1563. ผลไม้เต๋าลูกที่สาม

ผลไม้เต๋าลูกนั้นโปร่งใสเล็กน้อยและมองเห็นเด็กชายปกคลุมด้วยสีแดงกำลังนั่งอยู่ข้างใน ใบหน้าเด็กชายเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เส้นสายนับไม่ถ้วนเชื่อมต่อกับร่างกายราวกับพวกมันกำลังดูดซับอาหาร

เด็กชายผู้นี้คือร่างดั้งเดิมของปรมาจารย์หงซาน แต่เขาไม่ได้มีลูกปัดฝืนลิขิตฟ้าเพื่อดูดซับเจตจำนงเต๋าที่ปั่นป่วนอยู่ข้างใน ผลลัพธ์เดียวคือความตายเท่านั้น!

การสังหารดำเนินต่อไป คลื่นเสียงกรีดร้องโหยหวนดังออกมาจากทุกทิศทาง อสูรประหลาดที่ช่วยชายชราชุดดำโจมตีปรมาจารย์หลงผานพลันแยกตัวออกและพุ่งเข้าใส่ฉิงชุ่ยที่กำลังไล่ฆ่า

“เป็นแค่อสูร เจ้ากล้าเอาเล็บของเจ้ามาต่อสู้กับข้าเชียวหรือ?” ฉิงชุ่ยกะพริบแววตาเย็นเยียบและสะบัดแขนขวา พายุสีดำก่อตัวขึ้นด้วยแก่นแท้สังหารและพุ่งใส่ท้องฟ้า พอมันเข้าใกล้อสูรประหลาด พายุจึงระเบิดออกทันที

แก่นแท้สังหารข้างในกระจายตัวและกวาดใส่พวกมัน

เหล่าสิ่งมีชีวิตตัวสั่นเทาและเกิดเสียงแตกร้าว พวกมันเปลี่ยนกลายเป็น เศษน้ำแข็งสีดำทั้งหมด!

และถูกแช่แข็ง!

หนามน้ำแข็งสีดำนับไม่ถ้วนผุดขึ้นภายในน้ำแข็งและแทงใส่เหล่าสิ่งมีชีวิตประหลาด

หวังหลินก้าวไปข้างหน้า เขาไม่ได้มองไปที่การสังหารของฉิงชุ่ยหรือการต่อสู้ของปรมาจารย์หลงผาน หวังหลินมาถึงใต้ผลไม้เต๋าที่กำลังห้อยอยู่ในก้อนเมฆสีรุ้ง!

เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นในพริบตา ตั้งแต่หวังหลินและฉิงชุ่ยเข้ามาเพิ่งผ่านไปเพียงไม่กี่ลมหายใจเท่านั้น! จ้าวตำหนักทัณฑ์สวรรค์หันกลับมาเห็นหวังหลินด้วยอาการตกตะลึง

“จ้าวดินแดนปิดผนึก!” จ้าวตำหนักแววตาปรากฏจิตสังหาร เขาต้องการล่าถอยเพื่อไปขัดขวางหวังหลิน ทว่าปรมาจารย์หลงผานเผยสีหน้าท่าทางไม่แยแสและแผ่กระจายกลิ่นอายเก่าแก่เพื่อขัดขวางจ้าวตำหนักทัณฑ์สวรรค์

“ชัยชนะของเรายังไม่ถูกตัดสิน”

ด้วยการที่ปรมาจารย์หลงผานขัดขวาง จ้าวตำหนักทัณฑ์สวรรค์มีประกายแววตาเย็นเยียบและตัดสินใจไม่สนใจหวังหลินที่กำลังมุ่งหาผลไม้เต๋า ในสายตาเขานั้น หวังหลินเป็นจ้าวดินแดนปิดผนึกได้เพียงแค่ชื่อและอ่อนแอเกินไป การพยายามเข้าช่วยปรมาจารย์หงซานเป็นแค่การสร้างปัญหาใส่ตัวเอง

วินาทีนั้นสองฝ่ามือสร้างผนึกรวบรวมเพลิงนรกานต์และเริ่มต่อสู้กับปรมาจารย์หลงผานอีกครั้ง!

หวังหลินมาถึงถัดกับผลไม้เต๋าและมองปรมาจารย์หงซาน ดวงตาหวังหลินส่องประกายขึ้นและสะบัดแขนใส่ผลไม้เต๋า

ปัง!

