1708. คนแรก!

จักรพรรดิเย่ซูจ้องมองกลางหน้าผากของรูปปั้นด้วยความประหลาดใจ สี่หยดโลหิตไม่มากพอให้เขาตกตะลึง แม้แต่เย่โม่ก็ยังได้สามหยดเท่านั้น

แม้ว่าคนส่วนใหญ่จะได้หนึ่งหยดโลหิตในหายนะนี้ แต่ยังมีคนจำนวนมาก ที่ได้สองหยด นอกจากเย่โม่แล้ว คนส่วนใหญ่ที่มีสายโลหิตราชวงศ์มักจะได้อย่างน้อยสองหยด

ยิ่งไปกว่านั้น ตัวจักรพรรดิเย่ซูเองก็ได้โลหิตถึงหกหยด เขาเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในอาณาจักรเต๋า ยกเว้นซวนลั่ว!

ดังนั้นเขาจึงกลายเป็นจักรพรรดิของอาณาจักรเต๋า ด้วยสถานะอันสูงส่งและมีผู้คนนับถือมากมาย แม้จะไม่ได้ถูกซวนลั่วรับเป็นศิษย์ แต่พอคิดเรื่องนี้แล้วจึงไม่กล้าหยิบยกขึ้นมาพูด

พอได้ยินว่ามหาชั้นฟ้าซวนลั่วจะรับทายาทของเย่โม่เป็นศิษย์ เขาจึงรู้สึกมืดมนแต่ก็ไม่เผยออกมา

“สี่หยดโลหิต เรื่องแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นมานานแล้ว”

“อย่างไรเสีย สี่หยดโลหิตน่าจะเป็นขีดจำกัด เจ้าก็เห็นว่าแสงจากรูปปั้นกำลังหม่นหมอง”

“ด้วยระยะเวลาสิบสามวัน สี่หยดไม่ถือว่ามากมายอะไร”

มีผู้คนจำนวนมากถกเถียงกันรอบรูปปั้น สายตาทุกคนจับจ้องไปเห็นแสงสีแดงมหึมาค่อยๆ สลายลงจนเหลืออยู่กลางหน้าผากรูปปั้นเพียงเล็กน้อย

ตอนนี้คนในเผ่าโบราณเกือบล้านคนรู้ว่าเรื่องนี้กำลังจะจบลงแล้ว

จักรพรรดิเย่ซูสงบนิ่งแต่เยาะเย้ยในใจ

‘แค่สี่หยดโลหิต จะมีพลังปกป้องอาณาจักรเต๋าได้อย่างไร? เรื่องวันนี้ทำให้ดูยิ่งใหญ่กว่าความเป็นจริง’

‘หากท่านลุงต้องการรับเขาเป็นศิษย์ อาณาจักรเต๋ามีอีกหลายคนที่ได้รับสี่หยด แม้แต่ตอนที่ข้าได้รับหกหยด เขายังไม่เอามาพิจารณาเลย!’

‘หากเขายังตัดสินใจว่าจะรับทายาทของเย่โม่ เช่นนั้นข้าจะไม่ยินยอมเป็นคนแรก!’

จักรพรรดิเย่ซูไม่ได้เผยความคิดของตัวเองออกมาแต่ทำท่าเสียใจแทน เขาส่ายศีรษะ ยิ้มอย่างขมขื่นพลางเอ่ยขึ้นกับมหาชั้นฟ้าซวนลั่ว

“ท่านลุง สี่หยดก็ถือว่ามาก ทายาทของเย่โม่ถือว่าเป็นอัจฉริยะในอาณาจักรเต๋าของเรา”

สีหน้าของมหาชั้นฟ้าซวนลั่วยังคงอ่อนโยนราวกับไม่ได้ยินจักรพรรดิเย่ซูพูดเลย เขามองกลางหน้าผากของรูปปั้น จดจ้องแสงที่เบาบางลงจนเหลือเพียงแค่เศษเสี้ยว

