1709. ความอิจฉาของจักรพรรดิ
ตลอดหลายชั่วอายุคน ท่ามกลางสามเผ่าของแคว้นโบราณในแผ่นดินเซียนดารา ไม่มีใครก้าวเข้าไปในขั้นนั้น! นี่เกี่ยวพันกับสภาพแวดล้อมที่เติบโตขึ้นมา พวกเขามีชีวิตอยู่ใต้การปกป้องของมหาชั้นฟ้าสามคน ใต้การคุ้มครองของสามจักรพรรดิ และอยู่ใต้แสงของบรรพชนของตัวเอง
คนส่วนใหญ่จึงชื่นชมบรรพชนโบราณอย่างล้นหลาม เพราะคือสรวงสวรรค์ของพวกเขา!
ไม่ว่าพวกเขาจะโอหังแค่ไหนก็ไม่กล้าเผยความหยาบคายต่อบรรพชนโบราณแม้เพียงเล็กน้อย นี่เป็นสิ่งที่ปลูกฝังไว้ตั้งแต่ยามเกิด ทุกคนที่อาศัยอยู่ด้วยก็เช่นกัน
แม้แต่มหาชั้นฟ้าซวนลั่วก็เป็นเช่นนี้ แสดงให้เห็นว่ามันส่งผลกระทบมากแค่ไหน!
อย่างไรก็ตามหวังหลินนั้นแตกต่าง เขาเคลื่อนทะยานดุจลำแสงและเข้าใกล้วังวนที่กำลังหายไป ร่างกายเผยความทรหด ความกดขี่ไร้ขอบเขต นิสัยที่ไม่ยินยอม อันรุนแรง!
หากเขาไม่ได้รับการยอมรับจากบรรพชนโบราณ นั่นคงไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ในเมื่อได้รับแล้ว เขาไม่ยอมเพียงแค่สี่หยด! ทว่ามุมมองของหวังหลินก็แตกต่าง!
สิ่งที่เรียกว่าการยอมรับเป็นเพียงการระบุคนผู้หนึ่งในฐานะลูกหลานว่ามีสายโลหิต ดังนั้นหวังหลินจึงไม่ต้องการสายโลหิตนี้!
หากเขาต้องการ เขาสามารถไปเอาสายโลหิตเทพจากเหลียนต้าวเฟยได้ นั่นมันเท่ากับสายโลหิตโบราณ!
ด้วยเหตุนี้หวังหลินจึงพุ่งเข้าไปในวังวน หากสิ่งที่เรียกว่าบรรพชนโบราณไม่ให้โลหิตเขามากกว่านี้ เขาจะบังคับให้สี่หยดโลหิตออกไปจากร่างและไม่ยอมเป็น บัญชาโบราณ เขาจะใช้สายโลหิตเทพเพื่อให้ได้ร่างเทพอมตะและกลายเป็นเทพ!
“เจ้ายอมรับข้า แต่ข้าไม่ยอมรับเจ้า หากเจ้าต้องการให้ข้ายอมรับสายโลหิตนี้ เช่นนั้นจงมอบโลหิตและพลังให้ข้าอีก!” หวังหลินไม่กลัวบรรพชนโบราณ ดังนั้นจึงกล้าเอ่ยเงื่อนไข
“เมื่อข้ายอมรับสายโลหิตแล้ว ข้าจะไม่มีวันทรยศ แต่การพยายามทำให้ข้ายอมรับมันด้วยโลหิตเพียงแค่สี่หยดถือว่าดูถูกเกินไป!” หวังหลินคำรามพลางพุ่งใส่วังวน
เสียงคำรามเข้าไปในวังวนและดังกึกก้องข้างใน มันก่อเกิดเป็นเสียงดังสนั่นก้องกังวาลอยู่ในวังวน
ขณะที่หวังหลินเข้าไปในวังวน กลิ่นอายธรรมดาคล้ายสัมผัสวิญญาณแผ่กระจายออกมาและห่อหุ้มเขา ป้องกันไม่ให้หวังหลินเข้าไปและให้เขาอยู่นอกวังวน
กลิ่นอายคล้ายสัมผัสวิญญาณนี้เปล่งความเก่าแก่และไร้อารมณ์ความรู้สึกราวกับตายด้าน
หวังหลินลอยอยู่ในกลิ่นอายและจ้องมองวังวนอย่างเยือกเย็น ดวงตาส่องสว่าง แขนขวาขึ้นกลางหน้าผาก เลื่อนแขนออกไปมีแสงสีขาวนวลอยู่ปลายนิ้ว สะบัดแขนขวาให้มิติด้านข้างบิดเบือนจนเผยเป็นรูปภาพมากมาย
ข้างในรูปภาพมีชายหนุ่มชุดดำ เขาอยู่ในขั้นแกนลมปราณ อยู่ในดินแดน เทพโบราณบนดาวซูซาคุ!
