1648. เงียบเกินไป

หวังหลินยืนอยู่บนรูปปั้น สายตากวาดผ่านออกไปเห็นใบหน้าคนคุ้นเคยหลายคนภายในลำแสงที่ลอยมาหาเขา เขาเห็นความมุ่งมั่นบนใบหน้าเหล่านั้น สัมผัสความมุ่งมั่นไม่ยอมแพ้ต่อชีวิตภายในเสียงคำรามของพวกเขา ท่ามกลางคนที่หวังหลิน คุ้นหน้าคุ้นตานั้นรวมไปถึงศิษย์ของเขา ฉือซาน ทาสรับใช้หัวโต ซือถูหนาน ผู้อาวุโสเมฆาใต้ และอีกหลายคนที่เขารู้จัก สายตาของพวกเขาเหล่านี้ได้รวมกันราวกับโลหิตกำลังเดือดพล่าน

สัมผัสโลหิตเดือดพล่านนี้ไม่จางหาย ส่วนใหญ่ก่อตัวขึ้นมาหลายปี แต่ในท่ามกลางวิกฤตนี้ โลหิตเดือดจึงเริ่มปะทุ

“มากับข้า เราจะไปชิงแม่น้ำและขุนเขาของดินแดนชั้นในกลับคืนมา!” หวังหลินสะบัดแขนเสื้อ ก้าวลงออกจากศีรษะของรูปปั้น เสื้อผ้าของเขาเป็นสีขาวราวหิมะ สะบัดพลิ้วไปกับเรือนผมสีขาว พอต้องแสงตะวันแล้วจึงเป็นประกายเรืองรอง

หวังหลินเปลี่ยนร่างเป็นลำแสง ก่อเกิดเสียงอากาศระเบิดดังสนั่นและลอยเข้าสู่อวกาศ

ด้านหลังเขาคือซือถูหนาน จ้าวเมฆาใต้และคนอื่นๆ ตามมาติดๆ เสียงร้องทะยานจากพวกเขาได้ผสมผสานกัน จากนั้นเหล่าเซียนหลายพันคนต่างก็ใช้วิชาหลายอย่างเพื่อให้ทะยานติดตามหวังหลินไป!

นี่เป็นเหตุการณ์ที่น่าจับตามอง ราวกับอุกกาบาตนับไม่ถ้วนกำลังลอยออกไปจากดาวเคราะห์ นำพากลิ่นอายฝืนลิขิตสวรรค์ออกไปด้วย มุ่งมั่นที่จะทำลายสวรรค์และเป็นความภาคภูมิใจที่ไม่มีวันถอย

ราวกับว่าหากมีหวังหลินเป็นคนนำ พวกเขาสามารถทะลวงท้องฟ้า เป็นอิสระจากโลกที่คล้ายถ้ำแห่งนี้ ทำลายสิ่งจอมปลอมและเข้าสู่โลกเหนือล้ำเกินจินตนาการ

หวังหลินเปิดทาง ส่งสัมผัสวิญญาณออกไปพร้อมกับสายตาเยือกเย็นและ จิตสังหารมหึมา

เขากำลังออกไปสังหาร สังหารเซียนทุกคนที่เข้ามารุกราน ทำให้เกิดการนองเลือด สังหารไปจนกว่าโลกจะเปลี่ยนสี! จิตสังหารระเบิดขึ้นมาจากภายใน นับว่านานมากแล้วที่เขาไม่ได้มีจิตสังหารรุนแรงขนาดนี้

เขายังจำช่วงเวลาที่จิตสังหารพุ่งสูงสุดในชีวิตได้ เป็นตอนที่เขาฆ่าล้างบางทั้งตระกูลเถิงบนดาวซูซาคุเมื่อสองพันปีก่อน วันนี้อีกสองพันปีถัดมา จิตสังหารรุนแรงสูงสุดปรากฏขึ้นอีกครั้ง

ครั้งนี้เขาไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง แต่เพื่อดินแดนชั้นใน เขาไม่ใช่ผู้กล้าและไม่ต้องการเป็นผู้กล้า เขาเป็นเพียงเซียนทั่วไปธรรมดา เป็นเพียงแค่เซียนที่ต้องการจบสงครามนี้!

