197. มรดกที่แท้จริง

ชายผู้ยืนอยู่บนยอดอสูรพลันกล้ามเนื้อศีรษะกระตุกและมองหาหวังหลินด้วยใบหน้าประหลาดใจ คิดขึ้นว่า ‘เป็นไปไม่ได้….’

ขณะที่หวังหลินเข้าไปในรอยแยก กระเป๋าที่มีหินวิญญาณระดับสูง อุปกรณ์ทั้งสิบและกับดักอสูร ทั้งหมดเริ่มเรืองแสง

ทว่าแสงพวกนั้นหม่นลงทันทีเมื่อหวังหลินเข้าไปในรอยแยก ราวกับมีพลังสายหนึ่งถูกสัมผัสวิญญาณแทรกแทรงการเชื่อมต่อกับกระเป๋า

หวังหลินรู้นิสัยของคนสิบคนพวกนั้นอยู่แล้ว พวกเขาจะไม่แค่ยื่นสมบัติของตนเองให้แน่ แต่ต้องวางวิชาบางอย่างไว้เพื่อให้สามารถควบคุมสมบัติได้ในระยะไกลแน่นอน

ดังนั้นเมื่อหวังหลินรับของพวกนั้นไว้ เขาจึงระมัดระวังพวกมันเสมอและตัดสินใจใช้รอยแยกที่สามารถตัดสัมผัสวิญญาณได้เพื่อตอบโต้

ขณะที่ร่างหวังหลินเข้าไปในรอยแยก ใบหน้าชายชราเปลี่ยนไปเมื่อรู้ว่าสัมผัสวิญญาณของตนเองถูกขัดขวาง

รอยยิ้มแดกดันของต้าเสินกว้างขึ้น เขาคำรามออกมาและสะบัดแขนขวา วงกลมสีแดงวงหนึ่งปรากฎขึ้น มันมีขนาดเล็กแต่เริ่มขยายออกอย่างรวดเร็ว ไม่นานจากนั้นฝ่ามือขวาไม่หยุดนิ่งและสร้างวงกลมแดงมากขึ้นพร้อมกับส่งออกไปทุกทิศทาง

รูปทรงไร้ระเบียบรอบต้าเสินเริ่มสั่นอย่างรุนแรง ชายชราไม่มีเวลาพอจะกังวลเรื่องหวังหลินและคืนสมาธิให้รักษารูปทรงไร้ระเบียบไม่ให้บุบสลาย

ชายที่มีเกล็ดทั้งตัวซึ่งยืนอยู่บนยอดอสูรนั้นได้เริ่มขบคิด เขาตบหน้าผากตนเองและร่างกายแบ่งออกเป็นสอง [ตบแรงมาก ร่างแบ่งเป็นสองส่วนเชียว] หนึ่งในร่างนั้นพุ่งเข้าหารูปทรงไร้ระเบียบ เมื่อสัมผัสกับรูปทรงไร้ระเบียบพลันท่องบทร่ายและใช้ฝ่ามือสร้างผนึกที่ทำให้เขาผ่านรูปทรงนั้นไปได้

หลังเข้ามาได้สำเร็จ ดวงตาสว่างขึ้นและโบกแขนขวาทำให้หอกมายาปรากฎขึ้นในกำมือ ตัวหอกดูเหมือนกับเล่มที่ต้าเสินมี เพียงแต่มันเป็นภาพมายาเท่านั้น

แต่แรงกดดันที่ปลดปล่อยออกมาจากด้ามหอกไม่ได้ด้อยไปกว่าของจริง พร้อมกันนั้นเขาแทงตรงไปด้านหน้าและโจมตีต้านเสินทันที

ด้านนอกรูปทรงไร้ระเบียบ อีกร่างหนึ่งลอยในอากาศ ร่ายบทสวดอย่างต่อเนื่องพร้อมกับสร้างสัญลักษณ์มือ จากนั้นบอลสายฟ้าม่วงนับไม่ถ้วนปรากฎรอบร่าง

