58. จบการประลอง

ผู้อาวุโสโอวหยางมองหวังหลินอย่างเหยียดหยาม “เจ้าแค่เด็กน้อยจะมีอะไรมาแลกเปลี่ยนกับข้าได้? หากเจ้านำสมบัติจากผู้ก่อตั้งเบื้องหลังสำนักเหิงยั่วออกมาได้ข้าอาจจะแลกเปลี่ยนกับพิษสักหยดหนึ่ง!”

หวังหลินขมวดคิ้วและลอบเย้ยหยัน จากนั้นเขากระตุ้นวิชาเซียนแรงโน้มถ่วงเต็มกำลังเพื่อจับตัวเขา

ใบหน้าผู้อาวุโสโอวหยางเปลี่ยนไปทันที “เจ้ากล้าเช่นนี้!” เขาสะบัดแขนเสื้อและกระบี่เหินอันเก่าแก่ก็ลอยออกมาจังหวะที่กระบี่ได้ลอยออกมานั้นสายลมได้รวมตัวกันกลายร่างเป็นกระบี่ยักษ์ในอากาศพลันควงกระบี่ลงมา

ขณะที่กระบี่เผยขึ้นจิตสังหารก็ปรากฎในสายตาโอวหยางศิษย์คนนี้กล้าแข็งเกินไปและอาจเป็นภัยคุกคามแก่สำนักซวนต้าวในอนาคตเขาต้องการใช้โอกาสนี้ทำลายระดับบ่มเพาะของเขา

ใบหน้าฮวงหลงมืดหม่นเขาตระหนักได้ทันทีว่าโอวหยางมีความตั้งใจจะนำกระบี่ออกมาตั้งแต่แรกแล้วหวังหลินส่งเสียงหัวเราะวิชาเซียนแรงโน้มถ่วงของเขาเข้าถึงขีดจำกัดและหัตถ์ล่องหนก็ได้สร้างเป็นรูปร่าง

แขนสองข้างฉายแสงสีขาวออกมา ลำแสงหมุนวนรอบมือทั้งสองและเมฆรอบด้านก็กระจายออกไปทั้งหมด

หนึ่งในมือยักษ์จับไปที่ลำคอตะขาบตัวนี้ อีกข้างชูขึ้นป้องกันกระบี่ที่กำลังตวัดลงมา

กระบี่ที่ตวัดลงมาช้าๆได้หยุดกึ่งกลางอากาศ ใบหน้าผู้อาวุโสโอวหยางขึ้นสีแดงเถือกและเผยอาการหวาดกลัว

ผู้อาวุโสอีกสองคนกัดฟัน ไม่สนสถานะของตนเอง ลำแสงสีรุ้งสายหนึ่งกระจายออกมากลายเป็นริบบิ้นหลากสีพุ่งไปหาหวังหลิน

ขณะเดียวกันผู้อาวุโสอีกคนโยนเศษหยกออกมา ภูตอัคคีแปดตัวปรากฎขึ้นและพุ่งหาหวังหลินทันที

ลมร้อนอันแข็งแกร่งเข้าใกล้หวังหลินแต่ใบหน้าเขาไม่เปลี่ยนแปลงสร้างมืออีกข้างด้วยวิชาเซียนแรงโน้มถ่วงมือนั้นหมุนเป็นลมรอบตัวเขาทำให้เหล่าภูตผีอัคคีจางหายไป

สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดรวดเร็วนักฮวงหลงส่งเสียงคำรามด้วยความโกรธและผนึกมือขึ้นคราหนึ่งกระบี่เหินจันทราม่วงกระพริบวาบ พุ่งเข้าหาริบบิ้นหลากสีทันที

ด้วยการใช้เวลานี้ให้เป็นประโยชน์หวังหลินเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วไปหน้าตะขาบหมื่นขาด้วยวิชาเซียนแรงโน้มถ่วงที่จับตะขาบไว้ไม่ว่ามันจะออกแรงต่อสู้แค่ไหนก็ไม่อาจหลุดรอดออกมาได้หวังหลินวางมือขวาไว้บนหัวตะขาบและกระตุ้นพลังปราณของตัวเองตะขาบตัวนั้นร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวดและปล่อยหมอกสีดำออกมา

ครั้งล่าสุดนี้เพียงไม่กี่วินาทีไม่มีใครพอจะมีเวลาตอบโต้อะไรได้ผู้อาวุโสทั้งสองสำนักยืนประจันหน้ากันด้านข้างตะขาบหมื่นขาเตรียมพร้อมต่อสู้ เมื่อต้าวซิ่วเห็นตะขาบปล่อยพิษออกมาเขาเกรงกลัวว่าหวังหลินไม่มีอะไรมารองพิษไว้จึงได้โบกแขนครั้งหนึ่งส่งขวดสีขาวออกมาและตะโกนขึ้น “ศิษย์หวังหลินใช้ขวดนี้เก็บพิษไว้!”

หลังจากนั้นเขาก็นำกระบี่เหินออกมาและจ้องไปที่ผู้อาวุโสที่ปล่อยภูตผีอัคคีมา

ผู้อาวุโสทั้งสามของซวนต้าวเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวที่ถูกหยุดโดยเหล่าผู้อาวุโสเหิงยั่วและไม่อาจห้ามหวังหลินได้

เมื่อหวังหลินเห็นตะขาบหมื่นขาปล่อยพิษออกมา เขารีบเคลื่อนกายถอยออกมาเล็กน้อย ชักนำพลังปราณเพื่อเคลื่อนย้ายพิษลงไปในขวด

ผู้อาวุโสเหิงยั่วตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด “สำนักเหิงยั่ว เจ้าทำเกินไปแล้ว!”

