1135. อำนาจแห่งเทพโบราณ

ชั่วขณะเทพโบราณยักษ์ลืมตาขึ้นมา รอยแยกอวกาศที่เขาอยู่พลันสั่นไหวรุนแรง กลิ่นอายเหนือล้ำจินตนาการไหลท่วมรอยแยกอวกาศจนทำให้ไม่เสถียร รู้สึกฉีกกระชากได้ทุกเวลา

ดวงตาสงบนิ่งดุจท้องทะเลแห่งความตาย เผยร่องรอยแห่งกาลเวลา ผิวหนังหยาบกรานราวกับพื้นดินบนดาวเคราะห์แห้งเหี่ยว มันจ้องมองเข้าไปในความว่างเปล่า สีหน้าท่าทางค่อยๆขึงขัง

ดาวแปดดวงบนหน้าผากหมองหม่น แต่ขณะที่ลืมตาขึ้นมาและตื่นจากการหลับใหลมานาน ดาวดวงแรกของเทพโบราพลันเกิดแสงสว่าง

ฟ้าร้องดังลั่นไปทั่วทั้งรอยแยกอวกาศ เสียงดังกังวาลทรงพลังยิ่งกว่าสายฟ้า แต่หากฟังอยู่ใกล้ไปคงได้ยินเสียงกระดูกเสียดสีกัน

ด้วยร่างขนาดเท่าดาวเคราะห์เซียนหลายดวง ดาวเคราะห์เซียนจึงเป็นเหมือนของเล่นไปเลย เทพโบราณค่อยๆลุกขึ้นมา แค่ระยะที่เทพโบราณเคลื่อนตัวลุกขึ้นมาก็ทำให้เซียนที่ไม่รู้จักวิชาบิดมิติต้องหนีเอาตัวรอดหลายชั่วโมงแล้ว…

หวังหลินจ้องมองเทพโบราณยักษ์เบื้องหน้า สายลมพัดผ่านเข้ามาทำให้ทุกคนรอบตัวต้องดันถอยไป มีเพียงชายชราชุดดำจ้องมองตรงหน้าด้วยสายตาลี้ลับ

เทียบกับเทพโบราณแล้ว เหล่าเซียนพวกนี้เล็กกว่ามดหลายเท่า

“ข้าคือเทพโบราณต้าเสิน!” เสียงทรงพลังอำนาจดังกึกก้อง อวกาศรอบด้านเริ่มแตกร้าว แปดราชาแห่งสำนักซากศพใบหน้าซีดและต้องการจะถอย ทว่าระยะทางที่เคลื่อนไหวกลับไร้ความหมายต่อเทพโบราณยักษ์

‘นี่…นี่คือเทพ…’ ปรมาจารย์จงเฉินอาการไม่ค่อยดี จ้องมองร่างใหญ่ยักษ์ของเทพโบราณ แม้แต่เขาก็รู้สึกว่าทำอะไรไม่ถูก

หวังหลินระดับบ่มเพาะน้อยที่สุด แม้จะไม่กระอักโลหิตแต่เกิดเสียงแตกร้าวออกมาจากร่างกาย รอยแยกร้าวมีมากขึ้นทะลุไปถึงหน้าอก วิญญาณดั้งเดิมได้รับบาดเจ็บ ร่างกายเผยอาการเปลี่ยนกลับเป็นหิน

เหล่าเซียนขั้นทลายสวรรค์เข้ามาในวังวนเช่นกัน ต้องขอบคุณระดับบ่มเพาะที่ไม่ได้รับผลกระทบจากกฏแห่งเวลาเลย ทว่าตอนนี้ราวกับความคิดจิตใจกำลังพังทลาย เสียงของต้าเสินทำให้วิญญาณดั้งเดิมไม่มั่นคงทั้งยังเกิดเสียงดังสนั่นกึกก้องในหู

แววตาเทพโบราณที่ลุกขึ้นมาเปลี่ยนเป็นเย็นเยียบ ดาวดวงที่สองสว่างขึ้น หากมองใกล้ๆคงจะเห็นว่ามีบางอย่างพิเศษอยู่ภายในดาวดวงนั้น

ต้าเสินมองเหล่าเซียนที่กำลังลอยอยู่เบื้องหน้าและยกมือขึ้นมาตบตีเหมือนคนธรรมดาพยายามขับไล่เหล่าแมลง แขนขนาดเท่าดาวเคราะห์เซียนเคลื่อนไหวก่อเกิดสายลมรุนแรงไร้ทางต่อต้าน

ระยะทางไร้ความหมายต่อเทพโบราณ เวลาครู่เดียวเขาก็ยกมือขึ้นและโบกสะบัดได้แล้ว ทว่าสำหรับเหล่าเซียนนั้นฝ่ามืาได้บดบังทุกอย่างในสายตาไว้หมด

ตึงตัง ตึงตัง ตึงตัง ตึงตัง!

