ตอนที่ 95 หญ้าเกล็ดมังกร
“ผมหรือ” ซุนเทารู้สึกดีใจจนกำมือแน่น มองไปยังจางเซวียนด้วยสายตาหยิ่งยโส
หลังจากการสอบสองส่วนแรก ผู้เข้าสอบคนไหนจะได้เป็นศิษย์ของนักปรุงยาก็ค่อนข้างชัดเจนแล้ว
จางเซวียนไม่สนใจซุนเทาที่กำลังรู้สึกได้ใจอย่างสุดๆ เขาขมวดคิ้วขึ้นทันทีที่ได้ยินว่าตนสอบไม่ผ่าน
จะเป็นไปได้อย่างไร
คำตอบของเขาลอกมาจากหอสมุดเทียบฟ้าล้วนๆ แล้วมันจะผิดได้อย่างไร เป็นไปไม่ได้หรอก
“นักปรุงยาทั้งสองท่าน ผมอยากทราบว่าตัวเองตอบอะไรผิดไปอย่างนั้นหรือ” จางเซวียนลุกขึ้นพร้อมกับเดินตรงไปถามนักปรุงยา
“ทำไมหรือ นี่คุณสงสัยในการตรวจคำตอบของนักปรุงยาทั้งสองท่านอย่างนั้นหรือ จะผิดก็ผิดตรงที่คุณจำสมุนไพรต้นนั้นไม่ได้น่ะสิ หรืออาจจะเขียนชื่อของสมุนไพรต้นนั้นผิดไป”
ซุนเทายืนขวางทางจางเซวียนแล้วสะบัดชายเสื้อ พร้อมกับพูดจาสั่งสอนจางเซวียนเหมือนตนเป็นปรมาจารย์เสียเอง “แทนที่จะหาเรื่องคนอื่น ไม่กลับบ้านไปตั้งใจอ่านหนังสือเสียล่ะ วิชาการก็คือวิชาการ ภาคปฏิบัติก็คือภาคปฏิบัติ คุณทำข้อสอบเชิงวิชาการได้ไม่เลวก็จริง แต่ดันตกม้าตายในทางปฏิบัติ ไม่รู้จักชื่อสมุนไพรแล้วจะเป็นศิษย์ของนักปรุงยาได้หรือ” เสียงของเขาหนักแน่นและมีความเป็นผู้ทรงภูมิแฝงอยู่
น้องชาย เมื่อครู่นายเพิ่งจะรู้สึกได้ใจที่สอบได้หนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์เต็มอยู่เลยไม่ใช่หรือ
ที่นายสอบได้หนึ่งร้อยคะแนนเต็ม ฟังดูก็แอบน่ากลัวนิดๆ แหละ แต่ผลการสอบของ ‘การวิเคราะห์ภายในเวลาที่กำหนด’ น่ะ ไม่นับรวมคะแนนของส่วนนั้นหรอกนะ
“คุณเขียนชื่อของสมุนไพรผิด คำตอบที่ถูกต้องคือต้นหญ้าเกล็ดปลา คุณเขียนเป็นหญ้าเกล็ดมังกรน่ะสิ” โอวหยางเฉิงเห็นจางเซวียนสงสัยจึงกล่าวอธิบายออกมา “แต่อย่าเสียใจไปเลย สามารถทำข้อสอบในส่วนที่หนึ่งได้เต็มหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์แสดงว่าตัวคุณเองก็มีความรู้เรื่องสมุนไพรในระดับหนึ่ง วันหลังให้คอยสังเกตสมุนไพรรอบตัวให้มาก ศึกษาให้ดีๆ แล้วเอาความรู้ในตัวมารวมกัน การสอบครั้งต่อไปคุณจะต้องสอบผ่านอย่างแน่นอน”
“ถูกต้อง คุณอายุยังน้อย อย่าเพิ่งรีบร้อน ขอเพียงขยันหมั่นเพียรไม่ท้อถอย เอาความรู้ทั้งหมดมารวมกัน อีกไม่นาน คุณจะต้องได้เป็นศิษย์ของนักปรุงยาตัวจริงเสียงจริงแน่” ตู้หม่านพูดเสริมบ้าง
ถ้าเป็นผู้เข้าสอบคนอื่น นักปรุงยาทั้งสองคนนี้จะไม่อธิบายอะไรให้ฟังอย่างเด็ดขาด แต่จางเซวียนพึ่งจะสอบได้คะแนนเต็มหนึ่งร้อย ทำให้แม้แต่พวกเขาสองคนก็ยังรู้สึกเสียดายแทน