เขาเข้าใจความหมายของความรับผิดชอบ เข้าใจว่าเขามีความรับผิดชอบหลายอย่าง เข้าใจความหมายของตำแหน่ง “จ้าวดินแดนปิดผนึก” เขาไม่ได้ต้องการเป็นจ้าวดินแดนปิดผนึก เขาต้องการเป็นตัวเขาเอง ต้องการทะลวงโลกใบนี้และก้าวเดินออกจากถ้ำ!

ใครก็ตามที่หยุดเขาจะต้องถูกฉีกกระชากด้วยจิตสังหารและความโกรธเกรี้ยวรุนแรง

หากสวรรค์ต้องการหยุดเขา เขาก็จะทำลายสวรรค์ หากฟ้าดินขัดขวาง เขาก็จะทำลายมัน หากใครขวางทางเขา เขาก็จะฆ่าล้างให้สิ้น!

เขาต้องมีความมุ่งมั่นที่จะทะลวงออกจากถ้ำแห่งนี้ การขจัดสงครามระหว่าง สองดินแดนเป็นเพียงก้าวแรก แต่หากเขาไม่สามารถผ่านก้าวแรกได้ ก็คงไม่มีก้าวที่เขาจะออกไปจากถ้ำแห่งนี้

เหล่าเซียนหลายคนที่ติดตามมา กลายเป็นกลุ่มคนท่องทะยานผ่านอวกาศ สร้างคลื่นเสียงกระแทกดังลั่นและสั่นสะเทือนดาราจักร

เหล่าเซียนดินแดนชั้นนอกจำนวนมากต่างก็ตายด้วยเกาทัณฑ์ของหวังหลินก่อนหน้านี้ แต่บางส่วนยังคงอยู่ ยามนี้สัมผัสวิญญาณของหวังหลินเข้าปกคลุมไปทั้ง ดาราจักรฟ้ากระจ่าง

เซียนที่เหลืออยู่ของดินแดนชั้นนอกจึงไม่มีสถานที่หลบซ่อนไปจากสายตาของหวังหลิน

ขณะที่คลื่นเสียงดังสนั่นกึกก้อง มีพวกเซียนดินแดนชั้นนอกหลายสิบคนอยู่ห่างออกไปหลายล้านลี้ แต่ละคนมีอักขระอยู่กลางหน้าผากและเคลื่อนไหวด้วยความ ตื่นตระหนก

พวกเขากำลังเข้าไปดาราจักรทุกชั้นฟ้า เพราะเซียนดินแดนชั้นนอกที่เพิ่งเข้ามาส่วนใหญ่อยู่ที่ดาราจักรทุกชั้นฟ้า ส่วนดาราจักรอื่นๆ ตอนนี้มีเพียงแค่ไม่กี่คนเท่านั้น

ก่อนที่เหล่าเซียนหลายสิบคนกำลังทะยานไปได้ไกลกว่านี้ พวกเขาได้ยินเสียงจากทางด้านหลัง จึงเกิดความรู้สึกตกตะลึงและรีบหนีกันจ้าละหวั่น

เซียนหนุ่มในกลุ่มนั้นหันกลับมามองโดยไม่รู้ตัว เขาเห็นร่างเงาสีขาวกำลังเข้าใกล้ พริบตาเดียวร่างเงาสีขาวอยู่ในระยะสายตาแล้ว

ชายหนุ่มเห็นแต่เพียงร่างเงาสีขาวกะพริบวูบวาบก่อนที่ทัศนวิสัยจะพร่ามัวและตกอยู่ในความมืดมิด เมื่อเขากลับมาเห็นอีกครั้งจึงได้เห็นโลกหมุนติ้วและเห็นกลุ่มของเขากำลังทะยานห่างออกไป เขาเห็นคนสุดท้ายในกลุ่มนั้นไร้ศีรษะ…

