452. ชิงวิญญาณ

สายตาหวังหลินสว่างวาบขณะที่วิญญาณดั้งเดิมกลับคืนร่าง ฝ่ามือยื่นออกไปและกระบี่สวรรค์ลอยกลับคืนฝ่ามือ หวังหลินถือกระบี่ไว้พุ่งเข้าไปในส่วนลึกของภูเขา

หลังจากหวังหลินออกไปได้ไม่นาน หยดน้ำที่เขาผนึกเอาไว้ทั้งหมดก็ปะทุขึ้นมา หยดน้ำเปลี่ยนเป็นควันและรวบรวมเข้าด้วยกันเกิดเป็นสตรีคนเดิม

ร่างสิ่งมีชีวิตธาตุวารีสามารผนึกไว้ได้ชั่วขณะเท่านั้น แทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะผนึกพวกมันไว้ได้อย่างสมบูรณ์

นางจ้องเข้าไปในภูเขาส่วนลึกด้วยแววตาดุร้าย ร่างเปลี่ยนเป็นธาตุน้ำอีกครั้งพร้อมกับพุ่งตามหลังหวังหลินไป

หวังหลินเคลื่อนไหวเร็วมากดังนั้นจึงมาถึงภายในส่วนลึกภูเขาในเวลาไม่นาน มีชายชราหลังค่อมพร้อมกับเสื้อผ้าขาดครึ่งท่อน รอยสักเรืองแสงหลายจุดบนร่างกาย รอยสักเหล่านี้ลอยขึ้นกลางอากาศก่อนจะเกิดเป็นผนึกที่มีมวลน้ำอยู่ตรงกลาง ดูเหมือนน้ำนี้กำลังเดือดปุดๆ

หน้าผากชายชรามีต้นไม้แปดใบอยู่บนนั้นและเขากำลังเปล่งพลังงานรอยสักอันแข็งแกร่ง

ชายชราหลังค่อมเอ่ยขึ้น “ข้าไม่สามารถสังหารเจ้าได้แต่ข้าสามารถหลอมวิญญาณที่เกิดเป็นร่างนี้ได้ เจ้าจะเวลาฟื้นฟูชั่วครู่และไม่อาจไล่ตามข้าอีกต่อไป!”

ชายชราคนนี้คือคนที่ไล่ตามล่าหวังหลินจนเข้าไปในรอยแยกอวกาศในสุสานอมตะ

ท้ายที่สุดเขาก็อาศัยการเชื่อมต่อกับวิญญาณบรรพชนเพื่อให้เผ่าตัวเองมาช่วยเหลือได้ ความเกลียดของเขาที่มีต่อหวังหลินเพิ่มขึ้นถึงขีดสุดและทำให้เขาไล่ฆ่าอย่างสนุกสนานในสงครามนี้ ท่ามกลางเหล่าชาแมนแปดใบไม้ทั้งหมด เขาเป็นคนที่สังหารพวกเซียนได้มากที่สุด

การปรากฎตัวของหวังหลินทำให้ชายชราตกใจ เขาให้ความสนใจทั้งหมดบนสิ่งมีชีวิตธาตุวารีอยู่จึงไม่ได้สังเกตว่าหวังหลินมาถึง รวมทั้งระดับบ่มเพาะของหวังหลินสูงล้ำกว่าคราวก่อนที่เจอกันมากนัก

นั่นเป็นสาเหตุที่ชายชราไม่สามารถตรวจจับหวังหลินได้

“เจ้านั่นเอง!!!” เมื่อเห็นหวังหลิน ดวงตาชายชราเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันทีและหัวเราะออกมา เขาชี้ไปที่รอยสักหนึ่งเบื้องหน้าและมันพุ่งเข้าหาหวังหลินทันทีทันใด

