171. หินหยกของลี่มู่หวาน

เห็นได้ชัดเจนว่าไม่สามารถเดินทางรอบๆได้ หากต้องการจะออกจากที่นี่ต้องผ่านมันไปเท่านั้น

หวังหลินลอบถอนหายใจ พลันชี้กระบี่ผลึกและสั่งมันตรงไปที่เสาหินด้านหลัง กระบี่ผลึกทำลายเสาหินจนเป็นเศษและทั้งหมดลอยรอบตัวหวังหลิน

เศษก้อนหินค่อยๆรวมตัวกันมากขึ้น หลังจากได้วงแหวนห้าถึงหกรอบหวังหลินถอนกระบี่ผลึกเมื่อคำนวณบางอย่างได้

เขาพุ่งเข้าไปที่พื้นที่ว่างเปล่าด้วยก้อนหินจำนวนมากรอบกาย เมื่อเข้าไปลึกขึ้นจึงเคลื่อนที่ช้าลงและเคลื่อนไหวอย่างสงบนิ่ง แม้ไม่มีสัญญาณอันตรายใดแต่ไม่ได้ทำให้หวังหลินลดความระมัดระวังลงขณะเดียวกันยิ่งทำให้เตรียมพร้อมมากขึ้น หลังจากเข้าไปในสถานที่ประหลาดเช่นนี้เป็นเวลานาน หวังหลินไม่เชื่อว่าจะมีสถานที่ที่เงียบสงบเช่นนี้อยู่

เมื่อคิดได้ว่าความรู้สึกปลอดภัยมีความผิดพลาดเนื่องจากมีสิ่งมีชีวิตทรงพลังอยู่ใกล้ๆ

หวังหลินระมัดระวังอย่างเต็มที่ กระบี่ผลึกซ่อนตัวในเหล่าเศษหินพร้อมกับถือเครื่องรางระดับวิญญาณแรกกำเนิดไว้ในมือ สัมผัสวิญญาณกระจายออกเพื่อตรวจสอบรอบด้าน รวมถึงเสี้ยวสัมผัสวิญญาณที่เชื่อมต่อกับกระเป๋าเพื่อให้มั่นใจได้ว่าพร้อมจะนำทุกสิ่งทุกอย่างออกมาไม่ว่าสถานการณ์ใด

หวังหลินเคลื่อนไปทางใจกลางพื้นที่เงียบสงบอย่างช้าๆ จากตำแหน่งปัจจุบันหากมองด้านข้างของตัวเองจะสามารถเห็นเส้นตรงวาดไปถึงตำแหน่งที่ก้อนหินหายไปครั้งก่อนหน้า

หวังหลินมีความระมัดระวังเพิ่มขึ้นไปอีก หลังจากเดินทางมาหลายก้าวในที่สุดก็รู้สึกอันตรายจากสัมผัสวิญญาณได้ เขาไม่ลังเลที่จะถอยกลับสุดกำลังและใช้เครื่องรางเพื่อสร้างม่านแสงด้านหน้า

ขณะที่ร่างกายถอยกลับ สองเส้นโค้งปรากฎขึ้นในตำแหน่งที่พึ่งยืนอยู่ ทั้งสองเชื่อมกันเป็นรูปทรงปากที่อ้าออกมาขนาดใหญ่

เครื่องรางสั่นอย่างรุนแรงในฝ่ามือและกลายเป็นฝุ่นผง หวังหลินใช้โอกาสนี้รีบถอยกลับอย่างรวดเร็ว เหงื่ออันหนาวเหน็บปรากฎขึ้นบนหน้าผากขณะจ้องปากขนาดใหญ่ที่กำลังปิดลง หัวใจเต้นสั่นระรัว

สิ่งมีชีวิตคล้ายรอยแยกอวกาศนี้ไม่ได้อ้าปากมันออกมาตอนที่ก้อนหินผ่านเข้าไปแต่มันรอให้เขาผ่าน ดูเหมือนมันจะมีเป้าหมายมาที่หวังหลิน

หวังหลินครุ่นคิดเล็กน้อย มองไปที่ระยะทางที่เหลืออยู่อีกครึ่งทาง จึงช่วยไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่นออกมาเพราะว่านั่นเป็นเครื่องรางระดับวิญญาณแรกกำเนิดอันเดียวที่มี พลังของปากตัวนั้นแข็งแกร่งมากกว่าการโจมตีของเซียนขั้นวิญญาณแรกกำเนิดเสียอีก

