1631. แดนสวรรค์โบราณ

เทพโบราณมีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่บนหน้าอก ราวกับมีคนผ่าเปิดหน้าอก เมื่อครั้งโบราณกาล เทพโบราณตนนี้เป็นเทพโบราณแปดดาว แม้จะไม่ใช่สายเลือดราชวงศ์แต่ก็ทรงพลังยิ่งอยู่แล้ว การทิ้งอักขระน่ากลัวขนาดนี้เอาไว้ได้แสดงให้เห็นว่าคนที่ทำทรงพลังแค่ไหน

กรรรรรร!

เทพโบราณอยู่ห่างจากหวังหลินไม่เกินพันฟุต ฟังดูไกลแต่เมื่อเทียบกับร่างเทพโบราณขนาดหมื่นฟุตแล้วมันอยู่ในระยะกำปั้น เทพโบราณแปดดาวส่งกำปั้นเข้าหาหวังหลินพร้อมกับเสียงดังสนั่น

พายุทรงพลังรุนแรงแผ่กระจายและทำให้ก้อนเมฆปั่นป่วน ร่างเงาขนาดยักษ์ปรากฏขึ้นเบื้องหลังเทพโบราณ

ร่างเงานี้ก็เป็นเทพโบราณเช่นเดียวกัน แต่กำลังสวมชุดเกราะ กลิ่นอายสังหาร ไร้ขอบเขตโผล่ออกมาจากร่างเงา ส่วนตรงหน้าผากกลับเป็นเก้าดาว…อยู่จริงๆ!

หวังหลินมีร่างดั้งเดิมเป็นเทพโบราณ และด้วยเป็นเทพโบราณสายเลือดราชวงศ์จึงเข้าใจว่าเงาที่ปรากฏด้านหลังเทพโบราณคือตัวแทนของคนที่พวกเขาเคารพ หรือไม่ก็สืบทอดเชื้อสายมา

ร่างเงาเป็นสัญลักษณ์ของตัวตนหรือต้นกำเนิดของเทพโบราณ เทพโบราณแปดดาวนั้นภักดีต่อเทพโบราณเก้าดาวสวมเกราะอย่างเห็นได้ชัด!

แม้หวังหลินจะหลับตาอยู่ เขาสัมผัสทุกอย่างได้ชัดเจน ขณะที่กำปั้นของ เทพโบราณแปดดาวพุ่งเข้ามา โลกสั่นสะท้าน ยามที่กำปั้นอยู่ห่างหวังหลินไม่เกิน ร้อยฟุตแล้ว หวังหลินก็ยังไม่ลืมตา แต่กลับก้าวไปข้างหน้าและยกฝ่ามือขวาขึ้นมาปะทะกับกำปั้นของเทพโบราณแทน

หวังหลินใช้ฝ่ามือเข้าขัดขวางแต่ร่างกายไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย เขาผลักเทพโบราณไปด้านข้าง ดวงตากลวงโบ๋ของมันถึงกับไม่เชื่อสายตาตัวเองตอนที่กำปั้นทรงพลังถูกหวังหลินดันออกไป

หลังจากถูกผลักออกไป ฝ่ามือหวังหลินค่อยๆ ตบฉาดลงบนศีรษะเทพโบราณ

ปัง!

เทพโบราณกระอักโลหิตคำโตก่อนจะถอยร่นไปแสนฟุต

ขณะเดียวกันเทพโบราณอีกสามตนพุ่งเข้ามาจากอีกสามทิศทาง กำปั้นเต็มกำลังของเทพโบราณสามตนช่างน่ากลัว วินาทีนั้นดาวเทพโบราณเจ็ดดวงของหวังหลินหมุนติ้วอย่างรวดเร็ว พลังเทพโบราณสายเลือดราชวงศ์พรั่งพรูขึ้น

