Chapter 8
ตกกระไดพลอยโจน
ภายในรถ อากิโอะบอกว่า “ต้องพาแม่กับยายคุณไปไว้ในที่ๆ ปลอดภัยซะก่อน”
“ครับ” ซึบาสะพยักหน้าเห็นด้วย เขาก็อยากทำอย่างนั้นมานานแล้ว แต่ว่าเขาไม่รู้จักใครเลยที่จะช่วยเขาได้ รอบตัวเขามีแต่คนของยามาโตะทั้งนั้น อากิโอะสั่ง “บอกทางด้วย”
“ครับ” ซึบาสะรับคำ เขารีบบอกทางที่จะไปบ้านคุณยายทันที “ไปทาง…….”
อากิโอะขับรถไปตามเส้นทางที่ซึบาสะบอก
ขณะเดียวกันบอดี้การ์ดก็โทรรายงานไคโตะทันที “คุณไคโตะครับ ท่านนายกฯ ขับรถออกไปแล้วครับ”
“หือ?” ไคโตะเลิกคิ้วขึ้นพลางถาม “ไปกับใคร?”
“ไปคนเดียวครับ” บอดี้การ์ดตอบ ไคโตะถามต่อ “เอารถคันไหนไป?”
“ทะเบียน……….ครับ” บอดี้การ์ดตอบ ไคโตะจึงบอก “ติด GPS ไว้ไม่ใช่เหรอ เช็กกับ GPS ซะ”
“อ่า…ครับ” บอดี้การ์ดรับคำสั่ง เมื่อกี้เขาตกใจจนลืมไปเลยว่ารถทุกคันที่ใช้อยู่ติด GPS เอาไว้ ไคโตะตัดสายแล้วเปิดระบบติดตาม GPS ขึ้นมา เขาเห็นจุดที่ GPS เคลื่อนที่อยู่บนแผนที่จึงรายงานเจ้านายว่า “คุณซึบาสะกำลังมุ่งหน้าไปตามถนนหมายเลข……..ครับ”
“หึ! คิดจะอินาริซินะ” ยามาโตะเหยียดมุมปากคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “เอาเถอะ รอให้เขาไปถึงอินาริซะก่อนค่อยโทรไปล่ะกัน คุณก็เตือนผมด้วยล่ะ”
“ครับ” ไคโตะรับคำสั่งแล้วคอยดูพิกัด GPS บนแผนที่ ยามาโตะมองออกไปนอกรถยิ้มบางๆ
เซรินมองดูพวกบอดี้การ์ดที่โทรรายงาน ‘คุณไคโตะ’ เธอแน่ใจแล้วว่าพวกบอดี้การ์ดเป็นคนของยามาโตะจริงๆ คนพวกนี้ไม่ฟังคำสั่งของท่านนายกฯ สักเท่าไหร่ พวกเขาฟังคำสั่งของยามาโตะมากกว่า พวกบอดี้การ์ดดูเหมือนว่าไม่ใช่แค่คอยคุ้มกันท่านนายกฯ แต่เหมือนพวกเขาคอยจับตาดูท่านนายกฯ มากกว่า ถ้าเป็นอย่างที่เธอคิดจริงๆ งั้นก็สามารถอธิบายเรื่องกล้องที่ติดไว้ทั่วบ้านทุกมุมได้แล้ว รวมถึงกล้องในห้องทำงานที่ทำเนียบรัฐบาลด้วย หมายความว่านายกฯ ซึบาสะถูกยามาโตะจับตาดูอยู่น่ะซิ!
ถ้างั้น…ที่เขาชวนเธอมาทำงานด้วยก็เพราะต้องการคนที่ไม่ใช่คนของยามาโตะซินะ! เขามีปัญหาอะไรกับยามาโตะ? เขาต้องการให้เธอทำอะไรกันแน่? เธอคิดๆ พลางมองดูพวกบอดี้การ์ดที่เดินวนไปวนมาเหมือนมดบนกระทะร้อน เธอฟังพวกเขาคุยกันขณะที่ดูมือถือ ได้ยินพวกเขาพูดว่า “อยู่บนถนนหมายเลข……….”