หวังหลินพ่นลมหายใจเยือกเย็น หลังมาถึงที่นี่เขาไม่ได้หยุดไปชั่วขณะเลย แทบในทันทีที่ชายชราสังเกตเห็นเขา หวังหลินก็เคลื่อนที่พริบตาอยู่ถัดจากร่างวารีที่กำลังถูกขังไว้และกวัดแกว่งกระบี่สวรรค์

เสียงดังปัง รอยร้าวนับไม่ถ้วนปรากฎบนรอยสักที่กำลังผนึกร่างวารีและแตกกระจายทีละส่วน

เฒ่าหลังค่อมร้องคำรามพุ่งเข้าหาหวังหลิน ฝ่ามือยื่นออกไปและใจกลางฝ่ามือเป็นรอยสักโบราณที่สลักเอาไว้

สายตาหวังหลินส่องสว่าง เขายื่นมืออกไปพลันปรากฎธงวิญญาณหนึ่งล้านดวงขึ้น ไม่ต้องโจมตีใดๆ ธงวิญญาณก็สามารถทำให้ศัตรูตกใจได้

เฒ่าหลังค่อมอดไม่ได้ที่จะหยุดกึกไปชั่วขณะ

“นี่มัน…” จิตใจเขาสั่นเทา เขารู้สึกเหมือนกับรู้จักธงผืนนี้และช่วยไม่ได้ที่จะเกิดความหวาดกลัว

หวังหลินโบกสะบัดธงวิญญาณก่อเกิดดวงวิญญาณนับไม่ถ้วนพร้อมกับเสียงกรีดร้องดังปิศาจโผล่ออกมา เสียงครวญครางที่ดังที่สุดออกมาจากกิเลนม่วง มันคำรามจนเสียงสามารถแทงถึงสวรรค์ชั้นบนได้ หลังจากมันปรากฎพลันอ้าปากกว้างและพยายามกลืนกินชายชรา

เบื้องหลังเจ้ากิเลนเป็นวิญญาณหลักขั้นแปลงวิญญาณมากกว่าสิบดวง

ทั้งหุบเขาล้อมรอบด้วยดวงวิญญาณและทั้งหมดพุ่งเข้าหาชายชรา

เฒ่าหลังค่อมลอบสาปแช่งและถอยกลับโดยไม่ลังเล หากมีวิญญาณขั้นแปลงวิญญาณไม่กี่ดวงเขาคงไม่กังวลอะไรนักซึ่งดวงวิญญาณพวกนี้เปรียบไม่ได้กับเซียนตัวจริงเลยด้วยซ้ำ

หากมีแค่สามหรือสี่ดวง อย่างน้อยเขาก็สามาถหนีรอดหรือยังยืนอย่างสง่าผ่าเผยอยู่ได้

แต่พวกมันกลับมีมากเกินกว่าระดับของเขาจะรับมือไหว โดยเฉพาะเจ้ากิเลนม่วงอันดุร้ายนั่น เพียงแค่มองมันก็ทำให้จิตใจสั่นเทาได้แล้ว

นอกจากนี้ยังมีดวงวิญญาณอ่อนแออีกนับไม่ถ้วน หลังจากวิเคราะห์แล้วไม่มีทางที่เขาจะสู้ไหวจึงรีบหนีอย่างรวดเร็ว

เขาไม่เคยคาดการณ์ว่าเจ้าหนูน้อยที่เขาสามารถสังหารได้เมื่อร้อยปีก่อนนั่นจะบรรลุขั้นแปลงวิญญาณและครอบครองธงวิญญาณหนึ่งล้านดวงที่เผ่าละทิ้งอมตะหวาดกลัวอีก

เฒ่าหลังค่อมสามารถสัมผัสถึงกลิ่นอายเผ่าละทิ้งอมตะในดวงวิญญาณจำนวนมหาศาลพวกนั้นได้ พวกเขาเหล่านั้นต้องเป็นเผ่าของเขาที่ถูกจับตัวและถูกหล่อหลอมในสงครามเมื่อตอนนั้น

