สำเร็จก็ไม่ต้องพูดถึง แต่ถ้าล้มเหลว พวกมันก็จะแตกดับไปกลายเป็นกฎแห่งธรรมชาติของสวรรค์และปฐพี”

“ถ้าสำเร็จก็หมายความว่าจะกลายเป็นเซียนแท้ ต่อจากนั้นเมื่อทัณฑ์เซียนใดๆ เกิดขึ้น คนผู้นั้นก็จะก้าวหน้ารุ่งเรืองต่อไป นอกเหนือจากเซียนแท้แล้ว ก็ไม่มีใครจะสามารถมาต่อกรได้” ยากที่บอกได้ว่านกแก้วกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ทันใดนั้นเสียงของมันก็หดหู่ลง

ดวงตาเมิ่งฮ่าวแวบขึ้น ขณะที่มองไปยังนกแก้ว และจากนั้นก็ถามปัญหาอื่น “ปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวังกล่าวถึงสิ่งที่เกี่ยวกับพื้นฐานเต๋าสมบูรณ์ มันหมายความว่าอะไร?”

“เจ้าฝึกฝนมาจากคัมภีร์สุดยอดวิญญาณ ถึงแม้ข้าจะไม่เข้าใจเกี่ยวกับมันมากนัก แต่ข้าก็รู้ว่ามันก็คือหนึ่งในสามคัมภีร์อันยิ่งใหญ่ ถ้าเจ้าฝึกฝนมันจนครบถ้วนสมบูรณ์ เจ้าก็จะกลายเป็นปรมาจารย์สุดยอดวิญญาณ!”

“อย่างไรก็ตาม ขั้นสมบูรณ์ก็มีแต่อยู่ใต้ตัดวิญญาณลงไปเท่านั้น นั่นก็คือ รวบรวมลมปราณ, พื้นฐานลมปราณ, สร้างแกนลมปราณ และวิญญาณแรกก่อตั้ง ทั้งหมดสี่ขั้น สำหรับการที่จะฝึกฝนมันหลังจากนั้น ก็ไม่มีใครรู้นอกจากปรมาจารย์สุดยอดวิญญาณในรุ่นก่อน”

“สำหรับพื้นฐานเต๋าสมบูรณ์ นั่นเป็นสิ่งที่ผู้ที่ฝึกคัมภีร์สุดยอดวิญญาณเท่านั้น ถึงจะมีคุณสมบัติได้ครอบครอง ยิ่งไปกว่านั้น ใครก็ตามที่มีคุณสมบัติเช่นนั้น ก็จะมีโอกาสเป็นอย่างสูงมากๆ ที่จะบรรลุถึงขั้นเซียนแท้”

“เท่าที่เซียนเทียมสนใจ ถ้าพวกมันได้ครอบครองพื้นฐานเต๋าของเจ้า นั่นก็จะหมายความว่า พวกมันจะมีโอกาสสำหรับทางเลือกอื่น! ด้วยประสบการณ์และการเตรียมตัวอย่างเพียงพอ พวกมันก็อาจจะสามารถเปลี่ยนแปลงเส้นทางจากเซียนเทียม ให้เข้าไปในอาณาจักรของเซียนแท้ได้!”

“ที่สำคัญมากที่สุด การได้ครอบครองพื้นฐานเต๋าสมบูรณ์ ก็หมายความว่า ถ้าเจ้าล้มเหลวในการกลายเป็นเซียนแท้ เจ้าก็จะไม่ตายไป! เจ้าสามารถเอาพื้นฐานเต๋าของเจ้าออก และหลบหนีไปจากความตายได้หนึ่งครั้ง!”

หลังจากที่ได้ยินคำอธิบาย ตอนนี้เมิ่งฮ่าวก็เข้าใจถึงทุกสิ่งทุกอย่าง ที่ปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวังได้กล่าวมา

และยังเข้าใจด้วยว่า ทำไมตระกูลจี้ถึงไม่เคยมาค้นหาเขา ส่วนใหญ่แล้ว อันตรายมากมายที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน ก็ถูกปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวัง ช่วยกำจัดไปอย่างลับๆ

มันเหมือนกับเป็นผู้พิทักษ์เต๋า ยกเว้นเสียแต่ว่า จุดประสงค์ที่มันปกป้องคุ้มครองเมิ่งฮ่าว ก็เพื่อจะขโมยพื้นฐานเต๋าของเขา!

“จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าพื้นฐานเต๋าของข้าถูกนำออกไป?” เมิ่งฮ่าวถามขึ้นอย่างช้าๆ แสงอันลึกล้ำหมุนวนไปมาอยู่ในส่วนลึกของดวงตา

นกแก้วครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะ จากนั้นก็กล่าวตอบด้วยเสียงแผ่วเบา “ถ้าหอคอยไม่มีพื้นฐาน จะเกิดอะไรขึ้น?”

“มันก็จะพังลงมา” เมิ่งฮ่าวตอบเสียงราบเรียบ “มันจะไม่มั่นคงและจะถูกทำลายไป”

“เรื่องเช่นเดียวกันนี้ก็จะเกิดขึ้นกับเจ้า ถ้ามีใครมาขโมยพื้นฐานเต๋าของเจ้า, เจ้าก็จะตายไป”

“เมิ่งฮ่าว รีบออกไปจากที่นี่!” นกแก้วร้องตะโกนด้วยความกระวนกระวาย “เจ้าบัดซบนั่นถึงจะจากไปแล้ว แต่จากที่มันได้กล่าวไว้ มันได้เพาะเมล็ดเต๋าอยู่ในตัวเจ้าเมื่อนานมาแล้ว หลบหนีไป! หนีไปจนกระทั่งเจ้าแข็งแกร่งกว่านี้!”