เธอเปิดแผนที่ขึ้นมาดู คอยฟังพวกเขาพูดไปด้วย
“นั่นๆ เลี้ยวเข้าถนนหมายเลข………แล้ว”
เซรินมองแผนที่ในมือถือ เส้นทางที่พวกเขาพูดดูเหมือนว่ากำลังจะไปสนามบิน! ก่อนหน้านี้เธอได้ยินท่านนายกฯ พูดว่า ‘อินาริ’ ใช่ไหม? ถ้าใช่ งั้นจะไปที่นั่นเร็วที่สุดก็คือใช้เครื่องบิน บินไปก็จะใช้เวลาบินไปโดยประมาณ 1 ชั่วโมง 30 นาที ถ้านั่งรถบัสหรือขับรถไปเองไปก็ใช้เวลาประมาณ 7-9 ชั่วโมง ซึ่งท่านนายกฯ คงไม่รอนานถึงขนาดนั้นแน่ๆ จะใช้ชินคันเซ็นก็ประมาณ 2 ชั่วโมง 10 นาทีได้ แต่เวลานี้ชินคันเซ็นที่จะไปเกียวโตก็ไม่มีแล้วต้องรอถึงพรุ่งนี้ ท่านนายกฯ คงไม่รอแน่นอน เขาจะไปที่อินาริทำไม?
“นั่นๆ รถหยุดแล้ว”
เสียงพวกบอดี้การ์ดดังมา เซรินก็คอยฟังว่าพวกเขาพูดว่าอะไร
“รายงานคุณไคโตะเร็ว ที่สนามบิน”
เซรินเห็นบอดี้การ์ดโทรหา ‘ไคโตะ’ เธอได้ยินพวกเขาบอกว่า “รถหยุดที่สนามบินครับ”
“อืม” ไคโตะรับรู้แล้วตัดสายไป เขารายงานยามาโตะว่า “ไปถึงสนามบินแล้วครับ”
“ให้คนของเราที่เกียวโตจับตาดูเอาไว้ เขาไปถึงที่บ้านนั้นเมื่อไหร่ก็บอกผมล่ะกัน” ยามาโตะสั่ง ไคโตะรับคำสั่ง “ครับท่าน”
อากิโอะรีบไปที่สายการบินหนึ่งที่ให้บริการเช่าเหมาลำทันที เขาจัดการเช่าเครื่องเหมาลำบินไปเกียวโตเดี๋ยวนั้น ทางสายการบินก็จัดการให้ตามความประสงค์ของลูกค้าอย่างว่องไว อีกทั้งลูกค้าท่านนี้ยังเป็นนายกรัฐมนตรีอีกด้วย ดังนั้นความประสงค์ของท่านนายกฯ จึงได้รับการดำเนินการอย่างรวดเร็ว
ครึ่งชั่วโมงต่อมา อากิโอะก็อยู่บนเครื่องบินกำลังเทคออฟออกจากสนามบิน แอร์ฯ สาวสวยคอยบริการเครื่องดื่มอยู่ด้านข้าง อากิโอะก็ไล่ว่า “ผมต้องการอยู่คนเดียว”
“ค่ะท่าน” แอร์ฯ สาวสวยจึงไปนั่งกับลูกเรือไม่กล้ารบกวนท่านนายกฯ
เมื่ออยู่คนเดียว อากิโอะก็พูดเสียงเบาว่า “เมื่อไปถึงแล้วผมจะใช้รถของทหารแล้วขับไปบ้านคุณยายของคุณ”
“อืม” ซึบาสะพยักหน้า เขาหวังว่าคุณแม่กับคุณยายจะยังปลอดภัยดีนะ
เวลาผ่านไป ประมาณ 1 ชั่วโมง 30 นาที เครื่องบินก็แลนดิ้งลงสู่สนามบินทหารในจังหวัดเกียวโต อากิโอะลงจากเครื่องแล้วใช้รถทหารขับออกจากสนามบินไป คนของยามาโตะก็โทรรายงานขณะขับรถตามรถของท่านนายกฯ ไป “คุณไคโตะครับ ผมกำลังตามรถของท่านนายกฯ ไปครับ”
“อืม จับตาดูไว้ให้ดี” ไคโตะสั่งแล้วตัดสายไป เขารายงานเจ้านายว่า “กำลังมุ่งหน้าไปอินาริครับ”
