1258. ประณามสำนักอมตะ แยกราตรี
“ทำไมข้าจะไม่กล้า?”
หวังหลินดวงตาส่องสว่าง ทันใดนั้นลำแสงก็แทนที่ทุกอณุแสงในโลก ทั่วทั้งโลกห่อหุ้มอยู่ในแสงสีทอง แม้กระทั่งสายฝนก็ดูเหมือนจะเป็นสีทองด้วย
ราวกับร่างหวังหลินกลายเป็นดวงอาทิตย์ที่กำลังเฉิดฉาย แสงสีทองที่เขาปล่อยออกมาพุ่งออกไปดุจกระบี่ เต็มไปด้วยต้นกำเนิดแห่งกฎ!
ขณะที่น้ำเสียงไร้อารมณ์ความรู้สึกดังกึกก้อง ชายชราผมขาวในลำแสงก็มาถึง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น สายตาดูคล้ายเข้าใจสรวงสวรรค์ ท้องฟ้าพลันเปลี่ยนสี สายลมแบ่งเหล่าก้อนเมฆให้ความรู้สึกว่าทั้งโลกตกอยู่ใต้การควบคุมของเขา
รัศมีสีแดงจางๆปรากฏขึ้นรอบๆผิวของชายชรา ขณะที่เขาเคลื่อนร่าง ทุกคนที่เห็นต่างก็ตกตะลึง!
มีเพียงคนที่ผ่านทะลวงสวรรค์ขั้นแรกอย่างสมบูรณ์เท่านั้นถึงจะมีรัศมีแห่งกฎมาปกป้อง รัศมีนี้เป็นตัวแทนของพลังอำนาจอันยิ่งใหญ่!
เขาเคลื่อนร่างรวดเร็วเสียจนไม่อาจตามได้ทัน ลำแสงข้ามผ่านท้องฟ้า ลมหายใจถัดมาเขาก็อยู่เหนือหวังหลินไปพันฟุต ราวกับเทพเทวดาที่มองหวังหลินอย่างเยือกเย็น
“เจ้ากล้ามาก!” พลันยกแขนขวาขึ้นมาและทุบลงไปอย่างโหดเหี้ยม!
การโจมตีครั้งนี้ทำให้สวรรค์ถึงคราวสั่นสะเทือน สายฝนทั้งหมดแตกสลายกลายเป็นละอองน้ำ แสงสีแดงโผล่ออกมาและก่อตัวเป็นตาข่ายยักษ์!
ตาข่ายปกคลุมท้องฟ้า แฝงพลังอำนาจแห่งกฎที่สั่นสะเทือนถึงวิญญาณดั้งเดิม มันคือตาข่ายที่สร้างมาจากกฎ!
ชายชราไม่ใช่เทพเทวดาอีกต่อไปแล้ว เขากลายเป็นชาวประมงที่กำลังทอดแหออกไป ในโลกอันไร้ขอบเขตแห่งนี้ดูเหมือนตาข่ายก็ไร้ขอบเขตไปด้วย!
ชายชราอยู่ในท้องฟ้าและเป็นชาวประมง ส่วนหวังหลินอยู่บนพื้นก็คือปลา พื้นดินคือแม่น้ำ ตาข่ายยักษ์กลายเป็นกรงขังต้องการจับปลาตัวนั้น!
ฉากเหตุการณ์นี้ทำให้ความคิดหวังหลินสั่นสะเทือน ช่างคล้ายกับการทำความเข้าใจเต๋าของตนเองเมื่อคราวนั้น ระหว่างทางก็เพื่อพิสูจน์เต๋า!
ชั่วขณะที่ตาข่ายแห่งกฎใกล้เข้ามา แววตาหวังหลินกะพริบวาบ เขาพุ่งเข้าไปในอากาศ ท่ามกลางสายตาของคนอื่น หวังหลินเป็นปลาที่ไม่สามารถหนีไปจากตาข่ายได้! ท้ายที่สุดเขาก็จะถูกจับและถูกขังไว้ในกรง!
