1557. ดึงหนาม

ยามที่กำปั้นของหวังหลินร่อนลงไป รอยแตกบางๆ ผุดขึ้นบนหลังเต่าดำอยู่ห้าแห่ง รอยแตกร้าวแผ่กระจายและเกิดรอยแตกเป็นกิ่งก้านสาขาเพิ่มขึ้น

ทว่าในจังหวะนั้นควันสีเทาพร้อมกลิ่นอายแห่งความตายผุดออกมาจากรอยแตกและพุ่งใส่หวังหลิน

ควันสีเทาคือพลังต้านอันแข็งแกร่ง พุ่งออกมาดุจพายุเข้าหาหวังหลิน ทว่าหวังหลินระมัดระวังไว้ตลอดเวลา ดังนั้นเมื่อมันพุ่งออกมา เขาจึงล่าถอย

วินาทีนี้เองควันสีเทาสายหนึ่งแบ่งตัวออกมาและลอยเข้าหาจักรพรรดิเต่าดำบนหัวของมัน

ควันสีเทาเร็วมากและเข้าสู่ร่างจักรพรรดิเต่าดำทำให้เขาตัวสั่นราวกับกำลังฟื้นคืนชีพ กลิ่นอายทรงพลังผุดออกมาจากจักรพรรดิเต่าดำและมีเสียงคำรามเบาบางดังออกมาจากร่าง! หากเป็นเซียนคนอื่นคงไม่ได้ระมัดระวังและยากจะรับมือสถานการณ์นี้ได้

แต่หวังหลินใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางการสังหาร ตั้งแต่ตอนที่เขาเห็นจักรพรรดิเต่าดำเป็นครั้งแรกจึงได้เตรียมการเอาไว้แล้ว พอเห็นว่าจักรพรรดิเต่าดำกำลังฟื้นคืนชีพ หวังหลินจึงสะบัดแขนขวาโดยไม่ลังเลและล่าถอย แสงโลหิตมหึมากะพริบวาบ

ปรากฏกระบี่โลหิตทะยานเข้าหาจักรพรรดิเต่าดำด้วยความเร็วดุจทะลวงมิติ ชั่วพริบตามันก็ลอยผ่านลำคอ

กระบี่โลหิตตัดศีรษะโดยไร้โลหิต เจาะทะลุผ่านศีรษะทั้งยังตัดหนามออกไปอีก!

ควันสีเทาที่ได้เข้าไปในร่างจักรพรรดิเต่าดำจึงพุ่งออกมาจากลำคอที่โดนผ่าไปแล้ว เสียงคำรามเบาบางกลายเป็นเสียงคำรามคร่ำครวญ ควันสีเทารั่วไหลออกมาดูอ่อนแอ

ร่างจักรพรรดิเต่าดำแห้งเหี่ยว ควันสีเทาจำนวนมากที่รั่วไหลออกมาในที่สุดก็พังทลาย

ความเด็ดขาดของหวังหลินได้กำจัดภัยคุกคามออกไป!

ขณะที่หวังหลินล่าถอย ดาบเลือดเนื้อได้ฟันลงมาอีกครั้ง เสียงโหยหวนจากดาบดูเหมือนต้องการกลืนกินเขา หวังหลินหันกลับมาเผยแววตาบ้าคลั่งพร้อมกับร่องรอยแห่งปัญญา แขนขวากำหมัด ส่งกำปั้นเข้าใส่ดาบยักษ์

เสียงดังปังสั่นสะเทือน หวังหลินถอยไปหลายสิบฟุต ดาบยักษ์สั่นเทา เสียงร้องจากวิญญาณข้างในสูญสลายไป ขนาดของดาบเปลี่ยนไปเล็กน้อย

หวังหลินพุ่งออกมาทางขวาหลังจากโดนดันกลับมา แขนขวากำหมัดชกเข้าใส่ดาบอีกครั้ง กระหน่ำโจมตีใส่อย่างต่อเนื่องทำให้ดาบหดลงอย่างรวดเร็ว

ท้ายที่สุดหวังหลินร้องคำรามและทำลายดาบด้วยหมัดเดียว! ดาบแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เลือดเนื้อทั้งหมดเปลี่ยนกลายเป็นผงธุลี!

เหตุการณ์ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในชั่วพริบตา แม้จะดูเรียบง่ายแต่ทุกกำปั้นคือ พลังเต็มที่ของหวังหลิน เวลานี้พลังต่อต้านในร่างหวังหลินมีมากมายมหาศาล เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดรุนแรง โลหิตไหลออกมาจากรูขุมขนทั้งหมดในร่างกาย

ทว่าหวังหลินไม่สนใจ หลังจากทำลายดาบเลือดเนื้อไปแล้ว หวังหลินหันกลับมาด้วยสายตามุ่งมั่น ทะยานสูงขึ้นไปในอากาศ ก่อนจะพุ่งลงมาอย่างรวดเร็ว!

ใช้ระยะทางจากความสูงเพื่อเร่งความเร็ว กระแทกกำปั้นใส่หลังเต่าดำราวกับอุกกาบาตยักษ์!