ทั้งยังเฝ้าดูสี่หยดโลหิตที่เปล่งแสงผลึกใส มันทะลุทะลวงผ่านอากาศและหายวับออกไปไกล

ผ่านไปสักพัก มหาชั้นฟ้าซวนลั่วเอ่ยขึ้น “รออีกหน่อย”

จักรพรรดิเย่ซูพยักหน้าเป็นเชิงตกลง แต่ในใจเต็มไปด้วยความดูถูก

‘นอกจากท่านลุงแล้ว ไม่มีใครในอาณาจักรเต๋าจะมีพรสวรรค์ดียิ่งกว่าข้า เย่โม่ไม่ได้มีพรสวรรค์มากมายอะไร และทายาทเขาก็เหมือนกัน!’

เวลาผ่านไปบนแผ่นดินเซียนดาราอย่างช้าๆ ตอนนี้ข้างในรอยแยกที่อยู่ในทะเลเมฆา ร่างอวตารของหวังหลินกำลังนั่งอยู่ตรงขอบของแท่นพิธี เขามองดูหยดโลหิตที่สร้างขึ้นจากร่างดั้งเดิมซึ่งอยู่ใจกลางแท่น

หยดโลหิตลอยอยู่อย่างเงียบเชียบ ไร้การเคลื่อนไหว แต่ยามนี้มีเสียงเริ่มดังกึกก้องข้างในอวกาศแห่งนี้ เกิดเป็นระลอกคลื่นดังสนั่นและมีกลิ่นอายโบราณอันทรงพลังแผ่กระจาย

กลิ่นอายทรงพลังเหนือล้ำกว่าสิ่งใดในโลกถ้ำ แม้แต่มหาชั้นฟ้าก็มิอาจเทียบได้ ทว่ากลิ่นอายไม่ได้น่ากลัวและไม่ได้ดึงดูดความสนใจของคนอื่นเลย มีเพียงหวังหลินเท่านั้นที่สัมผัสได้

ระลอกคลื่นดังสนั่นเหนือแท่นพิธี ปรากฏวังวนยักษ์ขึ้นมา มันหมุนและเกิดเสียงดังจากข้างใน วังวนเข้าห่อหุ้มทั้งแท่นพิธี พลังอำนาจทรงพลังแผ่กระจายผลักดัน ร่างอวตารของหวังหลินออกไปจากแท่น

พลังที่ผลักดันร่างอวตารได้ทำให้ความคิดหวังหลินถึงกับสั่นเทา พลังนี้ทรงพลัง ยิ่งกว่าอำนาจแห่งสวรรค์ ทรงพลังยิ่งกว่าแรงกดดันอันใดที่หวังหลินเคยเผชิญ!

แม้แต่เซียนเต๋าสีรุ้งยังถูกผลักออกไปจากแท่นแห่งนี้ได้!

หวังหลินรู้สึกเหมือนหยดโลหิตที่สร้างขึ้นจากร่างดั้งเดิมกำลังถูกเผาไหม้ มันปลดปล่อยแสงสีโลหิตราวกับกำลังสื่อสารกับวังวน

ขณะที่แสงโลหิตออกมาจากวังวน หยดโลหิตหนึ่งโผล่ออกมาด้วยและพุ่งเข้าหาหยดโลหิตที่เกิดจากร่างดั้งเดิมของหวังหลิน สองหยดโลหิตจึงผสานกันเป็นหนึ่ง

ณ วินาทีนี้ร่างอวตารของหวังหลินจึงนั่งลงทันที ความเจ็บปวดรุนแรงโผล่ออกมาจากจิตใจจนทำให้เขาแทบไม่สามารถควบคุมร่างอวตารได้ หวังหลินต้องเพ่งสมาธิทั้งหมดไปที่ร่างอวตาร