อย่างไรก็ตามหวังหลินคือเซียนฝืนลิขิตฟ้า สิ่งที่เขาท้าทายคือสรวงสวรรค์ เช่นนั้นเขาจะไม่ทำอะไรได้อย่างไร? ตอนนั้นที่เขาทำความเข้าใจ เขาเห็นปลาที่ดิ้นรนต่อไปเพื่อหนีไปจากตาข่าย
วันนี้หวังหลินกลายเป็นปลาเสียเองภายใต้วิชาของชายชราผมขาว เขากำลังดิ้นรน ดิ้นรนต่อสู้กับตาข่ายแห่งกฎ ดิ้นรนต่อชายชราผมขาว และดิ้นรนต่อสวรรค์!
ตาข่ายแห่งกฎตกลงมาอย่างรวดเร็วและล้อมรอบทุกสิ่ง ให้ความรู้สึกว่าไม่มีสถานที่ซ่อนตัว ราวกับทั้งโลกตกอยู่ใต้ตาข่ายนี้!
แสงสีทองจากร่างหวังหลินส่องสว่างเจิดจ้ายิ่งขึ้น พื้นดินดูเหมือนจะเป็นมหาสมุทร และเขาค่อยๆกลายเป็นดวงอาทิตย์ที่กำลังเฉิดฉาย!
วิชาแรกที่หวังหลินสร้างขึ้น แยกราตรี! แยกราตรีแฝงกฎแห่งต้นกำเนิด เขาเข้าใจวิชานี้ขณะที่กำลังมองดวงอาทิตย์โผล่ขึ้นจากผิวน้ำตอนที่เขายังเป็นเซียนขั้นส่องสวรรค์ ทว่าวิชาแยกราตรีนั้นทรงพลังเกินไปและพลังดั้งเดิมสำหรับใช้มันก็เกินขีดจำกัดของหวังหลิน
เขาสามารถใช้มันได้เฉพาะเวลาที่ไม่ได้ใช้พลังดั้งเดิม
อย่างไรก็ตามตอนนี้เขตแดนของหวังหลินเปลี่ยนกลายเป็นจริงเท็จ เขากลืนกินผลไม้แห่งเต๋า สร้างดวงดาวแห่งกฎและสิ่งสำคัญที่สุดก็คือความเข้าใจในวิชาที่สองได้ทำให้เขาใช้วิชาแยกราตรีได้โดยไม่ต้องรอช่วงเวลาพิเศษ!
แม้พลังของมันไม่ได้สูงที่สุดและไม่สามารถใช้ได้นานเกินไป แต่มันก็ดีกว่าการต้องรอใช้ในช่วงเวลาของมันเท่านั้น!
สิ่งสำคัญยิ่งกว่า เหตุผลที่หวังหลินต้องการใช้มันและสูญเสียพลังดั้งเดิมทั้งหมดเพื่อเรียกวิชาแยกราตรีขึ้นมาก็คือเพราะเขาไม่ต้องกังวลเรื่องชีวิตตนเอง!
เขามีเหล่าฝูงยุง!
นี่คือไพ่ตายและวิชาช่วยชีวิตของเขา เป็นเพราะสิ่งนี้เขาจึงไม่ลังเลช่วยสำนักต้นกำเนิดให้ทะยานขึ้นมาในสำนักอมตะ!
วินาทีที่ตาข่ายแห่งกฎเข้าใกล้ หวังหลินหัวเราะ สองฝ่ามือเคลื่อนไหว พื้นดินดังสนั่น ทะเลมายาปรากฏขึ้นมา แม้มันจะไม่ใช่ของจริงแต่มันก็ยังมีคลื่นโหมกระหน่ำ
ทั้งโลกถูกห่อหุ้มด้วยความมืดมิด มีเพียงตาข่ายสีแดงค่อยๆตกลงมา
ฉากเหตุการณ์ประหลาดนี้ทำให้ชายชราสีหน้าเปลี่ยนไปและหรี่ตาแคบ เขาถอนความรู้สึกดูถูกออกมาและกลายเป็นเคร่งเครียด
ตอนที่เขาโจมตี เขาไม่มีเจตนาฆ่า นั่นหมายความว่าเป็นการทดสอบและขู่เท่านั้น เขาเห็นอยู่แล้วว่าหวังหลินแข็งแกร่งแค่ไหน คนแบบนี้เป็นส่วนหนึ่งของสำนักอมตะและไม่อาจทำโอหังได้ เขากำลังโจมตีเพื่อสั่งสอนบทเรียนให้แก่หวังหลิน สั่งสอนว่าโลกนั้นกว้างใหญ่และสำนักอมตะไม่ควรโดนล่วงเกิน!
