1647. รับผิดชอบ

หวังหลินยิ้มอย่างขมขื่นและมองซือถูหนานที่อยู่ในอาการตกตะลึง จากนั้น หยิบขวดสุราบนพื้นขึ้นมาดื่มไปอึกใหญ่

“นี่คือสิ่งที่ข้าเรียนรู้มาจากความทรงจำของเทพตนนั้น…ท่านรู้จักจ้าวดินแดนปิดผนึกหรือไม่? ไม่ใช่ข้าแต่เป็นคนก่อนหน้านี้ เขามาจากแดนสวรรค์โบราณ เขาไม่ใช่คนของที่นี่…”

“และพวกนางสนมจักรพรรดิเทพที่ข้าเจอในดาราจักรโบราณด้วย รวมถึง เซียนเต๋าสีรุ้งผู้ลึกลับนั่นอีก…”

“คนทั้งหมดนี้มาจากดินแดนที่เรียกว่าแผ่นดินเซียนดารา เป็นแผ่นดินที่ใหญ่กว่าดินแดนชั้นในรวมกับดินแดนชั้นนอกหลายหมื่นเท่า เป็นแผ่นดินบ้านเกิดของพวกเขา เราแค่อยู่ในถ้ำที่เป็นของจ้าวสำนักเจ็ดเต๋า ราชันย์เทพสีรุ้ง!”

“ท้องฟ้าที่เราเห็นคือผนังถ้ำ พื้นดินที่เราเหยียบย่ำคือพื้นถ้ำ… ดินแดนที่เราเรียกกันว่าดินแดนชั้นในและดินแดนชั้นนอกเป็นเพียงแค่ส่วนข้างในและส่วนข้างนอกของถ้ำแห่งนี้เท่านั้น”

“ท่านเชื่อทั้งหมดนี้หรือไม่? ถ้าหากข้าบอกว่าแม้แต่เต๋าที่เราฝึกฝนคือเต๋าแห่งสวรรค์ ก็เป็นสิ่งที่ราชันย์เทพสีรุ้งขโมยมาไว้ที่นี่? เป็นเพราะเต๋าแห่งสวรรค์จึงทำให้เกิด ชีวิตขึ้นมา จึงเกิดท่านและข้าขึ้นที่นี่”

“ท่านเชื่อทั้งหมดนี้หรือไม่…”

“หากไม่มีเต๋าแห่งสวรรค์ หากราชันย์เทพไม่ขโมยมันมา เมื่อนั้นคงไม่มีชีวิตปรากฏขึ้นในถ้ำนี้ มันเป็นเพียงแค่ถ้ำเปล่า…”

“เมื่อท่านรู้เรื่องทั้งหมดนี้ ท่านไม่สงสัยหรือว่าเรามีชีวิตไปเพื่ออะไร? ทำไมถึงมีเราอยู่และเราอยู่ไปเพื่ออะไร”

“จากนั้นยังมีทัณฑ์สวรรค์ เต๋าแห่งสวรรค์นั้นถูกราชันย์เทพปรับแต่ง ทำให้ทุกสิ่งมีชีวิตทั้งหมดคงอยู่ได้เพราะเต๋าแห่งสวรรค์ เขาสร้างทัณฑ์สวรรค์ขึ้นมาเพื่อที่จะสังหารทุกคนที่พยายามเปลี่ยนแผนการของเต๋าแห่งสวรรค์…”

“เซียนฝืนลิขิตฟ้าคืออะไร? เซียนฝืนลิขิตฟ้านั้น… ก็เหมือนคนทำสวนที่ต้องการขุดรากถอนโคนทุกอย่างออกและปลูกพืชพันธุ์ของตัวเอง สิ่งใดที่ไม่ได้เติบโตขึ้นตามเจตนาคนทำสวนก็จะเปลี่ยนแปลงมัน”

“กระนั้น เมื่อกาลเวลาผ่านไปมีวัชพืชเติบโตขึ้นท่ามกลางพืชพันธุ์ที่ปลูกไป พวกมันเติบโตเร็วมากและเปลี่ยนแปลงไม่ได้ พวกที่พยายามทำลายพืชพันธุ์ พวกนั้นคือ เซียนฝืนลิขิตฟ้า!”

“หน้าที่ของทัณฑ์สวรรค์คือการสังหารวัชพืชที่เกิดขึ้น! ข้าเป็นหนึ่งในวัชพืชพวกนั้น… เว้นเสียแต่ว่าทัณฑ์สวรรค์ทำลายข้าไม่ได้และถูกข้าทำลายไปเสีย!”

