1745. เจ็ดเศษวิญญาณ

วิธีการนี้เหมือนกับที่เขาเข้าไปในภาพมายาของเซียนเต๋าสีรุ้ง แต่ตอนนี้ฉิงชุ่ยเป็นคน ชี้ทาง หวังหลินกำลังใช้ใบเรือหน้าปีศาจเข้าสู่ภาพมายาเพื่อค้นหาความจริงในอดีต

ภายในภาพมายานี้ ท้องฟ้าและพื้นดินเป็นสีแดงโลหิต ราวกับชุ่มไปด้วยโลหิต กลิ่นคาวคละคลุ้ง หลังจากหวังหลินปรากฏตัวขึ้นมา เขารู้สึกเจ็บปวดทรมานบริเวณหน้าอก ราวกับถูกก้อนหินทับจนหายใจลำบาก

หวังหลินมองไปรอบๆ เห็นเศษชิ้นส่วนร่างกายปกคลุมพื้นดิน มีร่างอยู่ทุกที่แต่ร่างที่สมบูรณ์มีเพียงไม่กี่ร่าง

พวกเขายังลืมตาด้วยความหวาดกลัวก่อนจะตาย ทั้งยังมีร่างเลือนลางประทับในดวงตาอีก

ที่นี่คือวังมนุษย์ ปกติแล้วมันจะส่องสว่าง แต่ยามนี้ปกคลุมไปด้วยโลหิตจนทำให้กลายเป็นวังแห่งความตาย

เสียงดังปังออกมาไกล ฝุ่นผงกระจายทำให้หวังหลินเห็นตำแหน่งที่พังทลายอยู่ไกลๆ มีชายผู้หนึ่งเนื้อตัวเปรอะเปื้อนโลหิตกำลังบีบคอชายชราชุดคลุมสูงศักดิ์อีกคน สายตาเยือกเย็นและห่อหุ้มด้วยจิตสังหารบ้าคลั่ง

“ตระกูลเจ้าทำลายตระกูลข้าก่อน วันนี้ข้าจะเอาคืน!” ชายคนนั้นบีบแขนทันที ชายชราชุดคลุมสูงศักดิ์ระเบิดออก โลหิตกระจัดกระจายเปรอะเปื้อนใบหน้า

ขณะเดียวกันปราณกระบี่นับไม่ถ้วนพุ่งเข้ามา พวกเขาคือเซียนโบราณหลายร้อยคน

ทว่าขณะที่เข้าใกล้ ชายคนนั้นพลันมองขึ้นไป สายตาเผยแสงสีแดงชั่วร้าย แสงลอยออกมาเปลี่ยนกลายเป็นประกายสายฟ้าสีแดง ทะยานเข้าไปในท้องฟ้าและแทงทะลุเซียนทุกคนให้จบสิ้น

เพียงเวลาชั่วครู่เดียว เหล่าเซียนนับร้อยต่างก็สั่นเทาก่อนจะแตกสลาย

“ขอบเขตจวี่…” หวังหลินพึมพำพลางหันมองรอบๆ เขามองดูชายผู้เต็มไปด้วยคราบโลหิต ดวงตาเผยความเข้าใจ

‘นี่เป็นเพียงแค่ภาพมายาชั้นแรกในแคว้นวารีกระจ่าง…’ หวังหลินก้าวทะยานผ่านโลหิตบนพื้นและก้าวเดินเข้าหาอีกฝ่าย

โลหิตย้อมพื้นดินให้เป็นสีแดง นำพาความเกลียดชังของฉิงชุ่ยเข้าไปด้วย มันหนาแน่นเสียจนไม่สามารถชำระล้างออกไปได้เลย

“หากสวรรค์ต้องการหยุดข้า ข้าจะสังหารสวรรค์ หากเหล่าเทพต้องการหยุดข้า ข้าจะสังหารเหล่าเทพ!!” ฉิงชุ่ยมองบนท้องฟ้ายามที่เหล่าเซียนนับร้อยแตกสลาย ใบหน้าเต็มไปด้วยจิตสังหาร

