1571. ใบไม้มีราก

ชายชราชี้ไปที่แคว้นจ้าวและกล่าวกับลูกศิษย์ “จ้าวดินแดนปิดผนึกเติบโตขึ้นที่นี่ มันมีชื่อเรียกว่าแคว้นจ้าว เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของจริงแห่งดาวซูซาคุ!”

เบื้องหน้าทั้งสี่คนมีแสงกะพริบรอบๆ ขอบเขตของแคว้นจ้าว แสงนี้ครอบคลุม ทั่วแคว้น ก่อเกิดเป็นค่ายกล

หน้าที่ของค่ายกลนี้เพื่อป้องกันไม่ให้คนนอกเข้าไปข้างใน

“ทั่วทั้งดาวซูซาคุและเก้ายอดสำนักสามารถเข้าไปเยี่ยมชมได้ตราบใดที่มี ตราสัญลักษณ์ ที่นี่เป็นแห่งเดียวที่คนนอกไม่อนุญาตให้เข้าไป เป็นคำขออันเด็ดเดี่ยวของโจวหวู่ไท่ผู้เป็นจ้าวปกครองดาวซูซาคุ ได้สั่งเอาไว้ตอนที่ดาวซูซาคุ กำลังเปลี่ยนแปลง”

“ที่อื่นใดจะเปลี่ยนแปลงก็ได้ แต่ห้ามมิให้ใบหญ้าสักใบในแคว้นจ้าวเปลี่ยนแปลง!” ชายชรายืนอยู่นอกม่านแสง เสียงเอ่ยอย่างสงบนิ่ง

ศิษย์ทั้งสามมองแคว้นจ้าวด้วยสายตาเคารพ พวกเขามองยอดภูเขาสุดสายตาและคำนับฝ่ามือให้กับแคว้นจ้าว

“ใครก็ตามที่ไม่ยึดถือตามข้อตกลงและเข้าไปในแคว้นจ้าวจะถูกลงโทษอย่างสาสม!” แววตาของชายชราถึงกับส่องสว่างและมองออกไปทางหวังหลินและเหลียนต้าวเฟย

ศิษย์ทั้งสามตกตะลึงไปชั่วขณะและมองเข้าไปทางหวังหลิน พวกเขาชำเลืองอย่างโกรธๆ และเยาะเย้ย

“แม้ดาวซูซาคุจะไม่ใหญ่อะไรนัก เรามักจะเห็นคนทำตัวน่ารำคาญอยู่เสมอ!”

“สองคนนั้นช่างไร้มารยาท ดูอุจาดตายิ่งนัก”

เหลียนต้าวเฟยเองก็เห็นทั้งสี่คนนั้น เขาตื่นเต้นในทันทีและเริ่มตะโกนใส่ทั้งสี่คนอย่างสุขใจ

“สาวน้อย เราเจอกันอีกแล้ว ฮ่าฮ่า ดูสิว่าเรามีชะตาต้องกัน เพื่อเป็นเกียรติแก่โชคชะตาของเรา มา มา มา ท่านราชาผู้นี้จะตบรางวัลให้”

หวังหลินทำตัวเหมือนไม่ได้ยินเสียงตะโกนของเหลียนต้าวเฟย พลางมองไปทางแคว้นจ้าวอย่างเงียบๆ ภาพทัศนวิสัยพร่ามัวและระเบิดความเศร้าขึ้นในจิตใจ อารมณ์ความรู้สึกที่ไม่อาจพูดได้ทำให้เขาก้าวเดินไปใกล้ๆ และเข้าประชิดกับแสงรอบๆ แคว้นจ้าว

ศิษย์สามคนของชายชราต่างก็เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวจากคำพูดของ เหลียนต้าวเฟย ถ้าไม่ใช่เพราะอาจารย์อยู่ตรงนี้ พวกเขาคงเข้าไปสั่งสอนบทเรียน เสียบ้าง

ชายชราขมวดคิ้วและกำลังจะเอ่ยปากขึ้นมา ทว่าสายตาหรี่แคบมองไปทาง หวังหลิน เขาเห็นหวังหลินเข้าไปใกล้กับค่ายกลมากขึ้นราวกับกำลังจะทะลวงเข้าหา

ชายชราสีหน้าจมดิ่งและไม่ให้ความสนใจเหลียนต้าวเฟยอีก เขาก้าวไปหาหวังหลินและเอ่ยเสียงทุ้ม

“สหายเซียน แคว้นจ้าวคือบ้านของจ้าวดินแดนปิดผนึก ไม่ใช่สถานที่ที่คนนอกเช่นเราจะเข้าไปได้ ข้าหวังว่าเจ้าจะควบคุมตัวเองได้!” คำพูดของชายชราดุจเสียงสายฟ้าคำรามลั่น สั่นสะเทือนรอบพื้นที่รวมถึงพุ่งใส่เหลียนต้าวเฟย

เหลียนต้าวเฟยจ้องมองชายชราและเริ่มร้องคำราม

“บัดซบ เจ้าตวาดใส่ข้าหรือ เจ้าต้องชดใช้ เจ้าทำให้ข้าตกใจ!”

