1723. เต๋าแห่งสวรรค์

‘…เต๋าแห่งสวรรค์!!’ ความคิดหวังหลินว่างเปล่า สิ่งที่เขาค้นพบในวงจรการเกิดใหม่ของเทียนหยุนนั้นนับว่ายากเกินจะเชื่อ เต๋าแห่งสวรรค์ที่ทุกคนตามหานั้นแท้จริงแล้ว…แท้จริงแล้วคือ เทียนหยุน!

หวังหลินมองดูชายหนุ่มที่ปรับเปลี่ยนใบหน้าตัวเองด้วยมือ ทั้งยังพบว่าการจะทำให้จิตใจสงบลงด้วยเรื่องนี้จึงเป็นไปได้ยาก เขาเสมือนเรือโดดเดี่ยวที่กำลังล่องอยู่ในทะเลเดือด

ด้วยสายตานี้ ชายหนุ่มประคองรอยยิ้มและหายวับไป ดาราจักรดวงดาวค่อยๆ หายไปและแตกสลายเบื้องหน้าหวังหลินทั้งที่ยังตกตะลึง

ณ ดาราจักรอัญเชิญนทีที่อยู่ด้านนอก ร่างอวตารของหวังหลินกำลังซีดเผือด เส้นเลือดผุดขึ้นและกระจายไปทั่วใบหน้า

วิญญาณอวตารของเทียนหยุนเข้าไปในร่างอวตารของหวังหลินทีละดวง พยายามเข้าไปครอบครองร่างของเขา

ขณะที่ดวงวิญญาณเข้าผสาน เทียนหยุนเอ่ยเสียงมืดมนดังกึกก้องในใจของ ร่างอวตารหวังหลิน

“เจ้าจะเอาชนะข้าได้อย่างไร? ตอนนี้ข้าสามารถควบคุมร่างกายเจ้าได้แล้ว ร่างดั้งเดิมของเจ้าค้นพบร่างดั้งเดิมของข้าหรือยัง?”

ดวงวิญญาณของเทียนหยุนจากอัญเชิญนทีและฟ้ากระจ่างได้ผสานเข้ากับ ร่างอวตารของเทียนหยุนไปมากกว่าพันดวงแล้ว กลุ่มจากทะเลเมฆาและทุกชั้นฟ้ากำลังเข้ามาใกล้

เมื่อภาพการตื่นครั้งที่สองของเทียนหยุนพังทลาย หวังหลินจึงได้เห็น ฉากเหตุการณ์การตื่นครั้งแรกของเทียนหยุน!

ดาราจักรดวงดาวพร่ามัวและจากนั้นเกิดการพังทลาย ท้ายที่สุดทุกอย่างก็หายไป เกิดเป็นประตูบานยักษ์ขึ้นเบื้องหน้าหวังหลิน! ประตูบานนี้ขนาดใหญ่จนทำให้ หวังหลินรู้สึกเหมือนเป็นมดแมลงเบื้องหน้า

มันแตกต่างจากประตูที่ปรากฏอยู่ในลูกปัดฝืนลิขิตฟ้า ประตูบานนี้ไม่ได้ เปล่งกลิ่นอายทรงอำนาจ แต่คล้ายกับผสานเข้ากับโลกใบนี้

หวังหลินไม่รู้ว่าอะไรอยู่ด้านหลังประตู แต่เขาได้ยินถึงเสียงดังสนั่นออกมาอีกฝั่ง ราวกับประตูได้ถูกพลังมหาศาลกระแทกใส่จากข้างนอก ประตูบานนี้จึงเกิดการ สั่นเทาทันที

หวังหลินเห็นรอยแตกร้าวผุดขึ้นมาและเกิดเสียงแตกดังสนั่น ราวกับมันกำลัง ผ่าประตูให้เป็นสองซีก เสียงดังรุนแรงมากยิ่งขึ้น ชั่วขณะนั้นประตูก็แตกเป็นหลายชิ้นและกระจัดกระจาย

เพราะประตูบานใหญ่ ถึงแม้จะแตกไปก็ไม่สลายเป็นผุยผง มันแบ่งออกเป็นหลายส่วนและล่องลอยออกไปทุกทิศทางเนื่องจากโดนแรงกระแทก ส่วนที่เร็วที่สุดเลือนหายไปอย่างไรร่องรอย

ส่วนหนึ่งของประตูถูกดันออกไปไกลยังอวกาศที่จะกลายเป็นของดาราจักรฟ้ากระจ่าง ชิ้นส่วนนี้แตกกระจายไปมากขึ้นและทำให้อวกาศฉีกขาดไปด้วย ชิ้นส่วนมันหดตัวลงกลายเป็นรอยแยกอวกาศ

ชิ้นส่วนประตูจำนวนมากได้ผสานเข้ากับอวกาศทำให้อวกาศเกิดความไม่เสถียรและก่อเป็นรอยแยกขึ้นมา ชิ้นส่วนจากประตูคงอยู่ที่นี่ ไม่เปลี่ยนแปลงมานานหลายปี