พลังต่อต้านโผล่ออกมาจากผลไม้เต๋าและร่อนใส่หวังหลิน บังคับให้เขาถอยไปหลายก้าว

ตอนที่ผลไม้เต๋าถูกหวังหลินโจมตีใส่ เส้นใยที่เชื่อมกับปรมาจารย์หงซานเกิดการบิดเบี้ยวราวกับพลังทั้งหมดได้โยกย้ายมาใส่เขา ปรมาจารย์หงซานมีสีหน้าเจ็บปวดมากขึ้นและลืมตาขึ้นมาอย่างน่ากลัว

หวังหลินก้าวไปและสะบัดแขนถึงหกครั้ง เสียงดังสนั่นกึกก้องแต่กลับไม่มีการเปลี่ยนแปลงจากผลไม้เต๋า มีเพียงปรมาจารย์หงซานที่มีสีหน้าเจ็บปวดยิ่งขึ้นและมีสายตาน่ากลัวกว่าเดิม

“ด้วยระดับบ่มเพาะแค่นี้ เจ้ากล้าดียังไงถึงขนาดทำลายผลไม้เต๋าเพื่อไปช่วยเขา? หยุดความคิดได้เลย แม้แต่ข้าเองก็ทำลายไม่ได้ ข้าอยากจะเห็นว่าเจ้าจะช่วยปรมาจารย์หงซานได้อย่างไร! ผนึกของราชันย์ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าจะทำลายได้!”

“ยิ่งเจ้าโจมตี เจ้ายิ่งช่วยผลไม้เต๋าหล่อหลอมปรมาจารย์หงซานให้กลายเป็น หุ่นเชิดของดินแดนชั้นนอก!” จ้าวตำหนักทัณฑ์สวรรค์มองเข้ามาและเยาะเย้ย

หวังหลินได้ยินคำพูดของจ้าวตำหนัก เขาหันกลับมาและเอ่ยขึ้น “เป็นเช่นนั้นหรือ…”

จ้าวตำหนักทัณฑ์สวรรค์เยาะเย้ย เดิมทีเขากังวลว่าหวังหลินจะมีวิธีพิเศษในการทะลวงผลไม้เต๋าเพราะมีตำแหน่ง “จ้าวดินแดนปิดผนึก” นอกจากนี้จ้าวดินแดน ปิดผนึกคนก่อนนั้นทรงพลังยิ่งและสร้างความทรงจำอันลึกซึ้งเอาไว้

ทว่าเขากลับคลายความกังวลนี้ เขามั่นใจว่าหวังหลินไม่สามารถทะลวงผลไม้เต๋าได้ ดวงตาส่องสว่างและต่อสู้ปรมาจารย์หลงผานไปอีกครั้งพลางมองไปทางฉิงชุ่ยด้วย

ยิ่งเขามองดูก็ยิ่งตกตะลึง

‘แก่นแท้สังหาร เป็นแก่นแท้สังหารจริงๆ…เมื่อพวกมันรวมกำลังกัน จะยากยิ่งขึ้นไปอีก ข้าต้องหนี!’ ขณะต่อสู้ จ้าวตำหนักทัณฑ์สวรรค์เคลื่อนร่างและผละออกจากปรมาจารย์หลงผาน เขาก้าวไปยังทางออกของดินแดนเจ็ดสี

“หากเจ้าสามคนร่วมมือกัน บางทีคงจะสามารถช่วยปรมาจารย์หงซานได้จริงๆ ข้าหนีล่ะ!” จ้าวตำหนักทัณฑ์สวรรค์กำลังหนีออกไป ทันใดนั้นฉิงชุ่ยมองขึ้นมา สะบัดแขนให้ก้อนเมฆสีดำแผ่กระจาย น้ำแข็งเริ่มก่อตัวแต่ไม่ได้โจมตี มันพุ่งไปยังทางออกดินแดนเจ็ดสีและผนึกด้วยการแช่แข็ง

“ข้าสังหารไปไม่มากพอ”

ปรมาจารย์หลงผานสร้างผนึกขึ้นเช่นกัน ภาพวาดขุนเขาและแม่น้ำปรากฏขึ้นมาขัดขวางจ้าวตำหนักทัณฑ์สวรรค์ จากนั้นก้าวเข้าหาอีกฝ่าย

“ข้าก็ยังสู้ไปไม่มากพอ อย่าเพิ่งรีบหนีเลย”

จ้าวตำหนักทัณฑ์สวรรค์กะพริบแววตาเย็นเยียบพลางมองกลับไปที่ฉิงชุ่ยและปรมาจารย์หลงผาน สีหน้าท่าทางมืดมนและล้มเลิกการหลบหนี เขาสะบัดแขนเสื้อปรากฏดินแดนเพลิงนรกานต์ของตัวเองขึ้นมา

“ในเมื่อเจ้าไม่ยอมให้ข้าหนี เช่นนั้นก็ต้องชดใช้!”