หวังหลินทำเป็นหูหนวก ในสายตาเขาไม่มีแสงค่ายกล สิ่งเดียวที่เขารู้สึกในยามนี้คือสัมผัสอันคุ้นเคยจากแคว้นจ้าว ความรู้สึกนี้ชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้เขาจดจำทุกอย่างได้

เพียงก้าวเดียวก็เข้าใกล้ค่ายกลแสงและทำให้ระลอกคลื่นแผ่กระจายออกทันที ราวกับวังวนยักษ์ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าหวังหลิน วังวนรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนกระลอกคลื่นแผ่กระจายไปทั่วทั้งค่ายกลรอบแคว้นจ้าว

“สหายเซียน หยุด!” ชายชราสีหน้าเปลี่ยนไปและพุ่งหาหวังหลินโดยไม่ยั้งคิด เขาพยายามจะหยุดหวังหลินเพราะในสายตาเขานั้นการกระทำของหวังหลินถือว่าบุกรุกบ้านเกิดของจ้าวดินแดนปิดผนึกแล้วและเขาคงจะต้องถูกลงโทษอย่างสาสม

ในเมื่อเขาเห็นมัน เขาจึงต้องหยุด!

ทว่าเขาช้าเกินไปเล็กน้อย หนึ่งลมหายใจก่อนที่เขาจะเข้าประชิดได้ วังวนเบื้องหน้าหวังหลินก่อตัวขึ้นมาแล้ว ราวกับมือที่มองไม่เห็นค่อยๆ อ้าเปิดออกเป็นหลุมในค่ายกล

ตลอดเวลานี้ร่างหวังหลินไม่ได้หยุดชะงักลงเลย เขาเข้าไปในแคว้นจ้าวจากช่องว่างนั้นด้วยความรู้สึกโศกเศร้าและคิดถึงบ้านทั้งหัวใจ เขาต้องการตามหาความรู้สึกคุ้นเคยนั้นอีกครั้ง

หวังหลินก้าวเข้าไปบนผืนดินที่เขาคุ้นเคย!

แววตาของชายชราเกิดแสงกะพริบวาบเย็นเยียบและลังเลอยู่ชั่วขณะ จากนั้น พ่นลมหายใจเย็นและไล่ตามมาผ่านช่องว่าง

“ช่างกล้าหาญอะไรขนาดนี้ เจ้ากล้าทะลวงเปิดค่ายกลของแคว้นจ้าวและเข้าไป? เจ้าได้นำพาหายนะครั้งใหญ่มาใส่ตัวเองแล้ว อีกไม่นานจะมีคนเข้ามาลงโทษเจ้า ในเมื่อข้าเป็นพยานรู้เห็น ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้ารุกรานจ้าวดินแดนปิดผนึกแบบนี้!”

ชายชราก้าวเข้าไปในช่องว่างและไล่ตามหลังหวังหลิน

วินาทีที่ค่ายกลถูกหวังหลินเปิดขึ้นมา เซียนทรงพลังทั้งหมดบนดาวซูซาคุจึงรับรู้ได้ สีหน้าท่าทางแต่ละคนเปลี่ยนไป พวกเขาโกรธเกรี้ยวและมืดมน

“ใครกันถึงกล้าทะลวงเข้าไปในบ้านเกิดของจ้าวดินแดนปิดผนึก? มันรนหาที่ตายโดยแท้!”

“ข้าอยากจะเห็นจริงๆ ว่าใครกันถึงกล้าทะลวงค่ายกลรอบแคว้นจ้าวได้!”

ลำแสงหลายแห่งพุ่งออกมาจากทุกทิศทางบนดาวซูซาคุและทะยานไปทางแคว้นจ้าว! ขณะเดียวกันกลิ่นอายทรงพลังทั้งเก้าสายพลันลอยออกมาจากเก้ายอดสำนักและพุ่งไปทางแคว้นจ้าวด้วย

การทะลวงเปิดค่ายกลรอบแคว้นจ้าวและเข้าไปด้วยกำลังถือว่าเป็นเรื่องใหญ่สำหรับดาวซูซาคุ เป็นการรุกรานจ้าวดินแดนปิดผนึกที่มิอาจลืมเลือนได้ คนผู้นั้นต้องโดนลงโทษ!