“อืม” ยามาโตะพยักหน้ารับรู้ ขณะที่กำลังจิบไวน์สีแดงหอมหวาน
เวลาผ่านไป อากิโอะก็ขับรถไปถึงบ้านของคุณยายของซึบาสะ บ้านอยู่ห่างจากศาลเจ้าฟูชิมิประมาณ 300 เมตร อากิโอะจอดรถหน้าบ้านแล้วเปิดประตูลงไป มีทหารตามมาอารักขาเขาจำนวนหนึ่ง ซึบาสะรีบบอก “นี่แหละบ้านคุณยายผม”
อากิโอะมองบ้านที่มีเพียงไฟหน้าบ้านเปิดเอาไว้ ภายในบ้านไม่มีแสงไฟ เขาหรี่ตาลง ซึบาสะเร่ง “รีบมาซิคุณ”
อากิโอะเดินไปที่บ้านหลังนั้น ซึบาสะก็ชี้ที่กริ่ง “กดกริ่งเลย”
อากิโอะกดกริ่ง กริ๊ง…กริ๊ง…
เงียบ ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ในบ้าน ซึบาสะรู้สึกไม่ค่อยดี “คุณแม่ คุณยาย…”
อากิโอะกดกริ่งอีก กริ๊ง…กริ๊ง…กริ๊ง…กริ๊ง…
ยังคงเงียบไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ทหารที่ตามมาอารักขาจึงเอ่ยว่า “ดูเหมือนว่าไม่มีคนอยู่นะครับท่าน”
“อืม” อากิโอะพยักหน้า ซึบาสะชี้ไปที่กระถางต้นไม้ตรงข้างประตู “ใต้กระถางนั้นมีกุญแจบ้านอยู่ เปิดเข้าไปดูเลย”
อากิโอะมองกระถางต้นไม้กระถางนั้นแล้วเดินไปยกกระถางขึ้น มีกุญแจดอกหนึ่งวางอยู่ใต้กระถางจริงๆ เขาหยิบกุญแจดอกนั้นมาไขประตูลูกบิดแล้วเปิดเข้าไป ซึบาสะรีบพุ่งเข้าไปในบ้านทันที เขาร้องเรียก “คุณแม่— คุณยาย—”
แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครได้ยินเสียงวิญญาณอย่างเขา อากิโอะเอื้อมมือไปเปิดสวิตไฟข้างประตู ไฟสว่างขึ้นมา เขาเดินเข้าไปในบ้าน
ทหารก็ยืนคุ้มกันอยู่ด้านนอก พวกเขาไม่รู้ว่าท่านนายกฯ จู่ๆ ก็มาทำอะไรที่นี่? พวกเขารู้ว่าที่นี่เป็นบ้านเกิดของท่านนายกฯ แต่จู่ๆ ท่านนายกฯ ก็ขอใช้สนามบินทหาร นำเครื่องของสายการบินลงจอดแล้วก็รีบร้อนขับรถไปเอง นี่มันผิดปกติมาก! เขาคาดเดาว่าน่าจะเกิดเรื่องที่นี่แหงๆ
อากิโอะมองๆ แล้วส่งเสียงเรียก “คุณยาย— คุณแม่—”
เงียบ ไม่มีเสียงตอบใดๆ
ซึบาสะลอยไปมองหาทั่วบ้านแล้ว เขาไม่เห็นคุณยายกับคุณแม่เลย ข้าวของทุกอย่างในบ้านยังคงวางอยู่ปกติ อากิโอะมองไปรอบๆ บ้าน ไม่เห็นร่องรอยการต่อสู้ แต่บนพื้นกลับมีรอยรองเท้าหลายรอย เดาจากรอยรองเท้าแล้วน่าจะมีคนกลุ่มหนึ่งย่ำเข้ามาในบ้าน แล้วก็คงพาตัวคุณแม่กับคุณยายของซึบาสะไปแล้วแน่นอน ซึบาสะลอยกลับไปหาอากิโอะแล้วส่ายๆ หน้า “ไม่มีใครอยู่เลย”
“ดูนั่นซิ” อากิโอะชี้ที่รอยรองเท้าบนพื้น ซึบาสะมองแล้วตกตะลึงไป “นั่น!”
