1076. เริ่มต่อสู้แตกหัก

รอยสักวิหคเพลิงสีขาวบนเกราะแดงเข้ม และเส้นผมสีขาวได้ทำให้หวังหลินมีสภาวะจิตใจประหลาด แม้เขากำลังผสานเข้ากับจิตวิญญาณที่แท้จริงของวิหคเพลิงและเต็มไปด้วยพลังอัคคีดั้งเดิมอันทรงพลัง เขาก็ไม่อาจซ่อนใบหน้าซีดเผือดของตนเองได้

วิชาแยกราตรีทรงพลังเกินไปแต่เขามีแค่กฏดั้งเดิมเพียงขี้เล็บเท่านั้น การบังคับใช้มันทำให้เขาได้รับผลที่ตามมาอย่างสาหัส

ผลกระทบของวิชานี้เป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงเนื่องจากเป็นการปรากฏตัวของกฏดั้งเดิม จิตวิญญาณที่แท้จริงของวิหคเพลิง การตื่นขึ้นครั้งที่สองและการถูกต้อนจนหมดหวัง ทั้งหมดนี้ทำให้มันบรรลุระดับสูงสุด เป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถทำได้ในครั้งที่สอง แม้จะทำได้ก็ไม่มีพลังใกล้เคียงของเดิมเลยแม้แต่น้อย

ดวงวิญญาณดั้งเดิมยังคงอ่อนแอแต่ยังมีกระบี่โลหิตจากเทียนหยุนชุดเทาอยู่ด้วย แม้ภายนอกร่างจะหายไปแล้วแต่กระบี่ยังคงอยู่ในร่างกายและแทงใส่วิญญาณดั้งเดิม

แม้แต่ตอนที่เขาหายใจยังเกิดความเจ็บปวดลึกๆออกมาจากหน้าอก ซึ่งทำให้หวังหลินสีหน้าซีดยิ่งกว่าเดิม

หากไม่ใช่เพราะว่าหวังหลินมีร่างเทพโบราณซึ่งมีความยืดหยุ่นสูง อาการบาดเจ็บขนาดนี้คงฆ่าเขาได้แล้ว แต่ถึงจะมีร่างเทพโบราณห้าดาว ความเจ็บปวดไม่ได้เบาบางลง กระบี่โลหิตในร่างบรรจุพลังสังหารเยือกเย็นซึ่งพลังสังหารนี้ไม่ใช่ของธรรมดา มันคือรากฐานแห่งวิชาทั้งหมดของเทียนหยุนชุดเทา!

ความเจ็บปวดรุนแรงไม่ได้ทำให้หวังหลินสลบลงไป เขากัดฟันแน่นไม่ยอมแม้กระทั่งส่งเสียงร้อง สายตากวาดผ่านผู้คนของสำนักวิหคเพลิงศักดิ์สิทธิ์ หันสายตาไปหาเทียนหยุนและมารโบราณต้าเจีย

พลังอัคคีดั้งเดิมในร่างกายโดยปกติไม่ทำให้เขารู้สึกหนาวเย็น แต่เนื่องจากวิญญาณดั้งเดิมอ่อนแอ เขาจึงรู้สึกเหมือนอยู่ในโลกหิมะ ร่างกายถูกคลุมด้วยน้ำแข็ง

ชายชราผู้ร้องตะโกนก่อนหน้านี้พลันคำนับฝ่ามือให้หวังหลิน “เราคือทัพหน้าของสำนักวิหคเพลิงศักดิ์สิทธิ์ที่ออกมาค้นหาท่าน สำนักจะส่งกองหนุนเกือบทั้งหมดมาอีกเพื่อรับประกันว่าท่านปลอดภัยจริงๆ!”