หากหวังหลินถูกปากของมันสัมผัส อย่างน้อยก็บาดเจ็บสาหัสแต่ไม่ตาย

หวังหลินสูดหายใจลึกหลังจากวิเคราะห์เล็กน้อยพลันไม่ลังเลนำสมบัติป้องกันจำนวนมากออกมาจากกระเป๋า สมบัติพวกนี้ได้มาจากการสังหารเหล่าเซียน เนื่องจากทั้งหมดมีระดับต่ำจึงนำมันออกมาเพราะเห็นว่ามันพอใช้ได้เท่านั้น

หลังจากลังเลเล็กน้อยจึงเริ่มเคลื่อนไหวไปข้างหน้าพร้อมกับวงแหวนเศษหิน เวลานี้เขาระมัดระวังมากที่สุดขณะที่เคลื่อนไหวไปข้างหน้าพร้อมกับสัมผัสวิญญาณที่กระจายรอบๆ หวังหลินตัดสินใจว่าจะถอยกลับทันทีหากสังเกตอะไรผิดปกติ

กระนั้นครึ่งวงกลมยาวสามสิบจ้างปรากฎขึ้นด้านหน้าและเศษหินมากกว่าครึ่งด้านหน้าหวังหลินหายวับไปทันที หวังหลินถอยกลับแต่เศษหินด้านหลังเขาหายไปเช่นกันและจากนั้นก็เศษหินในทิศทางอื่น นี่หมายความว่าไม่ว่าจะไปที่ไหนจะมีสิ่งมีชีวิตล่องหนเช่นนี้อยู่ในทุกที่

หวังหลินเคลื่อนตัวไปด้านข้างทันทีแต่ชั้นป้องกันที่สร้างโดยสมบัติวิเศษป้องกันหลายร้อยชั้นเริ่มส่งเสียงแตกและกระจายทีละชั้น

หวังหลินงอร่างตัวเองขึ้นไถลไปด้านข้างพร้อมกับหลบผ่านออกมา จากนั้นยืนห่างไปสามสิบจ้างด้วยเหงื่อเต็มเสื้อผ้า จุดที่พึ่งเหาะผ่านไปนั้นล้อมรอบไปด้วยปากอย่างน้อยเจ็ดตัว หากไม่มีสมบัติพวกนั้นถ่วงเวลาไว้ได้ชั่วครู่เขาคงตายไปเรียบร้อยแล้ว

หวังหลินเผยรอยยิ้มบูดเบี้ยว ก้อนหินทั้งหมดรอบตัวหายไปหมดแล้ว ขณะที่ยังมีสมบัติป้องกันหลงเหลืออยู่บ้าง ทั้งหมดจะถูกใช้ไปหากเผชิญอันตรายเช่นเมื่อครู่อีกไม่กี่ครั้ง สิ่งสำคัญไปกว่านั้นคือหวังหลินกังวลว่าหากถูกปากพวกนั้นล้อมไว้ทุกด้าน เมื่อนั้นคงตายแน่นอน

พลันถอนหายใจขณะนำสมบัติป้องกันออกมามากขึ้น หลังจากกระตุ้นพวกมันหวังหลินกระจายสัมผัสวิญญาณของตัวเองออกมาและเริ่มเคลื่อนไหวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวังอีกครั้งพร้อมกับมองขอบพื้นที่เงียบสงบแห่งนี้ หากเหาะเหินด้วยความเร็วเต็มที่จะสามารถข้ามพื้นที่แห่งนี้ได้ในชั่วอึดใจ

ทว่าหากทำเช่นนั้นจริงๆนั่นเท่ากับการวิ่งหัวชนฝาไปสู่ปากของสิ่งมีชีวิตพวกนั้น เมื่อถึงจุดนั้นแม้แต่นางฟ้าก็ช่วยไม่ได้

สูดหายใจลึกหนึ่งคราและกัดฟันแน่นขณะที่เคลื่อนไหวอย่างช้าๆ สัมผัสวิญญาณตรวจสอบรอบด้านอย่างระมัดระวัง สามวันผ่านไปหวังหลินหมดแรงและสมบัติป้องกันในกระเป๋าถูกใช้จนหมด

สามวันมานี้เขาเผชิญกับสถานการณ์เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายหลายครั้ง ครั้งหนึ่งร่างกายครึ่งซีกอยู่ในปากมันหากไม่ได้เข้าไปในลูกปัดฝืนลิขิตฟ้าทันเวลาเขาคงตายไปแล้ว