มีบอลสายฟ้าเพิ่มมากขึ้นและมากขึ้น สายฟ้าปะทุระหว่างบอลทั้งหลายและปลดปล่อยกลิ่นอายทำลายล้าง

แม้ว่าเขาจะกระตุ้นวิชาอย่างต่อเนื่อง ดวงตาพลันจดจ้องเกล็ดพิเศษบนร่างอสูรงูพิษขณะที่สังเกตรอบด้านอย่างระมัดระวัง

ทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้แทบจะในทันทีที่ร่างหวังหลินหายเข้าไปในรอยแยก ในขณะที่ชายชราเปลี่ยนความสนใจไปที่การประคับประคองรูปทรงไร้ระเบียบ ทันใดนั้นรอยแยกหนึ่งปรากฎใกล้กับเกล็ดพิเศษบนตัวงูพิษ

ทันใดนั้นเงาร่างหนึ่งออกมาจากรอยแยก

ชายชราและชายผิวเกล็ดสังเกตรอยแยกได้ทันที ร่างเงากำลังออกมาจากรอยแยก ใบหน้าชายชราเผยความรังเกียจ เขาพยายามทำสองสิ่งในเวลาเดียวกัน ใช้มือซ้ายเพื่อรักษารูปทรงไร้ระเบียบและนิ้วขวาชี้ไปที่ร่างที่กำลังปรากฎตัวจากรอยแยก ทว่าพลันตกตะลึงทันที จากนั้นเผยรอยยิ้มเยือกเย็น ร่างที่กำลังออกมานั้นเขาไม่สามารถสัมผัสได้ถึงสมบัติช่วยชีวิตของเขาเลย

ส่วนชายผิวเกล็ดไม่ได้มองร่างนั้นแต่สะบัดแขนตัวเองเพื่อสั่งการบอลสายฟ้าส่วนหนึ่งพุ่งเข้าไป หลังจากนั้นเขาขมวดคิ้ว แทนที่จะหลบหลีก มันกลับพุ่งเข้าหาบอลสายฟ้า

ร่างผู้นั้นเคลื่อนไหวรวดเร็วมากและชนเข้ากับบอลสายฟ้า แต่ร่างนั้นระเบิดเป็นอสูรรตัวเล็กตัวน้อยอย่างรวดเร็ว พวกมันถูกบอลสายฟ้าทำลายอย่างสมบูรณ์

เมื่อสายฟ้าส่งเสียงดังกึกก้อง พายุทอร์นาโดสีดำสี่ลูกปรากฎจากรอยแยก มันส่งหึ่งๆและหนึ่งในนั้นดูเหมือนมีบางสิ่งลึกลับข้างใน ชายผิวเกล็ดมีใบหน้าประหลาดใจ หลังมองทอร์นาโดพวกนั้นอย่างละเอียด เขาส่งรอยยิ้มเสียดสีออกมา ภายในทอร์นาโดพวกนั้นมีเพียงเสี้ยววิญญาณบางส่วนเท่านั้น ไม่ใช่หวังหลิน ทั้งหมดเป็นแค่กลหลอกเด็กง่ายๆ

เขาสะบัดแขนขวาและบอลสายฟ้าถูกส่งออกไปมากขึ้น บอลสายฟ้าผ่านพายุทอร์นาโดไปเพราะเขามีเป้าหมายใหม่ คือรอยแยก

ส่วนชายชรา เขามีความคิดเดียวกัน พลันชี้ไปที่รอยแยกด้วยฝ่ามือขวา ส่งผลให้พายุทอร์นาโดผ่านชายผิวเกล็ดและพุ่งเข้าหาอสูรงูพิษยาวนับล้านฟุตได้ ไม่นานนักเหล่าพายุทอร์นาโดมาถึงร่างอสูรในขณะเดียวกับที่บอลสายฟ้าปะทะกับรอยแยก รอยแยกค่อยๆเล็กลงอย่างเชื่องช้าจนหายไปในที่สุด