กาลเวลาดูเหมือนชะลอตัวลงในวินาทีนี้ หวังหลินยังคงหลับตา ก้าวไปข้างหน้าครึ่งก้าวด้วยความสงบนิ่ง ฝ่ามือขวาค่อยๆ เลื่อนตีใส่กำปั้นเทพโบราณตนหนึ่งจนกระเด็นมาข้างๆ จากนั้นฝ่ามือกระแทกใส่หน้าอก

เทพโบราณสั่นสะท้าน โลหิตไหลออกจากมุมปากก่อนจะกระเด็นถอยไปแสนฟุต

หวังหลินหันกลับมา ยื่นแขนออกไปคว้ากำปั้นของเทพโบราณอีกสองตน แม้เขาจะคว้าเพียงแค่ส่วนหนึ่งของกำปั้น แต่ราวกับคว้าใส่ดวงวิญญาณ จากนั้นผลัก เทพโบราณสองตนให้ถอยไปทันที

เทพโบราณสองตนกระอักโลหิตและถูกโยนออกไปไกลจนเกิดเป็นเสียงดังสนั่น

เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นในชั่วพริบตา หวังหลินบังคับให้เทพโบราณสี่ตนถอยร่น แสงสีทองจากวงแหวนได้หายไปครึ่งส่วนและยังคงหายไปอย่างรวดเร็ว เมื่อแสงทั้งหมดหายไปหวังหลินจะควบคุมวงแหวนนี้ได้อย่างสมบูรณ์

แม้เทพโบราณจะถูกผลักดันกลับไปแสนฟุต ยังมีมารโบราณสี่ตนกำลังพุ่งเข้ามาหา พวกมันมีท่าทีกระหายเลือดและโหดเหี้ยม วิชาหลายอย่างของมารโบราณพุ่งเข้าใส่หวังหลิน

เหล่าวิชาพวกนี้เกินจะเข้าใจ พวกมันเปลี่ยนกลายเป็นวิชาโบราณหรือไม่ก็เป็นภูตผีร้องโหยหวนรอบมารโบราณก่อนจะพุ่งใส่หวังหลิน

ขวานสงครามสีดำขนาดยักษ์เล่มหนึ่งปรากฏขึ้น มันคือสมบัติมารโบราณ มารโบราณตนหนึ่งคว้าขวานและสับเข้าใส่หวังหลินทำให้สีหน้าต้องเปลี่ยนเป็นเย็นเยียบ

เหล่าเทพโบราณมาจากเผ่าเดียวกัน ดังนั้นเขาจึงยื้อไว้ได้เล็กน้อย เหล่ามารโบราณถึงจะมาจากรากฐานเดียวกันแต่ไม่ใช่เผ่าเดียวกับเขา ขณะที่ขวานสับลงมา ร่างหวังหลินกะพริบวาบ ฝ่ามือขวาเข้าต้านคมขวาน มารโบราณสั่นสะท้าน ขวานแตกสลายกลายเป็นพลังมารไร้ขอบเขตพุ่งเข้าสู่ตาขวาของหวังหลิน

พริบตาเดียวมันก็ถูกตาขวาดูดซับไปได้หมด

ขณะเดียวกันที่เขาดูดซับพลังมาร หวังหลินก้าวไปข้างหน้าและปรากฏตัวเบื้องหน้ามารโบราณตนหนึ่ง แขนขวาประทับใส่หน้าอกมัน จากนั้นตะครุบก่อนจะดึงออกมา

มารโบราณส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนและระเบิดตัวเอง ควันสีดำหนาแน่นถูก หวังหลินดึงออกมาและกดเข้าใส่ดวงตาขวา

เพียงแค่นี้กลับไม่ได้ทำให้มารโบราณอีกสามตนล่าถอย พวกมันดูเหมือนไร้สติ พลันพุ่งกระโจนใส่หวังหลินด้วยความกระหายเลือดและโหดเหี้ยม มารโบราณตนหนึ่งอยู่ด้านหลังหวังหลินและต้องการกลืนกินเขา