เมื่อเขานั่งลง สติจึงหลุดออกจากร่างอวตารและจมเข้าไปในหยดโลหิตนั้น อย่างสมบูรณ์

ความเจ็บปวดเกินอธิบายแล่นผ่านจิตใจ แม้เขาจะไม่มีร่างกายแต่สัมผัสได้ว่าร่างกายกำลังเผาไหม้ หยดโลหิตที่ผสานเข้ากับเขาดูเหมือนกำลังเดือด

นาทีนี้หยดโลหิตที่สองลอยออกมาจากวังวนและผสานกับหวังหลิน ความเจ็บปวดในจิตใจของหวังหลินเพิ่มอีกหลายเท่า แต่เขาไม่ยอมปล่อยเสียงคำรามออกมา ทำได้แต่อดทนเอาไว้เท่านั้น!

หลังจากนั้นไม่นานหยดโลหิตที่สามลอยออกมาจากวังวนและผสานกับหวังหลิน ทำให้หยดโลหิตของหวังหลินขยายออกไปถึงสามฟุตและมีร่างเงาถูกควบแน่น!

ร่างนี้มีศีรษะเป็นผมสีขาว มันคือ หวังหลิน!

ร่างกายเขาถูกปกคลุมด้วยอักขระสลับซับซ้อนดูแปลกประหลาด สายตาปิดลงและส่งเสียงครวญครางออกมาจากลำคอ ร่างกายค่อยๆ ก่อเกิดเป็นรูปเป็นร่าง

หยดโลหิตที่สี่ลอยออกมาจากวังวน แสงสีแดงเต็มไปทั่วอวกาศไร้ขอบเขต แสงพุ่งตรงเข้าสู่กลางหน้าผากของหวังหลิน ด้วยเหตุนี้ร่างหวังหลินจึงสั่นเทา ดวงตาเบิกกว้างเป็นสีแดง ร่างกายกำลังสั่น พลังอันรุนแรงพรั่งพรูอยู่ในร่างกาย เกิดเป็นเสียงปะทุขึ้นข้างใน

หลังจากผสานกับสี่หยดโลหิต สายโลหิตจึงถือกำเนิด สายโลหิตนี้เป็นของ เหล่าบัญชาโบราณ ตั้งแต่วันนี้ไปหวังหลินคือคนของเผ่าโบราณและเป็นคนของ แคว้นโบราณ!

ภายหลังหยดที่สี่ลอยออกมา วังวนเบื้องบนเผยท่าทีกำลังสลาย และเมื่อมันหายไป หายนะครั้งนี้คงจะจบสิ้นลง แม้หวังหลินจะผ่านไปแล้วเขาก็ได้เพียงแค่สี่หยดเท่านั้น มากกว่าเย่โม่เพียงหนึ่งหยด!

นี่มากมายสำหรับเขาแล้ว อีกทั้งเขาก็สืบทอดมาจากเย่โม่ สี่หยดถือว่ามากกว่า เย่โม่และมันก็ถึงขีดจำกัดของหวังหลิน!

เขาไม่ใช่อัจฉริยะ ไม่ได้ถือกำเนิดบนแผ่นดินเซียนดารา เป็นแค่สิ่งมีชีวิตในถ้ำชั้นต่ำ เทียบไม่ได้กับจักรพรรดิเย่ซูที่ได้รับหยดโลหิตถึงหกหยดและกลายเป็นคนของตระกูลราชวงศ์ หวังหลินไม่มีอะไรเทียบกับคนแบบนั้นได้!