ชายผิวเกล็ดตื่นตะลึง เขาสะบัดแขนทั้งสองข้างพลันบอลสายฟ้าม่วงรอบกายพุ่งเข้าหาพายุทอร์นาโดทั้งสี่ลูกทันที เขาหวังว่าจะสามารถส่งร่างที่ต่อสู้กับต้าเสินให้พุ่งหาพายุทอร์นาโดเช่นกัน

แต่ในขณะเดียวกันนั้น ต้าเสินที่ถูกล้อมรอบใจกลางรูปทรงไร้ระเบียบ พลันจ้องไปที่พายุทอร์นาโดสีดำพวกนั้น ดวงตาสว่างขึ้นราวกับเข้าใจสิ่งที่กำลังจะเกิดและหัวเราะออกมา เขาไม่ใส่ใจคนที่กำลังต่อสู้อยู่ จากนั้นร่ายบทสวดอันซับซ้อนและร่างกายพลันเปลี่ยนเป็นหมอกโลหิตทันที

หมอกโลหิตกระจายออกทุกทิศทางอย่างรวดเร็ว รูปทรงไร้ระเบียบรอบๆเขาพลันพังทะลายและปลดปล่อยคลื่นกระแทกออกมาด้านนอกทันที

เรื่องนี้ทำให้คนทั้งสิบคนที่กำลังประคองรูปทรงไร้ระเบียบได้เผยใบหน้าตื่นตระหนก ทั้งหกคนรวมถึงตั่วมู่ถูกปะทะเข้ากับคลื่นกระแทก ร่างกายถูกหมอกโลหิตลุกล้ำเข้ามาพลันร่างกายพวกเขาเกิดความโกลาหล อวัยวะภายในทั้งหมดกำลังถูกทำลายจนในที่สุดหมอกโลหิตออกมาจากศีรษะ

เมื่อหมอกโลหิตออกมา ทั้งหกคนไม่เชื่อสายตาตัวเองและร่างอันว่างเปล่าหล่นเข้าไปในทะเลมรณะ

ชายที่กำลังพุ่งเข้าหาหวังหลินหยุดกึกและหันกลับไป เขาไม่มีเวลาพอจะจัดการหวังหลิน มือทั้งสองข้างอ้าออก สั่งการบอลสายฟ้าที่กำลังตรงเข้าหาพายุทอร์นาโดให้กลับตัวและพุ่งเข้าหาหมอกโลหิตแทน

ในขณะเดียวกัน อีกร่างหนึ่งของเขาโยนหอกมายาไป หอกเปลี่ยนเป็นมังกรดำและมุ่งหน้าเข้าหาหมอกโลหิต

อีกสี่คนหนีรอดมาได้ด้วยความหวาดกลัวสุดขีด โดยเฉพาะชายชราซึ่งไม่เคยเห็นต้าเสินยังเคลื่อนไหวเช่นนี้ได้

หมอกโลหิตอยู่ภายใต้การไล่ล่าของบอลสายฟ้าม่วง จากนั้นมังกรดำเข้ามาอย่างรวดเร็วก่อสร้างเป็นร่างโคลนของชายผมแดงสิบตน พวกมันปรากฎตัวในตำแหน่งแตกต่างกัน หนึ่งในนั้นพุ่งเข้าหาพายุทอร์นาโดทันที

ร่างที่เหลือทั้งเก้าตนไล่ตามผู้นำทั้งสองพร้อมกับถือหอกและกระบี่เสี้ยวดารา ทั้งหมดเริ่มเข้าใกล้ชายที่อยู่ในเกล็ดอสูรและผู้รอดชีวิตอีกสี่คน ร่างที่ไล่ล่าพายุทอร์นาโดตามทันแทบจะทันที มันสะบัดแขนและส่งแสงสีแดงออกมา พายุทอร์นาโดทั้งสี่หลอมรวมเป็นหนึ่งอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นวิญญาณของอสูรตัวเล็กนับไม่ถ้วนพุ่งทะลักออกมาทุกทิศทาง