ด้านนอกค่ายกล ศิษย์ทั้งสามของชายชราต่างตกอยู่ในความงุนงง พวกเขาเห็นช่องว่างเปิดขึ้นมาในค่ายกลและเห็นหวังหลินกำลังเข้าไป จากนั้นอาจารย์ของตนเองก็ตามไปด้วย ทำเอาเหล่าศิษย์ไม่รู้ว่าต้องทำอะไรดี

กระนั้นกลับเป็นชายเสียสติที่ปรบมือ ดวงตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ร้องคำรามและพุ่งไปหาช่องว่าง

“ฮ่าฮ่า น่าสนุก น่าสนุก” ร่างของเหลียนต้าวเฟยมีแสงสีทองกะพริบวาบและก้าวเข้าไปในค่ายกล ศิษย์ทั้งสามลังเลเล็กน้อย พวกเขามองหน้ากันเองก่อนจะกัดฟันแน่นและตามไปด้วย

หวังหลินมองดูภูเขาและแม่น้ำอันคุ้นเคยเบื้องล่าง มองเห็นภูเขาเหิงยั่วจากระยะไกล เขามองตำหนักที่อยู่บนยอดเขาจากสองพันปีก่อน ยิ่งเขามองเท่าไหร่ก็ยิ่งคุ้นเคยกับทุกอย่างที่นี่

‘สำนักเหิงยั่ว…’ ใบหน้าหวังหลินผุดความขมขื่นและค่อยๆ ก้าวต่อไป ระลอกคลื่นปรากฏใต้ฝ่าเท้าและเขาก็หายวับ

วินาทีที่หายตัวไป ชายชราจึงไล่ตามทัน สีหน้าท่าทางมืดมนและหดสายตาแคบลง

‘บิดมิติ!! ข้ามิอาจมองทะลุระดับบ่มเพาะของเขาออก ไม่คิดว่าเขาจะรู้จักวิชาบิดมิติ! อย่างไรเสียที่นี่คือบ้านของจ้าวดินแดนปิดผนึกและมีเซียนทรงพลังหลายคนประจำการอยู่ แม้ระดับบ่มเพาะของเขาจะสูงส่ง เขาก็มิอาจหลบหนีการลงโทษไปได้แน่!’ ชายชราดวงตาส่องสว่างขึ้นมาและแผ่กระจายสัมผัสวิญญาณ ระลอกคลื่นผุดขึ้นใต้ฝ่าเท้าและเขาก็หายตัวไปด้วยการใช้บิดมิติเช่นกัน

ด้านล่างภูเขาเหิงยั่วเป็นป่าซึ่งมีหมู่บ้านเล็กๆ ตั้งอยู่

หมู่บ้านแห่งนี้ได้เปลี่ยนกลายเป็นเมืองแล้ว ชื่อของเมืองนี้ถูกเปลี่ยนเป็น เมืองบรรพชนจักรพรรดิ…หวังหลินรู้เรื่องนี้แล้วตอนที่เขากลับมาครั้งก่อน อย่างไรก็ตามข้างในเมืองแห่งนี้มีบ้านเก่าๆ ที่ดูเหมือนจะคงอยู่ชั่วกาลนานอยู่เช่นเดียวกัน

บ้านเก่าๆ แห่งนี้คือบ้านเดิมของหวังหลิน…

รอบๆ บ้านมีลานกว้างขนาดใหญ่ มีหลุมฝังศพเก่าๆ ที่ลูกหลานรุ่นหลังสร้างขึ้นมาใหม่ราวกับกำลังรอให้ลูกชายที่เร่ร่อนกลับมาบ้าน

ข้างในบ้านไม่มีใครอยู่และรอบด้านต่างก็เงียบสนิทเป็นอย่างยิ่ง

หวังหลินปรากฏร่างอยู่ในลานกว้างอย่างเงียบๆ อยู่เบื้องหน้าหลุมฝังศพ เขามองมาและมีหยาดน้ำตาไหลลงสองแก้มอย่างเงียบงัน

หวังหลินเช็ดน้ำตาและคุกเข่าลงข้างหน้าหลุมฝังศพ

ความทรงจำในวัยเด็กไม่ได้ผุดขึ้นมาเหมือนในอดีต ตอนนี้เขาเต็มไปด้วยความอ่อนเพลีย หยาดน้ำตาไหลรินลงหน้าหลุมฝังศพของพ่อแม่ ขณะที่มองไป จิตใจเต็มไปด้วยความโศกเศร้าแต่สงบนิ่ง

ราวกับว่ามีเพียงที่นี่เท่านั้นที่จิตใจเขาได้อยู่กับตัวเองและในที่สุดก็ได้พัก

ทุกสิ่งที่นี่ไม่เปลี่ยนแปลง ทุกสิ่งที่นี่เหมือนเดิมดั่งในอดีต เป็นบ้านจริงๆ ของเขา…

หวังหลินยกแขนขวาอันสั่นเทาเข้าไปสัมผัสป้ายหลุมฝังศพ สัมผัสชื่อที่แกะสลักในป้ายยิ่งทำให้หยาดน้ำตาไหลอย่างต่อเนื่อง

ไม่ใช่ว่าเขากลับมาที่ดาวซูซาคุเพื่อทำความเคารพต่อสุสานของพ่อแม่?