“ข้าต้องการให้โลกเต็มไปด้วยสายน้ำแห่งโลหิต ข้าต้องการให้โลกนี้ชดใช้และทุกข์ทรมานจากการกวาดล้างของข้า!” ฉิงชุ่ยเอ่ยเสียงดังกึกก้อง เผยความบ้าคลั่งในใจ

เมื่อหวังหลินเข้าไปใกล้ เขามองแผ่นหลังของฉิงชุ่ยที่มีแต่คราบโลหิต ร่างเบื้องหน้าช่างเศร้าหมองและโดดเดี่ยว แม้การล้างแค้นเสร็จสิ้นไปแล้วกลับไม่มีความสุข มีแต่เพียงความเศร้าและทนทุกข์พร้อมกับความเกลียดชังและความเหน็ดเหนื่อย!

หวังหลินเอ่ยขึ้นเบาๆ “ศิษย์พี่…”

เมื่อหวังหลินเอ่ยขึ้นไป ฉิงชุ่ยพลันหันกลับมา ดวงตาแดงฉานเต็มไปด้วย จิตสังหารเข้ามามองหวังหลิน หากเป็นคนอื่น กลิ่นคาวโลหิตและจิตสังหารคงทำให้ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวและล่าถอยไปแล้ว

แต่หวังหลินไม่ใช่ จิตสังหารของฉิงชุ่ยรุนแรงก็จริง แต่หวังหลินก็มีเหมือนกัน ท้ายที่สุดทั้งสองคือ คนประเภทเดียวกัน!

เหตุผลที่ทั้งสองมีความสัมพันธ์ล้ำลึกและสามารถตายแทนกันได้ก็เพราะแบบนี้!

ดวงตาของฉิงชุ่ยที่เต็มไปด้วยจิตสังหารไม่สามารถทำให้หวังหลินตกตะลึงได้ หวังหลินไม่ได้เห็นแต่เพียงจิตสังหาร เขายังเห็นความเจ็บปวด เสียใจและเศร้าโศก

เหมือนตอนที่เขาล้างแค้นตระกูลเถิง…

“นี่คือภาพมายา มันคือความจริงเท็จ แต่ไม่ใช่เป้าหมายของเรา ศิษย์พี่ นั่งลง เราจะเข้าสู่ภาพมายาชั้นที่สอง…” หวังหลินกระซิบพลางเดินเข้าหาฉิงชุ่ย

ฉิงชุ่ยขบคิดอย่างเงียบๆ จนกระทั่งหวังหลินเข้าไปอยู่ข้างๆ จากนั้นจึงหลับตาลง ทว่าหยาดน้ำตาสองสายไหลรินลงมาชำระล้างคราบโลหิตบนใบหน้า หยาดน้ำตาไหลลงลำคอและลงสู่พื้น ผสมผสานกับโลหิต

“นั่งลงนะ?” หวังหลินยืนอยู่เบื้องหน้าฉิงชุ่ย วางสองมือไว้บนไหล่ฉิงชุ่ย

หลังจากผ่านไปสักพัก ฉิงชุ่ยพยักหน้าและนั่งลงด้วยความขมขื่น เขาสูดหายใจลึกและลืมตาขึ้นมา

“หวังหลิน นี่แค่ภาพมายาชั้นแรกใช่หรือไม่…”

“ใช่แล้ว นี่แค่ภาพมายาชั้นแรก” หวังหลินนั่งลงเช่นกันและมองดูแววตาของฉิงชุ่ย

“ภาพมายาที่สมจริงมาก…” ฉิงชุ่ยพึมพำและมองไปรอบๆ ท้ายที่สุดสายตาตกลงไปบนต้นไม้หนึ่งในวังที่ห่างออกไปไกล ต้นไม้นี้ดูเหมือนอยู่มานานมาก ดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด

พอมองต้นไม้ จิตสังหารในดวงตาจึงค่อยๆ หายไป ท้ายที่สุดเขาก็ถอนหายใจ

“เข้าสู่ภาพมายาชั้นที่สองกันเถอะ”

สองมือของหวังหลินสร้างผนึกและอ้าแขนออก สะบัดแขนเสื้อทำให้ภาพมายา ชั้นแรกเริ่มบิดเบือน เสียงดังสนั่นกึกก้อง ก้อนควันหลายเส้นโผล่ออกมาจากโลหิต บนพื้น เศษแขนบนพื้นเริ่มหมุนติ้ว

ท้ายที่สุด ทุกอย่างในภาพมายาชั้นแรกจึงเกิดควันสีดำและรวมกันเหนือหวังหลินและฉิงชุ่ยจนก่อตัวเป็นใบหน้าดุร้ายขนาดยักษ์

ใบหน้านี้ส่งเสียงคำรามอย่างเงียบงันและกลืนกินทั้งสองเข้าไป

จิตใจของหวังหลินและฉิงชุ่ยสั่นไหว วังวนยักษ์ปรากฏขึ้นมากลืนกินวิญญาณและสัมผัสวิญญาณเข้าสู่อดีต!

โลกในนี้ตกอยู่ในความโกลาหล และเป็นแกนกลางของถ้ำ มันคือใจกลางถ้ำที่มีประตูนำทางออกไปด้านนอกถ้ำ!

ตอนนี้ในพื้นที่แกนกลาง เต๋าแห่งสวรรค์อ้าปากและกลืนกินเหลียนต้าวเฟยเข้าไป เสียงดังสนั่นหวั่นไหวในจังหวะที่หวังหลินปรากฏตัวขึ้นมา

มันเหมือนกับภาพมายาที่เซียนเต๋าสีรุ้งเคยอยู่ข้างในไม่มีผิด!

เหลียนต้าวเฟยส่งเสียงคำรามโกรธเกรี้ยวดังกึกก้องพร้อมกับเต๋าแห่งสวรรค์ถูกแบ่งออกจากกันและได้รับบาดเจ็บสาหัส ขณะเดียวกันราชันย์เทพสีรุ้งได้มีสีหน้า ทนทุกข์พร้อมกับร่างกายพังทลาย!

ร่างกายฉีกขาดเป็นชิ้นๆ วิญญาณดั้งเดิมและวิญญาณของตัวเองผสานเข้าด้วยกันก่อนจะระเบิดออกเป็นสามวิญญาณ และเจ็ดเศษวิญญาณ พวกมันกระจัดกระจายออกไปทั่วสารทิศ!

ครั้งนี้แตกต่างกับตอนที่หวังหลินเข้าไปในภาพมายาของเซียนเต๋าสีรุ้ง ครั้งนี้เขาคือเจ้าของภาพมายา ดังนั้นจึงเห็นได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น!

สิ่งแรกที่เห็นคือ เจ็ดเศษวิญญาณ!

เจ็ดเศษวิญญาณมีสีสันตามสีของสายรุ้ง เจ็ดเศษวิญญาณทั้งเจ็ดสีจึงกระจัดกระจายกันไปเกิดใหม่!

หนึ่งในนั้นเป็นสีแดงสว่าง เศษวิญญาณชั้นนี้ควบคุมจิตสังหารและมีแรงสังหารอันน่าตกตะลึงของราชันย์เทพสีรุ้ง มีเหล่าวิญญาณมากมายรอบล้อมเศษวิญญาณ สีแดง พวกมันคือวิญญาณทั้งหมดของคนที่ราชันย์เทพสีรุ้งได้สังหารไป ยามนี้ เศษวิญญาณสีแดงได้กลืนกินพวกมันไปทั้งหมดและมันส่องสว่างเจิดจ้าพร้อมกับทะยานออกไปไกล

หวังหลินสัมผัสกลิ่นอายของฉิงชุ่ยจากกลิ่นอายนี้ได้ เมื่อเศษสีแดงหายเข้าไปเกิดใหม่ หวังหลินเห็นร่างหนึ่งควบแน่นอยู่ข้างใน ร่างนี้คือ…ฉิงชุ่ย!!