มีส่วนน้อยที่วิญญาณพวกมันปะทะเข้ากับเกล็ดอสูรงูพิษ การเปลี่ยนเหตุการณ์อย่างฉับพลันทำให้ร่างโคลนตกตะลึง มันยิ้มออกมาและชี้นิ้วตัวเองหลายทิศทาง แต่ละจุดจะมีวิญญาณอสูรตัวเล็กจำนวนมากหายไป แต่ในเวลาเดียวกัน วิญญาณที่ปะทะกับเกล็ดอสูรงูพิษเริ่มรวมเข้าด้วยกัน พวกมันปลดปล่อยกลิ่นอายชั่วร้ายขึ้นก่อนที่จะระเบิดอย่างรวดเร็ว

แรงระเบิดนี้ทำให้เกิดกระบวนการลูกโซ่ วิญญาณที่เหลือทั้งหมดระเบิดออกทำให้พลังปราณจำนวนมากปลดปล่อยเข้าสู่พื้นที่รอบๆ

ขณะที่เกิดการระเบิดนี้ขึ้น รอยแยกหนึ่งปรากฎใกล้ร่างอสูรงูพิษและร่างหนึ่งพุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว มันเคลื่อนที่ราวกับสายฟ้าและในพริบตาเดียวมันร่อนลงบนเกล็ดหนึ่งบนร่างอสูรตัวนี้

คนผู้นี้คือหวังหลิน อย่างไรก็ตามในตอนนี้ร่างกายเขาไม่ได้ดูจริงแท้ แต่เหมือนภาพมายาภาพหนึ่ง ชัดเจนว่าเป็นวิญญาณของเขาที่ออกจากร่างกาย

ขณะที่หวังหลินปรากฎตัว ร่างโคลนของชายผิวเกล็ดที่กำลังต่อสู้กับต้าเสินได้เคลื่อนที่มาตำแหน่งนี้อย่างช้าๆ ทันใดนั้นตกตะลึงเมื่อจ้องหวังหลิน ดวงตาเขามีสายตาแห่งความไม่เชื่อ เพราะวิญญาณของหวังหลินนั้นเขาสัมผัสได้ถึงเศษเสี้ยวมรดกแห่งภูมิปัญญา

ทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้เป็นช่วงเวลาที่สั่นมาก หวังหลินระมัดระวังตัวอยู่เสมอตอนที่เข้าไปในรอยแยกและรู้สึกถึงพลังทำลายล้างที่ออกมาจากอุปกรณ์ที่ได้รับจากกลุ่มของตั่วมู่ได้ เรื่องนี้ทำให้เขามีความระมัดระวังมากกว่าเดิม ในท้ายสุดเขาจะปรากฎตัวอีกครั้งโดยไม่เตรียมการได้เช่นไรเล่า?

ดังนั้นจึงใช้วิธีการจากมรดกแห่งภูมิปัญญาเพื่อซ่อนตัวในรอยแยกและใช้ผลลัพธ์การป้องกันสัมผัสวิญญาณเพื่อป้องกันผลกระทบจากสมบัติพวกนั้น หลังจากเขาตรวจสอบสมบัติด้วยความระมัดระวังจึงสังเกตแสงที่หมองลงนั้นได้และพลังทำลายล้างหายไป เพียงเรื่องนั้นเขาจึงผ่อนคลายเล็กน้อย

ดังนั้นหลังจากเปิดรอยแยก เขาส่งวิญญาณของอสูรตัวเล็กออกมาเป็นหน่วยลาดตระเวณ เขาพบว่าไม่เพียงแค่ชายชราสนใจเขาแต่ยังมีชายผิวเกล็ดด้วย