“สำหรับกลิ่นอายของเจ้า ผีโต้งสามารถปกปิดมันไว้ได้ ถ้าปรมาจารย์ตระกูลหวังหาเจ้าพบในเร็วๆ นี้ ก็คงจะไม่ใช่เรื่องดี!”

เมิ่งฮ่าวยืนอยู่นั่นอย่างเงียบๆ ความรู้สึกอันยากที่จะอธิบายออกมาได้ พุ่งขึ้นมากลายเป็นอารมณ์ที่ค่อนข้างดุร้าย อย่างช้าๆ ริมฝีปากเขาบิดขึ้นจนกลายเป็นรอยยิ้มอันเย็นชา

เขารู้ว่าถ้าไปเปรียบเทียบกับปรมาจารย์ตระกูลหวัง เขาก็ไม่มีอะไรนอกจากเป็นแค่แมลงตัวเล็กๆ แต่จิตใจเขาก็ยังคงเต้นรัวด้วยความดุร้าย ตอนนี้เมื่อเรื่องนี้ได้เกิดขึ้นมาแล้ว มันก็จะไม่มีทางจางหายไป แต่ได้กลายเป็นสิ่งที่คล้ายกับเป็นเมล็ดพันธุ์

มันคล้ายกับเป็นเมล็ดพันธุ์ที่ถูกฝังอยู่ในส่วนลึก ในซอกหลืบของจิตใจเมิ่งฮ่าว

“ข้าเข้าใจถึงกฎแห่งป่าเมื่อนานมาแล้ว” เมิ่งฮ่าวพึมพำกับตัวเอง “สักวันหนึ่ง ข้าจะต้องบรรลุเต๋าของข้า และปรมาจารย์ตระกูลหวังจะต้องตายไป ถ้าตระกูลหวังเข้ามาในเส้นทางของข้า เมื่อข้ามีเต๋าอันยิ่งใหญ่ของตนเอง…”

“ข้าก็จะทำให้ดินแดนด้านใต้ไม่มีตระกูลหวังอีกต่อไป!” เมิ่งฮ่าวเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ความดุร้ายในจิตใจพุ่งขึ้นมาอีกครั้ง

เขาสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ และมองไปรอบๆ จากนั้นก็มองออกไปยังทิศทางของทะเลเทียนเหอ ดวงตาสาดประกาย เขาเริ่มบินออกไปอย่างรวดเร็ว ในเวลาเดียวกันนั้นก็รักษาตัวเองไปด้วย

ในที่สุด เขาก็บรรลุถึงกำแพงที่มองไม่เห็น ซึ่งแยกทะเลม่วงและทะเลเทียนเหอออกจากกันโดยสิ้นเชิง เขากระแทกเข้าไปในกำแพง และจากนั้นก็พุ่งทะลุผ่านออกไป กลิ่นน้ำเค็มของทะเลเต็มอยู่ในอากาศ นี่ก็คือ…ทะเลเทียนเหอ!

ทะเลอันไร้ขอบเขตประดังพรั่งพรูไปทั่วทุกทิศทาง ที่ห่างไกลออกไป ดวงตะวันกำลังจะลาลับ ในแสงของช่วงยามสนธยา สิ่งที่สามารถมองเห็นได้ทั้งหมดก็คือ คลื่นที่งดงามและแสงสีส้มเข้ม

“ข้าจำเป็นต้องระมัดระวังตัวในทุกเรื่อง เตรียมพร้อมสำหรับความไม่แน่นอนทั้งหลาย…” เมิ่งฮ่าวยกมือขึ้นมา ในมือมีแผ่นหยกเคลื่อนย้ายทางไกล ตอนนี้มันใกล้จะแตกกระจายออกไปได้ทุกเมื่อ หลังจากที่ลังเลอยู่ชั่วขณะ ดวงตาก็เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น และกดมือลงไป จากความเข้าใจจากการใช้แผ่นหยกก่อนหน้านี้ เขาบอกได้ว่าระยะทางของการเคลื่อนย้ายทางไกล ขึ้นอยู่กับพลังของพื้นฐานฝึกตนที่ส่งเข้าไปในแผ่นหยกนี้

เขากดมือลงไปแรงๆ และไม่นานต่อมา กระแสน้ำวนสีดำก็ปรากฏขึ้นอยู่รอบๆ ตัว เขาถูกดูดเข้าไป และจากนั้นก็หายตัวไป

หลังจากที่เมิ่งฮ่าวหายตัวไป เวลาผ่านไปชั่วธูปไหม้หมดหนึ่งดอก ทันใดนั้นอากาศตรงตำแหน่งที่เมิ่งฮ่าวเพิ่งจะจากไปก็บิดเบี้ยวไปมา ชั่วขณะต่อมา ภาพของปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวังก็โผล่ออกมา มันมองไปรอบๆ จากนั้นก็ขมวดคิ้ว

“ช่างเป็นเด็กน้อยที่เจ้าเล่ห์นัก” มันกล่าวเสียงราบเรียบ “กลิ่นอายของเจ้าหายไปจากที่แห่งนี้ แต่ข้าก็รู้ว่าเจ้าไปอยู่ในทะเลเทียนเหอ”

“เจ้าไม่อาจจะหลบหนีเหล่าฟูไปได้ พื้นฐานเต๋าสมบูรณ์ของเจ้าต้องเป็นของข้า เจ้าอาจจะพอใจที่สามารถหลบซ่อนตัวเองไว้ได้ แต่เหล่าฟูก็ค้นหาเจ้าได้” ด้วยเช่นนั้น ร่างของมันก็แวบขึ้น และหายตัวไป