ทว่าตอนที่เขาเห็นหวังหลินใช้วิชาแยกราตรี เขาพลันสูดหายใจลึก โยนเจตนาที่จะสั่งสอนหวังหลินออกไปและเผยเจตนาต่อสู้!
‘กฎประหลาดอะไรกัน! วิชาของเจ้าเด็กนี่ช่างน่าอัศจรรย์จริง!’
เหล่าเซียนที่อยู่ในอัฒจันทร์ต่างก็ถูกความมืดมิดห่อหุ้ม พวกเขาทั้งหมดงุนงงเนื่องจากมีพลังที่ไม่อาจเข้าใจได้ห่อหุ้มอยู่ ทำให้ความคิดแต่ละคนสั่นไหว
แม้กระทั่งเหล่าผู้อาวุโสของสำนักอมตะก็เป็นเช่นนี้ด้วย!
พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าก่อนหน้านั้นในดินแดนวิญญาณปีศาจ หวังหลินใช้วิชาแยกราตรีเพื่อฆ่าปรมาจารย์คังจงซื่อและบังคับให้เทียนหยุนชุดเทาต้องล่าถอย อีกทั้งร่างอวตารทั้งสองของเทียนหยุนซึ่งมีระดับทลายสวรรค์ขั้นปลายก็ตายไปด้วย!
พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าวิชาแยกราตรีนี้ถูกจดจำว่าเป็นวิชาที่ทรงพลังยิ่งยวดหลังการต่อสู้ในดินแดนวิญญาณปีศาจ!
เหล่าคลื่นพรั่งพรูอยู่ใต้ความมืดในยามกลางคืน ทุกสิ่งทุกอย่างมืดมิดแม้กระทั่งตาข่ายแห่งกฎดูเหมือนจะผสานไปกับความมืดด้วย ตาข่ายร่อนลงบนทะเล เกิดคลื่นอันโกรธเกรี้ยวราวกับทะเลกำลังดิ้นรน
ตาข่ายแห่งกฎแทงทะลุผ่านทะเลและตกลงมาหาหวังหลินอย่างรวดเร็ว
อย่างไรก็ตามขณะที่มันเข้าใกล้หวังหลิน คลื่นทะเลมายาพรั่งพรูขึ้นมา แสงสีทองโผล่ออกมาจากทะเลและค่อยๆผลักกลางคืนกลับไปอย่างช้าๆ
แสงสีทองแข็งแกร่งยิ่งขึ้นและมากขึ้น กระทั่งแสงสีทองแทงทะลุผ่านท้องทะเล ไม่ช้ามันก็ปรากฏขึ้นเหนือผิวทะเล!
เมื่อดวงอาทิตย์ปรากฏ โลกถูกห่อหุ้มอยู่ในแสงสีทอง ความมืดมิดคล้ายกับจะถูกฉีกกระชากออกไปด้วยกฎแห่งต้นกำเนิด ความมืดมิดถูกบังคับให้กลับไปพร้อมกับเสียงดังสนั่นหวั่นไหว
ยามที่ดวงอาทิตย์ลอยขึ้นไปเหนือทะเลได้มากกว่าครึ่งและปรากฏตัวในท้องฟ้า น้ำเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นมาดังกึกก้อง
“แยกราตรี!”
เมื่อสองคำนี้เอ่ยขึ้นมา ร่างอันเลือนลางปรากฏอยู่ในดวงอาทิตย์ ร่างนี้คือหวังหลิน!
เหล่าเซียนที่ความคิดผสานกับความมืดมิดพลันเกิดความเจ็บปวดในวิญญาณดั้งเดิม ราวกับร่างกายกำลังถูกฉีกกระชากเหมือนความมืด!