หวังหลินจดจ้องตอนที่ชายคนนั้นออกมาจากอสูรงูพิษก่อนหน้านี้ และเขาตระหนักได้ว่ากระทั่งชายผิวเกล็ดสามารถต่อสู้เสมอกับต้าเสิน ด้วยปัจจัยเหล่านี้ หวังหลินจึงไม่กล้าออกไป

เขาขบคิดอย่างถี่ถ้วนอยู่ชั่วขณะ จากนั้นส่งพายุทอร์นาโดสี่ลูกออกมาและซ่อนเสี้ยวสัมผัสวิญญาณส่วนหนึ่งภายในนั้น พร้อมกันนั้นถอยกลับเข้าไปในรอยแยกอย่างรวดเร็ว

ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างต้าเสินและคนอื่นๆ หวังหลินสามารถเห็นได้ทั้งหมดผ่านพายุทอร์นาโด โดยเฉพาะความสามารถเหนือธรรมชาติที่ทำให้หวังหลินรู้สึกได้ว่าการตัดสินใจก่อนหน้านี้ของเขาถูกต้อง หากเขาทำตามคำแนะนำของชายชราและพยายามผนึกต้าเสินจริงๆ ดูเหมือนว่าก่อนที่เขาจะทำมันได้สำเร็จ เขาจะตายเหมือนเช่นคนทั้งหกคนพวกนั้น

หลังต้าเสินสร้างร่างโคลนสิบคน หนึ่งในนั้นออกมาหาหวังหลิน หวังหลินรวมกับพายุทอร์นาโดทั้งสี่ลูกด้วยตัวเอง ก่อนที่ต้าเสินจะได้ทำอะไร วิญญาณอสูรนับไม่ถ้วนระเบิดออกมาเสียก่อน เป็นผลให้สัมผัสวิญญาณของเขากระจายรวมกับวิญญาณพวกนั้น ดังนั้นโอกาสที่เขาจะถูกพบเจอมีน้อยมาก

อย่างไรก็ตามหวังหลินไม่อวดดีพอที่จะคิดว่าเขาจะไม่ถูกพบเจอ หากเขาถูกพบ อย่างมากก็แค่ตัดเสี้ยวสัมผัสวิญญาณทิ้งไป

นอกจากนั้นเป้าหมายหลักของเสี้ยวสัมผัสวิญญาณนี้ก็คือการสอดแนม เขาควบคุมวิญญาณของอสูรตัวเล็กเพื่อร่อนลงบนร่างอสูรงูพิษยาวล้านฟุต

วิญญาณดวงหนึ่งปะทะเข้ากับเกล็ดพิเศษโดยอุบัติหตุ และขณะที่มันสัมผัสกับเกล็ด เขาสัมผัสได้เช็ดเจนถึงการเรียกอันรุนแรงจากมัน

ภายใต้การเรียกนี้ ชิ้นส่วนมรดกที่เขาถือครองในใจกลับรู้สึกราวกับต้องการกระโดดออกจากร่าง แต่ในเวลาเดียวกันภายในการสืบทอดของเขานี้ มีความทรงจำชิ้นใหม่ปรากฎขึ้น หลังเข้าใจความทรงจำนี้ จึงช่วยไม่ได้ที่หัวใจหวังหลินจะจมต่ำลง

หวังหลินจึงตัดสินใจให้วิญญาณอสูรตัวเล็กทั้งหมดระเบิด เขาเยาะเย้ยขณะที่วิญญาณออกจากร่างและออกไปจากรอยแยกราวสายฟ้า