“ข้าทำลายทัณฑ์สวรรค์และนำโชคชะตาของตัวเองกลับคืน ข้ายังได้รู้ความลับของโลกนี้อีก… ในเมื่อท่านถาม ข้าก็จะบอกทั้งหมดให้ แต่ท่านเชื่อมันหรือไม่?”

ซือถูหนานขบคิดด้วยอาการงุนงง ผ่านไปสักพักจึงนั่งลงและดื่มสุราไปหลายอึก แต่เขาไม่พูดอะไรสักคำ เขาไม่เชื่อแต่ก็ต้องเชื่อ

หากเป็นคนอื่น แม้จะเป็นอาจารย์ฉิงหลิน เขาก็คงไม่เชื่อ นี่มันคิดไม่ถึงและไม่มีใครเลือกที่จะเชื่อ

แต่คนที่พูดคือหวังหลิน น้องชายเขา เขาซึ่งเข้าใจหวังหลิน เฝ้าดูหวังหลินเติบโต เขาจะไม่เชื่อหวังหลินได้อย่างไร?

“ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นเพียงแค่ถ้ำ… เช่นนั้นการรบระหว่างดินแดนชั้นในและดินแดนชั้นนอกคืออะไรเล่า…” ซือถูหนานเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอย่างไม่รู้ตัว สายตาค่อยๆ ผุดความหวาดกลัว

เขาไม่ค่อยจะรู้สึกกลัว แต่เมื่อได้ยินคำพูดของหวังหลินจึงเกิดความหวาดกลัวขึ้นในใจ เขากลัวว่าหากทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง เช่นนั้นเขาจะเป็นอะไรได้ ความสุขของเขานั้นเป็นความสุขที่แท้จริงหรือไม่?

เขาเป็นเพียงหุ่นเชิดที่กำลังทำตามความประสงค์ของสวรรค์หรือนี่ ถูกสังเกตการณ์และถูกปั่นหัวจากตัวตนลึกลับนั่น… มันเหมือนกับตอนที่เขามองดูมดบนพื้นดิน มองดูมดดิ้นรนและเอาตัวรอด…

หวังหลินขบคิดเงียบๆ อยู่ชั่วครู่และเอ่ยขึ้นช้าๆ “ข้าคาดการณ์ไว้หลายอย่างเกี่ยวกับการรบระหว่างดินแดนชั้นนอกและดินแดนชั้นใน แต่ข้าไม่เข้าใจกระจ่างชัดทั้งหมด อย่างไรก็ตามข้ามีแผนการณ์ว่าอีกสามปีนับตั้งแต่นี้ ข้าจะรู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับสงคราม!”

“ถ้ำ…” ซือถูหนานเผยรอยยิ้มขมขื่นและก้มหน้า มองดูขวดสุราในมือและเริ่มพึมพำ

“เราเฝ้าดูท้องฟ้าและอยากรู้ว่ามีอะไรอยู่เบื้องหลัง… เมื่อเรามีระดับบ่มเพาะสูงส่งเพียงพอจนผ่านท้องฟ้าและเข้าไปในอวกาศได้ เราคิดว่าอวกาศคือจุดสิ้นสุดแต่กลับไม่คิดว่าอวกาศนี้จะอยู่ในถ้ำไปเสียนี่… หวังหลิน หากสิ่งที่เจ้าพูดเป็นเรื่องจริง เจ้าต้องการทำอะไร… ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะมีคำตอบอยู่แล้ว”

หวังหลินดื่มสุราแต่ไม่รู้สึกเมา สุราก็เหมือนชีวิตและเผ็ดร้อนอยู่ในลำคอ อดีตมากกว่าสองพันปีกำลังฉายซ้ำอยู่ในใจเขา

“การบ่มเพาะของข้ามีอยู่สามขั้น ขั้นแรกเพื่อช่วยเหลือคนอื่น…ขั้นที่สองตกอยู่ในความสับสนและโกรธเกรี้ยว ข้าปรารถนาจะมีชีวิตธรรมดา…”

“เดิมทีข้าคิดว่าคงจะใช้เวลาที่เหลือในชีวิตอยู่ในขั้นที่สองจนกว่าข้าจะมีระดับ บ่มเพาะสูงส่งเพียงพอจนปลุกหวานเอ๋อร์ได้ จากนั้นเราก็จะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ด้วยกันและหลับตาไปพร้อมกัน”