“คุณบอกว่าสาเหตุที่ผมสอบไม่ผ่านก็เพราะเรื่องนี้ใช่ไหมครับ” จางเซวียนเพิ่งจะรู้ถึงสาเหตุที่ทำให้ตนสอบไม่ผ่าน เขาเดินกลับไปที่โต๊ะแล้วหยิบหญ้าต้นนั้นขึ้นมามองอย่างตั้งใจ “พวกคุณมั่นใจว่ามันเป็นหญ้าเกล็ดปลาหรือครับ”
“แน่นอน รากของมันคล้ายกับเกล็ดปลา ใบออกสีเขียวผสมเทา ถ้าไม่ใช่หญ้าเกล็ดปลาแล้วมันคือหญ้าอะไรล่ะ” ซุนเทาแย่งพูดด้วยน้ำเสียงที่หยิ่งทะนง ทั้งๆ ที่โอวหยางเฉิงกับตู้หม่านยังไม่ได้พูดอะไรเลย
หญ้าเกล็ดปลาเป็นสมุนไพรที่หายาก ลักษณะของสมุนไพรชนิดนี้ตรงกับที่ซุนเทาพูดไม่มีผิด รากเหมือนเกล็ดปลาและใบสีเขียวผสมเทาแม้จะเป็นสมุนไพรที่หายาก แต่ก็มีบันทึกในตำราต่างๆ
ที่จางเซวียนเขียนผิดแล้วแก้ใหม่ก็คือสมุนไพรชนิดนี้แหละ
“มันไม่ถูกตรงไหนหรือ” โอวหยางเฉิงชื่นชมในการวิเคราะห์ของซุนเทาแล้วมองจางเซวียนด้วยความสงสัย
“ไม่ถูกแน่นอน” จางเซวียนส่ายหัว “ท่านนักปรุงยาทั้งสอง ขนาดเอาสมุนไพรอะไรมาสอบ พวกคุณยังไม่รู้ แล้วมาตัดสินให้ผู้เข้าสอบสอบตกแบบนี้ มันไม่ถูกต้องนะครับ”
“บังอาจ” ซุนเทาเข้าใจว่าจางเซวียนกำลังพยายามจะเรียกน้ำตาเพื่อให้นักปรุงยาทั้งสองคนเกิดความสงสารจึงรีบพูดแทรกทันที “ท่านนักปรุงยาเป็นผู้ออกข้อสอบเอง แล้วจะมีข้อผิดพลาดได้อย่างไร คุณอย่าพูดจาส่งเดช มาหาเรื่องทะเลาะวิวาทแถวนี้เลยจะดีกว่า…”
การที่ซุนเทาสอบผ่านการสอบส่วนที่สอง เขาอาจจะกลายเป็นศิษย์ของนักปรุงยาสองคนนี้ก็ได้ แบบนี้เขาจึงต้องเริ่มทำคะแนนพิศวาสตั้งแต่แรกเพื่อให้อาจารย์ปรานีตน
“จะพูดจาส่งเดชหรือไม่สามารถพิสูจน์ได้ง่ายมาก ห้องหนังสือที่อยู่ตรงข้ามกับห้องสอบมีหนังสืออยู่ รบกวนให้ใครสักคนช่วยไปหยิบหนังสือ ตรงชั้นหนังสือตู้ที่เก้า เล่มล่างสุดที่ชื่อว่า ‘รายละเอียดของสมุนไพรชนิดพิเศษ’ มาหน่อยครับ” จางเซวียนขี้เกียจที่จะไปต่อปากต่อคำกับคนปัญญาอ่อนที่เอาแต่เอะอะโวยวาย เขาจึงพูดขึ้นอย่างช้าๆ
“จูหวาหัว คุณไปหยิบหนังสือเล่มนั้นมาที” โอวหยางเฉิงและตู้หม่านมองหน้ากันสักพักก็ออกคำสั่ง
จูหวาหัวที่เมื่อครู่พาผู้เข้าสอบเข้ามาในห้องสอบก็พยักหน้าแล้วเดินออกไปทันที ไม่ช้าเขาก็กลับมาพร้อมกับหนังสือชื่อ ‘รายละเอียดของสมุนไพรชนิดพิเศษ’
ที่จางเซวียนพูดถึง
“เปิดไปหน้าที่สิบเจ็ดจะมีรายละเอียดของหญ้าเกล็ดปลาบันทึกอยู่” จางเซวียนกล่าว
จูหวาหัวได้ยินก็รีบเปิดไปยังหน้าที่สิบเจ็ด
มีบันทึกรายละเอียดของหญ้าเกล็ดปลาอยู่จริงๆ