“พวกมันคงมาพาตัวคุณแม่กับคุณยายของคุณไปแล้ว” อากิโอะเดา ซึบาสะแค้นใจนัก “ยามาโตะ!”
“ขอโทษด้วยที่ผมลืมนึกถึงครอบครัวของคุณไป” อากิโอะบอกอย่างรู้สึกผิด เขาควรที่จะมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อออกจากโรงพยาบาล ถ้าตอนนั้นเขานึกได้ว่าซึบาสะยังมีคุณแม่กับคุณยาย บางทีทั้งสองคนอาจจะไม่ตกไปอยู่ในมือคนพวกนั้นแบบนี้ก็ได้
“คุณแม่…คุณยาย…” ซึบาสะเอ่ยอย่างกังวล
ตู๊ด…ตู๊ด…ตู๊ด…ตู๊ด…เสียงมือถือดังขึ้น อากิโอะหยิบมือถือออกมาดู เขาเห็นเบอร์ที่ดูคุ้นตา เขาจึงกดรับสาย “ฮาโหล”
“ไม่ต้องห่วง แม่กับยายของคุณยังปลอดภัยดี” เสียงยามาโตะดังออกมา
“ยามาโตะ!” อากิโอะกัดฟันกรอด! “คุณพาพวกเขาไปไว้ที่ไหน? ส่งพวกเขาคืนมานะ”
“กลับมาเมืองหลวงซะ จำไว้อย่าขัดขืนผม ไม่งั้นผมไม่รับประกันความปลอดภัยของสองคนนั่นหรอกนะ” ยามาโตะสั่งอย่างถือไพ่เหนือกว่า อากิโอะกัดฟันกรอดๆ “ยามาโตะ! ถ้าพวกเขาเป็นอะไรไปล่ะก็…ผมจะทำให้คุณรู้จักคำว่า ‘อยู่ไม่สู้ตาย’ เอง!”
“ทำตัวเป็นแกะน้อยดีๆ เถอะ อย่าริเป็นหมาป่าเลย มันไม่เหมาะกับคุณหรอกน่า กลับมาเร็วๆ นะ ผมรออยู่” ยามาโตะบอกแล้วตัดสายไป อากิโอะบอกกับซึบาสะว่า “คุณแม่กับคุณยายคุณอยู่ในกำมือยามาโตะ”
“ไอ้โรคจิต! ผมอยากฆ่ามัน!” ซึบาสะตะโกนลั่นอย่างแค้นใจ อากิโอะปลอบใจ “พวกมันยังไม่ทำอะไรทั้งสองคนหรอก เราก็กลับกันเถอะ แล้วผมจะพยายามหาทางช่วยพวกเขาออกมาให้ได้”
“อืม อึก…อึก…” ซึบาสะพยักหน้ารับ น้ำตาไหลอย่างอัดอั้นตันใจ อากิโอะเดินออกไปพลางปิดประตูแล้วเอาลูกกุญแจวางไว้ที่เดิม จากนั้นเขาก็บอกทหารที่ตามมาว่า “กลับสนามบิน”
“ครับท่าน” ทหารรับคำสั่ง อากิโอะเดินไปที่รถคันที่เขาขับมาเอง เขาขับรถกลับไปสนามบินทหาร ซึบาสะนั่งอยู่ข้างๆ ยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้น พวกทหารก็ขับรถตามรถท่านนายกฯ ไป