“ทำลาย! ทำลาย! ทำลาย!” หวังหลินส่งเสียงคำรามและพุ่งลงมารวดเร็วยิ่ง สองกำปั้นร่อนลงใส่หลังของเต่าดำในชั่วพริบตา

ร่างเต่าดำยักษ์สั่นเทา แผ่นหลังดูเหมือนฉีกขาด รอยแตกร้าวจำนวนมากผุดขึ้นมา บางส่วนพังทลาย

หวังหลินดวงตาแดงก่ำ ความคิดเดียวในหัวตอนนี้คือการทำลายเต่าดำเพื่อให้มันไม่สามารถกักขังวิญญาณของฉิงชุ่ยได้ หนึ่งกำปั้นไม่สำเร็จ เขาจึงโยนออกไปอีกกำปั้น!

กำปั้นตามมาอีกอย่างต่อเนื่อง!!

หวังหลินกระแทกใส่ลงไปอย่างบ้าคลั่งด้วยสองแขน ทุกครั้งจะทำให้เต่าดำสั่นเทาอย่างรุนแรงจนรอยแตกขยายใหญ่มากขึ้น

เปลวเพลิงและสายฟ้าผสานเข้ากับกำปั้นทำให้เพิ่มพูนพลังทำลายล้าง พริบตาเดียวหวังหลินส่งกำปั้นไปได้มากกว่าร้อยครั้ง หมอกโลหิตสาดกระจายจากร่างกายเนื่องจากพลังต่อต้านในร่างปะทุขึ้นเต็มกำลัง

ความเจ็บปวดรุนแรงถูกเปลี่ยนกลายเป็นความบ้าคลั่ง เป็นความมุ่งมั่นในการช่วยฉิงชุ่ย!

ในโลกนี้มีคนไม่กี่คนที่ทำให้หวังหลินมาไกลได้ขนาดนี้ และฉิงชุ่ยเป็นหนึ่งในนั้น!

ขณะที่ส่งกำปั้นนับร้อยลงไป แผ่นหลังของเต่าดำแตกเสียหายไปมากกว่าครึ่งแต่ยังไม่ได้ถูกทำลายอย่างสมบูรณ์ ใบหน้าหวังหลินมีเส้นโลหิตบวมเป่ง เขาทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้านับหมื่นฟุต จากนั้นชี้ใส่ท้องฟ้า

“ประทับวิญญาณสงคราม!”

ท้องฟ้ามืดครึ้ม ประทับฝ่ามือสีทองปรากฏขึ้นมา ระลอกคลื่นจากฝ่ามือปกคลุมน่านฟ้า แขนขวาของหวังหลินฟาดลงไป ประทับฝ่ามือพุ่งผ่านเขาและตกลงใส่หลังของเต่าดำด้านล่าง!

หวังหลินทะยานไปพร้อมกับฝ่ามือ ทั่วร่างเรืองแสงสีทองราวกับเทพเซียน ส่งเสียงคำรามและกระแทกลงไปเป็นเส้นตรง

ประทับวิญญาณสงครามร่อนลงใส่หลังเต่าดำจนเกิดเสียงดังสนั่นกึกก้อง เต่าดำสั่นสะเทือนและปรากฏรอยรูปฝ่ามือบนกระดอง ขอบทั้งหมดแตกกระจาย!

ฝ่ามือขวาของหวังหลินติดตามประทับวิญญาณสงครามและกดลงใส่แผ่นหลังเต่าดำ พลังรุนแรงปะทุขึ้นมา เกล็ดทั้งหมดบนร่างเต่าดำแตกกระจายไปทั่วทิศทาง!

เต่าดำแตกสลาย! วิญญาณดวงหนึ่งที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าได้ลอยออกมาจากเต่าดำเข้าหาฉิงชุ่ย

ภูเขานับแสนชิ้นบนร่างของมัน รวมถึงที่อยู่บนฉิงชุ่ยจึงพังทลายทั้งหมด หนามส่วนที่อยู่กับฉิงชุ่ยได้ลอยอยู่ที่เดิม แต่ที่เหลือทั้งหมดพุ่งหาหวังหลิน

ภูเขาเกือบแสนลูกดูไม่เหมือนภูเขาอีกแล้วแต่เป็นหนามจริงๆ พวกมันรวดเร็วยิ่งและไม่ยอมให้เวลาหวังหลินได้หลบเลี่ยง พริบตาเดียวมันก็แทงใส่เข้าไปในร่างหวังหลิน!

ความเจ็บปวดประดังเข้าใส่หวังหลิน วินาทีนั้นหน้าอกของหวังหลินถูกหนามแทงทะลุ และยังมีหนามอีกหลายชิ้นตามมา เพียงไม่นานหวังหลินก็ถูกห่อหุ้มด้วยหนาม หนึ่งแสนชิ้นและมองไม่เห็นอีกต่อไป

มองเห็นแต่เพียงก้อนหนามขนาดยักษ์!