‘สำนักวิหคเพลิงศักดิ์สิทธิ์…’ หวังหลินมองชายชราและพยักหน้า แค่การเคลื่อนไหวเล็กน้อยก็ทำให้ความเจ็บปวดตรงหน้าอกเพิ่มขึ้นแต่เขาก็อดทนเอาไว้ ส่วนเรื่องว่าทำไมสำนักวิหคเพลิงศักดิ์สิทธิ์มาหา หวงหลินจะจดจำการช่วยเหลือนี้เอาไว้

อย่างไรก็ตามแม้เขาจะถูกล้อมด้วยสมาชิกสำนักวิหคเพลิง หวังหลินไม่ได้รู้สึกปลอดภัยเลยแม้แต่น้อย ห่างออกไปไกล ต้าเจียกวาดสายตาเข้ามา สายตาเขาแปลกประหลาดยิ่ง

นางสนมดอกไม้สวรรค์ ซือถูหนาน หวังเว่ย ฮู่จวนและคนอื่นๆทั้งหมดเคลื่อนเข้ามาหาสำนักวิหคเพลิงศักดิ์สิทธิ์ พวกเขาวาดเส้นแบ่งฝ่ายเทียนหยุนและต้าเจียได้อย่างชัดเจน

‘คนที่ควรจะมาก็เกือบหมดแล้ว…’ ต้าเจียเลียริมฝีปาก จ้องหวังหลินด้วยสายตาแดงเข้ม หวังหลินถูกทุกคนล้อมเอาไว้ เขาต้องฆ่าคนผู้นี้!

ก่อนหน้านี้ต้าเจียไม่สนเรื่องหวังหลิน แม้หวังหลินจะมีสายเลือกราชวงศ์ซึ่งเทียบได้กับมรดกตกทอดของเผ่าบัญชาสวรรค์ที่เขาวางแผนจะครอบครอง

ทว่าการเปลี่ยนแปลงอันน่าตกตะลึงของหวังหลินและวิชานั่นได้ทำให้เขาเกิดความสนใจหวังหลิน อีกทั้งยังรู้สึกเลือนลางว่าการที่หวังหลินมาที่นี่เป็นส่วนหนึ่งในแผนของฉิงหลิน ซึ่งทำให้เขาเกิดความรู้สึกไม่สบายใจเว้นแต่จะฆ่าหวังหลิน

เป็นความรู้สึกอันลึกลับแต่ต้าเจียรู้สึกได้ชัดเจน

“หวังหลินทำลายแผนการของข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าและกลายเป็นตัวแปรสำคัญในถ้ำจักรพรรดิเทพ เมื่อเขาตาย ตัวแปรก็จะหายไป แผนการทั้งหมดของฉิงหลินจะไร้ประโยชน์!” น้ำเสียงของเทียนหยุนค่อยๆดังสะท้อนออกมา นี่ยิ่งทำให้ต้าเจียตั้งมั่นมากขึ้น

ต้าเจียร้องคำรามพร้อมรอยยิ้มกระหายเลือด ก้าวเท้าออกไป เจ้าสิ่งมีชีวิตรูปร่างมนุษย์เคลื่อนไปพร้อมกับมารโบราณไปด้วย เทียนหยุนใช้ฝ่ามือสร้างผนึก ร่างอวตารที่เหลืออยู่ห้าตนพุ่งเข้าใส่ทุกคน

ส่วนตัวเองโบกสะบัดแขน เสื้อคลุมเคลื่อนไปเองโดยไร้แรงลม แสงสีขาวและดำพุ่งตรงออกมาจากร่างกายและพุ่งเข้าไปในสรวงสวรรค์

แสงสีขาวและดำพัวพันในท้องฟ้าจนเกิดเป็นความโกลาหลอันประหลาด จากนั้นเทียนหยุนใช้แขนซ้ายสร้างผนึกและนั่งหลับตาลงเริ่มบริกรรมคาถา น้ำเสียงเบาและยากจะได้ยินชัดเจน

ท่ามกลางเสียงพึมพำ พลันคล้ายจะมีบางอย่างโบราณโผล่ออกมาจากความโกลาหล ราวกับบางอย่างกำลังพึมพำและไม่อาจได้ยินชัดเจนแต่เมื่อทุกคนได้ฟังจะรู้สึกหวาดกลัวราวกับเผชิญหน้ากับศัตรูตามธรรมชาติ แรงกดดันโผล่ออกมาจากท้องฟ้าทำให้พื้นดินส่งเสียงดังสนั่น