โชคดีนักที่ลูกปัดฝืนลิขิตฟ้าไม่ได้อยู่ในปากสิ่งมีชีวิตพวกนั้น ดังนั้นเมื่อกลับออกมาจึงไม่ได้อยู่ในปากมัน ทว่าหวังหลินกลัวการเข้าไปมิติลูกปัดตอนนี้ เพราะหากมิติลูกปัดถูกกินเข้าไปคงหนีความตายรอดได้ชั่วขณะแต่หนีไม่พ้นตอนเวลาภายในลูกปัดหมดอยู่ดี

เมื่อเห็นระยะทางเหลืออยู่น้อยกว่าห้าลี้ หวังหลินสูดหายใจลึกและผลักตัวเองไปข้างหน้า ทันใดนั้นปากหนึ่งข้างอ้าออกมาด้านหน้า ขณะที่หวังหลินกำลังจะหลบ สัมผัสวิญญาณรู้สึกได้ถึงอันตรายทันที สิ่งหนึ่งที่เขากลัวมากที่สุดเกิดขึ้นแล้ว

เส้นโค้งรูปทรงปากจำนวนมากปรากฎรอบด้านทุกทิศทาง สิ่งมีชีวิตพวกนั้นทั้งหมดอ้าปากพร้อมเพรียงกัน หวังหลินรู้สึกผิดหวังมากขณะที่ค้นหากระเป๋าถือตาเหลือกจนกระทั่งพบกับของที่ดูธรรมดาชิ้นหนึ่ง หินหยกขาว

นี่เป็นค่ายกลป้องกันที่ลี่มู่หวานให้ไว้เป็นของขวัญเพื่อใช้มันตอนที่ต้องการจะปิดประตูฝึกฝน หวังหลินไม่ลังเลที่จะโยนหินหยกออกมา พลางภาวนาในใจหากสิ่งนี้เกิดเรื่องเลวร้าย เขาต้องเข้าไปในมิติลูกปัดเท่านั้น หากมิติลูกปัดถูกกินเข้าไปมันก็เหลือเพียงตัวเลือกเดียว

จังหวะที่โยนหินหยกออกไป ปากทั้งหมดอ้าขึ้นเรียบร้อยและเข้าใกล้ทันที ทว่าขณะเดียวกันวงแหวนแสงสีเขียวปรากฎถัดจากหวังหลิน จากนั้นมันปล่อยมังกรเขียวออกมาจากหินหยก เมื่อมังกรปรากฎออกมา ปากพวกนั้นเริ่มกินวงแหวนแสงที่กระจายออกมา

วงแหวนแสงสั่นอย่างต่อเรื่องขณะที่มังกรหมุนรอบหวังหลินเป็นวงกลม หวังหลินกระโดดและบังคับให้พุ่งผ่านช่องว่างระหว่างทั้งสองปากทันที

ระหว่างกระบวนการนี้เจ้ามังกรคำรามอย่างต่อเนื่องขณะที่ร่างของมันจางลงเรื่อยๆ ด้วยการพุ่งผ่านนี้หวังหลินพุ่งออกไปห้าลี้สุดท้ายโดยไม่หยุดพัก ปากหลายตัวอ้าออกระหว่างทางแต่ทั้งหมดถูกมังกรเขียวรอบกายป้องกันไว้

หลังจากออกพื้นที่สงบเงียบแห่งนี้ได้ มังกรเขียวสูญสลายไป หวังหลินรีบส่งผนึกออกมาหลายครั้งทำให้มังกรกลายเป็นควันสีเขียวอีกครั้งและส่งมันกลับเข้าไปในหินหยกขาว

หวังหลินได้ยินเสียงติ๊ง เมื่อมองลงไปพลันเห็นรอยแตกเล็กรอยหนึ่งปรากฎบนหินหยก หวังหลินเจ็บปวดใจทันที เขาตรวจสอบมันด้วยสัมผัสวิญญาณหลังจากพบว่ามันไม่ได้กลายเป็นไร้ประโยชน์จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและนำมันกลับเข้าไปในกระเป๋าอย่างระมัดระวัง เขาหันกลับไปมองพื้นที่สงบเงียบแห่งนั้นทั้งที่หัวใจยังสั่นเทา

หลังจากครุ่นคิดชั่วครู่หวังหลินเงยศีรษะขึ้นและกระโดดไปบนเสาหินแห่งหนึ่ง จากนั้นกระทืบบนเสาหินจนมันแตกกระจาย เศษหินสร้างใหม่เป็นวงแหวนรอบหวังหลินขณะที่เหาะเหินขึ้นไป