ส่วนมารโบราณอีกสองตนเข้ามาจากฝั่งซ้ายและขวา ปรากฏวิชามารโบราณและพุ่งเข้าใส่เขา

มีปีศาจโบราณสี่ตนเข้ามาใกล้อีก

หวังหลินมีสีหน้าสงบนิ่งแต่ดวงตายังคงปิดสนิท วงแหวนสีทองบนหน้าผากแทบจะหมองหม่นเกือบหมดแล้ว เหลือเพียงเศษเสี้ยวเล็กน้อยที่ยังพยายามส่องแสง ขณะที่เจ้ามารโบราณพยายามกลืนกินเขา หวังหลินไม่ได้หลบเลี่ยง แต่กลับกระแทกแผ่นหลังใส่มารโบราณ

เจ้ามารโบราณส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่น จากนั้นพายุพลังมารปรากฏขึ้นและร่างเกิดการระเบิด หวังหลินไม่ได้หยุดเพียงแค่นั้น เขาก้าวออกมาจากพายุ ยกแขนซ้ายขึ้นใส่มารโบราณอีกตน ปรากฏเป็นประทับเวรกรรมอีกครา

ขณะที่ดูดซับพลังมารโบราณ หวังหลินก้าวทะยานเข้าหามารโบราณตนสุดท้าย วิชามารโบราณนับไม่ถ้วนพุ่งใส่หวังหลินแต่ทั้งหมดก็ทะลุผ่านไป มารโบราณตนนั้นถึงกับตกตะลึงแต่ฝ่ามือของหวังหลินประทับใส่หน้าอกเสียก่อน

มารโบราณเปลี่ยนกลายเป็นควันพร้อมกับเสียงดังลั่น ก่อนที่มันจะสูญสลายไป มันถูกฝ่ามือหวังหลินดูดซับจนหมด

ทั้งหมดนี้ไม่ได้ทำให้ปีศาจโบราณสี่ตนหยุดชะงักเลย พวกมันล้อมรอบหวังหลินและเข้าประชิดด้วยเสียงกรีดร้องอย่างพร้อมเพรียงกัน

หวังหลินใช้แขนขวากดลงบนตาขวาที่ปิดอยู่ ในที่สุดแสงสุดท้ายจากวงแหวน สีทองก็หายไป ตอนนี้วงแหวนสีทองบนศีรษะของเขาไม่มีละอองแสงอยู่ข้างในเลยแม้แต่น้อย

หวังหลินลืมตาในทันที

ด้านนอกก้อนเมฆขนาดหลายล้านลี้ ผีเฒ่าจางถึงกับตื่นเต้น จ้องมองหวังหลินที่อยู่ในสายหมอก ดวงตาเปล่งประกายเจิดจ้า

‘เพียงชั่วระยะเวลาสั้นๆ เขา…เขาได้สมบัตินั่นมาจริงๆ! โอกาสที่เขาจะเป็นคนที่สามไม่ใช่สามในสิบส่วน แต่เป็นห้าในสิบส่วนแล้ว!’

‘ข้าค้นหาในถ้ำชั้นในมาหลายปี เซียนสีรุ้งก็ค้นหาในถ้ำชั้นนอก เราไม่เคยเจอ คนที่สามเลยและไม่รู้ว่าคนที่สามไปอยู่ที่ไหน…’

‘หากข้าค้นเจอเขาได้ก่อน…’ ผีเฒ่าจางดวงตาเจิดจ้าและกำหมัดแน่น

ขณะที่หวังหลินลืมตา หยดโลหิตที่เคยเป็นร่างเทพอมตะพลันปรากฏขึ้นและโคจรในวงแหวนหนึ่งครั้ง หลังจากโคจรเสร็จเรียบร้อย วงแหวนสีทองเปล่งประกายเจิดจ้าขึ้นในทันที

ทว่าครั้งนี้แสงสีทองเป็นของหวังหลิน!