รูปภาพเปลี่ยนไปอีกครั้ง ต่อหลังจากชายหนุ่มชุดดำก็ได้เจอกับประสบการณ์หลายสิ่งหลายอย่างจนในที่สุดก็ได้สืบทอดมรดกแห่งปัญญาของเทพโบราณตู่ซือ
“เจ้าเห็นมันแล้ว นี่คือตอนที่ข้าได้รับมรดกเทพโบราณเป็นครั้งแรก!” หวังหลินเอ่ยจากนั้นสะบัดแขนขวา รูปภาพเปลี่ยนไปจนถึงตอนที่เขาได้รับมรดกเทพโบราณ
มันดำเนินไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายตอนที่เขาอยู่ในสุสานโบราณ พวกมันคือ ความทรงจำของหวังหลินและเขาทำให้เกิดรูปภาพขึ้นมา
“ในเมื่อเจ้ามีจิตวิญญาณ เช่นนั้นก็จงขบคิดว่าจะให้ข้ายอมรับสายโลหิตของเจ้าจำเป็นต้องได้กี่หยด! ไม่เช่นนั้นก็จงทำลายข้า ข้าจะล้มเลิกสายโลหิตโบราณและกลายเป็นเทพ!” คำพูดของหวังหลินเย็นเยียบ หลังกล่าวจบกลิ่นอายรอบตัวเขา พลันหายไป มันถอยกลับเข้าไปในวังวน
มันดูเหมือนขบคิดอยู่นาน วังวนที่กำลังจะหายไปเกิดเสียงดังสนั่นขึ้นอีกครั้งและเริ่มหมุน มันค่อยๆ ก่อตัวและมีแสงโลหิตเริ่มแผ่กระจายออกมามากขึ้น!
ณ แผ่นดินเซียนดารา บนเมืองที่ลอยอยู่ในท้องฟ้าของอาณาจักรเต๋า เผ่าบัญชาโบราณเกือบล้านคนกำลังรอคอย จักรพรรดิเย่ซูกำลังหมดความอดทนแต่ ไม่กล้าพูดอะไร
เดิมทีเศษเสี้ยวแสงโลหิตกลางหน้าผากระเบิดด้วยแสงสีแดงไปแล้ว แสงสีแดงห่อหุ้มโลกและทำให้รอบด้านชโลมไปด้วยสีแดง
ทันใดนั้นเกิดการเปลี่ยนแปลงฉับพลันจนต้องโห่ร้อง!
“นี่…นี่มันเป็นไปไม่ได้!!”
“มีแสงโลหิตมากยิ่งขึ้น หรือว่าหยดที่ห้ากำลังก่อตัว?”
“ตลอดหลายชั่วอายุคน โลหิตสวรรค์เผ่าโบราณทั้งหมดก่อตัวขึ้นครั้งเดียว การเปลี่ยนแปลงเช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน! แสงโลหิตปรากฏอีกรอบ!”
จักรพรรดิเย่ซูมีสีหน้าเปลี่ยนไปในครั้งแรก เขาจดจ้องแสงกลางหน้าผากของ รูปปั้นและเกิดแววตาตกตะลึง
‘เป็นไปแบบนี้ไปได้อย่างไร!? มันกำลังจะจบอยู่ชัดๆ เกิดเรื่องนี้ได้อย่างไร นี่…นี่มัน…’
มีเพียงชายหนุ่มผมดำซึ่งคือ มหาชั้นฟ้าซวนลั่ว กำลังเผยรอยยิ้ม ดวงตาเผย แสงประหลาดจดจ้องรูปปั้นอย่างเงียบเชียบ
ขณะที่คนในเผ่าโบราณเกือบล้านตกอยู่ในความตกตะลึง แสงโลหิตรวมกัน กลางหน้าผากของรูปปั้นได้มีโลหิตหยดที่ห้าลอยออกมา!