ไม่ใช่ว่าเขากลับมาที่ดาวซูซาคุเพื่อเจอท่านพ่อท่านแม่อีกครั้งหรือ…

ไม่ใช่ว่าเขากลับมาที่ดาวซูซาคุเพราะท่านพ่อท่านแม่ถูกฝังอยู่ที่นี่หรือ…

ดาวซูซาคุมีความทรงจำครึ่งหนึ่งของหวังหลินและความทรงจำของครอบครัว ทุกสิ่งทุกอย่างของเขา เมื่อไรก็ตามที่เขาเหน็ดเหนื่อย เขาจะมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและฝันถึงดาวซูซาคุ

ใบไม้ที่มีราก เมื่อไรที่ตกลงมาก็จะกลับคืนสู่รากของตนเอง มนุษย์มีวิญญาณ เมื่อไหร่ที่วิญญาณคิดถึงคนในครอบครัวจะเกิดความรู้สึกเศร้า

“ข้าสามารถล้มเลิกทุกสิ่งทุกอย่าง…ตราบใดที่พวกท่านมีชีวิต…ให้ข้า หวานเอ๋อร์และผิงเอ๋อร์กลับมาเจอกัน…ข้ายอมล้มเลิกทุกอย่าง…” นานมากแล้วที่หวังหลินไม่ได้ร้องไห้แบบนี้

เขาคิดถึงครอบครัวจริงๆ หัวใจอันเจ็บปวดกำลังคิดถึงครอบครัว

ร้องไห้อย่างเจ็บปวดในโลกอันเงียบสงบแห่งนี้

ทุกคนมีพ่อแม่ ความเศร้าจากการสูญเสียทั้งคู่ไปดูเหมือนจะสูญสลายไปตามกาลเวลา อย่างไรก็ตามความจริงแล้ว มันฝังลึกในกระดูก ใครจะลืมได้อย่างไร…

ยิ่งชรามากขึ้นยิ่งรู้สึกถึงมันอย่างลึกซึ้ง เมื่อมันได้ปลดปล่อยออกมา ความเศร้านั้นอาจทำให้สวรรค์ได้สั่นคลอน!

มนุษย์มีอารมณ์ความรู้สึก นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงเรียกว่ามนุษย์!

“เจ้ากล้าพุ่งเข้ามาในบ้านของจ้าวดินแดนปิดผนึก…” ขณะนั้นเองระลอกคลื่นดังกึกก้องทั่วท้องฟ้า ผู้อาวุโสคนหนึ่งก้าวออกมา สีหน้ามืดมน สายตาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว เขาเคารพจ้าวดินแดนปิดผนึก ดังนั้นจึงไม่ยอมปล่อยให้ใครสักคนรุกรานบ้านเกิดของจ้าวดินแดนปิดผนึกได้

เขาไล่ตามเข้ามาและเห็นหวังหลินกำลังคุกเข่าเบื้องหน้าหลุมศพ เขาเห็นหยาดน้ำตาบนใบหน้าหวังหลินและได้ยินเสียงประโยคแห่งความเศร้าเหล่านั้น เขากลืนคำพูดที่จะกล่าวออกมาในทันที

เขาตกตะลึงและร่างกายสั่นเทา ความคิดขาวโพลน เกิดเสียงดังลั่นกึกก้องอยู่ในใจ เขารู้ว่าที่แห่งนี้คือที่ไหนและรู้ด้วยว่าใครถูกฝังไว้ที่นี่ เขารู้ว่ามีเพียงคนเดียวที่มีคุณสมบัติเข้ามาคุกเข่าที่นี่และร้องไห้แบบนี้!

เขาทั้งได้ยินคนที่กำลังคุกเข่าเบื้องหน้าหลุมฝังศพกำลังพูดพึมพำบางอย่าง ร่างกายจึงสั่นเทาและดวงตาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

“ท่านพ่อ ท่านแม่…เถี่ยจู้กลับมาเจอท่านแล้ว…” หวังหลินสัมผัสหลุมฝังศพ ราวกับครอบครัวของเขากำลังยืนอยู่เบื้องหน้า สายตาอ่อนโยนของทั้งสองคนดูเหมือนทะลุผ่านกาลเวลาเมื่อสองพันปีก่อนเข้ามาถึงเขาได้เอง