ผ่านไปนานหลายปี กลุ่มของสำนักจตุรศักดิ์สิทธิ์ได้โผล่ออกมาด้วยวิธีการบางอย่างและค้นหาดาวเคราะห์เซียน พวกเขาครอบครองพื้นที่ไม่มั่นคงแห่งนี้รวมถึงรอยแยกอวกาศนั้นด้วย ทั้งยังเชื่อมต่อรอยแยกอวกาศกับดาวเคราะห์

ท้ายที่สุดเซียนกลุ่มนั้นก็จากไป บางครั้งรอยแยกอวกาศก็ปรากฏขึ้นที่นี่ชั่วเวลาหนึ่ง มันถูกเซียนที่มีพรสวรรค์ค้นพบและหยิบยืมมาใช้จนกลายเป็นสนามรบต่างแดน

ตอนที่ประตูบานยักษ์แยกจากกัน หวังหลินเห็นหมอกก้อนหนึ่งกระแทกใส่ประตูที่พังทลาย ข้างในหมอกหวังหลินเห็นร่างคนผู้หนึ่งในเวลาชั่วพริบตา เขาไม่เห็นภาพลักษณ์ชัดเจนแต่ได้ยินเสียงคำรามที่ปลดปล่อยออกมาจากอีกฝ่าย!

“เต๋าแห่งสวรรค์!! เจ้าได้รับเต๋าแห่งสวรรค์จริงๆ!! บัดซบ ราชาผู้นี้ไม่ยอม!” เสียงคำรามเปลี่ยนไปเป็นเสียงฟึดฟัดในตอนท้าย เกิดเสียงดังน่าหวาดกลัวออกมาจากสายหมอก

สายหมอกนั้นเริ่มขยับ พลังรุนแรงโผล่ออกมาฉีกกระชากสายหมอกจนทำให้มันเป็นรอยแหว่ง

สายหมอกโดนแบ่งกลายเป็นสองกลุ่มก้อน หนึ่งเล็กหนึ่งใหญ่ ก้อนใหญ่มีร่างคนที่ร้องคำรามซึ่งได้อ่อนแอลง มันทะยานออกไปที่ไหนสักแห่ง

ส่วนก้อนเล็กลอยไปทิศทางตรงกันข้าม

ก้อนเล็กเคลื่อนไหวต่อไปเรื่อยๆ ยิ่งห่างไกลยิ่งหดตัวลง หวังหลินมองเห็นเบาบางว่าสายหมอกนั้นไม่ได้ว่างเปล่าแต่มีเศษชิ้นส่วนรูปร่างครึ่งวงกลม

เศษชิ้นส่วนนี้พร่ามัวแต่แก่นของก้อนสายหมอกกลับชัดเจน

ขณะที่มันลอยไป ก้อนสายหมอกยิ่งเล็กลงเรื่อยๆ จนกระทั่งหายไปอย่างสมบูรณ์ มันควบแน่นกลายเป็นเศษชิ้นส่วนขนาดเท่าครึ่งวงกลมและล่องลอยไปบน ดาวเคราะห์ดวงหนึ่ง

ดาวเคราะห์ดวงนั้นไม่มีสัญญาณชีวิต มีแต่เพียงภูเขาย่อมๆ เศษชิ้นส่วนกระแทกลงไปดุจอุกกาบาตและร่อนไปบนภูเขา ทะลุไปยังส่วนลึกถึงใจกลางดาวเคราะห์ก่อนจะหยุดลง

หวังหลินเป็นพยานรู้เห็นกับตาตัวเอง เขาจ้องมองเศษชิ้นส่วนขนาดครึ่งวงกลมในดาวเคราะห์ ทั้งยังมีตัวอักษรโบราณแกะสลักเอาไว้ ตัวมันดูเหมือนเข็มทิศครึ่งส่วน!

กล่าวให้ถูกก็คือ มันคือเข็มทิศที่เหลือครึ่งเดียว!

กาลเวลาผ่านไปไม่รู้นานแค่ไหน บนดาวเคราะห์นี้ยังไม่มีสัญญาณชีวิต แต่ทว่าสายหมอกที่ควบแน่นเข้าไปในเข็มทิศกลับค่อยๆ ปรากฏขึ้นมา

สายหมอกโผล่ออกมาเป็นสายและรวมเข้าด้วยกันกลายเป็นร่างพร่ามัว ร่างนี้ค่อยๆ ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นชายหนุ่ม

ชายหนุ่มหลับตาและลอยอยู่เหนือเข็มทิศครึ่งส่วน ผ่านไปสักพักจึงลืมตาและเต็มไปด้วยความงุนงง

“ข้าได้รับจิตวิญญาณ…ข้าจำได้ว่าถูกนายท่านอัญเชิญมาและถูกเทพตนนั้นกลืนกิน เทพตนนั้นระเบิดพลังเพื่อหยุดการกลืนกินของข้า…จากนั้นข้าก็ถูกแยกออกมา… ข้าเป็นใคร…” ชายหนุ่มหลับตาดูเหมือนกำลังขบคิด