พริบตานั้นแรงสั่นสะเทือนจากพื้นดินก็พุ่งขึ้นถึงขีดจำกัด รอยแตกร้าวปรากฏ8ึ้นมาทันทีและเริ่มเชื่อมต่อกับตำแหน่งอื่น

พื้นดินภายในระยะห้าสิบลี้แตกสลายทันทีและลขึ้นไปสู่ท้องฟ้าเหมือนเสายักษ์พุ่งเข้าใส่ความโกลาหลสีขาวและดำในอากาศ

หวังหลินใบหน้ามืดมน พื้นดินยังคงสั่นเทา พื้นที่โดยรอบถูกปกคลุมด้วยหมอกสีดำและขาว ดังนั้นวิสัยทัศน์และสัมผัสวิญญาณไม่สามารถทะลุผ่านไปได้

มารโบราณต้าเจียเคลื่อนไหวเร็วยิ่งและมาถึงในพริบตา ผู้อาวุโสขั้นทลายสวรรค์ทั้งหกคนจึงเคร่งชรึมและรีบพุ่งออกไป สองฝ่ามือเริ่มสร้างผนึก ปรากฏทะเลเพลิงและกวาดไปข้างหน้า

ต้าเจียเยาะเย้ย สะบัดดาบในมือ ปราณดาบพุ่งออกไปผลักทะเลเพลิงให้ถอยหลังและถูกแบ่งออกเป็นครึ่งท่อน!

เหล่าร่างอวตารของเทียนหยุนเข้ามาใกล้เช่นกัน หวังเว่ยและฮู่จวนกัดฟันพุ่งตัวออกไป นางสนมดอกไม้สวรรค์ถอนหายใจและออกไปต่อกรด้วย

ขณะเดียวกันเหล่าศิษย์สำนักวิหคเพลิงเกือบร้อยคนไม่จำเป็นต้องออกคำสั่ง ทั้งหมดนั่งสมาธิลง สองฝ่ามือสร้างผนึกและพริบตานั้นดวงวิญญาณดั้งเดิมของทุกคนก็ลอยออกมา

ความร้อนเข้มข้นปรากฏขึ้น สิ่งที่ทำให้หัวโตตกตะลึงก็คือดวงวิญญาณของทุกคนเริ่มจะหลอมรวม

ต้องกล่าได้ว่าวิญญาณดั้งเดิมเป็นแก่นแท้ของการฝึกเซียน เนื่องจากมีเขตแดนที่แตกต่างกันจึงไม่สามารถหลอมรวมกันได้ และหากหลอมรวมคงเป็นการกลืนกิน สองวิญญาณไม่อาจอยู่ร่วมกันได้เว้นแต่จะมีสมบัติฝืนลิขิตสวรรค์ขนาดนั้น

ดวงวิญญาณดั้งเดิมเกือบรอยดวงผสานเข้าด้วยกันอย่างรวดเร็วและเปลี่ยนกลายเป็นยักษ์เพลิงสูงหลายร้อยฟุต มันร้องคำรามและพุ่งเข้าใส่มารโบราณต้าเจีย!

หวังหลินเห็นสิ่งนี้พลันหรี่ตาแคบ เกิดความสนใจในสำนักวิหคเพลิงศักดิ์สิทธิ์

หกเซียนชั้นยอดขั้นทลายสวรรค์และยักษ์เพลิงเข้าต่อสู้กับต้าเจีย หวังเว่ย ฮู่จวนและดอกไม้สวรรค์ต่อสู้กับห้าร่างอวตารของเทียนหยุน อีกด้านหนึ่งจ้าวสายลมหวน ซือถูหนานกำลังระงับพิษของตนเอง หัวโตและคนอื่นๆต่างใช้วิชาเข้าช่วยเหลือ วินาทีนี้การต่อสู้จึงกลายเป็นเข้มข้น