เมื่อไปถึงสนามบินทหาร อากิโอะก็สั่งว่า “เรื่องค่าน้ำมัน ค่าใช้จ่ายต่างๆ ที่ผมใช้รถของทหารส่งบิลไปที่ผมด้วย ผมจะจ่ายเอง แล้วเก็บเรื่องนี้เป็นความลับด้วย ถ้าเรื่องนี้เปิดเผยออกไปคุณก็เตรียมตัวย้ายไปขัดท้องเรือเถอะ”
“ครับท่าน” ทหารรับคำสั่งทำท่ารูดซิปปาก อากิโอะเดินไปขึ้นเครื่องบินที่ยังจอดรออยู่ พลางสั่งว่า “กลับเมืองหลวง”
“ค่ะท่าน” แอร์ฯ สาวรับคำสั่งแล้วบอกต่อนักบิน นักบินก็นำเครื่องบินขึ้น อากิโอะนั่งครุ่นคิดเงียบๆ ไม่พูดไม่จา
แอร์ฯ สาวสวยก็ไม่กล้าส่งเสียงรบกวน เธอกลับไปนั่งรวมกับลูกเรือ
จนกระทั่งเครื่องบินแลนดิ้งลงสู่สนามบิน อากิโอะก็ลงจากเครื่องแล้วกลับไปที่รถ แน่นอนว่าค่าเช่าเครื่องเหมาลำในคราวนี้เขาย่อมใช้บัตรเครดิตของซึบาสะที่ยามาโตะเป็นคนจ่ายรูดซิ หึ! ให้มันจ่ายเงินซะ เขาถึงจะรู้สึกว่าได้เอาคืนเล็กๆ น้อยๆ บ้าง จากนั้นเขาก็ขับรถกลับบ้านพักไป
เมื่อถึงบ้านพัก เซรินก็มองท่านนายกฯ ที่เดินเข้าบ้านด้วยสีหน้าเคร่งขรึม พวกบอดี้การ์ดรีบโทรรายงานไคโตะทันที “ท่านนายกฯ กลับมาถึงแล้วครับ”
“อืม” ไคโตะรับรู้แล้วตัดสายไป เขารายงานยามาโตะว่า “คุณซึบาสะกลับถึงบ้านแล้วครับ”
“แปลก น่าจะรีบมาหาผมไม่ใช่เหรอ?” ยามาโตะเอ่ย คิ้วขมวดนิดๆ แม่กับยายของซึบาสะอยู่ในกำมือเขา ซึบาสะย่อมรีบมาหาเขาซิ แต่นี่กลับไม่มาหาเขา กลับบ้านไปเฉยๆ อย่างนั้นน่ะเหรอ? แปลกจริงๆ นั่นแหละ
ไคโตะไม่รู้จะตอบยังไงดี เขาจึงยืนเงียบ ยามาโตะยกขาที่วางพาดโต๊ะกระจกลง ลุกขึ้นยืนเดินไปมองที่หน้าต่างแล้วหยิบมือถือออกมาโทร ตู๊ด…ตู๊ด…ตู๊ด…ตู๊ด…
อากิโอะได้ยินเสียงมือถือดัง เขาจึงหยิบมือถือออกมาดูแล้วกดรับสาย “ฮาโหล”
“มาหาผมที่บ้าน ไม่งั้นผมจะถ่ายคลิปตัดนิ้วแม่คุณ 1 นิ้วทุกชั่วโมง ส่งไปให้คุณจนกว่าคุณจะมา” ยามาโตะสั่ง อากิโอะกัดฟันกรอดๆ “ไอ้โรคจิต!”
ยามาโตะตัดสายไป ยิ้มบางๆ เขาแน่ใจว่าซึบาสะจะต้องรีบมาหาเขาแน่นอน หึๆๆๆ…
อากิโอะหมุนตัวเดินไปที่รถอีกครั้ง เขาเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่ง จากนั้นก็ขับรถออกไป ท่ามกลางความงุนงงของพวกบอดี้การ์ด “ท่านจะไปไหนอีก?”