“คนบ้าอะไร จำได้แม่นยำขนาดนี้วะเนี่ย” โอวหยางเฉิงกับตู้หม่านมองหน้ากันและกัน พวกเขาตะลึงกับความสามารถของจางเซวียนที่สุด
หญ้าเกล็ดปลาเป็นสมุนไพรที่พวกเขาสุ่มนำมาสอบ รายละเอียดของการสอบจะไม่มีใครรู้ล่วงหน้าก่อนเป็นอันขาด ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็จะไม่มีใครสามารถทุจริตการสอบได้
แต่จางเซวียนกลับสามารถบอกได้ว่า ข้อมูลของหญ้าชนิดนี้บันทึกไว้ในหนังสือเล่มไหน หน้าที่เท่าไร และวางไว้ตรงตำแหน่งอะไร ความสามารถแบบนี้มันเหนืออัจฉริยะจริงๆ
“รบกวนคุณช่วยอ่านรายละเอียดเกี่ยวกับข้อมูลของหญ้า
เกล็ดปลาออกมาหน่อยครับ” จางเซวียนไม่สนใจว่าทั้งสองจะตกตะลึงกับอะไรสักแค่ไหน เขารีบพูดต่อ
“หญ้าเกล็ดปลาเติบโตในบึงน้ำ เนื่องจากรากมีลักษณะคล้ายกับเกล็ดปลาจึงได้ชื่อเรียกว่าหญ้าเกล็ดปลา ลำต้นมีสีเขียวผสมเทา ใบมีสีขาว หญ้าเกล็ดปลาที่โตเต็มที่ รากจะมีขนาดเท่ากับเมล็ดถั่วเหลือง…”
จูหวาหัวยิ่งอ่านเสียงยิ่งเบา เพราะแม้แต่เขาเองก็เริ่มสังเกตเห็นว่า ‘หญ้าเกล็ดปลา’ ที่วางอยู่บนโต๊ะ ไม่ค่อยจะเหมือนกับที่หนังสือได้บันทึกเอาไว้สักเท่าไร
“ส่วนบนของใบหญ้าเกล็ดปลาจะเป็นสีขาว สมุนไพรต้นตรงหน้าเราต้นนี้ไม่มี รากของหญ้าเกล็ดปลาจะมีขนาดเท่ากับเมล็ดถั่วเหลือง
แต่รากของสมุนไพรต้นนี้ ทุกๆ ส่วนมีขนาดเท่ากับเล็บมือทั้งนั้น นับว่าขนาดใหญ่กว่าที่หนังสือบันทึกเอาไว้อย่างมาก” จางเซวียนหยิบ ‘หญ้าเกล็ดปลา’ ขึ้นมาแล้วชี้ไปที่จุดต่างๆ อย่างชัดเจน
“นี่มัน…” โอวหยางเฉิงและตู้หม่านรีบคว้าหนังสือ ‘รายละเอียดของสมุนไพรชนิดพิเศษ’ ในมือของจูหวาหัวมาแล้วเปิดอ่าน พวกเขาเองก็พบกับจุดแตกต่างหลายจุดเช่นกัน
“ในเมื่อไม่ใช่หญ้าเกล็ดปลา งั้นก็ต้องเป็นสมุนไพรที่มีความคล้ายคลึงกัน ในโลกแห่งสมุนไพร สมุนไพรที่มีความคล้ายคลึงกันมีจำนวนมากมายนับไม่ถ้วน แต่สมุนไพรต้นนี้มีความเป็นไปได้อย่างเดียว… มันคือหญ้าเกล็ดมังกรตามที่ผมได้เขียนเอาไว้ ถ้าพวกคุณคิดว่าสมุนไพรตัวนี้ไม่มีอยู่จริง คุณสามารถกลับไปที่ห้องหนังสือเมื่อครู่แล้วหยิบเอาหนังสือที่วางอยู่ตรงมุมขวาของชั้นวางหนังสือตู้ที่สี่ได้ ชื่อหนังสือคือ ‘บทเรียบเรียงสมุนไพรหายาก’ ที่ท่านปรมาจารย์หลิวต้าเขียนเอาไว้เมื่อสามสิบปีก่อน ตรงหน้าที่ห้าสิบสี่จะมีบันทึกเกี่ยวกับสมุนไพรชนิดนี้อยู่”
หลิวต้าเป็นนักปรุงยาชื่อดังเมื่อสามสิบปีที่แล้ว เขาเดินทางไปเก็บและศึกษาสมุนไพรต่างๆ ในป่าลึก สร้างคุณงามความดีให้กับวงการนักปรุงยาเป็นอย่างมาก