หยดที่ห้านี้เป็นการยืนยันสิ่งทุกคนคาดคิดและก่อเกิดคลื่นมหึมาขึ้นในใจ ทุกคนตกอยู่ในอาการตะลึง!
สายตาทั้งหมดรวมกันอยู่บนรูปปั้น ผ่านไปสักพักจึงเห็นเพียงหยดที่ห้า หลังจากเห็นแบบนี้แล้ว ในที่สุดจักรพรรดิเย่ซูจึงผ่อนคลาย
‘ห้าหยด…มีห้าหยดแล้วอย่างไรเล่า? ข้าได้หกหยดและกลายเป็นจักรพรรดิของอาณาจักรเต๋า ข้าไม่เชื่อว่าเขาจะ…’ ดวงตาของจักรพรรดิเย่ซูเปล่งประกาย ขณะที่เริ่มคิด สิ่งที่เกิดขึ้นถัดไปทำให้ความคิดพังทลาย ทั้งร่างสั่นสะท้าน!
แสงโลหิตมหึมาขึ้นอีกครั้ง คราวนี้หยดที่หกลอยออกมา!
“หกหยดโลหิต!! หกหยด!!”
“เหมือนกันกับจักรพรรดิ นี่…นี่คืออนาคตที่ยิ่งใหญ่ของอาณาจักรเต๋า!!”
“ไม่ใช่แค่หก มันมีเจ็ดหยด!”
ตอนที่แสงโลหิตรวบรวม ฝูงชนส่งเสียงโห่ร้อง จักรพรรดิเย่ซูถึงกับมีใบหน้าเป็น สีม่วงและมีโลหิตหยดที่เจ็ดลอยออกมา! สิ่งที่ทำให้ประหลาดใจยิ่งก็คือตอนที่ มหาชั้นฟ้าซวนลั่วหัวเราะ หยดที่แปดได้ปรากฏ!!
แปดหยดโลหิต แม้กระทั่งมหาชั้นฟ้าซวนลั่วก็ได้แปดโลหิตเท่านั้น!
ผู้คนรอบด้านแทบลืมคิดไปพลางจดจ้องรูปปั้นด้วยความตกตะลึง จักรพรรดิเย่ซูเลียริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว แววตาเย็นเยียบแทบไม่มีใครจับสังเกตได้
‘ทายาทของเย่โม่ไปได้รับการยอมรับจากบรรพชนได้อย่างไรและทำเช่นไรถึงได้โลหิตถึงแปดหยด? ข้าเป็นลูกหลานตัวจริงของบรรพชนโลหิต ข้ามีสายโลหิตราชวงศ์ เป็นอัจฉริยะของเผ่าโบราณ!!’ จักรพรรดิเย่ซูสูดหายใจลึก ระงับความอิจฉาในใจ เขาไม่ยอมปล่อยให้มหาชั้นฟ้าได้เห็น
ท่าทีมืดมนของเขาถูกซ่อนเอาไว้ด้วยรอยยิ้ม จักรพรรดิเย่ซูหันไปหามหาชั้นฟ้าซวนลั่วและยิ้มให้ “ยินดีด้วยท่านลุง ดูเหมือนเด็กคนนี้จะกลายเป็นศิษย์ของท่านคนเดียว บางทีวันหนึ่งเขาจะยิ่งใหญ่กว่าท่านลุงและกลายเป็นมหาชั้นฟ้าคนใหม่ของ อาณาจักรเต๋า”
จิตใจของจักรพรรดิเย่ซูนับว่ามุ่งร้าย แม้คำพูดจะฟังดูดีแต่เต็มไปด้วยความหมายแฝงอยู่ อย่างไรก็ตามคำพูดเขาไม่มีอะไรโกหก ราวกับพูดออกไปตามความรู้สึก ยากนักที่จะเห็นสิ่งใดเจือปน
มหาชั้นฟ้าซวนลั่วยังมีท่าทีเช่นเดิมหลังจากได้ยิน เขาเพียงแค่หันกลับมามอง อีกฝ่ายอย่างมีนัยยะ
ด้วยสายตานี้ จักรพรรดิเย่ซูถึงกับตัวสั่น ขณะที่กำลังเอ่ยขึ้นเขาได้ยินเสียงโห่ร้องอีกครั้ง! จึงมองกลับไปที่รูปปั้น หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าซีดเซียวทันที
หยดโลหิตที่เก้าค่อยๆ ก่อตัวภายใต้เสียงโห่ร้องสั่นสะเทือนสวรรค์!