ฮวงหลงลอบถอนหายใจ เขาเก็บกระบี่ของตัวเองและถอยกลับไป ผู้อาวุโสคนอื่นๆก็ทำเช่นเดียวกัน

ใบหน้าของหวังหลินบ่งบอกถึงความเสียใจพิษของตะขาบตัวนี้อาจจะรักษาอาการป่วยของบิดาเขาได้ดังนั้นเขาจึงต้องการมันไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาประสานมือคารวะและพูดขึ้น “ผู้อาวุโสโอวหยาง พิษตะขาบนี้สำคัญกับข้ายิ่งนักข้ามีบางอย่างที่สามารถแลกเปลี่ยนได้อย่างเท่าเทียม” พูดเช่นนี้เขาได้โยนขวดหยกที่ดูธรรมดาทั่วไปออกมาขวดนี้เต็มไปด้วยน้ำจากแม่น้ำที่เขาเก็บไว้จากภูเขาด้านหลังสำนัก

ใบหน้าโอวหยางบูดบึ้งเขาต้องการจะพูดขึ้นมาเมื่อตรวจสอบขวดหยกอย่างระมัดระวัง จากนั้นคิ้วขมวด “ข้าได้ยินมาว่าห้าร้อยปีก่อนเซียนขั้นผลิดอกของสำนักเหิงยั่วได้สร้างพื้นที่ฝึกตนด้วยพลังปราณที่ระดับสูงกว่าปกติอยู่หลายครั้งข้าเดาว่าของเหลวนี้มาจากที่นั่นใช่ไหม?”

เมื่อจุกบนขวดถูกเปิดกลิ่นอายพลังปราณอันแข็งแกร่งก็รั่วไหลออกมาฮวงหลงมองไปที่ขวดหยกจากนั้นลูบเคราตัวเองขึ้น “เจ้าสารเลวนั่นน้ำจากแม่น้ำหลังภูเขาจริงๆ!”

โอวหยางฮึดฮัด เขาเขย่าขวดในมือและพูดขึ้นมา “สหายฮวงหลง สำนักเจ้าได้ศิษย์ที่ดีเยี่ยมจริงๆ ลาก่อน!”

เขาเหลือบมองหวังหลินหลังจากครุ่นคิดชั่วครู่จึงได้ส่งข้อความหาหวังหลิน ‘ศิษย์หลานหวังข้าจะปล่อยเรื่องพิษนี้ไปก็ได้แต่สำนักเหิงยั่วไม่มีเซียนขั้นผลิดอกหนุนหลังแล้วดังนั้นเจ้าต้องรับความเสี่ยงด้วยตัวเอง!’

ด้วยคำพูดนี้ เขาตบไปที่ตะขาบหมื่นขา ตะขาบตัวนี้เหลือบมองหวังหลินและเหาะไปทางทิศเหนือ

ขณะนั้นหวังหลินสังเกตได้ว่าบนหัวตะขาบปรากฎสายตาคู่หนึ่งมองมาหาเขา

เขาตกตะลึงคำพูดของผู้อาวุโสโอวหยางดังก้องในความคิดเขา ส่วนเจ้าของสายตาคู่นั้นหลังจากมองที่เขาครั้งเดียว หวังหลินก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจอีก

หลังจากสำนักซวนต้าวจากไปทั่วทั้งยอดภูเขาต้นสนเงียบกริบ สายตาของฮวงหลงกวาดไปทั่วบริเวณพลันยิ้มขึ้น “การประลองแลกเปลี่ยนวันนี้ชัยชนะเป็นของสำนักเหิงยั่ว!ศิษย์สายในทั้งหมดจะได้รับรางวัล!พวกเจ้าทั้งหมดสามารถเข้าไปคลังสมุนไพรเพื่อรับขวดยารวมปราณได้พวกเจ้าทั้งหมดควรจะมีหวังหลินเป็นตัวอย่าง”

ศิษย์สายในทั้งหมดเริ่มส่งเสียงกู่ร้องร่าเริง ตอนนี้ไม่มีใครกล้าเรียกเขาว่าขยะอีกต่อไป

ในใจหวังจัวเต็มไปด้วยความสับสนเขาพูดกับต้าวซิ่ว “ท่านอาจารย์ ศิษย์ต้องการมีชีวิตและก้าวผ่านเส้นทางมรณะข้าไม่ห่วงใยเรื่องอื่นอีกแล้ว”

ต้าวซิ่วถอนหายใจหวังจัวเป็นศิษย์รักของเขาเพราะฉะนั้นเขาจึงรู้เรื่องปัญหาระหว่างหวังหลินกับหวังจัวเป็นอย่างดีเขาครุ่นคิดชั่วขณะจากนั้นพยักหน้าขึ้น “ก็ดีเจ้าจงใช้โอกาสนี้ซ่อนตัวจากหวังหลินให้ดี ”

หวังจัวยิ้มอย่างขมขื่นแต่ไม่ได้พูดอะไร

ฮวงหลงพูดอีกครั้ง “พวกเจ้าทั้งหมดออกไปได้ หวังหลินมากับข้า”

หวังหลินพยักหน้า เขากวาดสายตาไปที่ฝูงคนและลงไปบนผู้อาวุโสลำดับสามลิ่วหยุน “ผู้อาวุโสลำดับสาม รอเดี๋ยว!”