เขาเทียบกับมหาชั้นฟ้าซวนลั่วไม่ได้เลยด้วยซ้ำ มหาชั้นฟ้าซวนลั่วเป็นหนึ่งใน เก้าตะวัน หนึ่งในเก้าคนที่แข็งแกร่งที่สุดบนแผ่นดินเซียนดารา ถือเป็นตำนานเหนือคนอื่นๆ และได้รับหยดโลหิตถึงแปดหยด หวังหลินไม่อาจเทียบกับบุคคลแบบนั้นได้เช่นกัน

สิ่งเดียวที่เขามีคือความอดทน นิสัยไม่ยอมแพ้และไม่ยอมถูกคนอื่นชี้ชะตา ตลอดชีวิตการดิ้นรนความเป็นความตายมากมาย เขาเปลี่ยนจากคนอ่อนแอมาจนถึงตอนนี้ได้ มองกลับไปช่างเป็นความทุกข์ยากที่แสนเข็ญจริงๆ

ขณะที่เขาเผชิญหน้ากับการเอาตัวรอดผ่านความเป็นความตายมากมาย เหล่าจักรพรรดิและบัญชาโบราณบนแผ่นดินเซียนดาราต่างก็บ่มเพาะด้วยความ สงบสุข ด้วยการที่มีมหาชั้นฟ้าคุ้มครอง การที่ชีวิตจะเจอสถานการณ์ความเป็น ความตายถือว่าหาได้ยาก

หวังหลินพยายามผ่านความเป็นความตายจนได้รับทุกสิ่งมาเป็นของตัวเอง ส่วนจักรพรรดิเย่ซูได้รับการคุ้มครองจากคนนับไม่ถ้วนขณะที่บ่มเพาะ ไม่ว่า ต้องการอะไร ทางเผ่าพันธุ์ส่งไปให้เขาทันที

ขณะที่หวังหลินกอดลี่มู่หวานและร้องไห้ ขณะที่หวังหลินพยายามหาทางชุบชีวิตลี่มู่หวาน จักรพรรดิเย่ซูกำลังเล่นกับสมบัติแปลกประหลาดที่มีคนซื้อมาให้ เขาสามารถเลือกหญิงใดก็ได้มาทำเป็นนางสนม

‘สี่หยดโลหิตคือขีดจำกัดของข้า…’ สายโลหิตในร่างหวังหลินค่อยๆ ควบแน่น เขามองวังวนเบื้องบนที่กำลังหายไป เขาไม่พึงพอใจ!

แม้จะไม่รู้เรื่องที่เขาทำให้แผ่นดินเซียนดาราถึงกับตกตะลึง แต่นี่คือนิสัยของเขา หวังหลินไม่พอใจ เขาต้องการให้สายโลหิตแข็งแกร่งยิ่งขึ้น!

ไม่ใช่เพื่อสิ่งใด แต่เป็นความไม่ยินยอมของเขา เป็นเจตจำนงฝืนลิขิตสวรรค์!!

‘ตั้งแต่ที่ได้รับการยอมรับเป็นสายโลหิตโบราณ เช่นนั้นสี่หยดโลหิตถือว่าไม่มากพอ!!’ แววตาหวังหลินเย็นเยียบพลางกระโจนเข้าไปในอากาศและพุ่งเข้าสู่วังวนที่กำลัง สูญสลาย!

เขาแตกต่างจากเหล่าบัญชาโบราณทั้งหมดบนแผ่นดินเซียนดารา เขาต้องเอาชีวิตรอดในโลกถ้ำ ในใจเขาไม่เคยเคารพต่อบรรพชนโบราณ เขาไม่เคารพต่อสิ่งที่ไม่มีตัวตน เขาเชื่อในพลังของตัวเองเท่านั้น!

นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนในแผ่นดินเซียนดาราจะเข้าใจ แม้แต่มหาชั้นฟ้าซวนลั่วก็ไม่อาจเข้าใจ ถึงแม้มหาชั้นฟ้าซวนลั่วจะได้รับการยอมรับมหาศาลจากบรรพชนโบราณก็ตาม

แต่หวังหลินนั้นแตกต่าง!

เขาเป็นคนแรกที่ไม่พอใจกับหยดโลหิตของหายนะโลหิตสวรรค์เผ่าโบราณ ดังนั้นจึงพุ่งเข้าไปในวังวน!