“ตอนนี้ขั้นที่สามได้ปรากฏขึ้นแล้ว…” หวังหลินวางขวดสุราและยืนขึ้นรับลมที่เข้ามาพัดเรือนผมสีขาว สายตามองไปยังท้องฟ้า ความสับสนได้หายไปและถูกแทนที่ด้วยความมุ่งมั่นและสายตาไม่ยอมแพ้

“ข้าบ่มเพาะมาทั้งชีวิต แต่ไม่เคยรับรู้ถึงมันในใจ แต่วันนี้ข้า หวังหลินจะเข้าสู่การบ่มเพาะขั้นที่สามบนดาวซูซาคุที่ให้กำเนิดข้า ข้าต้องการฝึกฝน!”

“ซือถู ก่อนนั้นข้าเหนื่อยกับการฝึกฝน แต่หลังจากวันนี้ความคิดนั้นจะไม่เกิดขึ้นมาอีกในใจข้า ข้าต้องการฝึกฝน ข้าต้องการกลายเป็นคนแข็งแกร่งขึ้น ข้าต้องการออกไปจากโลกนี้ เพื่อที่จะได้เห็นว่าผู้คนของแผ่นดินเซียนดาราจะมีสามหัวกับ หกแขนหรือไม่!”

“แม้ข้าจะตายและกลายเป็นฝุ่น แล้วอย่างไรเล่า?” หวังหลินสะบัดแขนขวา จากนั้นเอนหลังและดื่มสุราไปครึ่งขวด

ปาดหยดน้ำมุมปากและหัวเราะ

“ข้าหวังหลินขอผิดคำพูดหนึ่งในชีวิต คำพูดนี้คือ ‘ความรับผิดชอบ’ ข้าขาดความรับผิดชอบ ข้าไม่สามารถค้ำจุนท้องฟ้าด้วยตัวเองได้!”

“ตำแหน่งจ้าวดินแดนปิดผนึกกลายเป็นของข้า แต่มันถูกคนอื่นมอบให้เพราะข้าได้ทำไปไม่กี่อย่างและเพราะดินแดนชั้นในจำเป็นต้องมีจ้าวดินแดนปิดผนึก! แต่ข้าไม่มีคุณสมบัติพอจะถูกเรียกว่า ‘จ้าวดินแดนปิดผนึก’ ”

“เดิมทีข้าเหนื่อยกับการฝึกฝน ข้าบ่มเพาะเพื่อคนอื่น เช่นนั้นข้าจะกล้ารับชื่อเสียงของจ้าวดินแดนปิดผนึกได้อย่างไร? ข้าจากเมื่อก่อนไม่สามารถรับผิดชอบได้เลย”

“ก่อนนี้ข้าแม้แต่คิดเล่นๆ ว่าข้าเป็นจ้าวดินแดนปิดผนึกอยู่จริงๆ ข้าต่อสู้เอาเป็นเอาตายกับดินแดนชั้นนอกเพื่อบ้านเกิดข้า เพื่อดินแดนชั้นใน… ข้าคิดว่าสิ่งที่ข้าทำลงไปเพราะข้าคือจ้าวดินแดนปิดผนึก!”

“แต่เซียนดินแดนชั้นในแทบทั้งหมดต่างก็ต่อสู้เหมือนกัน ข้าก็แค่มีระดับบ่มเพาะสูงกว่าและบรรลุมาถึงจุดนี้ได้…”

“แต่ข้านับประสาอะไรเล่า? ทำไมข้าต้องได้รับความเคารพนับถือจากดินแดนชั้นใน? สิ่งที่เราควรจะเคารพคือเหล่าสหายเซียนที่ตายไปต่างหาก คนพวกนั้นหลั่งโลหิตให้ดินแดนชั้นในและตายจากไป!”

“ข้าไม่เคยคิดเรื่องพวกนั้นจนถึงวันนี้ข้าจึงคิดออก ข้าเข้าใจความรับผิดชอบของตำแหน่งนี้แล้ว มันไม่เพียงการต่อสู้เหล่าดินแดนชั้นนอกที่รุกราน แต่เพื่อพาเซียนที่นี่ออกไปจากโลกใบนี้ ออกไปจากถ้ำ มุ่งมั่นที่จะทำลายศัตรูที่ขวางทาง!”