เสียงดังลั่นค่อยๆ หายไป ดินแดนเจ็ดสีสงบเงียบลง ภูเขาแสนลูกหายไปและเหลือเพียงภูเขาที่มีฉิงชุ่ยอยู่ มันห่อหุ้มด้วยก้อนเมฆเจ็ดสีและไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา

ด้านนอกมีเพียงก้อนหินยักษ์ที่เต็มไปด้วยหนามก้อนหนึ่ง

บนพื้นมีเต่าดำกระดองแตก แต่หัวยังดูดีอยู่ไกลๆ ควันสีเทาเบาบางเล็ดลอดออกมาจากหลังเต่าดำ

ทว่าลึกเข้าไปภายในกระดอง มีผลึกสีเทาแตกหักที่เปล่งแสงกะพริบเบาบาง

ราวกับทั้งดินแดนเจ็ดสีได้สงบลง แต่สิบห้านาทีต่อมาเกิดเสียงปะทุดังออกมาจากก้อนหนาม ราวกับมีคนพยายามทะลวงออกมาจากหนามเหล่านี้ด้วยกำปั้น!

เสียงปะทุรุนแรงขึ้นและทำลายความเงียบ ชั่วครู่หนึ่งก้อนหนามพังทลายไป หนึ่งส่วนและมีกำปั้นสีทองโผล่ออกมา!

กำปั้นสั่นไหวและเต็มไปด้วยโลหิต หนามแตกหักนับไม่ถ้วนแทงทะลุเข้าไปในแขนลึก เสียงคำรามดังออกมาจากภายในและแผ่กระจายไปทั่วพื้นที่! ขณะที่เสียงคำรามกึกก้อง กำปั้นอีกข้างทะลวงออกมาจากช่องว่าง กำปั้นนี้มีโลหิตด้วยเช่นกัน สองแขนคว้าพุ่มหนามสองข้างและฉีกสะบั้นก้อนหนามอย่างโหดเหี้ยม!

รอยแตกร้าวแผ่กระจายไปทั่วก้อนหนามพร้อมกับเสียงแตกร้าวดังสนั่น ร่างหนึ่งที่มีโลหิตย้อมผมจนเป็นสีแดงได้โผล่ออกมา

หนามนับไม่ถ้วนโผล่ออกมาจากทุกส่วนของร่างกายนี้ แม้แต่ดวงตาก็มีหนามแทงทะลุอยู่จำนวนมาก ลมหายใจหนักหน่วง ควันสีขาวแผ่ออกมาจำนวนมาก

เขาดูเหมือนกำลังพักผ่อนเพื่อฟื้นคืนความแข็งแกร่ง หลังจากผ่านไปสิบลมหายใจ แขนขวาค่อยๆ คว้าหนามในดวงตาและดึงมันออกมา โลหิตหลั่งไหลออกมาจากดวงตา

ผ่านไปสักพักเขาพลันลืมตาขึ้นและร้องคำราม แขนคว้าก้อนหนามและฉีกมันอีกครั้ง คราวนี้เขาฉีกก้อนหนามออกไปได้ครึ่งร่าง

ข้างในร่างมีหนามแทงใส่อยู่นับไม่ถ้วน เมื่อก้อนหนามถูกดึงออกไปครึ่งส่วน จุดที่ถูกดึงออกไปมีโลหิตสาดกระจาย

อย่างไรก็ตามแม้จะมีหนามบางส่วนพังทลายไป แต่ส่วนที่เหลือยังอยู่ในร่างของหวังหลิน

“ศิษย์พี่ฉิงชุ่ย ข้าจะช่วยท่าน…” เสียงเบาบางดังออกมาจากปาก เขาก้าวออกมาจากก้อนหนาม แต่ความเจ็บปวดในร่างกายแทบจะทนไม่ไหว เพราะหนามหลายหมื่นชิ้นยังทิ่มแทงใส่ร่าง

ทุกก้าวที่ย่างไปได้ทำให้โลหิตไหลออกมาจากรูหนาม ร่างหวังหลินค่อยๆ หดตัวลงจากขนาดหมื่นฟุต ด้วยกระบวนการนี้หนามจำนวนมากจึงพังทลายไป แต่หนามส่วนหนึ่งยังอยู่ในร่างเขาราวกับพวกมันได้ยึดติดเข้ากับร่างเนื้อและไม่สามารถดึงออกมาได้

“ศิษย์พี่ ข้ากำลังไป…” หวังหลินก้าวเดินเข้าสู่ก้อนเมฆเจ็ดสีด้วยทัศนวิสัยพร่ามัว อย่างไรก็ตามเขายังเห็นร่างสั่นเทาของฉิงชุ่ยที่มีเส้นผมปกคลุมใบหน้า

ขณะที่โลหิตไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง หวังหลินค่อยๆ มาถึงเบื้องหน้าฉิงชุ่ยอย่างช้าๆ เขาหยุดห่างจากฉิงชุ่ยเพียงเจ็ดนิ้ว แขนขวายื่นออกไปหาหนามแรกในหน้าอกของ ฉิงชุ่ย หลังจากสูดหายใจลึก จึงดึงหนามออกมา!