เขาคุ้นหน้าคุ้นตากับร่างไร้ศีรษะผู้นั้น พริบตาเดียวดวงตาเผยความไม่เชื่อและทัศนวิสัยก็พังทลายไป โลกที่กำลังหมุนถึงกับมืดบอด

สิ่งสุดท้ายที่เขาเห็นคือชายหนุ่มชุดคลุมสีขาวกำลังถอนฝ่ามือดุจคมกระบี่ จากนั้นมุ่งหน้าต่อไป

เหล่าเซียนหลายสิบคนนั้นไม่ได้สังเกตเลยว่ามีคนในกลุ่มตนเองได้ตายไปแล้ว หวังหลินก้าวเดินหน้าต่อไปและสะบัดแขนขวา เสียงดังสนั่นกึกก้องพร้อมกับเซียนดินแดนชั้นนอกสี่คนกรีดร้องโหยหวน ศีรษะหลุดออกจากบ่า โลหิตสาดกระจายไป บนร่างและใบหน้า

จนกระทั่งเซียนที่เหลืออยู่สังเกตได้จึงหันกลับมาด้วยความหวาดกลัว

หวังหลินเปลี่ยนกลายเป็นลำแสงสีขาว เคลื่อนร่างผ่านเซียนกลุ่มนั้นไป เพียงไม่ถึงสามวินาที เขาก็ก้าวออกมาจากกลุ่มนี้ซึ่งกลายเป็นกองเนื้อเรียบร้อย

บนเสื้อผ้าไม่มีแม้แต่หยดโลหิต สีหน้าท่าทางไม่เปลี่ยนไปตั้งแต่เข้ามา เหลือทิ้งไว้เพียงศีรษะเซียนหลายสิบคนที่ยังเผยใบหน้าหวาดกลัวก่อนตาย

‘ศีรษะพวกนี้ยังไม่มากพอ!’ หวังหลินสงบนิ่งและพุ่งไปข้างหน้า ไม่นานหลังจากนั้นเหล่าเซียนหลายพันคนก็มาถึง พวกเขาเห็นซากศพที่ลอยอยู่ตรงนี้และสัมผัสได้ถึงจิตสังหารคละคลุ้ง

หวังหลินไม่หยุดแค่นั้น ไม่มีเซียนดินแดนชั้นนอกคนใดที่เขาพบในดาราจักร ฟ้ากระจ่างจะรอดพ้นความตายไปได้

คนส่วนใหญ่จะรู้ตัวว่าตายแล้วหลังจากศีรษะตนเองหลุดออกจากบ่าและร่อนอยู่ในมือหวังหลิน แม้หวังหลินจะไม่ใช่คนที่สังหารได้มากที่สุด เขาได้เริ่มสังหารมากขึ้นอีกเล็กน้อย

จนกระทั่งจำได้ไม่หมดว่าสังหารไปแล้วเท่าไหร่ การอาศัยอยู่ในโลกอำมหิตแห่งนี้ โลกแห่งเซียนอันโหดเหี้ยมนั้นดำรงอยู่ตามกฎแห่งป่า หากไม่ต้องการถูกสังหาร ก็ต้องเป็นคนสังหาร!

ลึกเข้าไปในดาราจักรฟ้ากระจ่าง เซียนดินแดนชั้นนอกสองคนกำลังหลบหนีด้วยความกระวนกระวาย พวกเขาดูคุ้นหน้าคุ้นตาเนื่องจากเป็นเซียนแฝด ซึ่งค่อนข้างหาได้ยากในโลกแห่งเซียน

เซียนสองคนนี้มีชื่อเสียงในดาราจักรโบราณ ทั้งสองโจมตีในเวลาเดียวกันเสมอและรู้ใจกันเองเป็นอย่างดี แม้พวกเขาจะอยู่ในขั้นทะลวงสวรรค์ระดับที่สองเท่านั้น แต่เซียนขั้นทะลวงสวรรค์ระดับที่สามยังต้องตกอยู่ในสภาวะย่ำแย่หลังจากเผชิญหน้ากับทั้งคู่