ด้านเศษสีฟ้านั้นมีพรสวรรค์ของราชันย์เทพสีรุ้ง การสามารถบรรลุขั้นวิบากดับสูญได้เขาต้องมีพรสวรรค์อย่างสูงจนกลายเป็นลูกรักแห่งสวรรค์!

ดวงวิญญาณสีฟ้าทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว แต่อีกครั้งแล้วที่หวังหลินสัมผัสกลิ่นอายที่คุ้นเคยยิ่งข้างในได้! กลิ่นอายนี้ทำให้จิตใจของเขาสั่นเทาและแทบอ้าปากค้าง

วินาทีที่วิญญาณสีฟ้ากำลังหายเข้าไปเกิดใหม่ หวังหลินเห็นร่างเลือนลางใน เศษวิญญาณ ร่างนี้คือ…ซือถูหนาน!!

‘มิน่าเล่าที่ความก้าวหน้าของซือถูหนานจะน่าตกตะลึงเช่นนี้และมีระดับบ่มเพาะเปลี่ยนแปลงไปอย่างต่อเนื่อง เขาคือเศษวิญญาณด้านพรสวรรค์ของราชันย์เทพสีรุ้ง!!’

เศษวิญญาณที่สามเป็นสีส้ม แสงสีส้มอ่อนนุ่มแต่เต็มไปด้วยกลิ่นอายตรงไปตรงมา ขณะที่มันลอยไป เหล่าปีศาจทั้งหมดใต้แสงสีส้มจึงเกิดการสั่นเทา แสงสีส้มคือสำนึกของราชันย์เทพสีรุ้ง!

ดวงวิญญาณที่เกิดขึ้นจากเศษชิ้นที่สามคงเป็นคนที่มีความซื่อสัตย์ เพื่อปกป้องใครสักคนหรือสิ่งใดสักอย่าง เขาจะทำสิ่งที่ต้องทำและไม่ถูกล่อลวงให้คล้อยตาม!

พอเศษวิญญาณนี้กำลังจะหายไปเกิดใหม่ หวังหลินตกตะลึงเมื่อค้นพบว่าร่างนั้นคือ ฉิงหลิน!

ฉิงหลินคือจักรพรรดิของแดนสวรรค์พิรุณ เขาเจอกับสิ่งล่อลวงจากราชันย์และเกือบถูกสังหาร ทว่าเขาได้ทำทุกอย่างเพื่อคุ้มกันแดนสวรรค์พิรุณ! ทั้งหมดนี้เพราะเขาคือเศษวิญญาณดวงที่สาม!!

ด้านเศษวิญญาณดวงที่สี่นั้น!

มันเป็นแสงสีเหลือง แสงของมันส่องสว่างเจิดจ้าจนสว่างไปทั้งดาราจักรและเหนือล้ำกว่าแสงของทั้งสามวิญญาณก่อนหน้านี้ แสงสีเหลืองเป็นตัวแทนของโชคลาภ วิญญาณดวงนี้คงจะกลายเป็นคนที่มีโชคเหนือล้ำเกินสวรรค์จนทำให้ใครต่อใครต่างอิจฉา!

คนแบบนี้คงเป็นคนที่สวรรค์สร้างมา ไม่ว่าจะไปที่ไหน สมบัติคงตกเป็นของเขา ไม่ว่าจะเจอศัตรูยามใด คงเหมือนพวกเขาฆ่าตัวเองตาย

เมื่อวิญญาณดวงที่สี่แห่งโชคนี้กำลังจะหายเข้าไปเกิดใหม่ หวังหลินเห็นร่างของทันหลางอยู่เลือนลาง…