ครู่ต่อมาจึงพลันลืมตาขึ้น เผยแสงแปลกประหลาด

“ข้าคือเต๋าแห่งสวรรค์…ข้าไม่ควรจะมีจิตวิญญาณ แต่ตอนที่เทพตนนั้นระเบิดตัวเอง ข้าดูดซับมาบางส่วน…ข้าดูดซับสัมผัสวิญญาณของเขามาด้วย…ข้าจึงได้รับสติปัญญา…” ชายหนุ่มพึมพำราวกับเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่าง

ตอนที่หวังหลินเห็นแบบนี้ เขาจึงเข้าใจขึ้นมา เข้าใจแล้วว่าทำไมเหลียนต้าวเฟยถึงกลายเป็นคนบ้า ทำไมเหลียนต้าวเฟยที่เขาเห็นในความฝันของเซียนเต๋าสีรุ้งถึงได้โอหังและไร้เหตุผลขนาดนั้น เขาเหมือนคนละคนเมื่อเทียบกับเหลียนต้าวเฟยที่ หวังหลินรู้จัก

ตอนนี้ความคิดหวังหลินเริ่มกระจ่างชัด

‘ความจริงแล้วเหลียนต้าวเฟยเป็นคนที่ทำอะไรตามใจตัวเองบนแผ่นดินเซียนดารา บางทีเขาอาจจะมีพี่ชายที่มีสถานะสูงส่ง ทำให้นิสัยของเขาเป็นคนโอหัง ตามความเข้าใจของข้า ตราบใดที่เขาชื่นชอบบางอย่าง ไม่ว่าจะเป็นสมบัติหรือหญิงสาว เขาก็มักจะขโมยมันโดยไม่ลังเล!’

‘หากเขาขโมยมาไม่ได้ เขาจะใช้วิธีที่ดีที่สุดของตัวเองหรือกระทั่งสังหารทั้งสำนักเพื่อทำให้ตัวเองพอใจ! ด้วยความโลภและนิสัยของเขาจึงพาให้เข้ามาอยู่ในถ้ำของราชันย์เทพสีรุ้ง และมาขโมยสิ่งที่เขาต้องการ’

‘แต่ท้ายที่สุด เขาโดนเต๋าแห่งสวรรค์กลืนกินและระเบิดสัมผัสวิญญาณไป ความโลภและนิสัยแย่ๆ ส่วนใหญ่จึงถูกเต๋าแห่งสวรรค์ดูดซับไป…’

‘นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเหลียนต้าวเฟยที่ข้าพบจึงแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากคนก่อน! ไม่เช่นนั้นด้วยนิสัยของเขาแล้วจะมามอบสายโลหิตเทพและสอนวิชาให้ข้าได้อย่างไร? เขาคงทำทุกอย่างที่ต้องการเพื่อบรรลุเป้าหมาย! ตรงข้ามกันนี้ ข้าชอบเหลียนต้าวเฟยคนปัจจุบันมากกว่า!’

หวังหลินดวงตาส่องสว่างพลางมองชายหนุ่มที่ลอยอยู่เหนือเข็มทิศครึ่งส่วน

ชายหนุ่มมองดูเข็มทิศและขบคิด

“เข็มทิศฝืนลิขิตฟ้าครึ่งส่วนนี้คือ ร่างดั้งเดิมของข้า…กลิ่นอายนี้ไม่มีใครตรวจจับได้ การทิ้งมันไว้ที่นี่น่าจะเป็นตัวเลือกที่ปลอดภัยที่สุด…” ชายหนุ่มละจากไปและหายวับไปจากดาวเคราะห์ สู่แห่งหนใดไม่มีใครรู้

หวังหลินไม่สนใจปลายทางของชายหนุ่มและจ้องมองเข็มทิศครึ่งส่วนนั้น เขาจดจำทุกสิ่งที่นี่และกลิ่นอายของดาวดวงนี้ จากนั้นพลันหลับตา เมื่อลืมตาขึ้นมาทุกอย่างที่นี่จึงพังทลายอย่างเงียบเชียบ

การเกิดใหม่ของเทียนหยุนมากกว่าเก้าสิบครั้งได้หมดสิ้นแล้ว!

เมื่อหวังหลินหลับตา ความฝันจึงจบลง เขาลืมตาขึ้นมาเห็นปรมาจารย์เต๋าความฝัน ฉิงหลินและปรมาจารย์หงซาน เขาเห็นร่างอวตารกำลังโดนครอบงำเกือบสมบูรณ์อยู่ในดาราจักรอัญเชิญนที!

“ข้าพบร่างดั้งเดิมของเขาแล้ว ผู้อาวุโสทั้งสามไม่จำเป็นต้องมากับข้า ข้าหวังว่าท่านทั้งสามจะช่วยควบคุมร่างอวตารของข้าเพื่อยื้อเวลาให้ได้มากขึ้น!” หวังหลินยืนขึ้นและคำนับฝ่ามือให้กับทั้งสามคน จากนั้นก้าวเท้าและพุ่งออกไปไกล

“เทียนหยุน เกมนี้กำลังจะจบลงแล้ว!”