สองพี่น้องเป็นคนโหดเหี้ยมมาก หลังจากเข้ามาในดินแดนชั้นในจึงสังหาร เซียนดินแดนชั้นในไปจำนวนมาก สองพี่น้องมีงานอดิเรกคือชื่นชอบการข่มขืนและสังหารคนที่มีระดับต่ำกว่าตัวเอง

อย่างไรก็ตามในตอนนี้ทั้งสองพี่น้องกำลังหนีเหมือนสุนัขไร้บ้าน พวกเขารู้สึกถึงกลิ่นอายน่าหวาดกลัวที่กำลังจับจ้องอยู่ไกลๆ ไม่ว่าพวกเขาจะพยายามซ่อนตัวแค่ไหนก็ไม่สามารถหลบหนีจากกลิ่นอายนี้ได้

แรงกดดันค่อยๆ กลายเป็นคมมีดแห่งความตายที่ห้อยอยู่เหนือศีรษะและสามารถตกลงมาปลิดชีวิตได้ทุกเวลา

ภายใต้แรงกดดันนี้ทั้งสองจึงแทบบ้าคลั่ง หลบหนีไปหลายแห่งด้วยสายตาแดงเถือก

อย่างไรก็ตามขณะที่ทั้งสองเริ่มใช้พลังหลบหนีอย่างเต็มที่ ร่างสีขาวร่างหนึ่งซึ่งเป็นตัวแทนแห่งความตายพลันปรากฏขึ้นด้านหลัง ร่างนี้ค่อยๆ ก้าวเดินเข้าหาทั้งสอง

จังหวะความเร็วไม่ได้มากนักแต่ความจริงเขาเร็วยิ่งกว่าประกายแสง เพียงก้าวเดียว ก็มาถึงด้านข้างหนึ่งในสองคนนี้ ร่างคนผู้นี้คือหวังหลิน ดวงตาเต็มไปด้วยจิตสังหาร เขายกแขนขวาขึ้นมากวาดใส่ร่างหนึ่งที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

“พี่ใหญ่!!” อีกคนส่งเสียงร้องโหยหวน เขาเลิกหนีและพุ่งใส่หวังหลิน สองพี่น้องสูญเสียครอบครัวตั้งแต่ยังเด็กและรักพวกพ้องเหมือนหมาป่า พวกเขามักจะคิด แบบเดียวกันเสมอและไม่เคยจากกันไปไหนเลย

ต่อมาพวกเขาถูกตระกูลเซียนแห่งหนึ่งนำตัวไปและถูกประทับอักขระ ในอดีตพวกเขาได้แต่สังหารและล่วงเกินคนอื่นอย่างโหดเหี้ยมเท่านั้น แต่วันนี้เขาได้กลายเป็นเหยื่อของหวังหลิน

เพียงแค่เสียงคำรามดังกึกก้อง ศีรษะหนึ่งหลุดออกจากบ่า โลหิตสาดกระจายไปทั่วทุกที่

“ความรักต่อพี่เจ้าช่างน่าเคารพ แต่ในเมื่อเจ้าสังหารเซียนดินแดนชั้นในไปมากมาย เจ้าต้องตาย!” หวังหลินก้าวเดินออกมา สองศีรษะถูกเติมเข้าสมทบกับ ศีรษะหลายร้อยด้านหลังเขา

หวังหลินตระเวนไปทั่วดาราจักรฟ้ากระจ่าง เสร็จภารกิจเมื่อไม่มีเซียนดินแดนชั้นนอกเหลืออยู่อีกแล้ว! สถานที่ที่เขาไปต่างถูกชโลมด้วยโลหิตและการฆ่าล้างสังหาร

ศีรษะหลายร้อยหัวด้านหลังเขามีวิญญาณดั้งเดิมถูกผนึก ราวกับพวกมันได้ตกเข้าไปในขุมนรกและไม่อาจเป็นอิสระได้ จึงทำได้แต่เพียงติดตามหวังหลินไปข้างหน้าเท่านั้น

หลังออกมาจากดาราจักรฟ้ากระจ่างและเข้าสู่ชายแดนของดาราจักรอัญเชิญนที หวังหลินเอ่ยขึ้นเบาๆ “เงียบเกินไป…”