“เช็ก GPS เร็ว” บอดี้การ์ดคนหนึ่งบอก อีกคนก็รีบเปิด GPS ดูทันที เซรินคอยฟังพวกบอดี้การ์ดคุยกัน เธอไม่รู้อะไรมากนัก รู้แค่ว่าท่านนายกฯ กับยามาโตะดูเหมือนจะไม่กินเส้นกันอยู่
อากิโอะขับรถมุ่งหน้าไปบ้านของยามาโตะ แน่นอนว่าเขารู้ว่าบ้านของยามาโตะอยู่ที่ไหน ซึบาสะนั่งอยู่ข้างๆ สีหน้ากังวลมาก “ไม่รู้ว่ายามาโตะจะทำอะไรบ้าง คุณต้องระวังตัวให้ดีๆ ล่ะ”
“อืม” อากิโอะพยักหน้ารับ การเข้าถ้ำเสือคราวนี้เขาต้องระวังตัวให้ดีๆ เขาจอดรถข้างทางแล้วคิดหาทางป้องกันตัว เขากดมือถือโทรหานักข่าว ตู๊ด…ตู๊ด…ตู๊ด…
“ฮาโหล” ปลายสายรับสาย อากิโอะก็บอกว่า “สวัสดีครับ ผมอา…นายกฯ ซึบาสะ ผมเชิญคุณไปทำข่าวที่บ้านของท่านประธานยามาโตะ โทมิ”
“ท่านนายกฯ!” ปลายสายตกใจ “ทำข่าวที่บ้านของท่านประธานยามาโตะ!?”
“ใช่ คุณฟังไม่ผิดหรอก” อากิโอะบอก นักข่าวรีบถาม “ข่าวอะไรครับท่าน?”
“รับรองว่าเป็นข่าวใหญ่ ถ้าจะให้ดีคุณก็รีบไปละกัน” อากิโอะบอกแล้ววางสายไป นักข่าวมองมือถือตัวเองอย่างอึ้งๆ แล้วรีบวิ่งไปคว้ากระเป๋ากล้องจากนั้นก็รีบวิ่งไปที่รถ ขับรถมุ่งหน้าไปบ้านท่านประธานยามาโตะทันที เขาจำเสียงท่านนายกฯ ได้ คงไม่ใช่ใครโทรมาแกล้งเขาแน่ๆ ลองไปดูก่อน ถ้าถูกแกล้งจริงๆ ค่อยตามรอยเบอร์ที่โทรมาแล้วจัดการแจ้งจับไอ้ตัวก่อกวนซะเลย!
หลังจากวางสายแล้วอากิโอะก็โทรหานักข่าวอีกหลายสำนัก เขาต้องการนักข่าวเยอะๆ หน่อย หึๆๆๆ…
รวมถึงโทรหารองนายกฯ แล้วก็คณะรัฐมนตรีด้วย ให้พวกเขาไปรวมตัวกันที่บ้านของยามาโตะ เท่านี้ยามาโตะก็จะทำอะไรเขาไม่สะดวกล่ะ หึๆๆๆ…
ซึบาสะดูอยู่ข้างๆ เขาฟังแล้วยกนิ้วโป้งให้ “สุดยอด!”
“หึ! ต้องรู้จักใช้ประโยชน์จากคนนอกซิ” อากิโอะบอกแล้วขับรถมุ่งหน้าไปที่บ้านของยามาโตะ
ณ บ้านของยามาโตะ รถหลายคันวิ่งไปจอดหน้าบ้าน มีทั้งรถของรองนายกรัฐมนตรี คณะรัฐมนตรี นักข่าว ทำให้ยามาโตะแปลกใจ “พวกนั้นมากันทำไม?”