ขณะที่ชายชราพยายามหลบหนี สตรีที่กำลังไล่ล่าหวังหลินก็มาถึง เมื่อนางเห็นเหตุการณ์ภายในหุบเขา ดวงตาพลันสว่างไสว นางเปลี่ยนเป็นหยดน้ำและเคลื่อนที่เข้าหาชายชราอย่างเงียบเชียบ

หวังหลินไม่มีเวลาใส่ใจชายชรา เขากวัดแกว่งกระบี่สวรรค์ลงบนคุกรอยสักต่อไป เสียงดังสนั่นหวั่นไหวมากขึ้นพร้อมกับรอยสักแตกกระจายมากขึ้น

ร่างธาตุวารีที่ถูกขังไว้ข้างในพลันเปลี่ยนจากมวลน้ำเป็นสตรีผู้หนึ่ง เมื่อหวังหลินเห็นนาง จิตใจเขาสั่นไหว

นางดูคล้ายกับลี่มู่หวาน

เมื่อกวัดแกว่งกระบี่สวรรค์ครั้งสุดท้าย หวังหลินจึงทำลายคุกรอยสักลงได้อย่างสมบูรณ์ สตรีที่อยู่ข้างในหัวเราะด้วยความสุขและหลบหนีออกมา

หวังหลินรู้ว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ดังนั้นจึงไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้นางหลบหนีไป ปัญหาเดียวก็คือนางแข็งแกร่งกว่าร่างสตรีที่พยายามหยุดเขาก่อนหน้านี้ นางเกือบแข็งแกร่งเทียบเท่ากับเซียนขั้นแปลงวิญญาณระดับกลางไปแล้ว รวมกับร่างอมตะที่ฆ่าไม่ตายมันจึงยากมากที่จะต่อกรด้วย แม้แต่ชายชราก็ไม่สามารถสังหารนางได้จึงทำได้เพียงกักขังไว้ชั่วคราวเท่านั้น

ขณะที่สตรีคล้ายลี่มู่หวานพยายามหลบหนี หวังหลินสูดหายใจลึกและเกิดความคิดหนึ่ง ดวงวิญญาณทั้งหมดเชื่อมต่อกันเป็นตาข่าย นอกจากวิญญาณหลักไม่กี่ดวงที่กำลังไล่ล่าชายชราแล้ว ดวงที่เหลือทั้งหมดรวมตัวกันที่นี่

กลิ่นอายทรงพลังออกมาจากทุกทิศทาง นางมองด้วยความเยือกเย็นไปรอบๆก่อนที่สายตาจรดลงบนหวังหลิน นางถอนหายใจและเอ่ยขึ้น “เจ้าช่วยข้า ตอนนี้เจ้ายังกักขังข้าอีก เจ้าต้องการอะไร?”

หวังหลินถาม “เจ้าต้องการตายหรือรอด?”

นางยิ้มและหัวเราะ “ที่นี่ไม่มีใครสามารถสังหารข้าได้ แม้เจ้าจะขังข้าไว้ ข้าเพียงรอเวลาอีกเล็กน้อยเพื่อหลบหนีออกมา”

ดวงตาหวังหลินเปลี่ยนเป็นเย็นชา “ธงวิญญาณ รวมร่าง!”

สิ้นคำ ดวงวิญญาณทั้งหมดรวมเข้ากับวิญญาณหลักในพริบตา วิญญาณทั้งหมดหายไปเหลือเพียงแค่วิญญาณหลักหกดวงที่มีพลังเกินกว่าเซียนขั้นแปลงวิญญาณระดับปลายแต่ไม่ถึงกับเซียนขั้นเทวะ

วิญญาณหลักทั้งหกดวงล้อมรอบหญิงสาวและจ้องนางอย่างเย็นชา

“ทำลาย!” หวังหลินเอ่ย

เพียงคำเดียว ดวงวิญญาณหลักทั้งหกดวงเคลื่อนไหวพร้อมกับและโจมตีด้วยมนต์คาถาและวิชาที่แตกต่างกันหลายอย่าง นางหัวเราะขณะที่ร่างกายแตกกระจายลอยออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในทุกทิศทาง

หวังหลินกำลังรอคอยโอกาสนี้เพราะเมื่อร่างของนางถูกแบ่งออกเป็นหยดน้ำจะทำให้เขาสามารถค้นหาดวงวิญญาณของลี่มู่หวานได้

ทว่าขณะที่หวังหลินและวิญญาณหลักทั้งหกเคลื่อนไหว ทั้งหุบเขาสั่นเทาออกมาจากพื้นดิน

ไม่ใช่แค่ที่นี่ แต่ทั้งสุสานซูซาคุที่กำลังสั่นเทาอยู่ตอนนี้

ขณะที่แผ่นดินไหวดำเนินต่อไป คลื่นเสียงดังขึ้นมาจากท้องฟ้าราวกับมีขนาดยักษ์ฉีกกระชากอากาศให้เปิดออกจากกัน

รอยแยกอวกาศนับไม่ถ้วนปรากฎกลางท้องฟ้า สายลมหนาวที่สามารถแช่แข็งผู้คนได้ลอยออกมา รอยแยกอวกาศเหล่านี้ไม่เหมือนกับรอยแยกที่อยู่ข้างนอกซึ่งท่านสามารถเข้าไปได้อย่างปลอดภัยเมื่อท่านบรรลุระดับเซียนที่กำหนดเท่านั้น

ทว่ารอยแยกที่นี่แตกต่างกัน รอยแยกอวกาศที่นี่แค่ดูเหมือนแต่ไม่ใช่รอยแยกอวกาศของจริง พวกมันมีรอยร้าวหลายมิติซึ่งเกิดขึ้นจากพลังพิเศษของผลึกดาวเซียน

แม้เซียนขั้นแปลงวิญญาณจะเข้าไปได้ ดวงวิญญาณของเขาจะสูญสลายทันทีโดยไม่มีข้อยกเว้น

ขณะที่หัวใจดาวเซียนแตกสลายต่อไป ในที่สุดการล่มสลายของผลึกดาวเซียนก็เริ่มขึ้น

พื้นดินของสุสานซูซาคุเริ่มแตกร้าวและเซียนหลายคนตกตายไปภายใต้ภัยพิบัติทางธรรมชาติ แม้แต่ร่างสิ่งมีชีวิตที่ปกติไม่เป็นอมตะก็ตายไปด้วย

ทั้งสุสานซูซาคุล้อมรอบด้วยกลิ่นอายแห่งความตาย

หุบเขาที่หวังหลินอยู่ภายในถือว่าไม่แตกต่างกัน พื้นดินแตกกระจายและรอยร้าวหลายมิติจำนวนมากปรากฎขึ้นเพื่อกลืนกินทุกสิ่งทุกอย่าง

หวังหลินรีบใช้ธงวิญญาณเพื่อเรียกวิญญาณทั้งหมดกลับมา ตอนนี้หวังหลินไม่มีเวลาให้กังวลเรื่องชายชราแล้ว สายตาจ้องไปบนสตรีที่ดูคล้ายกับลี่มู่หวาน

นางอยู่ในสภาวะตกใจ ดังนั้นจึงเผยใบหน้าหวาดกลัวที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ร่างของนางกำลังแตกสลายอย่างช้าๆและจากนั้น ปัง! ร่างเปลี่ยนเป็นหยดน้ำนับไม่ถ้วน หยดน้ำเหล่านี้กำลังแตกสลายด้วยเช่นกัน นี่คือการตายจริงๆของนาง

หวังหลินเคลื่อนร่างราวกับสายฟ้าหลบเลี่ยงรอยแตกหลายมิติและมาถึงเบื้องหน้ามวลหยดน้ำ ฝ่ามือขวายื่นออกไปคว้าหยดน้ำใสกระจาง ขณะที่เขาสัมผัสหยดน้ำนั้นเขารู้สึกราวกับสัมผัสลี่มู่หวาน