ปรมาจารย์หลงผานขบคิดเงียบๆ แขนขวาสร้างผนึก ภาพวาดขุนเขาและสายน้ำปรากฏพลังดึงดูดออกมา ขุนเขาและแม่น้ำภายในภาพวาดกลับมามีชีวิตและปรากฏขึ้นในดินแดนเจ็ดสีทันที

ปรมาจารย์หลงผานก้าวเข้าไปข้างหน้าและหายตัวไป เขาผสานเข้ากับภาพวาดขุนเขาและแม่น้ำ! ขุนเขาและแม่น้ำกระแทกเข้าใส่จ้าวตำหนักทัณฑ์สวรรค์!

เขาเผาไหม้พลังชีวิตของตัวเองไปแล้วและตอนนี้ยังมาโจมตีโดยไม่คำนึงถึงชีวิตตัวเองอีก ขุนเขาและแม่น้ำเปลี่ยนกลายเป็นฝ่ามือยักษ์ซึ่งเผาไหม้ด้วยระดับบ่มเพาะทรงพลังที่สุดของปรมาจารย์หลงผาน ฝ่ามือยื่นเข้าหาจ้าวตำหนักทัณฑ์สวรรค์

ในยามนี้ฉิงชุ่ยเงยศีรษะขึ้นมา แขนขวาสร้างผนึก จากนั้นเอ่ยเบาๆ “จันทราทมิฬ!”

วินาทีนั้นฉิงชุ่ยสะบัดแขนขวาชี้ใส่จ้าวตำหนักทัณฑ์สวรรค์ ก้อนเมฆสีรุ้งสั่นเทา ปรากฏก้อนเมฆสีดำขึ้นรอบๆ จ้าวตำหนักทัณฑ์สวรรค์

ก้อนเมฆสีดำปรากฏขึ้นในฉับพลันและขณะเดียวกันปรากฏอักขระวงกลมรอบใบหน้าจ้าวตำหนักทัณฑ์สวรรค์

อักขระนี้ดูเหมือนจันทรากระจ่าง!

“ฟ้ากระจ่าง!” จิตสังหารฉายวับในแววตาฉิงชุ่ย จันทรากลมโตบนใบหน้าจ้าวตำหนักทัณฑ์สวรรค์กำลังส่องสว่างดุจดวงตะวัน แสงนั้นดูเหมือนกำลังทำลายจันทรากระจ่างบนใบหน้าของจ้าวตำหนักตำหนักทัณฑ์

“วิชาของป๋ายฟ่าน!!” นี่คือหนึ่งในหกสุดยอดวิชาของป๋ายฟ่าน! ป๋ายฟ่านตายไปแล้ว เจ้าคือ…เจ้าคือฉิงชุ่ย!!” จันทราบนใบหน้าถึงกับบิดเบี้ยว ปกติแล้วด้วยระดับบ่มเพาะของเขาคงจะสามารถต้านทานวิชานี้ได้ด้วยกำลัง แต่ในขณะที่จันทราบนใบหน้าส่องสว่างออกมา ฝ่ามือยักษ์ของปรมาจารย์หลงผานเข้ามาประชิดด้านหลังเขาไปแล้ว

ฉิงชุ่ยก้าวออกมา แก่นแท้สังหารพุ่งเข้าใส่จ้าวตำหนักทัณฑ์สวรรค์อย่างน่าตะลึง

การโจมตีของทั้งฉิงชุ่ยและปรมาจารย์หลงผานได้สร้างเสียงดังสนั่นกึกก้องไปทั่วทั้งดินแดนเจ็ดสี แผ่กระจายคลื่นกระแทกออกไปทุกทิศทางอย่างรวดเร็ว

สามแผ่นดินก่อนหน้านี้ถูกคลื่นกระแทกพังทลาย เศษดินนับไม่ถ้วนถูกผลักดันกลับไป พวกมันเปลี่ยนสลายกลายเป็นฝุ่นผงในคราเดียว