“เอ่อ…ไม่ทราบครับ เห็นนักข่าวบอกว่ามีข่าวใหญ่จึงมากันครับ” บอดี้การ์ดรายงาน “ถามว่าข่าวอะไรก็บอกว่ายังไม่รู้ ต้องรอให้ท่านนายกฯ มาก่อนครับ”
“นายกฯ งั้นรึ?” ยามาโตะหรี่ตาลง “ลูกแกะน้อยคิดจะทำอะไร? น่าสนใจดีนี่ เอาเถอะ ให้พวกนั้นเข้ามา ปล่อยให้คอยอยู่หน้าบ้านเดี๋ยวจะเป็นข่าวว่าบ้านผมไร้น้ำใจ”
“ครับท่าน” บอดี้การ์ดจึงแจ้งไปยังบอดี้การ์ดประจำประตูบ้าน ให้เปิดประตูให้รถของพวกนั้นเข้ามาได้ หลังจากนั้นรถหลายคันก็ทยอยเข้าไปจอดในบ้านของท่านประธานใหญ่ยามาโตะ ยามาโตะก็ออกไปต้อนรับคนเหล่านั้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
จนกระทั่งอากิโอะขับรถไปถึงบ้านของยามาโตะ เขาก็ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปด้วยมาดสุขุม ทำให้คนอื่นๆ หันไปมองเป็นตาเดียว “โอ้! นั่นท่านนายกฯ มาแล้ว”
ยามาโตะมองซึบาสะที่เดินเข้ามา ท่าทางใจเย็นผิดปกติ เขาเดินเข้าไปหา “สวัสดีครับท่านนายกฯ”
เขาโค้งคำนับตามมารยาทอันดี อากิโอะก็โค้งคำนับตอบ “สวัสดีครับท่านประธานยามาโตะ”
ยามาโตะยืดตัวขึ้นแล้วก้าวเข้าไปใกล้กระซิบว่า “คุณคิดจะทำอะไรเหรอ? จะขัดขืนผมไปทำไม เป็นแกะตัวน้อยๆ ก็ดีอยู่แล้วนี่”
“ท่านประธานยามาโตะ ขอบคุณมากครับที่เชิญผมมาที่นี่” อากิโอะบอกพลางมองยามาโตะด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ขอบคุณมากที่คุณให้การสนับสนุนนโยบายติดตั้งแผงโซล่าเซลล์ โดยจะลดราคาแผงโซล่าเซลล์ให้รัฐบาล 10% ขอบคุณแทนประชาชนด้วยครับ”
เขาจับมือยามาโตะเขย่าๆ ท่าทางยินดีมาก ยามาโตะอึ้งไป จู่ๆ ก็ถูกมัดมือชกแบบนี้!!! เชี้ยเอ้ย! ลูกแกะน้อยของเขากลายเป็นหมาป่าเจ้าเล่ห์แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!?
รองนายกรัฐมนตรี คณะรัฐมนตรีทั้งหลาย นักข่าวทั้งหลายได้ยินแล้วตกตะลึงอึ้งไปหลายอึดใจ หลังจากนั้นพวกนักข่าวก็รีบกดชัตเตอร์รัวๆ เลยทีเดียว แช๊ะๆๆๆๆ…
จากนั้นรองนายกฯ คณะรัฐมนตรีก็ตบมือกันเกรียวกราว “โอ้ เป็นข่าวที่น่ายินดีมากจริงๆ”
“ขอบคุณแทนประชาชนด้วยครับที่ท่านประธานยามาโตะช่วยสนับสนุนโครงการดีๆ แบบนี้”
ฯลฯ เสียงชื่นชมยังคงดังเกรียวกราว ทำให้ยามาโตะจำต้องตกกระไดพลอยโจนไปด้วย เขาปั้นหน้ายิ้มแย้ม “แน่นอนว่าผมต้องสนับสนุนซิครับ”
เขามองซึบาสะแวบหนึ่งจับมือซึบาสะไว้แน่น แล้วเอ่ยว่า “ผมขอคุยกับท่านนายกฯ สักครู่นะครับ”