ตามที่หวังหลินคาดคิด ช่องว่างระดับฝึกตนระว่างเขากับต้าเสินกว้างใหญ่มาก แม้จะเป็นร่างโคลนหนึ่งร่าง ชัดเจนว่าหวังหลินไม่สามารถซ่อนตัวจากมันได้ ร่างโคลนได้ทิ้งความรู้สึกดูถูกในใจเขา หวังหลินถูกตรวจพบสัมผัสวิญญาณในพายุทอร์นาโดสีดำเรียบร้อย ไม่เช่นนั้นเขาจะไม่ใช้พลังที่ทำให้ทำร้ายร่างกายเช่นนี้

ความจริงเมื่อต้าเสินเข้ามาในทะเลวิญญาณมรณะ เขารู้สึกมีบางสิ่งผิดปกติ แม้ว่าเขาจะไม่ได้การเชื่อมต่อกับมรดกแห่งภูมิปัญญาแต่เพราะเขาเกิดจากจิตมารของตู่ซือ จึงคุ้นเคยอย่างมากกับทะลแห่งภูมิปัญญาของตั่วซือ

สถานที่แห่งนี้ดูแปลกไปเล็กน้อยสำหรับเขาแต่ก็ไม่สามารถบอกได้ชัดเจนว่าคืดอะไร ทั้งหมดนี้มีพื้นฐานมาจากสัญชาตญาณของเขา

แม้กระทั่งอสูรงูพิษยาวล้านฟุตปรากฎตัวและสิบคนที่ทรยศเขายังไม่ได้ทำให้เขาคิดมาก ที่ทำให้เขาสนใจคือเรื่องแปลกในที่แห่งนี้ จนเมื่อหวังหลินปรากฎตัวจากรอยแยกนั่นทำให้เขาตกใจและเข้าใจอะไรบางอย่าง

สิ่งนี้ทำให้เขาใช้พลังเหนือธรรมชาติเพื่อทะลวงออกและที่เขาไม่ได้ทำลายสัมผัสวิญญาณของหวังหลินทันทีก็เพราะเขาต้องการเห็นว่าวิญญาณกลืนกินตัวนี้คิดจะทำอะไร

ในพริบตาที่วิญญาณหวังหลินร่อนลงบนร่างอสูรงูพิษ ร่างกายมีหมอกมากมายและยิ้มเย็นเยียบไปที่ร่างโคลนของต้าเสิน

ร่างโคลนของต้าเสินจ้องไปที่เกล็ดรอบๆตำแหน่งที่หวังหลินยืนอยู่ เขารู้ได้ว่าเรื่องแปลกก็คือหนึ่งในเกล็ดพวกนี้ ขณะเดียวกันเขาไม่รู้ว่าเกล็ดนั้นอยู่ตรงไหน เมื่อเขารวมกลับเป็นร่างเดียวถึงจะรู้ได้ทันที

ณ เวลานั้นในสายตาเขา หวังหลินหมดคุณค่าแล้ว เขาสร้างรูปเพชรด้วยฝ่ามือและมองไปที่หวังหลิน “ตาย!”

รอยยิ้มของหวังหลินเปลี่ยนเป็นเยือกเย็น ก่อนหน้านั้นตอนที่สัมผัสวิญญาณของเขาปะทะกับเกล็ด ความทรงจำที่เขาได้มาก็คือร่างกายหยาบไม่สามารถเข้าไปสถานที่ที่ครอบครองมรดกแห่งภูมิปัญญาได้ มีเพียงวิญญาณเท่านั้นที่เข้าไปได้

หลังได้รับความทรงจำนี้ หวังหลินตัดสินใจออกมาเพียงแค่วิญญาณ เรื่องนี้เป็นความคิดกล้าหาญของเขา หากทุกสิ่งเป็นไปตามที่เขาคาดหวัง เมื่อนั้นเขาจะเป็นคนแรกที่เข้าไปในสถานที่ที่ถือครองมรดกแห่งภูมิปัญญา

หากเป็นเรื่องจริง การได้รับมรดกแห่งภูมิปัญญาอันสมบูรณ์ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้

เมื่อคิดเรื่องนี้ หัวใจหวังหลินเริ่มเต้นกระหน่ำ

สำหรับการโจมตีของร่างโคลนต้าเสิน หวังหลินไม่คิดอะไรเลย วิญญาณของเขาเริ่มกระจายออกเหมือนกับก้อนเมฆ และสามคำเริ่มเปล่งแสงขึ้นคือ “กลยุทธ์เทพโบราณ!”