ไม่เพียงแต่ดอกไม้สวรรค์จะต้องสู้กับร่างอวตารของเทียนหยุน นางยังต้องต่อกรกับเจ้าสิ่งมีชีวิตรูปร่างมนุษย์นั้นด้วย พื้นดินภายในระยะห้าสิบลี้เกิดเสียงดังสนั่น วิชามากมายแล่นผ่านไปทั่วดินแดน

หวังหลินนั่งสมาธิอยู่บนพื้น เขาบาดเจ็บสาหัส เกิดความเจ็บปวดต่อเนื่องออกมาจากหน้าอกทำให้ใบหน้าซีดเซียวยิ่งกว่าเดิม ทว่าด้วยการต่อสู้ที่กำลังเกิดขึ้นเขาจึงไม่สามารถรักษาตนเองได้และทำไ้ด้เพียงกลืนกินเม็ดยาจำนวนมากเข้าระงับอาการบาดเจ็บเท่านั้น

ห่างออกไปไกล เทียนหยุนกำลังนั่งอยู่เช่นเดียวกัน เขาลืมตาขึ้นมาจ้องหวังหลิน ยกแขนขึ้นชี้ใส่ท้องฟ้า พลันเสียงคำรามดังออกมาจากความโกลาหลสีขาวดำ เสียงคำรามต่อเนื่องจนมีคนหัวขาดเดินออกมา!

เขามีร่างกายแข็งแกร่ง ถือหอกสีแดงในมือขวา ทั้งร่างส่งกลิ่นอายอำมหิต หมอกสีดำหนาแน่นโผล่ออกมาจากร่างกายและก่อเกิดเป็นชุดเกราะสีดำอย่างไม่คาดคิด

ร่างไร้หัวพุ่งเข้าหาหวังหลินอย่างเงียบงัน พวกเขาค่อนข้างใกล้กว่าคนอื่นๆดังนั้นร่างไร้หัวจึงเข้าประชิดในเสี้ยววินาทีดุจสายลมกรรโชกพลางทิ่มแทงหอกใส่หวังหลิน

หวังหลินสัมผัสถึงอันตราย ดวงตาขวาเย็นเฉียบส่องประกายสีฟ้า โล่ห์ฟ้าครามปรากฏขึ้นเบื้องหน้าในทันที

ปัง!

หอกแดงปะทะเข้ากับโล่ห์ฟ้าคราม บนโล่ห์มีรอยแตกไปแล้วและแม้จะไม่ได้แตกเพิ่มแต่ก็ถูกผลักดันถอยกลับไปหลายนิ้ว

ร่างไร้หัวถูกผลักกลับไปสามก้าว เกราะสีดำบนร่างส่องประกายเจิดจ้าและพุ่งเข้าหาอีกครั้ง

หวังหลินใช้ช่วงจังหวะอีกฝ่ายถอยกลับไปตั้งหลัก พลันอ้าปากและบ่นบางอย่างออกมา

มันคือประทับตราผนึกเทพนรกสิบแปดชั้น!

หวังหลินยื่นแขนขวาออกไปโดยไม่ลังเล ปรากฏแสงผลึกขึ้นในฝ่ามือ เขาโยนแสงผลึกไปข้างหน้าอย่างรันแรงและมันส่องประกายก่อนที่หวังหลินจะร้องตะโกน “ไสยเวทย์!”

แสงผลึกส่องประกายเจิดจ้า เสียงกรีดร้องดังออกมาจากเหล่าดวงวิญญาณที่ไม่ได้เข้าสู่วัฏจักรแห่งการเกิดใหม่ พวกมันพุ่งออกมาจากตราประทับผนึกเทพและกลายเป็นละอองแสงที่มีพลังอำนาจและระเบิดพลังหยินแพร่ออกมา

สิ่งที่น่าหวาดกลัวก็คือวิญญาณของปรมาจารย์ชีกงก้าวเดินออกมาจากนรกชั้นสิบแปด! ดวงตาแดงฉานและร้องคำรามดุจอสูรร้าย พุ่งเข้าใส่ร่างไร้หัว