ชายชราชุดขาวที่ผสานกับความมืดพลันสีหน้าเปลี่ยนไปและรีบล่าถอย ขณะเดียวกันฝ่ามือสร้างผนึก รัศมีสีแดงรอบตัวกะพริบวูบวาบอย่างบ้าคลั่งเพื่อต่อต้านพลังอำนาจของวิชาแยกราตรี
ชายชราถอยร่นพร้อมกับเสียงดังสนั่น
แสงสีทองปลดปล่อยแสงอันทรงพลังในพริบตา ความมืดมิดทั้งหมดในโลกพังทลายและเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว
ในเสี้ยววินาทีนั้นตาข่ายแห่งกฎได้ตกลงบนดวงอาทิตย์ที่มีหวังหลินอยู่ข้างใน ดูเหมือนมันต้องการจะหยุดดวงอาทิตย์ไม่ให้ขึ้นมา วินาทีนั้นหวังหลินผลักแขนออกไปอย่างรุนแรง แสงสีทองรอบตัวพรั่งพรูและพุ่งออกไปดุจกระบี่และแฝงกฎแห่งต้นกำเนิด!
แยกราตรีถือกำเนิดมาจากทะเลที่แฝงกฎแห่งต้นกำเนิด ไม่มีพลังใดจะหยุดดวงอาทิตย์ไม่ให้ฉายแสงได้ แม้กระทั่งตาข่ายแห่งกฎก็ตาม!
ขณะที่หวังหลินผลักไปข้างหน้า แยกราตรีจึงระเบิดออกมาพร้อมกับพลังเต็มที่ แสงสีทองส่องสว่างสามารถฉีกกระชากม่านพลังทั้งหมดของฟ้าดินได้ รวมไปถึง…ตาข่ายของชาวประมงที่สร้างชึ้นจากกฎด้วย!
ฟ้าคำรามดังสนั่นพร้อมกับตาข่ายกฎสั่นคลอน เสียงแตกร้าวดังกึกก้องจากนั้นก็พังทลาย มันเลือนหายไปในความว่างเปล่าพร้อมกับความมืดมิด!
ชาวประมงทอดแหเพื่อจับปลา แต่ปลากลับดิ้นรนและทะลวงแหให้เป็นอิสระ!
อย่างไรก็ตามหวังหลินเป็นปลาแต่ก็ไม่ใช่ปลาด้วย ถ้าเขาเป็นปลาคงกลับมาสู่มหาสมุทรหลังจากทำลายตาข่ายออกไปได้ แต่หวังหลินคือเซียนฝืนลิขิตฟ้า ดังนั้นเขาจึงไม่ยอมจากไปไหน แต่ต้องการ…เอาคืน!
แสงสีทองล้อมรอบตัวเขาและก้าวออกไปตอนที่ตาข่ายแห่งกฎถูกทำลาย หวังหลินจ้องมองชายชรราผมขาวที่กำลังล่าถอยซึ่งต่อต้านพลังของวิชาแยกราตรีไปด้วย
“ท่านกล้ารับวิชาของข้าไหม?” หวังหลินเอ่ยเสียงทรงพลังอำนาจ และมันตกลงมาราวกับอำนาจแห่งสวรรค์!
คำพูดนี้คล้ายกับที่ชายชราพูด แต่สถานการณ์กลับตาลปัตรเพราะหวังหลินเป็นคนพูด! หากเป็นก่อนหน้านี้ผู้คนคงคิดว่าหวังหลินช่างโอหังนัก แต่ตอนนี้หลังจากเขาใช้วิชาแยกราตรี ทุกคนยังตกอยู่ในความมืดมิด แม้กระทั่งเหล่าผู้อาวุโสของสำนักอมตะยังรู้สึกว่าตนเองกำลังถูกฉีกกระชากไปพร้อมๆกับความมืด
วินาทีนี้ด้วยคำพูดเดียวกันแต่แฝงกลิ่นอายน่าหวาดกลัวจนทุกคนต้องลืมหายใจ!
…………..