ใบหน้าของร่างโคลนต้าเสินเปลี่ยนไปทันที ร่างโคลนตัวอื่นทั้งหมดที่กำลังต่อสู้กันอยู่สังเกตบางอย่างได้และหันเข้าหาทิศทางของหวังหลิน ใบหน้าทุกคนเปลี่ยนไปอย่างมากทันที

ร่างโคลนจ้องสามคำนั้น ไม่นานนักร่างกายจึงเคลื่อนไหวและอีกทั้งหมดเก้าร่างโคลนพุ่งเข้าหาตำแหน่งที่หวังหลินยืนอยู่

แทบในทันที ชายผิวเกล็ดประหลาดใจ จากนั้นความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาและเขารวมกลับเป็นร่างเดียวอย่างรวดเร็ว เขาไล่ล่าตามหลังร่างโคลนของต้าเสินและหัวเราะเสียงดัง “ต้าเสิน ทุกคนสามารถสืบทอดมรดกแห่งภูมิปัญญาของนายท่านได้แต่ยกเว้นเจ้า หนุ่มน้อย ทั้งหมดขึ้นอยู่กับโชคชะตาของเจ้าแล้ว!”

คำพูดสุดท้ายหมายถึงหวังหลิน ในขณะนั้นเขาตัดสินใจได้อย่างหนึ่ง การตัดสินใจนั้นมีราคาที่เขาต้องจ่ายจนแทบไม่สามารถทนยืนต่อไปได้

ทนใดนั้นชายผิวเกล็ดชี้มือไปที่คิ้วตนเองและพูดขึ้น “ใช้ร่างโคลนของข้าเป็นเครื่องสังเวย ข้าขอส่งมอบมรดกแห่งภูมิปัญญา!” ร่างโคลนของเขาสั่นอย่างรุนแรงและหอกในมือรวมถึงร่างกายเปลี่ยนเป็นจุดแสงสีทองและหายไป

ส่วนร่างโคลนที่ใกล้กับหวังหลินที่สุดได้พุ่งเข้าหาเขา วิญญาณหวังหลินกระจายออกอย่างรวดเร็ว และจมดิ่งลงราวกับถูกดูดด้วยพลังอันแข็งแกร่ง ในพริบตาวิญญาณของหวังหลินถูกดูดเข้าไปในเกล็ดพิเศษและหายไป

ไม่นานนักหลังจากชายผิวเกล็ดพูดประโยคนั้น เกล็ดระเบิดออกและหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ร่างโคลนของต้าเสินหันกลับเข้าหาชายผิวเกล็ดและร้องคำราม ร่างโคลนรวมกลับเข้าเป็นร่างเดียว มือซ้ายถือกระบี่เสี้ยวจันทราและมือขวาถือหอก เขาจ้องชายผิวเกล็ดด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว

“หากเด็กน้อยนั่นรวมเข้ากับมรดกแห่งภูมิปัญญาภายในหนึ่งพันปีไม่ได้ เจ้าอาจจะมีโอกาส! ฮ่าฮ่าฮ่า!” ชายผิวเกล็ดเริ่มหัวเราะเสียงดัง

มองข้ามทั้งสองคนไป หลังจากวิญญาณของหวังลินถูกเกล็ดดูดซับ เขามาถึงที่โลกแห่งก้อนเมฆ ที่แห่งนี้ไม่มีท้องฟ้า ไม่มีผืนดิน แต่เป็นก้อนเมฆไร้ที่สิ้นสุดและกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา