1671. ใช่ตาข้างซ้ายหรือไม่?

ยามที่อสูรโบราณหลายสิบตัวพุ่งเข้ามาจนค่ายกลบิดเบือน เจ้าอสูรโลกันตร์ที่ไม่ปรากฏตัวขึ้นมาสักพักแล้วพลันปรากฏตัวเบื้องหน้าหวังหลิน!

ขนาดของเจ้าอสูรโลกันตร์นั้นอธิบายได้ยากมาก เพียงแค่เงาของมันก็ปกคลุมพื้นที่บริเวณนี้ได้หมดแล้ว แค่มองเงาก็ทำให้รู้สึกถึงแรงกดดันรุนแรงได้ขนาดนี้

เงาของมันกำลังขยายตัวออก อสูรโบราณหลายสิบตัวที่กำลังพุ่งชนใส่ค่ายกลพลันหยุดมองดูเจ้าอสูรโลกันตร์

แรงสั่นสะเทือนโผล่ออกมาจากจิตวิญญาณของพวกมัน อสูรหลายสิบตัวต่างก็สั่นเทาและถอยร่นพลางคำรามไปด้วย

ราวกับความหวาดกลัวนี้โผล่ออกมาจากจิตวิญญาณจนทำให้พวกมันไม่กล้าต่อสู้!

ขณะที่ร่างเจ้าอสูรโลกันตร์ค่อยๆ ก่อตัว เหล่าอสูรโบราณหลายสิบตัวถอยร่นไปทั้งหมด จากนั้นเจ้าอสูรโลกันตร์จึงปรากฏ!

เมื่อมันปรากฏ ร่างครึ่งหนึ่งของมันยื่นออกมาจากค่ายกล แต่เพราะมันตัวใหญ่เกินไป ร่างกายที่ยืดออกมานั้นก็มากพอจนเกือบสัมผัสเซียนดินแดนชั้นนอกได้แล้ว

ห่างจากเซียนเพียงแค่สิบฟุตเท่านั้น!

เซียนคนนั้นเป็นชายวัยกลางคน วิญญาณดั้งเดิมบาดเจ็บสาหัส ยามนี้เขาจ้องมองอสูรตัวใหญ่ยักษ์จนแทบลืมหายใจ

เจ้าอสูรโลกันตร์เองก็ตกตะลึงเช่นเดียวกัน แววตาเต็มไปด้วยความสับสน มันยังคงงุนงงว่ามันอยู่ที่ไหน มันมองไปที่เหล่าเซียนดินแดนชั้นนอกนับไม่ถ้วนที่กำลังจ้องมา มันมองอสูรโบราณหลายตัวที่กำลังล่าถอยด้วยแววตาหวาดกลัวอย่างยิ่ง

นิสัยตื่นตกใจตามธรรมชาติของมันโผล่ขึ้นมาทันที ร่างกายสั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว

การสั่นสะท้านนี้ทำให้ดาราจักรดวงดาวสั่นเทาไปด้วย และเกิดเป็นระลอกคลื่นพัดผ่านในพื้นที่

และเมื่อมันอยู่ห่างจากเซียนตัวเล็กเพียงแค่สิบฟุต กลับทำให้มันแข็งค้าง

ชายวัยกลางคนหน้าซีดเผือด หลังจากจดจ้องเจ้าอสูรโลกันตร์ด้วยความเงียบเพียงชั่วครู่ เขากรีดร้องน่ากลัวออกมา พลันรีบถอยร่นและโบกไม้โบกมือราวกับ ลืมวิชาและการใช้ผนึกไปเสียหมด หลงลืมทุกอย่างเนื่องจากความกลัว

แต่เพราะเสียงร้องนี้จึงทำให้เจ้าอสูรโลกันตร์ที่กำลังตื่นตระหนกถึงกับสั่นสะท้าน แววตาสับสนงุนงงของมันถูกแทนที่ด้วยความหวาดกลัว และยังส่งเสียงคำรามตกใจออกมาอีก

ยากนักที่มันจะเข้าไปใกล้ผู้คนแบบนี้ ความหวาดกลัวของมันมากพอจนทำให้สลบไปได้ กระนั้นเสียงคำรามของมันได้ไล่ชายวัยกลางคนออกไป เขากระอักโลหิตออกมาและใช้วิชาหลบหนีโลหิตเพื่อหนีไป

แสงโลหิตและเสียงคำรามของอสูรโบราณหลายสิบตัวได้ทำให้เจ้าอสูรโลกันตร์ส่งเสียงคำรามออกมาอีกครั้ง ความหวาดกลัวของมันดูเหมือนพุ่งขึ้นถึงขีดสุด

ในความทรงจำของมัน มันจำไม่ได้ว่าเคยเจออสูรพวกนี้มาก่อนหรือไม่ อย่างไรเสียตอนนี้มันหวาดกลัวพวกอสูรและเซียนคนนั้นอย่างสิ้นเชิง อสูรดุร้ายพวกนี้น่ากลัวเกินไป ดุร้ายเกินไป และโหดเหี้ยมเกินไป

ขณะที่ความหวาดกลัวเต็มไปทั่วร่าง ร่างกายของมันหดลงและสั่นไหว มันกำลังจะล่าถอย แต่เพราะมันหวาดกลัวพวกอสูรเหล่านั้นจึงส่งเสียงคำรามออกมาอีกครั้ง

คราวนี้เสียงคำรามออกมาจากปากมันและแผ่กระจายไปทั่วทิศทาง คลื่นเสียงเข้าแทนที่เสียงอื่นๆ ทั้งหมดในโลกนี้ เสียงดังมากพอสั่นสะเทือนความคิดจิตใจของเซียนได้ทุกคน

วิญญาณดั้งเดิมของอสูรโบราณหลายสิบตัวพลันส่งเสียงคำรามโหยหวนและทะยานหนีให้เร็วขึ้น แววตาทุกตัวหวาดกลัวอย่างที่สุด ความทรงจำจากบรรพบุรุษของพวกมันทำให้พวกมันไม่กล้าต่อต้านเลย

ทว่าเสียงคำรามโหยหวนของแต่ละตัวกลับทำให้เจ้าอสูรโลกันตร์ตัวสั่นยิ่งขึ้น มันต้องการล่าถอย มันต้องการจากไป มันหวาดกลัวที่สุด

การปรากฏตัวของอสูรโลกันตร์ไม่เพียงแค่ทำให้อสูรโบราณหลายสิบตัวหวาดกลัวเท่านั้น แต่ยังทำให้เซียนหลายหมื่นคนรอบๆ หวาดกลัวไปด้วย เป็นครั้งแรกที่พวกเขาพบเจออสูรโลกันตร์และขนาดใหญ่ยักษ์ของมันก็ทำให้พวกเขาสั่นสะเทือน เสียงคำรามน่าหวาดกลัวของเจ้าอสูรโลกันตร์ไม่ได้ดูเหมือนมันหวาดกลัวพวกเขาเลย เสียงคำรามนี้ทำให้พวกเขาถอยร่นด้วยความหวาดกลัวเสียด้วยซ้ำ

แม้กระทั่งเซียนขั้นที่สามทั้งห้าคนถึงกับสีหน้าเปลี่ยนไปพลางล่าถอยไปด้วย

แม้จะไม่รู้ว่าเจ้าอสูรตัวนี้มีวิชาแบบไหน เพียงแค่เผชิญหน้ากับร่างใหญ่ยักษ์ขนาดนี้และเจอกับแรงกดดันก็ทำให้พวกเขาต้องถอยแล้ว

มีเพียงหวังหลินเท่านั้นที่รู้ว่าเจ้าอสูรโลกันตร์นั้นหวาดกลัวอย่างสิ้นเชิงและ ความตื่นตกใจนี้ยังเกินขีดจำกัดของเจ้าอสูรโลกันตร์ เขายิ้มบิดเบี้ยวพลางสังเกตได้ว่าดวงตาของมันเปลี่ยนกลายเป็นสีขาว

เจ้าอสูรโลกันตร์ที่ตื่นตกใจตัวนี้เผยสัญญาณว่ากำลังสลบ ความจริงมันไม่สนใจแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น การปรากฏตัวของอสูรโบราณพวกนั้นก็น่าหวาดกลัวเกินพอแล้ว

หวังหลินก้าวเข้าไปและร่อนลงบนอสูรโลกันตร์ ร่างอสูรโลกันตร์แตกต่างจากครั้งก่อน มันไม่ได้แข็งแต่กลับอ่อนนุ่มมาก หวังหลินไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องนั้นพลางยกแขนขวาและลูบเจ้าอสูรโลกันตร์อย่างเบามือ ส่งกระแสจิตเข้าไปปลอบโยนและออกคำสั่งไปพร้อมกัน

เจ้าอสูรโลกันตร์ฟื้นคืนมาได้เล็กน้อย แววตาขาวโพลนหายไปชั่ววูบ ทว่าหลังจากได้ยินคำสั่งของหวังหลิน มันยิ่งหวาดกลัวเพิ่มขึ้น

ศีรษะใหญ่ยักษ์ของมันกระตุกราวกับกำลังส่ายศีรษะ มันหวาดกลัวจนไม่กล้ากลืนกินอสูรโบราณพวกนี้

ทว่าท่าทางส่ายศีรษะของมันได้ทำให้เซียนที่กำลังถอยและอสูรโบราณหลาย สิบตัวถึงกับตกตะลึง ไม่ว่าพวกมันจะมองอย่างไร เจ้าอสูรโลกันตร์กำลังพุ่งเข้ามาชัดๆ

แต่เจ้าอสูรโลกันตร์เชื่อมต่อกับหวังหลิน ด้วยคำสั่งอันแข็งแกร่งของหวังหลิน มันจึงอ้าปากออกมาทั้งที่หวาดกลัว ส่งเสียงคำรามออกมาเพื่อเรียกความกล้าและ สูดเข้าไปอย่างรุนแรง

เพียงเท่านี้ ปากของเจ้าอสูรโลกันตร์จึงขยายออกและเกิดเป็นพลังดึงดูดมหาศาล อสูรโบราณหลายสิบตัวร้องคำรามและไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เลย พวกมันดิ้นรนแต่ก็ถูกดูดเข้าไปในปากเจ้าอสูรโลกันตร์ทีละตัว

ไม่เพียงแค่พวกมันเท่านั้น แต่เซียนหลายหมื่นคนกำลังจะถูกดูดเข้าไปเช่นเดียวกัน ทว่าหวังหลินกลับตบศีรษะเจ้าอสูรโลกันตร์เบาๆ เพื่อให้หยุดกลืนกิน

หวังหลินเข้าใจเจ้าอสูรโลกันตร์ดี เมื่อมันดูดซับเซียนหลายหมื่นคนพวกนี้ไปคงหลับใหลไปอีกหลายปีกว่าจะย่อยเสร็จ นั่นเป็นสิ่งที่หวังหลินไม่ต้องการและเป็นเหตุผลที่เขาไม่ได้เรียกเจ้าอสูรโลกันตร์มาต่อสู้ยามที่อยู่ในดาราจักรทุกชั้นฟ้า

มันคงไม่หลับไปเพียงแค่กลืนกินวิญญาณอสูรโบราณพวกนี้ไปแน่ และเจ้า อสูรโลกันตร์ก็ยังมีประโยชน์ต่อหวังหลินอีกมาก!