หยดที่เก้าทำให้มหาชั้นฟ้าซวนลั่วถึงกับมีแววตาเปล่งประกายเจิดจ้า แววตา ปนความสุขจนทุกคนเห็นชัดเจน!
ทว่านี่ยังไม่จบ ต่อจากหยดที่เก้า มีแสงโลหิตรวมกันอีกครั้ง ทุกคนจับจังหวะหายใจ หยดโลหิตที่สิบเผยอาการว่ากำลังปรากฏ!
“หยดที่สิบ!! เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้น หยดที่สิบ!!”
“สิบหยดของโลหิตบรรพชนโบราณ นี่มันน่าเหลือเชื่อ สิบหยดไม่ได้หมายความว่าเป็นจักรพรรดิตัวจริงของอาณาจักรเต๋าหรอกหรือ?!”
“แม้กระทั่งตระกูลราชวงศ์ก็ไม่เคยได้ถึงสิบหยด เขาเป็นใครกัน? หรือจะกลายเป็นจักรพรรดิในอนาคตของอาณาจักรเต๋า?!”
จักรพรรดิเย่ซูกำลังหน้าซีดและเกือบหลุดความอิจฉาในใจ เขาจ้องมอง แสงสีโลหิตที่กำลังรวบรวมกลางหน้าผากของรูปปั้น แสงทั้งหมดในบริเวณรวมกันกลายเป็นหยดโลหิต!
หยดโลหิตนี้ไม่ใช่สีแดงแต่เป็นสีม่วง!! เมื่อมันก่อตัวขึ้นมา สีหน้าท่าทางของจักรพรรดิเย่ซูเปลี่ยนไปมหาศาล ก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว ดวงตาตกตะลึง หวาดกลัวและไม่เชื่อตรงหน้า!
“โลหิตวิญญาณบรรพชนโบราณ!! นี่…นี่มันโลหิตวิญญาณ!!! มันเป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้…”
สีหน้าของมหาชั้นฟ้าเปลี่ยนไปเป็นครั้งแรก เขาจ้องมองหยดโลหิตสีม่วงและ เผยแววตาตกตะลึง โลหิตที่เก้าเขายังไม่ตกตะลึง แต่นาทีนี้มันอดไม่ได้
‘บรรพชนโบราณ… ท่านส่งโลหิตวิญญาณออกมา มีความหมายอะไรบางอย่าง… โลหิตวิญญาณ โลหิตวิญญาณนี้… ตลอดหลายชั่วอายุคน มีโลหิตวิญญาณปรากฏขึ้นเพียงแค่เก้าหยดเท่านั้น โลหิตวิญญาณสามหยดสร้างหนึ่งในเผ่าโบราณขึ้นมา…’
‘เก้าหยดโลหิตวิญญาณก่อเกิดเผ่าโบราณทั้งสามในปัจจุบัน…’
มหาชั้นฟ้าซวนลั่วสูดหายใจลึก แขนขวาชี้ใส่ท้องฟ้า โลกพลันเปลี่ยนสี ดวงอาทิตย์สีแดงขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นห่อหุ้มบริเวณนี้เพื่อป้องกันไม่ให้คนด้านนอกเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น!
“ข้าผนึกที่นี่ด้วยตะวันชั้นฟ้า! คนของอาณาจักรเต๋าข้า จงห้ามบอกเรื่องนี้แก่ ทุกคน ใครที่ละเมิดจะต้องตาย ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม!” มหาชั้นฟ้าซวนลั่วเอ่ยขึ้น หันกลับมาและมองจักรพรรดิเย่ซูอย่างลึกล้ำ
“เจ้าได้ยินหรือไม่?”
จักรพรรดิเย่ซูก้มศีรษะและรีบตอบ “ขอรับ…” ทว่าความอิจฉาในใจมาถึงจุดที่พังทลายไปแล้ว
มหาชั้นฟ้าซวนลั่วเงยศีรษะขึ้น มองไปยังดินแดนที่เหล่าเทพครอบครอง เอ่ยขึ้นเบาๆ “ข้าจะไปดินแดนของเหล่าเทพเพื่อนำเด็กคนนี้…กลับมาที่นี่”