ก่อนที่เสียงคำรามนั้นจะเข้าสู่หูของผู้คน แขนมันก็มาใกล้แล้ว เหล่าเซียนขั้นทลายสวรรค์ด้านหน้าไม่สามารถหลบหนีได้เลย ดังนั้นจึงกระตุ้นพลังเต็มที่ปรากฏม่านป้องกันเบื้องหน้า ต่อมาม่านพลังนับหมื่นชั้นปรากฏขึ้นและล่าถอย เขาพยายามเข้าต่อต้านแขนขนาดเท่าดาวเคราะห์เซียนนี้

แขนสัมผัสเข้ากับม่านป้องกันรอบเซียน จากนั้นแตกสลายเป็นเศษชิ้นบางๆ!

ม่านพลังหมื่นชั้นแตกสลายในครั้งเดียว ความจริงแล้วเป็นชั่วเวลาเพียงครู่เดียวในการแตกสลายทีละชั้น ทว่าความแตกต่างนั้นเล็กน้อยมากจนดูไม่แตกต่าง แขนที่กวาดเข้ามาไม่หยุดลงเลย

เซียนคนนั้นใช้เวลาหลายร้อยหลายพันปีจนบรรลุขั้นทลายสวรรค์ขึ้นมาได้ เขาพลันเผยรอยยิ้มบิดเบี้ยวพร้อมกับร่างระเบิดเป็นสายหมอกโลหิตสาดกระจายใส่แขนเทพโบราณ

วิญญาณดั้งเดิมสูญสลายไปด้วย เปลี่ยนไปเป็นพลังดั้งเดิมและถูกดูดซับผ่านรอยแตกร้าวบนผิวหนังเทพโบราณ

เมื่อเห็นว่าเทพโบราณไม่หยุดชะงัก ชายชราชุดดำเผยแววตาประหลาดใจ พลางก้าวข้ามผ่านระยะห่างที่มิอาจวัดได้ มาถึงเบื้องหน้าแขนเทพโบราณ

ร่างชายชราเล็กกระจ้อยร่อยเมื่อเทียบกับแขนยักษ์ ทว่าชายชรายกแขนขึ้นมาอย่างสงบนิ่งและใช้ฝ่ามือกระแทกออกไป

ดุจสายฟ้านับไม่ถ้วนระเบิดชึ้นระหว่างชายชราและแขนเทพโบราณ ฟ้าผ่าสั่นสะเทือนปฐพีกึกก้องทั่วมิติ แต่ดูเหมือนมันไม่หยุดและปะทะกับฝ่ามือชายชรา!

ในวินาทีนั้น ท้ายที่สุดสายลมก็ไล่ตามทันแขนยักษ์เทพโบราณและพัดลงใส่ชายชรา สายลมที่ทำให้ร่างและวิญญาณแตกสลายทำได้เพียงเป่าเส้นผมชายชราให้ปลิวไปด้านหลังเท่านั้น เส้นผมหนึ่งเส้นแตกร้าวและถูกพัดไป

เสื้อผ้าสีดำถูกพัดไปเกิดเสียงฉีกออกมาจากแขนเสื้อเป็นเจ็ดรอย เสื้อคลุมส่วนล่างเปลี่ยนกลายเป็นฝุ่นผง…

แขนขวาที่ปะทะกับแขนเทพโบราณพลันสั่นเทา ระลอกคลื่นเคลื่อนผ่านผิวหนังของเขา ผ่านแขนขวาและแขนเสื้ออยู่สองสามครั้งก่อนจะสลายกลายเป็นฝุ่น

ชายชราเงยศีรษะขึ้นมา ดวงตาส่องสว่าง ผิวพรรณเป็นสีแดงแต่ระงับโลหิตในลำคอเอาไว้และเผยรอยยิ้ม จากนั้นแขนซ้ายชี้ไปด้านหลังแขนขวาห้าครั้ง!

เมื่อดัชนีแรกร่อนลงไป พลังล่องหนดูเหมือนทะลวงออกมาจากรอยแยกอวกาศ พรั่งพรูออกมาจากทุกทิศทางในรัศมีห้าพันลี้ เข้าสู่หลังแขนขวาและพุ่งเข้าไปในแขนเทพโบราณ

พลังพั้งเดิมภายในระยะห้าพันลี้ไม่เพียงพอจะต่อกรกับเทพโบราณ เมื่อดัชนีบรรจงลงครั้งที่สอง พลังดั้งเดิมเพียงพอจะทำลายโลกได้พลันรวมกันจากระยะห้าหมื่นลี้ ห้าแสนลี้ ห้าล้านลี้เพื่อสร้างพลังอันแข็งแกร่งเข้าสู่แขนเทพโบราณ

เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นในพริบตา รวดเร็วจนเซียนรอบด้านไม่มีโอกาสตอบสนอง

แขนเทพโบราณกระดอนกลับไปอย่างไม่คาดคิด ชายชราแยกอขนออกมาจากเทพโบราณแต่ประทับรอยฝ่ามือสีดำกลับไปอย่างชัดเจน

“เจ้าคู่ควรต่อสิ่งที่เทพโบราณแปดดาวสายเลือดราชวงศ์กล่าวขานกันว่าเหนือล้ำกฏและมีเพียงเซียนขั้นสวรรค์ดับสูญเท่านั้นที่สามารถต่อสู้ได้ ครั้งนึงข้าร่วมกันสังหารเทพโบราณแปดดาวธรรมดา ความต่างดุจฟ้ากับเหว!”

ชายชราถอยร่น ใบหน้าแดงค่อยๆจางซีดลง ทว่าแววตาเปล่งประกายดุจดวงจันทร์และเต็มไปด้วยเจตนาต่อสู้

หลังจากถอยไปเจ็ดก้าว ชายชราหันศีราะขึ้นมาพุ่งออกไป ก้าวไปบนแขนเทพโบราณเพื่อหยิบยืมพลัง จากนั้นกระโจนเข้าหาใบหน้าต้าเสิน!

ต้าเสินแววตายังคงเย็นเยียบ เผยท่าทีดูถูกและโอหัง สั่นแขนขวาเล็กน้อย รอยประทับฝ่ามือหายไป จากนั้นค่อยๆยืนขึ้นส่งเสียงคำรามดังสนั่น!

การเคลื่อนไหวนี้ทำให้เขาเป็นหอคอยสูงตระหง่านเหนือทุกคน พลังอำนาจคล้ายคลึงต่ออำนาจแห่งสวรรค์ หลังจากบนหน้าผากต้าเสินมีดาวสองดวงส่องสว่าง ดาวดวงที่สามค่อยๆสว่างขึ้น ทว่าภายในดาวดวงที่สามมีบางอย่างซ่อนไว้อยู่ส่วนลึก…แต่มันไม่สามารถสัมผัสหรือรู้สึกได้ชัดเจน

มีเพียงหวังหลินที่จ้องต้าเสินด้านหน้าโดยเฉพาะตรงดวงดาวเท่านั้น จิตใจต้าเสินเต็มไปด้วยความตกตะลึงเนื่องจากรู้จักวิชาของเทพโบราณแปดดาวเป็นอย่างดี ทว่ารู้เพียงชื่อเท่านั้นและไม่มีความทรงจำด้านการใช้วิชา

“ฝังมิติ หลอมดวงดาว!”

“ขยะ!” ต้าเสินสะบัดแขนใส่ชายชราพลันเกิดสายลมกรรโชกรุนแรง ท่อนแขนเคลื่อนไหวรวดเร็วดุจบิดมิติและเข้าใกล้ชายชราในพริบตา สองฝ่ามือเหมือนดาวเคราะห์เซียนสองดวงกระแทกใส่ชายชรา

ชายชราใบหน้าแดงขึ้นอีกครั้ง เสื้อผ้าพองตัว แขนซ้ายและขวายื่นอ้าออกและร้องคำรามทำให้พลังดั้งเดิมมหาศาลควบแน่นอยู่เบื้องหน้า ปรากฏธารน้ำแข็ง ตามมาด้วยทะเลเพลิง จากนั้นเหนือล้ำกว่าก็คือภูเขานับไม่ถ้วนจากสายฟ้ามหาศาล…

วิชามากมายพวกนี้ปรากฏขึ้นในพริบตา ก่อตัวเป็นชั้นทับซ้อนกัน แขนชายชรายืดตรงออกไปกระหน่ำวิชาเหล่านี้เข้าใส่แขนเทพโบราณ

วินาทีนั้นรอยแยกอวกาศสั่นเทาอย่างรุนแรง ส่งเสียงคำรามกึกก้อง มองไกลๆดูเหมือนปะทับมากมายกำลังปะทุบนแขนต้าเสิน

อย่างไรก็ตามวิชาพวกนี้ทำให้แขนต้าเสินหยุดชะงักเพียงหนึ่งจังหวะเท่านั้น ซึ่งมันเพียงพอให้ชายชราชุดดำหลุดจากระยะแขนและพุ่งใส่ศีรษะต้าเสิน

“ปรมาจารย์หวู่จี!! หากเจ้ายังไม่ปรากฏตัวขึ้นมา อย่าหาว่าข้าไม่รักษาสัญญาหล่ะ เจ้าลืมข้อตกลงของเราแล้วหรือไง!?” ชายชราชุดดำร้องตะโกน