ผ่านไปอีกหลายวันความเร็วของหวังหลินกลายเป็นเร็วมากขึ้น เมื่อออกจากสถานที่แปลกประหลาดแห่งนั้นได้กลับรู้สึกได้ว่าเข้าสู่โลกอันแตกต่าง หวังหลินไม่เจอสิ่งมีชีวิตเหมือนรอยแยกอวกาศพวกนั้นอีกเลย และสิ่งนี้น่าตกใจก็คือเขาไม่เจอสิ่งมีชีวิตอันทรงพลังเช่นมังกรนั้นอีก

เป็นผลให้ความเร็วเพิ่มขึ้นโดยธรรมชาติ ถึงเช่นนั้นหวังหลินไม่ได้โยนก้อนหินรอบตัวอีก ปลอดภัยมากกว่าการเสียใจภายหลัง หวังหลินยังระมัดระวังเช่นเดิมเว้นแต่ไม่มั่นใจว่าปลอดภัย หากไม่มีทางเลือกถึงจะโยนก้อนหินพวกนี้ออก

ขณะที่ความเร็วเพิ่มขึ้นหวังหลินจึงเข้าไปในทิศทางที่เขาต้องการจะไปเร็วขึ้น ผ่านไปสักพักหวังหลินสังเกตได้ว่าเสาหินรอบๆตัวมีขนาดเดียวกันกับที่เข้ามาครั้งแรก

พื้นที่ว่างที่นี่มีขนาดใหญ่มาก หวังหลินไม่เชื่อว่าจะสามารถระบุตำแหน่งวงแหวนแสงรูปไข่ได้ ดังนั้นจึงใช้ขนาดของเสาหินเป็นตัวประเมินตำแหน่งของตัวเอง

วันนี้เขายืนบนยอดเสาหินทรงกรวยต้นหนึ่ง สายตาเปล่งประกายขณะที่มองขึ้นไป เขาเหาะเหินเป็นแนวราบผ่านเสาหินเป็นเวลานานและตอนนี้ก็พบวงแหวนแสงรูปไข่แล้ว

ในพื้นที่ว่างเหนือหวังหลินมีวงแหวนแสงรูปไข่ขนาดใหญ่ลอยอยู่ เขารู้สึกเสียใจเล็กน้อยเพราะว่าไม่ได้เข้าไปในบททดสอบ หากผ่านบททดสอบได้จะสามารถเข้าไปในร่างกายของเทพโบราณได้

แน่นอนว่ามีสิ่งที่หวังหลินต้องการอยู่ที่นั่นแต่หลังจากผ่านอันตรายในสถานที่แห่งนี้ เขารู้ได้ด้วยระดับฝึกตนของแล้วว่าไม่มีทางเอาชีวิตรอดที่นั่นได้

หวังหลินถอนหายใจด้วยความรู้สึกเสียใจขณะที่กระโดดขึ้นและเหาะเข้าหาวงแหวนแสง ทว่าขณะที่กำลังจะสัมผัสวงแหวน สายฟ้าสีม่วงหลายสายปรากฎขึ้น สายฟ้าพวกนั้นตัดขวางกันเองและสร้างเป็นรูปกรวยวงเวทย์

หวังหลินตกตะลึงเนื่องจากไม่สามารถเคลื่อนไหวไปข้างหน้าได้ เป็นเพราะพลังอันแข็งแกร่งที่ป้องกันไม่ให้เขาทำเช่นนั้น ดวงตาเปล่งประกายขณะที่จ้องรูปแบบวงเวทย์นี้ รอยเว้านี้มีขนาดใหญ่พอสำหรับหินวิญญาณระดับสูงหนึ่งก้อน

หวังหลินถอยหลังกลับทันที ขณะเดียวกันรูปแบบวงเวทย์หายไปและสายฟ้าม่วงกลับเป็นวงแหวนแสง

เขาพยายามอีกหลายครั้งและวงแหวนเวทย์ปรากฎทุกครั้ง หวังหลินเริ่มวิเคราะห์ ดวงตาส่องประกายขณะที่มองมันชั่วครู่ก่อนจะหันกลับและเหาะขึ้นไป

หวังหลินจดจำได้ว่าสถานที่แห่งนี้มีทางเดินไปสู่บททดสอบแรกอยู่ ตราบใดที่นั่งบนยอดเสาหินก็จะสามารถผ่านเข้าไปที่นี่ได้