“พวกเจ้ากำลังรนหาที่ตาย!” เรือนผมสีขาวของหวังหลินสะบัดพลิ้วโดยไร้แรงลม วงแหวนสีทองส่องสว่างขึ้นสะท้อนกับเรือนผมสีขาวหิมะ วินาทีที่เขาเอ่ยปาก จิตสังหารมหึมาแผ่กระจายออกมาจากร่าง

ภายใต้กลิ่นอายสังหารนี้ หวังหลินยกแขนขวาและชี้ใส่เบื้องบน ประทับฝ่ามือ สีทองขนาดยักษ์ปรากฏ

ประทับวิญญาณสงคราม!

เป็นครั้งแรกที่หวังหลินใช้มันนับตั้งแต่ที่ตื่นขึ้นจากเต๋าแห่งความฝันและมันทรงพลังกว่าครั้งก่อนหลายเท่า พื้นที่อวกาศสั่นสะท้าน ประทับฝ่ามือปกคลุมพื้นที่ทั้งหมดด้วยแรงกดดันมหาศาล ปีศาจโบราณทั้งสี่ตัวสั่นเทา ส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนพร้อมโดนประทับฝ่ามือแทงทะลุใส่ร่างกาย ทั้งสี่ตนแตกสลายในทันที

พลังปีศาจรวบรวมอยู่ในดวงตาข้างซ้ายและถูกหวังหลินดูดซับ

“พวกเจ้าทั้งสี่ตนด้วย ในฐานะที่ข้าเป็นเผ่าเทพโบราณ พวกเจ้าควรตายในสนามรบ แต่เนื่องจากสติของพวกเจ้าถูกลบเลือนและกลายเป็นหุ่นเชิด…ข้าคือราชาของพวกเจ้าและสัมผัสถึงความโศกเศร้าได้…” แววตาหวังหลินเต็มไปด้วยความโศกเศร้า เขาชี้ใส่เหล่าเทพโบราณที่กำลังพุ่งเข้ามาหา

ประทับวิญญาณสงครามที่ทำลายปีศาจโบราณไปสี่ตัวได้หันกลับมาและพุ่งใส่เหล่าเทพโบราณทั้งสี่ หวังหลินหลับตาราวกับไม่อยากมองดู

วินาทีที่เขาหลับตา เสียงดังสนั่นกึกก้อง เหล่าเทพโบราณทั้งสี่พลันหายไป ก่อนตายพวกมันดูเหมือนได้เผยใบหน้าโล่งอก

‘ทัณฑ์สวรรค์น่าจะจบแล้ว!’ หวังหลินเงยหน้าและลืมตาขึ้น มองดูรอยแยกและก้าวเข้าไปหาทีละก้าว เมื่อก้าวเข้าไปในรอยแยกและเห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน ดวงตาพลันหรี่แคบ

เขาเห็นโลกข้างในเหมือนที่เคยเห็นในอดีต มันเป็นโลกที่มีท้องฟ้าสีหม่นพร้อมด้วยเหล่ารูปปั้นยักษ์นับไม่ถ้วน

รูปปั้นเหล่านี้คือ เหล่าเทพโบราณ มารโบราณและปีศาจโบราณ

สัมผัสแห่งพลังเทพที่แท้จริงเต็มไปทั่วบริเวณ แม้จะไม่รุนแรงแต่เห็นได้ชัดว่าแตกต่างจากพลังเทพด้านนอกรอยแยก นี่คือกลิ่นอายของแผ่นดินเซียนดารา

เบื้องล่างหวังหลิน มีชายหนุ่มยืนอยู่บนรูปปั้นปีศาจโบราณตนหนึ่ง เขามีเรือนผมสีขาว เสื้อผ้าสีขาวและสายตาเยือกเย็น สองแขนไพล่หลังพร้อมกับมองขึ้นไปบนท้องท้องฟ้า

หวังหลินหรี่ตาแคบยามที่เห็นชายหนุ่ม

ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา สีหน้าท่าทาง กลิ่นอายและทุกอย่าง คนตรงหน้าล้วนเหมือนกันกับเขาจนแยกไม่ออก!

แววตาหวังหลินเปลี่ยนกลับมาเป็นปกติและเอ่ยขึ้น “เจ้าเป็นใคร?”