ปากของอสูรโลกันตร์ค่อยๆ ปิดลงเบื้องหน้าสายตาหวาดกลัวของเซียนดินแดนชั้นนอก ทว่าต่อหน้าเซียนดินแดนชั้นนอก มันกลับอ้าปากออกมาอีกครั้งพร้อมกับ ส่งเสียงเรอ มันดูผิดแปลกและยังมีแววตาหวาดกลัวทั้งที่กลืนกินอสูรโบราณหลาย สิบตัวไปแล้ว

มันไม่ได้ชอบกินอสูรโบราณพวกนี้…พวกมันไม่มีรสชาติ พวกมันน่ากลัว

หวังหลินส่งคำสั่งให้อสูรโลกันตร์กลับมา เจ้าอสูรโลกันตร์จึงกลับมาหาหวังหลินโดยไม่ลังเล

เหตุการณ์ที่น่าหวาดกลัวนี้ทำให้ร่างกายของมันอ่อนนุ่ม มันต้องการการพักผ่อนให้หัวใจที่เต้นแรงสงบลง

แสงโบราณที่ถูกอัญเชิญมาผ่านการสังเวยวิญญาณดั้งเดิมแสนดวงและเหล่า ราชรถอสูรโบราณหลายสิบดวงได้ถูกทำลายทั้งหมดเบื้องหน้าค่ายกลกงล้อ

ทว่าเซียนดินแดนชั้นนอกยังมีไพ่อีกใบ แผ่นหินจารึกที่มีโซ่ตรวนและมีโลงศพ เก้าสายห้อยไปกับโซ่ตรวน

ขณะที่เซียนดินแดนชั้นนอกยังคงหวาดกลัวอสูรโลกันตร์ อักขระเก้าแห่งบนแผ่นหินจารึกพลันส่องสว่าง กลิ่นอายทั้งเก้าพุ่งไปตามโซ่ตรวนและมุ่งหน้าไปที่โลงศพทั้งเก้า

เมื่อกลิ่นอายเข้าไปในโลงศพ เกิดเป็นเสียงดังปะทุขึ้นในดาราจักรดวงดาว และ ฝาโลงจึงแตกกระจาย!

เรือนผมสีดำแผ่ขยายออกมาจากโลงศพทั้งเก้า พริบตาเดียวผมขาวนั้นจึงเต็มไปในดวงดาว

“มหาเทพโบราณผู้คุ้มครองดาราจักรโบราณมานานหลายหมื่นหลายแสนปี ร่างของท่านถูกแบ่งออกเป็นเก้าส่วน วันนี้ทั้งเก้าจะกลับคืนเป็นหนึ่งอีกครั้ง ข้าขออัญเชิญดวงวิญญาณอมตะของท่านเข้าทำลายค่ายกลและสังหารคนผู้นี้ให้ดับดิ้น!” เซียนขั้นที่สามทั้งห้าคนพลันคุกเข่าและโค้งคำนับในเวลาเดียวกัน พวกเขากัด ปลายลิ้นและพ่นแก่นโลหิตออกไป แก่นโลหิตจึงถูกโลงศพทั้งเก้าดูดซับทันที

เซียนดินแดนชั้นนอกที่เหลืออยู่หลายหมื่นคนพลันพ่นแก่นโลหิตออกไปด้วยและถูกโลงศพทั้งเก้าดูดซับ

หลังจากโลหิตถูกดูดซับ โลงศพทั้งเก้าระเบิดทีละโลง เสียงดังสนั่นกึกก้องทั่วดวงดาว

กลิ่นอายเหล่าเทพโบราณ เหล่ามารโบราณและเหล่าปีศาจโบราณปรากฏขึ้น เข้าผสานกันเป็นพลังอำนาจของบัญชาโบราณ

กลิ่นอายนี้เป็นของบัญชาโบราณ!!

หวังหลินยืนอยู่ในค่ายกลด้วยสายตาเคร่งเครียดยิ่ง จ้องมองเก้าโลงศพเหล่านั้น เขาไม่คาดคิดว่าดินแดนชั้นนอกจะมีพลังโบราณบริสุทธิ์ขนาดนี้!!

‘มันไม่ใช่ตาซ้าย! หากเป็นตาซ้าย กลิ่นอายคงจะรุนแรงกว่านี้ แต่ถ้ามันไม่ใช่ตาซ้าย เช่นนั้น…มันคืออะไร?!’