“แน่นอน ถ้าพวกคุณยังไม่เชื่ออีก ผมก็ยังมีวิธีพิสูจน์ความจริง” จางเซวียนยิ้ม “หญ้าเกล็ดปลาเป็นสมุนไพรธาตุอุ่น หากแกะเปลือกของผนังรากออกก็จะมีของเหลวสีขาวน้ำนมไหลออกมา แต่สมุนไพรต้นที่อยู่ในมือผมต้นนี้ เป็นสมุนไพรธาตุเย็น หากแกะผนังรากออกจะมีของเหลวสีเหลืองไหลออกมาพร้อมกับจะปล่อยไอความเย็นออกมาด้วย ท่านนักปรุงยาทั้งสองเป็นผู้ที่มีความชำนาญในสมุนไพรต่างๆ อย่างมาก พวกคุณย่อมรู้ว่าการทดสอบง่ายๆ แบบนี้ก็เพียงพอที่จะสามารถแยกประเภทของสมุนไพรได้แล้ว ถูกไหมครับ”
“คือ…”
ตู้หม่านมองไปที่จูหวาหัว เป็นสัญญาณบอกให้เขาเดินไปหยิบหนังสือเล่มที่จางเซวียนพูดถึงมา ส่วนตัวตู้หม่านเองก็หยิบต้น ‘หญ้าเกล็ดปลา’ ขึ้นแล้วใช้แรงฉีกรากมันออก
หญ้าเกล็ดปลาในมือเขาก็มีของเหลวสีเหลืองอ่อนไหลออกมาทันที เมื่อของเหลวสีเหลืองไหลออกมาก็ทำให้คนที่อยู่รอบๆ เกิดอาการหนาวสะท้าน
“เป็นอย่างที่ว่าจริงๆ ด้วย” นักปรุงยาทั้งสองเริ่มงุนงงเล็กน้อย
สิ่งที่พวกเขาเห็นและสัมผัสได้ล้วนเป็นสิ่งที่จางเซวียนพูดเอาไว้ก่อนแล้วทั้งนั้น
สมุนไพรต้นนี้ไม่ใช่หญ้าเกล็ดปลาจริงๆ!
ตอนนี้ จูหวาหัวกลับมาถึงห้องสอบอีกครั้งพร้อมกับหนังสือ ‘บทเรียบเรียงสมุนไพรหายาก’ ในมือ เขาพลิกไปหน้าที่ห้าสิบสี่ก็เจอกับรายละเอียดข้อมูลของหญ้าเกล็ดมังกรที่จางเซวียนพูดเอาไว้ไม่มีผิด
พวกเขาทั้งสองเป็นถึงผู้คุมสอบ แต่กลับตรวจข้อสอบผิด…
โอวหยางเฉิงและตู้หม่านรู้สึกขายหน้าอย่างบอกไม่ถูก
เกิดความเงียบสงัดในห้องสอบอีกครั้ง
ทุกคนในห้องต่างมองไปที่จางเซวียนเหมือนกับเห็นสัตว์ประหลาด
นี่มันอะไรกันเนี่ย แกสามารถจำลักษณะและความแตกต่างของหญ้าเกล็ดมังกรกับหญ้าเกล็ดปลาได้ อันนี้ยังไม่เท่าไร แต่ยังสามารถจำได้ว่ามีบันทึกอยู่ในหนังสือเล่มไหน หน้าที่เท่าไร และวางอยู่ตำแหน่งไหนในห้องหนังสือ… จะมีพรสวรรค์มากมายอะไรขนาดนี้
แกยังเป็นมนุษย์อยู่รึเปล่า?
ส่วนซุนเทาที่เมื่อครู่คิดจะแสดงความสามารถของตนกดดันจางเซวียนเพื่อเอาหน้า ตอนนี้เขาเองก็ได้แต่ยืนช็อกอยู่กับที่ ตัวเขาสั่นไปมาอย่างเห็นได้ชัด น้ำตาเริ่มไหล ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าอีกฝ่ายมันความจำดีขนาดนี้ ให้ตายก็จะไม่ทำเป็นอวดดีต่อหน้ามันเด็ดขาด
ตอนนี้ ไม่เพียงแต่จะอวดดีไม่ได้ แต่กลับกลายเป็นคนโง่ในสายตาทุกคนไปเลย
ถ้าเป็นไปได้ ซุนเทาคงจะมุดดินหนีไปอยู่อีกซีกโลกหนึ่งไปแล้ว