“ก่อนนี้ข้าไม่มีความมุ่งมั่นและความรับผิดชอบนี้ แต่หลังจากวันนี้ข้าจะทำ! บางทีนี่คือเต๋าของข้า ปลายทางสุดท้ายของข้า…” หวังหลินดื่มสุราที่เหลือและ โยนออกไปนอกภูเขา มันลอยเป็นวงโค้งและหายไปลับสายตา

ยามนี้ท้องฟ้ามัวหมอง ดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออกและตกในทิศตะวันตก เสียงวิหคกระจายตัวดังกึกก้อง โลกแบ่งกันด้วยก้อนเมฆ

“ข้าจะไปสังหารราชันย์เทพ! หากข้าสังหารเขา ข้าจะได้ชีวิตของเรากลับคืน สังหารเขาแล้วก้อนเมฆก็จะเปิด! แต่ก่อนหน้านั้น ซือถู ข้าจะไปคุ้มกันชายแดนเป็นเวลาสามปี!”

หวังหลินสะบัดแขนเสื้อและก้าวเข้าหาท้องฟ้า เคลื่อนไหวดุจลำแสงและปรากฏตัวในท้องฟ้า หวังหลินมองลงบนพื้นดิน สิ่งแรกที่เห็นคือรูปปั้นของเขาสูงเสียดฟ้า!

รูปปั้นเขาที่กำลังถือขวานและจ้องมองท้องฟ้า เป็นครั้งแรกที่หวังหลินรู้สึกพูดไม่ออกจากรูปปั้นซึ่งมีแรงผลักดันขนาดนั้น

เป็นแรงผลักดันที่ไม่มีวันหันกลับมา สิ่งใดที่พยายามขัดขวางจะถูกพัดออกไป เป็นแรงผลักดันที่ไม่มีใครหยุดมันได้!

แรงผลักดันนี้คือจ้าวดินแดนปิดผนึกที่เข้าใจหน้าที่และความรับผิดชอบ เป็นคนที่ตั้งคำถามกับตัวเองและเข้าใจถึงอำนาจของจ้าวดินแดนปิดผนึก!

หากสวรรค์ยืนอยู่บนเส้นทาง สวรรค์ก็จะโดนทำลาย หากพื้นดินขวางทาง พื้นดินก็จะล่มสลาย ศัตรูใดก็ตามจะต้องถูกทำลาย เป็นครั้งแรกที่หวังหลินได้เห็นกลิ่นอายคุ้นเคยบนรูปปั้นเหมือนที่เขาเห็นจากจิตวิญญาณแตกสลาย! เป็นจิตวิญญาณและความมุ่งมั่นซึ่งจิตวิญญาณแตกสลายยึดถือ!

หวังหลินทะยานมาอยู่เหนือรูปปั้นของตัวเองเพียงก้าวครั้งเดียว เขายืนอยู่ตรงนั้น เผชิญหน้ากับสายลม เผชิญหน้ากับแสงตะวันฉาย

“สหายเซียนบนดาวซูซาคุ พวกเจ้าทั้งหมดยอมติดตามข้าไปที่ดาราจักรทุกชั้นฟ้าและต่อสู้กับเซียนดินแดนชั้นนอกหรือไม่?”

เสียงทรงอำนาจของหวังหลินเปลี่ยนกลายเป็นคลื่นมหึมาดังกึกก้องทั่วทุกสารทิศ เหล่าเซียนที่กำลังรอคอยหวังหลินทั้งหมดต่างก็ลืมตาตื่น ดวงตาเป็นประกาย กระจ่างใสเผยความมุ่งมั่นแบบเดียวกัน

“เรายินดีติดตามท่าน!” เสียงคำรามจากทั่วสารทิศบนดาวเคราะห์ ก่อเกิดเป็นคลื่นทรงพลัง ขณะเดียวกันลำแสงหลายเส้นลอยขึ้นมาจากพื้นดินเข้ามาทางรูปปั้นของหวังหลิน

ลำแสงเหล่านั้นมีเซียนที่เต็มไปด้วยจิตสังหาร พวกเขาอับอายมาหลายปี สูญเสียสหายไปหลายคน คนที่รอดชีวิตมาได้จึงต้องการทุ่มกำลังทั้งหมด!

พวกเขาเพียงต้องการหนึ่งเสียงเท่านั้น หนึ่งเสียงที่ยอมต่อสู้เพื่อทุกสิ่งทุกอย่าง แม้นั่นจะหมายถึงการละทิ้งชีวิตของตัวเองก็ตาม!

เหล่านักรบจะถือกำเนิดเมื่ออาณาจักรพังพินาศ เป็นคำกล่าวในยุคอดีตและดินแดนชั้นในกำลังพบเจอในยามนี้!