เซียนดินแดนชั้นนอกหลายคนที่ไม่ได้ถูกฉิงชุ่ยสังหารจึงไม่มีที่ซ่อนตัว ไม่ว่าพวกเขาจะนำสมบัติทรงพลังออกมาแค่ไหน ต่างก็ตายด้วยคลื่นกระแทกนี้ทั้งหมด

ดินแดนเจ็ดสีทั้งดินแดนถูกกวาดล้างจนหมดสิ้นและเริ่มพังทลายในระดับรุนแรง

ฝ่ามือของปรมาจารย์หลงผานกลับแตกสลายภายใต้แรงกระแทก จากนั้นปรากฏร่างปรมาจารย์หลงผาน ถอยไปหลายสิบฟุตพลางกระอักแก่นพลังพลังดั้งเดิมออกมาและดูท่าทางอ่อนแอ กระนั้นแววตายังคงสงบนิ่ง

ร่างฉิงชุ่ยกระเด็นกลับไปเนื่องจากขาดแคลนระดับบ่มเพาะ ถึงแก่นแท้สังหารจะทรงพลังแต่เขายังบาดเจ็บ โลหิตไหลย้อยจากมุมปาก สีหน้าท่าทางเย็นเยียบ

จ้าวตำหนักทัณฑ์สวรรค์กระอักโลหิต ร่างกายสั่นเทา เปลวเพลิงนรกานต์นับไม่ถ้วนถูกใช้ไปขัดขวางการโจมตีทั้งหมด เมื่อดวงจันทร์บนใบหน้าหายไป รอยแตกร้าวลึกห้าแห่งเข้ามาแทนที่และแผ่ขยายไปทั่วร่าง

แสงอาทิตย์วูบวาบออกมาจากรอยแตก ส่งผ่านความเจ็บปวดรุนแรงไปทั่วร่างกาย แก่นแท้สังหารกำลังปั่นป่วนอยู่ภายในร่างของเขา ด้านหลังเสื้อขาดกระจุยและมีรอยฝ่ามือประทับอยู่บนผิวหนัง ภายในประทับฝ่ามือนั้นมีขุนเขาและสายน้ำอยู่ด้วย ทำให้ร่างชายชรายิ่งเหี่ยวแห้งทันที

จากนั้นเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีมืดมน “ข้าสามารถช่วยปรมาจารย์หงซานได้ เราสามารถร่วมมือกันเปิดผลไม้เต๋า แลกเปลี่ยนกับให้ข้าออกไป! ไม่เช่นนั้นข้าจะเดิมพันทั้งหมดด้วยการฝังพวกเจ้าทั้งสองไว้ที่นี่!”

“ไม่จำเป็น” ที่ตอบเขามาเป็นน้ำเสียงของหวังหลินอันเย็นเยียบ

ภายใต้สายตาไม่เชื่อของจ้าวตำหนักทัณฑ์สวรรค์ หวังหลินยกแขนขวาและยื่น มือขวาเข้าหาผลไม้เต๋าโดยไม่มีอาการต่อต้านอันใด เขาคว้าปรมาจารย์หงซานที่อยู่ในผลไม้เต๋าและลากออกมา

เส้นใยนับไม่ถ้วนที่กำลังเชื่อมต่อกับปรมาจารย์หงซานได้พังทลายลงไปตอนที่หวังหลินส่งคลื่นกระแทก ดวงตาน่ากลัวของปรมาจารย์หงซานเผยสัญญาณกำลังตื่น!

“ไม่มีใครรู้จักผลไม้เต๋าดีไปกว่าข้า…แม้แต่ราชันย์ของเจ้าก็เทียบไม่ได้…” หวังหลินปล่อยปรมาจารย์หงซานและสะบัดมือไปที่กิ่งก้าน แสงโลหิตกะพริบวาบให้กระบี่โลหิตตัดมันออกจากกิ่ง หวังหลินรับผลไม้เต๋าเอาไว้และหันมามองจ้าวตำหนัก ทัณฑ์สวรรค์

“เป็นไปไม่ได้!!” จ้าวตำหนักถอยร่นอย่างไม่รู้ตัวพลางมองดูเหตุการณ์ทั้งหมด เขาไม่เชื่อว่าหวังหลินจะสามารถช่วยปรมาจารย์หงซานได้ง่ายดายขนาดนี้

หวังหลินเก็บผลไม้เต๋าในมือไปและเอ่ยขึ้นอย่างสงบนิ่ง “ข้าจะกลืนกินผลไม้เต๋าไปและดูดซับมันอย่างสมบูรณ์”